Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego J. S.

Protokolant: Anna Baraniak

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kędzierzynie-Koźlu nikt, zawiadomiona prawidłowo

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2013r. w Kędzierzynie-Koźlu

sprawy

K. B., syna Z. i K. z domu O., urodzonego dnia (...) w K.

oskarżonego o to, że

w dniu 28 września 2012r. w K. (woj. (...)) przywłaszczył powierzony mu przez J. M. (1) telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 300 złotych działając na szkodę J. M. (1)

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

I

Uznaje oskarżonego K. B. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku to jest przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 punkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat

III

Na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego

IV

Na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. B. karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych)

V

Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 punkt 3 i art. 3 ustęp 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23. 06. 1973 r. zasądza od oskarżonego K. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 370 zł ( trzystu siedemdziesięciu złotych) w tym wymierza opłatę sądową w kwocie 280 zł ( dwustu osiemdziesięciu złotych ) .

Sygnatura akt IIK 1014/12

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 września 2012 roku pokrzywdzony J. M. (1) siedział przy stoliku w lokalu „13” w K. przy ulicy (...) wraz z dwoma kolegami K. i J.. W pewnym momencie do lokalu wszedł oskarżony K. B. i dosiadł się do pokrzywdzonego i jego kolegów. Oskarżony poprosił pokrzywdzonego o pożyczenie telefonu komórkowego, aby mógł gdzieś zadzwonić. Pokrzywdzony wyraził na to zgodę i dał telefon oskarżonemu. To był telefon marki N. (...) typ RM-750 wartości 300 złotych. Po wykonaniu kilku połączeń oskarżony oddał telefon pokrzywdzonemu i odszedł od jego stolika. Po około 15-20 minut oskarżony wrócił do stolika pokrzywdzonego wraz z kolegą M. R.. Oskarżony ponownie poprosił pokrzywdzonego o pożyczenie mu telefonu komórkowego. Po około 5 minutach od pożyczenia telefonu oskarżony K. B. wstał od stolika i zaczął opuszczać lokal. Pokrzywdzony J. M. (1) zawołał oskarżonego, aby ten oddal mu telefon na co oskarżony stwierdził, iż oddał mu go. W tym czasie oskarżony sam zaczął się rozbierać, ścigając spodnie i koszulkę, aby pokazać, że nie ma przy sobie telefonu. Kolega oskarżonego M. R. także podszedł do pokrzywdzonego stwierdzając aby ten szukał telefonu u niego jednak pokrzywdzony nie chciał tego zrobić z uwagi na fakt tego, iż był on agresywny. Po tym oskarżony wraz z kolegą opuścili lokal. Pokrzywdzony zadzwonił z telefonu w lokalu wzywając policję. Przed przyjazdem funkcjonariuszy Policji pokrzywdzony widział jak oskarżony wraz z kolegą poruszają się w rejonie sklepu (...) a także na postoju taksówek na ulicy (...). Po przyjeździe funkcjonariuszy Policji D. P. i P. S. pokrzywdzony wskazał oskarżonego, który został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Przed umieszczeniem oskarżonego K. B. w radiowozie funkcjonariusz policji P. S. dokonał jego kontroli osobistej w trakcie, której ujawniono u oskarżonego telefon stanowiący własność pokrzywdzonego. Telefon ten został zwrócony pokrzywdzonemu.

(dowód – zeznania pokrzywdzonego J. M., k. 10,

k. 36,

zeznania świadka D. P., k. 3-6, k. 36,

zeznania świadka P. S., k. 7-8,

zeznania świadka M. R., k. 15,

oświadczenie, k. 9)

Oskarżony K. B. był już 4 - krotnie karany sądownie w tym za przestępstwo gróźb karalnych (art. 190 § 1 k.k.), przeciwko wiarygodności dokumentów (art. 270 § 1 k.k.), przeciwko mieniu (art. 292 § 1 k.k.). Oskarżony posiada wykształcenie zawodowe i utrzymuje się z prac dorywczych uzyskując miesięczny dochód w kwocie 300-500 złotych. Oskarżony mieszka wraz z rodzicami w mieszkaniu komunalnym.

(dowód – dane o karalności oskarżonego, k. 18-20,

dane osobowe, k. 24)

Oskarżony K. B. w toku postępowaniu przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśniając, iż rzeczywiście przyszedł do lokalu „13” gdzie przebywał pokrzywdzony i dosiadł się do niego. Oskarżony dodał, iż pożyczył od pokrzywdzonego telefon komórkowy, ale ten telefon mu oddał. Oskarżony wyjaśnił, iż nie pamięta dokładnie, co się działo potem ale w międzyczasie spotkał swojego kolegę M. R. i razem z nim wrócił do lokalu „13”. Oskarżony wyjaśnił, iż gdy ponownie przyszedł do lokalu znowu pożyczył telefon komórkowy od pokrzywdzonego a ponieważ nie pamiętał numeru telefonu chciał przełożyć swoją kartę sim do telefonu pokrzywdzonego. Oskarżony dodał, iż w tym celu wyszedł przed lokal, ale nie pamięta czy przełożył tę swoją kartę do telefonu pokrzywdzonego a także czy wykonał połączenie. Oskarżony wyjaśnił, iż pamięta, że jak wracał z lokalu to został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Oskarżony dodał, iż wydal telefon zaraz na żądanie pokrzywdzonego. Oskarżony zaznaczył, iż kiedy przyszedł do lokalu „13”był już pijany. Oskarżony wyjaśnił także, iż nie miał zamiaru dokonania kradzieży czy też przywłaszczenia tego telefonu i szedł do baru, żeby ten telefon oddać.

Oskarżony nie stawił się na rozprawę przed Sądem mimo prawidłowego wezwania.

(dowód – wyjaśnienia oskarżonego, k. 23)

Sąd zważył co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie w oparciu o zeznania świadków J. M. (1), D. P., P. S. oraz w oparciu o dowody z dokumentów w postaci pokwitowania odbioru telefonu, danych o karalności które były spójne i wzajemnie się uzupełniały tworząc jednolity obraz przebiegu zdarzeń. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznawał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, jako, ze pozostały one odosobnione w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego pominął zeznania świadka M. R. jako, że z uwagi na stan nietrzeźwości w chwili zdarzenia nie pamiętał on jego przebiegu.

W oparciu o zeznania pokrzywdzonego J. M. (1) Sąd ustalić , iż w dniu 28 września 2012 roku oskarżony K. B. przyszedł do baru (...) gdzie dosiadł się do stolika pokrzywdzonego a następnie dwukrotnie pożyczał od niego telefon komórkowy. Sąd przyjął – mając na uwadze zeznania pokrzywdzonego – iż po drugim pożyczeniu telefonu oskarżony nie zwrócił go pokrzywdzonemu i opuścił lokal. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśniając, iż rzeczywiście pożyczył telefon od pokrzywdzonego jednak mu go oddał po czym ponownie wrócił do lokalu i ponownie pożyczył telefon od pokrzywdzonego ale nie pamiętał numeru telefonu więc musiał przełożyć swoja kartę sim do telefonu pokrzywdzonemu a w tym celu wyszedł przed lokal. Oskarżony wyjaśnił, iż nie pamięta czy te kartę przełożył a także czy wykonał połączenie gdyż po jakimś czasie zatrzymała ich policja. Oskarżony podkreślił, iż na żądanie pokrzywdzonego wydal mu telefon. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego traktując je jako przyjętą przez niego linię obrony. Pokrzywdzony wskazywał, bowiem, odmiennie, iż oskarżony już w lokalu zaprzeczał temu by miał jego telefon zdejmując koszulę i spodnie by to pokazać. Nadto pokrzywdzony stwierdził, iż telefon otrzymał na komendzie nie zaś bezpośrednio od oskarżonego. Funkcjonariusze Policji D. P. i P. S. także potwierdzili fakt tego, iż po dokonaniu osobistej kontroli u oskarżonego znaleziono przy nim telefon komórkowy stanowiący własność pokrzywdzonego. Nadto Sąd zauważa, iż pokrzywdzony nie miał żadnego interesu w tym by pomawiać oskarżonego o popełnienie czynu, którego w rzeczywistości by nie popełnił.

Sąd ustalił wartość telefonu w oparciu o zeznania pokrzywdzonego J. M. (1) na kwotę 300 złotych. Oskarżony tak ustalonej wartości nie kwestionował.

Odpowiedzialność karna uzależniona jest od możliwości przypisania oskarżonemu winy, która to stanowi legitymację do stosowania kary wobec sprawcy przestępstwa. Winę sprawcy przypisujemy wtedy, gdy można mu zarzucić, że w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego czynu nie dał posłuchu normie prawnej a miał możliwość zachowania się zgodnie z przepisami prawa. Zarzut wadliwości procesu decyzyjnego w warunkach możliwości podjęcia decyzji zgodnej z wymaganiami prawa ma charakter zindywidualizowany i odnosi się do konkretnego sprawcy, podejmującego decyzję w konkretnym czasie i sytuacji.

W niniejszej sprawie Sąd przypisał winę oskarżonemu K. B. w przypadku przypisanego mu czynu jako, że miał on pełną możliwość zachować się zgodnie z przepisami prawa. Nie było żadnych warunków, które zmusiłyby go do zabrania telefonu stanowiącego własność pokrzywdzonego J. M. (1). W stosunku do oskarżonej nie zachodzą również okoliczności wyłączające winę w rozumieniu kontratypów.

W świetle ustalonego powyżej stanu faktycznego Sąd przyjął, iż zachowanie oskarżonego polegające na tym, iż w dniu 28 września 2012r. w K. (woj. (...)) przywłaszczył powierzony mu przez J. M. (1) telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 300 złotych działając na szkodę J. M. (1) wyczerpało wszystkie znamiona ustawowe przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.

Odpowiedzialności z przepisu art. 284 § 1 k.k. odpowiada ten, kto przywłaszcza sobie rzecz ruchomą lub prawo majątkowe. Rzeczą ruchomą w rozumieniu kodeksu karnego są również pieniądze. Przestępstwo przywłaszczenia jest popełnione wówczas, gdy sprawca przejmuje rzecz ruchomą, której wcześniej nie wyjmował spod władztwa innej osoby. Przywłaszczenie jest dokonane wówczas, gdy sprawca przedsiębierze takie czynności, które wskazują, iż cudzą rzecz włączył on do swego stanu posiadania potraktował jak własną np. zbył te rzecz innej osobie. Przestępstwo przywłaszczenia mienia jest przestępstwem kierunkowym. Surowszej odpowiedzialności podlega przywłaszczenie mienia powierzonego z art. 284 § 2 k.k., czyli takiego, które zostało oddane pod opiekę lub do dyspozycji sprawcy. Przesłanką surowszej odpowiedzialności jest szczególnie naganne nadużycie przez sprawcę zaufania, którego wyrazem było powierzenie rzeczy.

W przedmiotowej sprawie oskarżony K. B. wyszedł z lokalu zabierając ze sobą telefon komórkowy stanowiący własność pokrzywdzonego J. M. (1) mimo tego, iż pokrzywdzony wzywał go do zwrotu pożyczonego mu telefonu. Oskarżony miał świadomość tego, iż telefon stanowią własność pokrzywdzonego J. M. (1) oraz, iż właściciel wzywa go do zwrotu rzeczy a mimo to wyszedł z telefonem z lokalu nie oddając go pokrzywdzonemu traktując przedmiotowy telefon jakby był jego właścicielem. Zatem zabierając telefon postąpił z nim jak jego właściciel włączając je tym samym do swojego stanu posiadania.

Wobec tego zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisany mu czyn, to jest przestępstwa z art. 284 § 2 k.k., na podstawie art. 284 § 2 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary oskarżonemu Sąd kierował się dyrektywami przewidzianymi w przepisach art. 53 k.k. i art. 54 § 1 k.k., które stanowią, iż dolegliwość kary nie może przekraczać stopnia winy, a kara musi uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu. Kara winna również spełniać cele prewencji indywidualnej i generalnej.

Przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

W przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki, przewidziane przepisami art. 69 § 1 i § 2 k.k., dla warunkowego zawieszenia wykonania kary. Konieczna jest do tego pozytywna prognoza kryminologiczna, to jest przekonanie o tym, że mimo zawieszenia wykonania kary cele kary wobec sprawcy zostaną osiągnięte a w szczególności kara tak wymierzona zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się popełnieniu przestępstwa. W stosunku do oskarżonego K. B. istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna jako, że wprawdzie była on już karany sądownie za przestępstwo przeciwko mieniu to jednak za warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej przemawia także wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, możliwe nie tylko w drodze stosowania bezwarunkowej kary pozbawienia wolności (Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 1981r., OSNKW 1981r., z. 10, poz. 57).

Wobec tego wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd, na podstawie przepisu art. 69 § 1 i § 2 k.k. art. 70 § 1 punkt 1 k.k., warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 oddając oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonej takiego rodzaju i w takim wymiarze spełnią w pełni funkcję wychowawczą oraz prewencji indywidualnej a także jest właściwa z punktu widzenia prewencji generalnej to jest będzie wpływała pozytywnie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, znajdując zrozumienie, iż za zachowania niezgodne z prawem trzeba ponieść odpowiednią karę.

Sąd, aby wzmocnić realną dolegliwość kary a także z uwagi na popełnienie czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. B. karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Mając na uwadze fakt tego, iż oskarżony pracuje dorywczo osiągając miesięczny dochód w kwocie od 300 do 500 złotych, Sąd - w oparciu o przepis art. 627 k.p.k. i art. 2 ustęp 1 punkt 3 i art. 3 ustęp 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych – zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 370 złotych w tym wymierzył opłatę sądową w kwocie 280 złotych (180 złotych opłata sądowa od wymierzonej kary pozbawienia wolności oraz 100 złotych opłata sądowa od wymierzonej kary grzywny).