Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2012r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie: SA Bożena Szponar - Jarocka

SO del. Dorota Zarzecka

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2012 r. w Białymstoku

sprawy z wniosku J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy J. C.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 5 kwietnia 2012 r. sygn. akt III U 179/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 604/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 15 lutego 2012 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił J. C. przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. od dnia 7 października 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Nadto organ rentowy wskazał, że J. C. nie rozwiązał stosunku pracy.

J. C. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2012 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że J. C. urodził się w (...). Mając na uwadze treść art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Okręgowy stwierdził, że kwestią sporną było legitymowanie się przez wnioskodawcę stażem pracy w warunkach szczególnych w wysokości co najmniej 15 lat oraz rozwiązanie ostatniego stosunku pracy. Zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, iż J. C. nie rozwiązał ostatniego stosunku pracy. W kwestionariuszu dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych wnioskodawca wskazał, że od dnia 1 lipca 2005 roku pracuje w PPHU (...). Także z pisma pracodawcy z dnia 19 grudnia 2011 roku oraz druku Rp7 z dnia 17 grudnia 2011 roku wynikało, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy. J. C. na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2012 roku potwierdził, że jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w PPHU (...) i nie rozwiązał stosunku pracy. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność, że J. C. nie rozwiązał ostatniego stosunku pracy uniemożliwia mu ubieganie się o prawo do emerytury w oparciu o art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, niezależnie od spełnienia pozostałych wymaganych przesłanek. Sąd Okręgowy wskazał, że skoro wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy, Sąd rozpoznający odwołanie od decyzji organu rentowego nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego celem ustalenia spełnienia pozostałych przesłanek warunkujących przyznanie prawa do świadczenia. Z powyższych względów Sąd Okręgowy nie analizował w przedmiotowej sprawie, czy należy zaliczyć J. C. sporny okres jako pracę w warunkach szczególnych. Ustalenie to bowiem nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i nie mogłoby skutkować przyznaniem prawa do świadczenia, wobec nierozwiązania przez wnioskodawcę stosunku pracy. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)}§ 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

J. C. zaskarżył powyższy wyrok w całości, wskazując, że w okresie zatrudnienia w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. od dnia 7 października 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Z treści apelacji wynikało, iż J. C. wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku, zaliczenie mu spornego okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych i przyznanie prawa do emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Apelacyjny w całości aprobuje stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmuje za swoje.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jedną z przesłanek warunkujących przyznanie prawa do emerytury jest rozwiązanie stosunku pracy. W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, iż J. C. w dacie złożenia wniosku o przyznanie prawa do emerytury, jak też w czasie postępowania przed Sądem Okręgowym, nadal pozostawał w zatrudnieniu. Zarówno na rozprawie przed Sądem Okręgowym (k. 12), jak też na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym (k. 37v) wnioskodawca oświadczył, że w dalszym ciągu pracuje. Stąd też nie spełnił jednej z przesłanek wskazanych w powyższym przepisie, warunkującej przyznanie prawa do świadczenia. Z tej przyczyny nie sposób rozstrzygać o spełnieniu przez J. C. pozostałych przesłanek wynikających z powyższego przepisu, skoro nie może to skutkować przyznaniem mu prawa do świadczenia. W wyroku z dnia 15 grudnia 2000 roku Sąd Najwyższy w sprawie II UKN 147/00 (OSNP z 2002 roku, Nr 16, poz. 388) stwierdził, że istota decyzji organu rentowego polega na rozstrzygnięciu o prawie konkretnego świadczenia (lub o jego wysokości) jako całości, a nie o poszczególnych elementach składających się na to prawo. Sąd stwierdzający spełnienie przez ubezpieczonego jednego lub części warunków powstania prawa do świadczenia nie może ustalić tego w sentencji wyroku, przy jednoczesnym oddaleniu odwołania ubezpieczonego od niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego. Niespełnienie przez pracownika ustawowych warunków koniecznych do przyznania świadczenia powoduje wydanie decyzji odmownej. Wydanie takiej decyzji następuje również wtedy, gdy pracownik nie spełnia chociażby jednego z ustawowych warunków niezbędnych do przyznania świadczenia. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje powyższy pogląd Sądu Najwyższego.

W tym miejscu należy podkreślić, że zapewnienie wnioskodawcy, iż rozwiąże stosunek pracy w przypadku uznania spornego okresu pracy za pracę w warunkach szczególnych, nie może zastąpić spełnienia warunku rozwiązania stosunku pracy wskazanego w powyżej cytowanym art. 184 ustawy. Jest zrozumiałym, że wnioskodawca chciałby przed rozwiązaniem stosunku pracy upewnić się, czy będzie miał przyznane prawo do emerytury. Jednakże w świetle obecnie obowiązujących przepisów prawnych nie ma możliwości ustalenia i rozstrzygania o spełnieniu tylko niektórych przesłanek (w tym wypadku legitymowania się wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych), przy pominięciu niespełnienia pozostałych przesłanek. Istotą niniejszej sprawy było bowiem rozstrzygnięcie o prawie J. C. do emerytury, nie zaś ustalenie, czy legitymuje się on wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych.

W tym stanie rzeczy, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.