Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2012 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Regina Owczarek – Jędrasik (spr.)

Sędzia SA – Małgorzata Kuracka

Sędzia SO del. – Beata Waś

Protokolant: – st. sekr. sądowy Agnieszka Prokopiuk

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2012 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W. /poprzednio (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W./

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

z udziałem (...) S.A. we W.

o zmianę umowy

na skutek apelacji pozwanego i uczestnika

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 21 marca 2011 roku, sygn. akt XVII AmT 115/09

I. prostuje z urzędu oczywistą omyłkę w punkcie pierwszym wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia z dnia 21 marca 2011 roku, sygn. akt XVII AmT 115/09 w ten sposób, że w miejsce „pkt I, II, III i V” wpisuje „punktu I dotyczącego zmiany zasad rozliczeń i współpracy za usługi dostępu użytkowników sieci (...)do usług sieci inteligentnej realizowanych za pośrednictwem (...), punktu III dotyczącego załączonych do Decyzji załączników nr 1 i nr 2 stanowiących jej integralną część, punktu III dotyczącego ustalenia, iż Decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu oraz punktu V dotyczącego ustalenia, iż zmiana wysokości obowiązującej stawki (...) nie powoduje konieczności zmiany Decyzji”;

II. oddala obie apelacje;

III. zasądza od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej i (...)S.A. we W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. po 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VIA Ca 909 / 11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 grudnia 2008r. nr(...) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej / dalej Prezes UKE lub pozwany / zmienił umowę o wzajemnej współpracy i zasadach rozliczeń zawartą 4 kwietnia 2000r. pomiędzy (...) S. A. we W. / dalej Spółka (...) lub zainteresowany / oraz (...) Sp. z o.o. w W. / dalej Spółka (...) lub powódka/ ze zmianami poprzez wprowadzenie uregulowań określających zasady rozliczeń i współpracy za usługi dostępu (...) do usług sieci inteligentnej realizowanych za pośrednictwem (...).

Na skutek odwołania od tej decyzji wniesionego przez Spółkę (...) – wyrokiem z dnia 21 marca 2011r., sygn. akt XVII AmT 115 / 09 - Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił wyżej wskazaną decyzję w zakresie pkt I,II,III i V oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd Okręgowy wskazał, że przedmiotowa decyzja reguluje zasady rozliczeń i współpracy w zakresie zapewnienia abonentom dostępu do usług informacyjnych, przy czym w świetle treści art.1 zasady te dotyczą użytkowników innych sieci ruchomych, którzy korzystają z usług świadczonych w sieci (...) w ramach usługi roamingu. W związku z tym Sąd orzekający uznał, że w grupie, której dotyczą zasady znajdują się również obywatele krajów członkowskich Unii Europejskiej, korzystający z usługi roamingu w sieci (...).

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji stwierdził, że wobec wydania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16 lipca 2004r. Prawo telekomunikacyjne / Dz. U. 04.171.1800 ze zm. – dalej Prawo telekomunikacyjne/ podjęcie decyzji powinno być poprzedzone postępowaniem konsolidacyjnym stosownie do treści art. 18 w związku z art. 15 Prawa telekomunikacyjnego. Wobec zaś zaniechania przez Prezesa UKE przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego, Sąd Okręgowy uznał, że wydanie decyzji było przedwczesne, a więc niedopuszczalne i dlatego decyzja podlega uchyleniu na podstawie art. 479 ⁶⁴ § 2 k.p.c.

Wyrok z dnia 21 marca 2011r. został zaskarżony przez pozwanego Prezesa UKE oraz zainteresowanego.

Prezes UKE zarzuca w apelacji :

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy ,tj. art.328§2 , art. 479 ⁶⁴ §1, art. 233 § 1 k.p.c., art. 479 ⁶⁴ §1 i § 2 k.p.c. w związku z art. 4 Dyrektywy 2002/21 WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002r. w sprawie wspólnych ram regulujących sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa ) / Dz. U. UE.L.02.108.33 ze zm./, art. 479 ⁶⁴ § 2 k.p.c. w związku z art. 325 i art. 13 § 2 k.p.c.;

- naruszenie przepisów prawa materialnego , tj. art. 79 ust.1 w związku z art. 18 i art.15 Prawa telekomunikacyjnego w związku z art. 7 ust.3 Dyrektywy ramowej i art. 28 Dyrektywy 2002/ 22/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników w brzemieniu obowiązującym w chwili wydania zaskarżonej decyzji ( dyrektywa o usłudze powszechnej )/ Dz. U. UE. L. 02.108. 51 – dalej dyrektywa o usłudze powszechnej /.

Apelacja Prezesa UKE wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie w całości odwołania oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach procesu.

Zainteresowany zarzuca w apelacji naruszenie prawa materialnego, tj . art. 18 w związku z art. 15 Prawa telekomunikacyjnego oraz naruszenie art.233 § 1 k.p.c.

Apelująca Spółka (...) wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

W toku postępowania apelacyjnego powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością uległa przekształceniu na spółkę akcyjną pod firmą (...) Spółka Akcyjna.

Obie apelacje nie mają uzasadnionych podstaw.

Zaskarżona decyzja określa zasady współpracy i rozliczeń oraz odpowiedzialności prawnej za treść dostarczonych informacji i serwisów z tytułu świadczenia przez Spółkę (...) na rzecz Spółki (...) zakończenia połączeń do usług sieci Spółki (...) w zakresach numeracji określonych w decyzji / art. 2 / .

W przedmiotowej decyzji Spółka (...) została zobowiązana do świadczenia usługi zakańczania połączeń do usług audioteksowych w swojej sieci w zamian za wynagrodzenie określone w decyzji. Z kolei Spółka (...) została zobowiązana do zapewnienia swoim abonentom dostępu do usług informacyjnych świadczonych w sieci Spółki (...) w zamian za wynagrodzenie pobierane od (...) określone w decyzji / art. 3 .1 oraz 3.2./. Zgodnie przy tym z art. 1 abonent w rozumieniu decyzji to osoba fizyczna , prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która jest stroną umowy zawartej w formie pisemnej o świadczenie usług telekomunikacyjnych ze Spółką (...), jak również korzystającą z usług świadczonych przez Spółkę (...) jako użytkownik pre-paid oraz użytkownik innej sieci ruchomej, który korzysta z usług świadczonych w sieci (...) w ramach usługi roamingu.

W ramach ustanawiania zasad świadczenia usług informacyjnych w decyzji określono wysokość opłaty na rzecz Spółki (...) wnoszonej przez Spółkę (...) za minutę połączenia przychodzącego z sieci (...) do sieci (...) na oznaczone numery i zasady zmiany tej stawki.

Również jeśli chodzi o zasady świadczenia usług audioteksowych na oznaczone w decyzji numery określono stawki należne (...) za zakończenie połączenia w sieci (...) i ustalono zasadę zmiany tej stawki.

Decyzja zawiera pięć punktów , z których „I” dotyczy zasad rozliczeń i współpracy , „III” dotyczy załączonych do decyzji załączników nr 1 i nr 2 stanowiących integralną część decyzji, „III” dotyczy ustalenia, że decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu oraz punkt „V” dotyczy ustalenia, iż zmiana wysokości obowiązującej stawki (...) nie powoduje konieczności zmiany decyzji.

Decyzja została wydana na podstawie art. 28 ust.1 w związku z art. 30 Prawa telekomunikacyjnego / decyzja i jej uzasadnienie/, po przeprowadzeniu postępowania konsultacyjnego / uzasadnienie decyzji /. Wydając decyzję Prezes UKE miał na uwadze obowiązki nałożone na operatorów sieci telekomunikacyjnych w szczególności obowiązek z art. 79 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego.

Jak już wynika z powyższych motywów przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest decyzja zmieniająca umowę zawartą pomiędzy Spółką (...) i Spółką (...) poprzez zmianę zasad rozliczeń i współpracy za usługi dostępu (...) do usług sieci inteligentnej realizowanych za pośrednictwem sieci Spółki (...).

Decyzja zawiera pięć punktów, przy czym żaden z punktów nie jest oznaczony cyfrą „II”, natomiast dwa punkty są oznaczone cyfrą „III”.

W ocenie Sądu Apelacyjnego takie oznaczenie numerów poszczególnych postanowień decyzji jest oczywistą omyłką i tak tę kwestię potraktowały strony. W odwołaniu bowiem Spółka (...) wskazała, że zaskarża decyzję w punkcie I, II, III i V. W odpowiedzi na odwołanie Prezes UKE potwierdził, że jest omyłka w numeracji punktów w decyzji. Zaskarżonym wyrokiem została uchylona decyzja z podaniem numeracji punktów zastosowanym w odwołaniu.

W apelacji Prezes UKE zarzucił naruszenie art. 479 ⁶⁴ w związku z art. 325 i art. 13 § 2 k.p.c. poprzez niewłaściwe sformułowanie sentencji wyrok z uwagi na to, że zaskarżona decyzja nie posiada jednostki redakcyjnej oznaczonej numerem II.

W tym stanie rzeczy należy wskazać, że nie budzi wątpliwości, iż odwołaniem zaskarżono jednostki redakcyjne decyzji z wyjątkiem jednostki oznaczonej numerem IV , w którym stwierdzono, że w pozostałym zakresie umowa pozostaje bez zmian. Odwołanie zostało uwzględnione w całości i zaskarżonym wyrokiem uchylono decyzję z wyjątkiem punktu oznaczonego numerem IV.

W związku z wątpliwościami zgłoszonymi w apelacji Prezesa UKE oraz wskazanymi wyżej omyłkami decyzji należało – na podstawie art. 350§2 k.p.c.- sprostować wyrok przez oznaczenie uchylonych punktów decyzji w taki sposób jako to ujęto w decyzji, aby zaś nie było wątpliwości co do pomyłki z kolei w wyroku w związku z podwójnym użyciem numeru „III” dodano oznaczenia wskazujące na przedmiot poszczególnych punktów decyzji.

W odwołaniu Spółka (...) wniosła o:

1.  uchylenie zaskarżonej decyzji w podanych punktach lub

2.  zmianę zaskarżonej decyzji w oznaczonych punktach i umorzenie postępowania administracyjnego lub

3.  zmianę zaskarżonej decyzji w punkcie I w podany w odwołaniu sposób.

Dopuszczalne jest zaskarżenie decyzji w części. Jeżeli zaś chodzi o wnioski odwołania, to w ocenie Sądu Apelacyjnego aczkolwiek pisemne elementy treści odwołania sprowadzają się do istotnych elementów pozwu, Sąd zaś Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę jako sąd pierwszo- instancyjny, to wnioski odwołania mają takie znaczenie jak wnioski apelacji. Oznacza to, że Sąd Okręgowy – w granicach zaskarżenia- nie jest związany wnioskami odwołania w tym sensie, że jest uprawniony uchylić decyzję, chociaż strona wnosiła o jej zmianę lub zmienić decyzję przy wniosku odwołania o jej uchylenie.

Zarzut zatem apelacji , że Sąd Okręgowy uchylił zaskarżoną decyzję i nie rozpoznał pozostałych wniosków odwołania przez co nie rozpoznał istoty sprawy jest chybiony. Dodać trzeba, że wobec uwzględnienia najdalej idącego wniosku odwołania o uchylenie decyzji, dalsze wnioski odwołania stały się bezprzedmiotowe.

Rozpoznając odwołanie od decyzji Prezesa UKE Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów działa jako sąd pierwszej instancji, przy czym uwzględniając odwołanie jest uprawniony – stosownie do przepisu art. 479 ⁶⁴ § 2 k.p.c.- albo uchylić zaskarżoną decyzję , albo ją zmienić w całości lub części i orzec co do istoty sprawy. Przepis nie wprowadza bardziej szczegółowych regulacji w tej kwestii. W orzecznictwie podkreśla się, ż e Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie jest tylko sądem kasacyjnym, lecz rozpoznaje sprawę co do istoty. Nie zmienia to stanu rzeczy, że Sąd ten bada także legalność decyzji, a z uwagi na przedmiot postępowania regulacyjnego może uchylić decyzję nie tylko wówczas, gdy wydano ją bez podstawy prawnej, czy gdy jest sprzeczna z prawem, ale również wtedy, gdy z uwagi na przedmiot regulacji, którego dotyczy decyzja lub rodzaj uchybień, sąd nie ma możliwości wydania rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.

W odwołaniu Spółka (...) zarzuciła między innymi naruszenie art. 79 ust.1 Prawa telekomunikacyjnego w związku z art. 18i art. 15 Prawa telekomunikacyjnego poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego pomimo wydania decyzji dotyczącej dostępu telekomunikacyjnego mogącej mieć wpływ na stosunki handlowe pomiędzy państwami członkowskimi.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku SN z dnia 2 lutego 2011r., sygn. akt IIISK 18 / 10 / LEX nr 8186603/, kwestia, czy zostało przeprowadzone postępowanie konsolidacyjne oraz , czy nastąpiło to w prawidłowym zakresie jest przedmiotem badania Sądu; w razie zaś stwierdzenia, że decyzja nie została poddana postępowaniu konsolidacyjnemu – mimo takiego obowiązku organu- konieczne jest przedstawienie projektu decyzji do konsultacji w określonym trybie, czego nie może zrobić Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Ustalenie więc, że Prezes UKE zaniechał przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego mimo takiego obowiązku uzasadnia uchylenie decyzji. Brak jest podstaw do przyjęcia, że w takim przypadku należy badać – jak wywodzi apelujący Prezes UKE- jaki wpływ miał lub mógł mieć brak konsultacji w trybie postępowania konsolidacyjnego na treść decyzji.

W takiej sytuacji nie zachodzi także potrzeba rozpoznania alternatywnych wniosków odwołania o zmianę decyzji, ponieważ wobec uchylenia decyzji brak jest przedmiotu, którego dotyczyły wnioski o zmianę decyzji.

Skuteczne podniesienie zarzutu uchybienia polegającego na niewyczerpaniu postępowania konsolidacyjnego czyni także bezprzedmiotowym rozpoznawanie zarzutów merytorycznych dotyczących zaskarżonej decyzji. W tej sytuacji uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego może być ograniczone tylko do ustaleń dotyczących kwestii, czy istniał obowiązek przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego oraz czy ten obowiązek został wykonany prawidłowo.

W ocenie Sądu Apelacyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku, chociaż lakoniczne, co do istotnych kwestii zawiera elementy określone w art. 328 § 2 k.p.c. przy uwzględnieniu stanowiska stron prezentowanego w postępowaniu przed Sądem I instancji.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że braki uzasadnienia wyroku Sądu I instancji same w sobie mogą skutkować wzruszeniem wyroku wówczas, gdy z tej przyczyny kontrola instancyjna jest niemożliwa, co w danej sprawie nie ma miejsca.

W konsekwencji istota niniejszego sporu sprowadza się do kwestii, czy w rozpoznawanym przypadku Prezes UKE był obowiązany przeprowadzić postępowanie konsolidacyjne przed wydaniem zaskarżonej decyzji, jest bowiem poza sporem, że Prezes UKE zaniechał poddania projektu decyzji konsultacjom w trybie postępowania konsolidacyjnego.

Stosownie do przepisu art. 18 Prawa telekomunikacyjnego postępowanie konsolidacyjne należy przeprowadzić w stosunku do rozstrzygnięć, o których mowa w art. 15 Prawa telekomunikacyjnego. Wśród rozstrzygnięć wskazanych w art. 15 Prawa telekomunikacyjnego są wymienione decyzje dotyczące dostępu telekomunikacyjnego, o których mowa w art. 28 – 30 Prawa telekomunikacyjnego.

Przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie art.28 ust.1 Prawa telekomunikacyjnego, co wskazano w sentencji i uzasadnieniu decyzji. Zaskarżona decyzja należy więc do tego rodzaju decyzji, co do których istnieje obowiązek przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego.

Apelujący zawarli w apelacjach wywody kwestionujące taki charakter decyzji powołując się na pro wspólnotową wykładnię przepisów prawa krajowego. Zdaniem apelujących sporna decyzja – w świetle art. 7 ust 3 Dyrektywy Ramowej- nie podlega postępowaniu konsolidacyjnemu z uwagi na to, że rozstrzyga spór pomiędzy przedsiębiorcami.

Jednakże przepisy art. 15 i art. 18 Prawa telekomunikacyjnego w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji nie wymagały wykładni w zakresie oznaczenia decyzji podlegających postępowaniu konsolidacyjnemu. Zdaniem apelujących przepisy te nakładają obowiązek konsolidacyjny w szerszym zakresie niż wynika z art. 7 Dyrektywy Ramowej/ również w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji/. Przytoczony art. 7 Dyrektywy Ramowej określa minimalny zakres postępowań, które muszą być powiązane z procedurą konsolidacji. Każde państwo członkowskie ma prawo rozszerzyć zakres postępowań, z którymi wiąże się obowiązek konsolidacji. Nawet zatem jeżeli zakres obowiązku konsolidacyjnego wynikający z powołanych wyżej przepisów Prawa Telekomunikacyjnego był szerszy nie określony w art. 7 ust3. Dyrektywy Ramowej, to przepisy Prawa telekomunikacyjnego nie były niezgodne z art. 7 ust. 3 Dyrektywy Ramowej, nie zachodziła zatem potrzeba wykładni pro wspólnotowej i nie było podstaw do uchylenia się od stosowania art. 15 i art. 18 Prawa telekomunikacyjnego.

Ponadto – w ocenie Sądu Apelacyjnego- art. 6 i art. 7 Dyrektywy Ramowej nie uzasadnia przyjęcia, że Dyrektywa Ramowa nie przewiduje postępowania konsolidacyjnego w kwestiach spornych. W art. 7 ust.3 „a” Dyrektywy Ramowej przewidziano postępowanie konsolidacyjne odnośnie środków o jakich mowa w art. 5 Dyrektywy 2002/ 19 WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie)/ Dz. U. UE. L. 2002.108.7 ze zm. – dalej Dyrektywa o dostępie/, a art.5 ust. 4 Dyrektywy o dostępie dotyczy także środków stosowanych na wniosek jednej ze stron w razie braku porozumienia pomiędzy przedsiębiorcami.

Z tych wszystkich względów przedmiotowa decyzja należy do kategorii decyzji przed wydaniem, której winno być podjęte postępowanie konsolidacyjne / art. 15 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego/.

Zgodnie z przepisem art. 18 Prawa telekomunikacyjnego kolejną przesłanką zastosowania postępowania konsolidacyjnego jest to, aby rozstrzygnięcie mogło mieć wpływ na stosunki handlowe między państwami członkowskimi. Przepisy Prawa telekomunikacyjnego nie zawierają bliższego sprecyzowania tej przesłanki. W punkcie 38 preambuły do Dyrektywy Ramowej określono środki, które mogą oddziaływać na handel pomiędzy państwami członkowskimi jako środki, które mogą mieć wpływ pośredni albo bezpośredni, rzeczywisty lub potencjalny na strukturę wymiany handlowej pomiędzy państwami członkowskimi w taki sposób, że będzie to za sobą pociągało bariery w funkcjonowaniu jednolitego rynku; są to środki, które mają znaczący wpływ na operatorów i użytkowników w innych państwach członkowskich , w tym między innymi środki wpływające na cenę dla użytkowników w innych państwach członkowskich, środki, które oddziaływają na zdolność świadczenia usług w zakresie łączności elektronicznej przedsiębiorstwa mającego siedzibę w innym państwie członkowskim oraz w szczególności środki, które oddziałują na strukturę i dostęp do rynku ze skutkiem dla przedsiębiorstw w innych państwach członkowskich.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że ustalenie tej przesłanki opiera się na ocenie całokształtu okoliczności i na hipotetycznym uznaniu, czy zastosowany środek regulacyjny może potencjalnie mieć wpływ na stosunki handlowe między państwami członkowskimi.

Wobec powyższego Sąd I instancji trafnie uznał, że zastosowany środek regulacyjny może dotyczyć usług międzynarodowych, skoro powódkę zobowiązano do zapewnienia swoim abonentom dostępu do usług informacyjnych świadczonych w sieci Spółki (...), a przez abonenta rozumie się także użytkownika innej sieci ruchomej, który korzysta z usług świadczonych w sieci powódki w ramach usługi roamingu. Prawidłowo zatem Sąd I instancji wnioskował, że przedmiotowa decyzja może pośrednio dotyczyć obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.

W postępowaniu apelacyjnym skarżący zgłosili zarzut, że różne są rodzaje roamingu: międzynarodowy, krajowy i wspólnotowy. W decyzji jednak nie ograniczono pojęcia abonenta do użytkownika korzystającego wyłącznie z roamingu krajowego. W tej sytuacji należy przyjąć, że definicja abonenta dotyczy osoby, korzystającej z jakiegokolwiek roamingu, w tym międzynarodowego. W tej sytuacji wywody apelacji co do rodzajów roamingów nie podważają ustalenia, że przedmiotowa decyzja może wpływać na sytuację obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.

Ponadto w decyzji wskazano, że stosownie do przepisu art. 79 ust.1 Prawa telekomunikacyjnego Spółka (...) jest obowiązana zapewnić użytkownikom końcowym swojej sieci oraz użytkownikom końcowym z innych państw członkowskich zrealizowanie połączenia do numeru niegeograficznego na terytorium RP. Można więc przyjąć, że zaskarżona decyzja potencjalnie dotyczy zapewnienia również użytkownikom końcowym z innych państw dostępu do numerów niegeograficznych, czyli potencjalnie może mieć wpływ na stosunki handlowe między państwami członkowskimi.

Po drugie decyzja ustala ceny usług telekomunikacyjnych i zasady zmian cen, ceny zaś mają wpływ na warunki dostępu do rynku i możliwość świadczenia usług przez operatorów i dostawców usług w tym przez podmioty mające siedzibę w innych państwach członkowskich. Ceny Spółki (...) mogą mieć wpływ bezpośredni lub pośredni, rzeczywisty lub potencjalny na zdolność przedsiębiorców mających siedzibę w innych państwach członkowskich do oferowania usług, mogą mieć wpływ na ceny dla użytkowników, czyli mogą tworzyć bariery dla jednolitego rynku.

Z tych względów należy przyjąć, że sporna decyzja stanowi środek regulacyjny, który może mieć wpływ na stosunki handlowe między państwami członkowskimi.

W konsekwencji prawidłowe jest ustalenie, że na podstawie przepisów art. 18 w związku z art. 15 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego przed podjęciem spornej decyzji niezbędne było przeprowadzenie postępowania konsolidacyjnego. Zaniechanie przedstawienia projektu decyzji do konsultacji w trybie postępowania konsolidacyjnego skutkuje – jak już wskazano- uchyleniem decyzji.

Zaskarżony wyrok jest więc prawidłowy, dlatego też obie apelacje jako niezasadne podlegają oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik sporu stosownie do przepisów art. 98§ 1 i § 3, art. 108 § 1 i art. 109 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 18ust. 2 i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu / Dz. U. 2002.163.1348 ze zm./. Ustalając wysokość uzasadnionych kosztów powódki uwzględniono tylko jedno wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, którego zwrot zasądzono od pozwanego i zainteresowanego po połowie / 105 § 1 k.p.c./.