Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska (spr.)

Sędziowie SSO Joanna Żelazny

(...) del. do SO Piotr Wylegalski

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale B. M. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013r.

sprawy K. J.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 09 stycznia 2013 roku sygn. akt II K 1034/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

a)  uchyla orzeczenie o karze łącznej zawarte w pkt III części dyspozytywnej wyroku;

b)  karę orzeczoną K. J. za czyn przypisany mu w pkt II części dyspozytywnej wyroku podwyższa do 1(jednego) roku pozbawienia wolności;

c)  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu kary wymierzone za czyny przypisane mu w pkt I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech)miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn.akt IV Ka 294/13

UZASADNIENIE

K. J. został oskarżony o to, że w okresie od 06-07.01.2012 r. we W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do pojazdu marki P. o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach pojazdu dostał się do wewnątrz, a następnie skradł walizkę z elektronarzędziami o wartości 2400 zł, czym działał na szkodę P. K., tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

Ponadto został oskarżony o to że w okresie od 06-07.01.2012 r. we W. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...), jednak zamiaru nie osiągnął z uwagi na brak mienia nadającego się do zaboru powodując straty w wysokości 500 zł, czym działał na szkodę P. S., tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw.z art. 279 § 1 k.k.

Po rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w wyroku z dnia 09 stycznia 2013 r. (sygn.akt II K 1034/12):

1.  uznał K. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  uznał oskarżonego K. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw.z art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu)miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 k.k. połączył wyżej orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz:

- P. K. kwoty 2 400 (dwa tysiące czterysta) złotych

- P. S. kwoty 500 (pięćset) złotych

5. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania sądowego i nie wymierzył oskarżonemu opłaty

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny oraz oskarżony.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył niniejszy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego, zarzucając mu:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego – art. 279 § 1 k.k. – poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i wymierzenie kary za czyn II z art. 13 § 1 k.k. w zw.z art. 279 § 1 k.k. ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, gdy przewidziana kara za ten czyn zgodnie z kodeksem karnym wynosi od roku do lat 10 wobec oskarżonego K. J.

II.  obrazę przepisów prawa materialnego art. 13 § 1 k.k. poprzez nie zastosowanie tego art.w pkt II wyroku, a zastosowanie art. 14 § 1 k.k.

Tak formułując zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej zarzutu z art. 13 § 1 k.k. w zw.z art. 279 § 1 k.k. zgodnie z kodeksem karnym, na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz zastosowanie w pkt II wyroku art. 13 § 1 k.k. zamiast art. 14 § 1 k.k., przy jednoczesnym utrzymaniu w mocy wyroku w pozostałej części.

Środek odwoławczy od powyższego wyroku wniósł również osobiście oskarżony K. J., w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez nadzwyczajne złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności bądź orzeczenia wobec skarżącego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Spośród złożonych przez strony postępowania środków odwoławczych na uwzględnienie zasługiwała jedynie apelacja oskarżyciela publicznego. Wywiedziony bowiem przez stronę skarżącą zarzut dotyczący obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 13 § 1 k.k. w zw. z 279 § 1 k.k. polegający na błędnym zastosowaniu tego przepisu poprzez wymierzenie kary poniżej dolnego ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 279 § 1 k.k., zasługiwała na uwzględnienie.

Przepis art. 279 § 1 k.k. penalizujący przestępstwo kradzieży z włamaniem expressis verbis wskazuje, że tego rodzaju czyn zabroniony zagrożony jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od roku do lat 10. Sąd meriti wymierzając oskarżonemu za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw.z art. 279 § 1 k.k. karę pozbawienia wolności w wysokości ośmiu miesięcy w sposób oczywisty i bezsporny dopuścił się obrazy tegoż przepisu poprzez wymierzenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmodyfikował zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił wymierzoną K. J. karę łączną oraz podwyższył orzeczoną wobec niego, za czyn przypisany w pkt II części dyspozytywnej wyroku, karę do jednego roku pozbawienia wolności. Ponadto Sąd odwoławczy kierując się dyspozycją zawartą w art. 85 k.k. i art. 86 k.k. § 1 połączył na nowo wymierzone wobec oskarżonego kary za czyny przypisane w pkt I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną w wysokości jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy pozostawił bez rozpoznania drugi z zarzutów sformułowanych przez oskarżyciela publicznego w środku odwoławczym na skutek modyfikowania zarzutu przez prokuratora na rozprawie apelacyjnej.

Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych w apelacji przez oskarżonego dotyczących rażącej niewspółmierności wymierzonej kary Sąd Okręgowy uznał, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

K. J. oskarżony został o przestępstwo kradzieży z włamaniem do samochodu marki P. o nr rej. (...) oraz usiłowanie dokonania przestępstwa kradzieży z włamaniem do pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...). Przestępstwo stypizowane w art. 279 § 1 k.k. zagrożone jest karą od jednego roku do 10 lat pozbawienia wolności. Oskarżonemu za przypisane czyny zostały wymierzone kary jednego roku pozbawienia wolności, czyli kary w najniższym ustawowym wymiarze. Również orzeczona wobec oskarżonego kara łączna jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności jedynie nieznacznie przewyższa jej najniższy ustawowy wymiar.

Sąd a quo słusznie uznał, iż sposób życia prowadzony przez oskarżonego przed popełnieniem zarzucanych mu czynów w szczególności uprzednia karalność za przestępstwa podobne wskazują, iż uprzednie próby ukształtowania u oskarżonego postawy nienaruszania norm prawnych w warunkach wolnościowych okazały się bezskuteczne i w związku z tym oskarżonego należało skazać na bezwzględną karę pozbawienia wolności. Popierając stanowisko Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy uznał, że wobec oskarżonego nie zachodzą przesłanki zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary bądź orzeczenia wobec K. J. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Zgodnie z art. 60 § 2 k.k. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. (II AKa 329/10), iż należy uznać, że sąd ma możliwość zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary opierając się na sumie okoliczności zachodzących w sprawie, jeśli tylko łącznie spełniają one warunki wymienione w ustawie dla nadzwyczajnego złagodzenia kary, przede wszystkim co do uznania wypadku za "szczególnie uzasadniony" oraz co do uznania grożącej kary za "niewspółmiernie surową". Chodzi tu o niewspółmierność kary do tej, którą należałoby wymierzyć uwzględniając stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu. Ta niewspółmierność powinna być widoczna, choć nie musi być rażąca. O zastosowaniu w takim przypadku nadzwyczajnego złagodzenia kary decyduje całokształt okoliczności dotyczących nie tylko popełnionego czynu, ale także osoby sprawcy, analiza których - z uwzględnieniem zasad wymiaru kary określonych w ustawie - pozwala dopiero na ocenę, czy orzeczenie kary współmiernej jest możliwe w ramach ustawowego zagrożenia, czy dopiero kara poniżej tej granicy spełni rolę kary sprawiedliwej. (Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2011, Nr 1, poz. 5)

Z przytoczonego orzeczenia oraz analizy przepisu art. 60 § 2 k.k. w sposób wyraźny wynika, iż przyczyną nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do sprawcy mogą być pozytywne okoliczności, które w sposób nie budzący wątpliwości wskazują na korzystne zmiany w jego postawie. Sąd Okręgowy nie widzi wskazanych przesłanek w postawie oskarżonego, zaś uprzednia karalność za przestępstwa podobne wskazuje bezrefleksyjność oraz lekceważenie przez oskarżonego porządku publicznego.

Z podobnych względów Sąd Okręgowy nie uznał wniosku oskarżonego o wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Zgodnie z dyspozycją art. 69 k.k. warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności może mieć miejsce w sytuacji, gdy w stosunku do sprawcy zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, przez którą rozumie się osiągnięcie wobec oskarżonego celów kary pomimo zawieszenia jej wykonania. Uprzednia karalność K. J. w tym za przestępstwa z art. 279 k.k. wskazuje, iż względem oskarżonego taka prognoza nie zachodzi. W związku z tym Sąd Okręgowy w pełni podziela opinię Sądu pierwszej instancji, iż jedyną karą, która rokuje możliwość zmiany postępowania oskarżonego jest bezwzględna kara pozbawienia wolności.

Potwierdzenia w ustaleniach faktycznych nie znajduje podniesiony przez oskarżonego w uzasadnieniu jego środka odwoławczego argument, iż prokurator wnosił o wymierzenie wobec oskarżonego kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności, co miałoby uzasadniać warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Z protokołu rozprawy z dnia 09 stycznia 2013 r. w sposób nie budzący wątpliwości wynika bowiem, iż oskarżyciel publiczny wniósł o wymierzenie kary łącznej w wymiarze jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy wymierzając natomiast karę łączną jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności orzekł karę poniżej żądań oskarżyciela publicznego.

Z tych też względów zaskarżony wyrok zmodyfikowano jedynie w zakresie słusznych argumentów apelacji prokuratora, nie uwzględniając apelacji oskarżonego.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.)