Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Godlewski

Sędziowie:SSA Lucyna Guderska (spr.)

SSA Anna Szczepaniak-Cicha

Protokolant: sekr. sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2012 r. w Łodzi

sprawy R. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu

z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt: V U 45/12;

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 509/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu oddalił odwołanie R. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 19.12.2011r., którą to decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury , gdyż jako osoba urodzona po 31.12.1948r. nie udowodnił co najmniej 25 letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 1.01.1999r., a ponadto nadal pozostaje w zatrudnieniu.

Powyższe orzeczenie zapadło na gruncie następujących ustaleń faktycznych:

R. C. urodził się w dniu (...)

Na datę złożenia wniosku o emeryturę wcześniejszą( 7.12.2011r.) wykazał wraz ze służbą wojskową 37 lat 9 miesięcy i 2 dni okresów składkowych i 7 miesięcy 9 dni nieskładkowych .

Na dzień 1.01. (...). przypada z tego 24 lata 9 miesięcy i 28 dni. W szczególnych warunkach przepracował od 18.02.1976r. do 31.12.1998r. łącznie 22 lata 10 miesięcy i 12 dni.

Nadal pozostaje w zatrudnieniu w (...) S.A. Zakład (...) w O..

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy powołując się na treść art. 32 i art.184 ust.l i 2 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS uznał odwołanie za nieuzasadnione bowiem w ocenie Sądu ubezpieczony wnioskodawca nie spełnia wymogów do przyznania mu świadczenia w trybie art. 184 cyt. ustawy, ponieważ pozostaje nadal w stosunku pracy.

W tej sytuacji w opinii Sądu pierwszej instancji bezcelowe stało się prowadzenie postępowania dowodowego w kwestii spornego okresu zatrudnienia od 28.06.1970r. do 30.08.1070r. , tym bardziej ,że przedstawione zostały tylko uzyskane przez odwołującego się z archiwum umowy o pracę.

Natomiast co do okresu służby wojskowej Sąd Okręgowy stwierdził, że okres ten został już zaliczony przez ZUS.

Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją R. C. wnosząc o jego uchylenie.

W uzasadnieniu wnioskodawca podniósł, że nie zgadza się z wyrokiem Sądu Okręgowego bowiem nie uwzględnia on okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) w latach 70-tych. Jednakże na potwierdzenie tego okresu wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów, tym bardziej, że zakład pracy został zlikwidowany, a następca prawny odmawia mu wydania świadectwa pracy. Jednocześnie skarżący podniósł, że w momencie przyznaniu mu prawa do emerytury jego stosunek pracy ustanie.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

W niniejszej sprawie kwestią sporną i istotną dla oceny zasadności odmowy przyznania wnioskodawczyni przez organ rentowy prawa do emerytury w oparciu o treść art. 32 w zw. z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153 poz. 1227 z późn. zm.) jest okoliczność posiadania przez skarżącego wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz spełnienie wymogu rozwiązania przez nią stosunku pracy.

Przepis art. 184 w/w ustawy w sposób odrębny i szczególny uregulował sytuację prawną ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy w dniu wejścia w życie ustawy - 1 stycznia 1999 r., legitymowali się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27 ustawy, gwarantując im prawo do nabycia emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32. Dodatkowo prawo do świadczenia obwarowano nieprzystąpieniem do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązaniem stosunku pracy.

Niespełnienie przez pracownika ustawowych warunków koniecznych do przyznania świadczenia powoduje wydanie decyzji odmownej. W związku z tym wydanie decyzji odmownej następuje również wtedy, gdy pracownik nie spełnia chociażby jednego z ustawowych warunków niezbędnych do przyznania świadczenia. Taki pogląd znajduje potwierdzenie w wykładni Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 15 grudnia 2000 r. (II UKN 147/00 OSNP 2002/16/389) stwierdził, iż istota decyzji organu rentowego polega na rozstrzygnięciu o prawie do konkretnego świadczenia (lub o jego wysokości) jako całości, a nie o poszczególnych elementach składających się na to prawo.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy, po ustaleniu, że wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy, nie był zobowiązany w wyroku oddalającym odwołanie, ustalać ziszczenia się pozostałych przesłanek wymaganych do prawa do świadczenia, albowiem wynik tych ustaleń i tak nie miałby znaczenia przy ocenie prawa do konkretnego świadczenia jako całości. Fakt nierozwiązania przez ubezpieczonego stosunku pracy został również przez niego potwierdzony w środku zaskarżenia, w którym oznajmił, że stosunek pracy rozwiąże zaraz po przyznaniu mu dochodzonego świadczenia.

Zatem wyraźnego podkreślenia wymaga, że skoro ubezpieczony nie rozwiązał stosunku pracy, to nie mógł w dacie wydania zaskarżonej decyzji nabyć uprawnień emerytalnych na podstawie art. 184 w/w ustawy. Zgodnie bowiem z art. 100 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń powstaje z dniem spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jego nabycia. Przesłanki ustalenia prawa do emerytury - wedle art. 184 ustawy - muszą być spełnione łącznie i brak co najmniej jednego z wymaganych warunków, w tym przypadku, rozwiązania stosunku pracy, skutecznie wyłączało możliwość zaspokojenia pretensji ubezpieczonego, co trafnie wskazał w uzasadnieniu Sąd Okręgowy.

W związku z tym skoro ubezpieczony i tak nie uzyskałby uprawnień emerytalnych, to badanie pozostałych przesłanek warunkujących przyznanie skarżącemu wnioskowanej emerytury, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania, a badanie ich czysto teoretycznie, nie jest dopuszczalne w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Powyższe względy spowodowały, iż nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji .