Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Jolanta Deniziuk

Sędziowie: SO Elżbieta Jaroszewicz

SO Mariola Watemborska (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 r. w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy skargi dłużniczki J. K. na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie R. w. T.- A. C., podjętą w sprawie Km (...)tj. zajęcie wynagrodzenia za pracę dłużniczki w dniu 7.01.2013r. otrzymywanego od pracodawcy dłużniczki (...) Polska w S. wraz z wnioskiem o wydanie Komornikowi zarządzenia o wstrzymaniu egzekucji

z udziałem wierzyciela K. B. (1)

o egzekucję należności pieniężnych

na skutek zażalenia wierzyciela

od postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt (...)

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w całości i oddalić skargę wraz z wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego;

2.  zasądzić od dłużniczki J. K. na rzecz wierzyciela K. B. (2) kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2013r. Sąd Rejonowy w Słupku uwzględnił skargę dłużniczki i uchylił zajęcie wynagrodzenia za pracę dłużniczki otrzymywanego od pracodawcy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., dokonane w dniu 16.01.2013r., jednocześnie Sąd Rejonowy zawiesił postępowanie egzekucyjne w zakresie wierzytelności wynagrodzenia za pracę dłużniczki J. K. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w niniejszej sprawie oraz zasądził od wierzyciela na rzecz dłużniczki kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania skargowego.

W ocenie Sądu Rejonowego komornik dokonał zajęcia przedmiotowego składnika majątkowego osobistego dłużniczki, gdyż z pisma pracodawcy dłużniczki z dnia 31.01.2013r. wynika, że pracodawca dokona dopiero potrącenia wynagrodzenia za pracę dłużniczki, przekazując potrąconą kwotę na wskazane konto Komornika sądowego do dnia 10-go następnego miesiąca, co prowadzi do wniosku, że Komornik dokonał w rzeczywistości zajęcia wynagrodzenia przyszłego, tj. wierzytelności, stanowiącej majątek osobisty dłużniczki. W ocenie Sądu I instancji rozpoznanie skargi poprzez jej uwzględnienie powodowało zasadność wniosku o zawieszenie egzekucji, albowiem uchylenie przedmiotowego zajęcia było nieprawomocne i zachodziła obawa, że dalsze prowadzenie egzekucji z przedmiotowego składnika majątkowego mogło spowodować szkodę dla skarżącej.

Z taką decyzją sądu nie zgodził się wierzyciel wnosząc zażalenie, w którym domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia zarzucił postanowieniu błędne ocenienie stanu faktycznego w sprawie poprzez nierozróżnianie przez Sąd określenia należności niewymagalnej i wierzytelności poprzez błędne zrównanie tych dwóch odmiennych pojęć tj. błędne zastosowanie art. 33 krio. Skarżący powołał się przy tym na szereg orzeczeń innych Sądów Rejonowych podejmowanych w podobnych stanach faktycznych, w których sądy przyjmowały, że wynagrodzenie w chwili jego przekazywania jest już wynagrodzeniem wypłaconym, wypłata ta jedynie następuje do rąk innego podmiotu niż pracownik. Świadczenie takie jako wypłacone wchodzi więc do majątku wspólnego i egzekucja co do niego jest dopuszczalna także na podstawie tytułu prawnego ograniczającego odpowiedzialność dłużnika do majątku wspólnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie wierzyciela zasługuje na uwzględnienie.

Zgodzić się bowiem należy z żalącym, że Sąd I instancji niewłaściwie uznał, że zajęte przez Komornika wynagrodzenie za pracę dłużniczki wchodzi w skład jej majątku osobistego wobec czego nie może być przedmiotem zajęcia komorniczego, skoro przeciwko dłużniczce nadano klauzulę wykonalności z ograniczeniem jej odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością ustawą.

Zgodnie z treścią obecnie obowiązującego art. 33 pkt 7 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego do majątku osobistego każdego z małżonków należą wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę (…), zaś zgodnie z treścią art. 31 § 2 pkt1 kriop do majątku wspólnego należą w szczególności pobrane przez każdego z małżonków wynagrodzenia za pracę. Zauważyć przy tym należy, że w wypadku wynagrodzenia za pracę – do majątku osobistego wchodzi tylko wierzytelność z tytułu wynagrodzenia niewypłaconego, natomiast wynagrodzenie wypłacone jest już składnikiem majątku wspólnego.

Samo zaś zajęcie wynagrodzenia za pracę, uregulowane w art. 881 kpc (odmienne od zajęcia wierzytelności uregulowanego w art. 896 kpc ) ze względu na jego specyficzną konstrukcję sprawia, że komornik dokonuje jego zajęcia na przyszłość, przy czym zajęcie to odnosi skutek dopiero z chwilą gdy dochodzi do wypłaty tego wynagrodzenia, wówczas wypłata następuje nie do rąk dłużnika lecz na konto komornika lub wierzyciela. Wynagrodzenie w chwili jego przekazywania komornikowi czy też wierzycielowi jest już wynagrodzeniem wypłaconym wobec czego wchodzi do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską.

Dodać także należy, że Sąd Rejonowy w Słupsku nadając w dniu 6.11.2007r. klauzulę wykonalności przeciwko małżonce dłużnika z ograniczeniem jej odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową badał kwestię rozszerzenia klauzuli na małżonkę, mając na uwadze treść art. 47 ¹ kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z którego wynika, że małżonek może powoływać się względem osób trzecich na umowę majątkową małżeńska ( np. wyłączającą ustawową wspólność majątkową), gdy jej zawarcie oraz rodzaj były tym osobom wiadome. Jeżeli bowiem małżonek nie udowodni, że osoba trzecia wiedziała o zawarciu oraz rodzaju intercyzy, egzekucja wobec małżonka może być prowadzona tak, jakby umowa majątkowa w ogóle nie była zawarta.

Mając na uwadze powyższe uznać należało, że skarga dłużniczki jako bezzasadna podlegała oddaleniu, tym samym niezasadny był wniosek skarżącej dłużniczki o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, stąd też na podstawie art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc należało zaskarżone postanowienie zmienić i oddalić skargę wraz z wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego.

O kosztach postępowania zażaleniowego rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 98 i 108 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc, uznając, że koszty te powinna ponieść dłużniczka skoro przegrała sprawę.