Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Anna Szczepaniak-Cicha

Sędziowie: SSA Maria Padarewska - Hajn (spr.)

SSA Mirosław Godlewski

Protokolant: sekr. sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2013 r. w Łodzi

sprawy T. R. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o wysokość emerytury i wysokość kapitału początkowego,

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt: VI U 1166/11;

oddala apelacje.

Sygn. akt: III AUa 931/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.07.2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. przyznał T. R. (1) prawo do emerytury od dnia 01.07.2011r., której wysokość wynoszącą 2.448,08 zł, obliczono na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Decyzją z dnia 12.09.2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego T. R. (1) w kwocie 163.759,86 zł. Podstawę wymiaru ustalono na podstawie wynagrodzenia z lat 1970 - 1990. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 25%.

Decyzją z dnia 13.09.2011r., organ rentowy przyznał T. R. (1) prawo do emerytury od dnia 01.07.2011r., której wysokość wynoszącą 2.448,71 zł, obliczono na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przedmiotową decyzją uchylono poprzednią decyzję przyznającą ubezpieczonemu emeryturę z 29.07.2011 r..

Decyzją z dnia 20.09.2011r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego T. R. (1) w kwocie 164.098,44 zł. Podstawę wymiaru ustalono na podstawie wynagrodzenia z lat 1970 - 1990. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 110,60%.

Decyzją z dnia 26.09.2011r. organ rentowy w P. przyznał T. R. (1) prawo do emerytury od dnia 1.07.2011r., której wysokość wynoszącą 2.453,10 zł, obliczono na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W odwołaniach od powyższych decyzji T. R. (1) podniósł, że do podstawy wymiaru emerytury nie przyjęto pełnych dochodów z lat 1969 - 1981, w tym w szczególności za lata 1970 - 1990, załączając własne wyliczenie dochodów za lata 1969 - 1981. Wskazał, że w czasie zatrudnienia w warsztatach szkolnych otrzymywał premie w wysokości min. 20% i w wysokości 21% w Zakładzie (...), wynagrodzenie za godziny lekcyjne w szkole, dodatek stażowy w wysokości 10%, rekompensaty w latach 1980 - 1982. Odwołujący załączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez Urząd Miasta P., w którym skorygowano wynagrodzenie za 1990r.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podnosząc, że załączane do kolejnych odwołań dokumenty powodowały ponowną analizę akt i skutkowały przeliczeniem kapitału początkowego i emerytury odwołującego się w zakresie udokumentowanym. W pozostałym zakresie, z uwagi na brak dokumentów potwierdzających i w odwołaniach żądania T. R. (1), przeliczenie kapitału początkowego świadczenia emerytalnego odwołującego się nie było możliwe, w szczególności organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie przedłożył dokumentów na udowodnienie:

⚫

wypłacenia zwiększenia o 10% wynagrodzenia zasadniczego w okresie 01.09.1969r. - 31.08.1972r. z tytułu zatrudnienia w (...) w P. w charakterze nauczyciela zawodu i przedmiotów zawodowych za nauczanie zawodu - umowa z 23.06.1969r.;

⚫

wypłacenia wynagrodzenia z tytułu godzin nadliczbowych w wymiarze 16 godzin w okresie od 01.09.1969r. do 31.08.1970r. z tytułu zatrudnienia w (...) w P. w charakterze nauczyciela zawodu i przedmiotów zawodowych za nauczanie zawodu - umowa z 30.08.1969 r.; nadto brak dokumentacji wskazującej liczbę przepracowanych godzin i stawkę godzinową;

⚫

wypłacenia premii, określenia jej wysokości i podstawy naliczenia z tytułu zatrudnienia:



na stanowisku głównego technologa z tytułu zatrudnienia w (...) w P. i TB w P. w okresie 01.019.1970 - 31.08.1972 r. - umowy z 01.09.1970 r.;



na stanowisku głównego technologa, kierownika robót i budowy w Warsztatach Szkolnych TB w P. w okresie 01.09.1972 r. - 31.08.1979 - umowa z 01.09.1972 r.

⚫

wypłacenia dodatku stażowego z tytułu zatrudnienia: w Warsztatach Szkolnych TB w P. w okresie 01.09.1976 - 31.08.1979 r. w wysokości 5%, w Zakładzie (...) w P. w okresie 01.09.1979 - 31.12.1981r. w wysokości 10%;

⚫

wypłacenia rekompensaty w związku z podwyższeniem cen detalicznych niektórych artykułów żywnościowych w kwocie 160 zł za okres 01.09. - 31.12.1981 r.;

⚫

wypłacenia oskładkowanych wynagrodzeń z tytułu zatrudnienia na podstawie mów zlecenia: zawartej na okres od 01.09.1974 r. - 30.06.1975 r. z (...) w P.; zawartej na okres 01.09.1974 - 20.06.1975 z Technikum Samochodowym w P. na okres od 01.09.1975 - 20.06.1976 z (...) w P.; zawartej na okres 01.09.1976 - 30.06.1977 z (...) w P.; zawarte na okres 01.09.1978 r. - 30.06.1979r. z (...) w P. których wskazano, że wynagrodzenie jest płatne z osobowego funduszu płac.

Co do nieuwzględnienia w podstawie wymiaru wynagrodzenia uzyskanego w 1969r. organ rentowy wskazał, że nawet stosunek wynagrodzenia wyliczonego przez odwołującego się za ten rok do rocznego przeciętnego wynagrodzenia w 1969 r. wynosi 62,02% i jest niższy od tego stosunku w latach przyjętych do ustalenia kapitału początkowego.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Płocku wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2012r.:

1.  umorzył postępowanie z odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 29 lipca 2011r.;

2.  zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 12 września 2011r. i z dnia 20 września 2011r., w ten sposób, że ustalił kapitał początkowy na podstawie przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu na podstawie następujących wynagrodzeń:

⚫.

⚫

za rok 1970 w kwocie 27.420 zł

⚫

za rok 1971 w kwocie 41.820 zł

⚫

za rok 1972 w kwocie 35.880 zł

⚫

za rok 1973 w kwocie 40.700 zł

⚫

za rok 1974 w kwocie 44.280 zł

⚫

za rok 1975 w kwocie 59.930 zł

⚫

za rok 1976 w kwocie 55.780 zł

⚫

za rok 1977 w kwocie 55.080 zł

⚫

za rok 1978 w kwocie 57.120 zł

⚫

za rok 1979 w kwocie 67.270 zł

⚫

za rok 1980 w kwocie 84.110 zł

⚫

za rok 1982 w kwocie 143.735 zł

⚫

za rok 1983 w kwocie 181.301 zł

⚫

za rok 1984 w kwocie 230.802 zł

⚫

za rok 1985 w kwocie 272.664 zł

⚫

za rok 1986 w kwocie 317.600 zł

⚫

za rok 1987 w kwocie 419.970 zł

⚫

za rok 1988 w kwocie 728.970 zł

⚫

za rok 1989 w kwocie 3.270.920 zł

⚫

za rok 1990 w kwocie 13.461.300 zł;

2.  zmienił zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 13 września 2011r. i z dnia 26 września 2011r. w ten sposób, że ustalił od dnia 01.07.2011 roku wysokość emerytury T. R. (1) na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 października 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy przyjęciu:

⚫

kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 453.466,11 zł;

⚫

kwoty zwaloryzowanych składek w wysokości 66.996,79 zł;

⚫

średniego dalszego trwania życia wynoszącego 208,60 miesięcy;

3.  w pozostałej części oddalił odwołania;

4.  wniosek T. R. (2) z 24.02.2012r. o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 2011r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P..

Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji zapadło w następującym stanie faktycznym:

T. R. (1), ur. (...), w dniu 08.07.2011r. złożył wniosek o emeryturę. W okresie od 01.09.1969r. do 31.08.1972r. T. R. (1) był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w (...) Szkole Budowlanej w P. na stanowisku nauczyciela zawodu. Jako nauczycielowi szkoły zawodowej nauczającemu przedmiotów zawodowych przysługiwało mu 10% zwiększenie wynagrodzenia. Z tytułu tego zatrudnienia osiągnął wygrodzenie w kwocie: za 1969 r. - 5.940 zł, za 1970 r. - 17.820 zł, w 1971r. - 17.820 zł, za 1972 r. - 11.880 zł. W dniu 01.09.1970r. ubezpieczony otrzymał angaż na stanowisko głównego technologa w Technikum Budowlanym na 1/2 etatu. Umowa ta została zawarta na okres 01.09.1970 – 31.08.1971. Z tytułu tego zatrudnienia osiągnął wynagrodzenie w kwocie: za 1970- 4.800 zł, za 1971 - 9.600. Dnia 01.09.1970r. zawarta została z ubezpieczonym umowa, na podstawie której T. R. (1) został zatrudniony jako główny technolog w (...) Szkole Budowlanej na ½ etatu. Umowa ta obowiązywała do 31.08.1972r. Z tytułu tego zatrudnienia osiągnął wynagrodzenie w kwocie: za 1970 - 4.800 zł, za 1971 - 14.400 zł, 1972 - 9.600 zł. Na podstawie z umowy o pracę z dnia 01.09.1972r. T. R. (2) został zatrudniony w okresie 01.09.1972r. -31.08.1973r. na stanowisku nauczyciela przedmiotów zawodowych w (...) Szkole Budowlanej. Jego wynagrodzenie za 1972r. wyniosło 4.000 zł, zaś za 1973 - 8.000 zł. Od 01.09.1972r. T. R. (1) na podstawie umowy z dnia 1.09.1972r. został zatrudniony na stanowisku głównego technologa w Warsztatach Szkolnych Technikum Budowlanego i (...). Na powyższym stanowisku ubezpieczony pracował do 31.08.1979r. Na tym stanowisku od 01.03.1974 r. otrzymywał dodatek funkcyjny w kwocie 200 zł, od 1.01.1975r. w kwocie 400 zł, od 01.01.1978 r. w kwocie 600 zł i od 1. 08. 1979 r. r. dodatek za wysługę lat i 5% dodatek stażowy. Z tytułu tego osiągnął wynagrodzenie w kwocie: za 1972 r. - 10.400 zł, za 1973 r. – 32.700 zł, za 1974 r. - 35.800 zł, za 1975 r. - 45.600 zł, za 1976 r. - 47.100 zł, za 1977 r. - 49. 200 zł, za 1978 r. - 55.200 zł, za 1979 r. - 37.630 zł.

Na podstawie umowy zlecenia z dnia 31.08.1974 r. (...) Szkoła Budowlana zleciła wnioskodawcy wykonywanie obowiązków nauczyciela przedmiotu zawodowego od dnia 01.09.1974r. do 30.06.1975r. w wymiarze 7 godzin tygodniowo po 40 zł za godzinę. Zgodnie z tą umową wynagrodzenie było płatne z osobowego funduszu płac. Z tego tytułu wnioskodawca osiągnął wynagrodzenia za rok 1974 w kwocie 4.480 zł, za 1975 - 5.880 zł.

Na podstawie umowy zlecenia z dnia 01.09.1974r. Technikum Samochodowe w P. zleciło T. R. (1) wykonywanie obowiązków wychowawcy internatu w wymiarze 10 godzin tygodniowo po 25 zł za godzinę na okres 01.09.1974r. - 20.06.1975r. Zgodnie z umową wynagrodzenie było płatne z osobowego funduszu płac. Z tego tytułu wnioskodawca osiągnął wynagrodzenia za rok 1974 - 4.000 zł, za 1975 - 5.250 zł.

W oparciu o umowę zlecenia z dnia 01.09.1975r. T. R. (2) zobowiązał się w okresie 01.09.1975r. - 20.06.1976r. do wykonywania zajęć nauczyciela przedmiotów zawodowych w wymiarze 5 godzin tygodniowo po 40 zł za godziną na rzecz (...) Szkoły Budowlanej. Zgodnie z umową wynagrodzenie było płatne z osobowego funduszu płac. Z tego tytułu odwołujący osiągnął wynagrodzenia za rok 1975 - 3.200 zł, za rok 1976 - 4,200 zł.

W okresie od 01.09.1976r. do 30.06.1977r. T. R. (1) na podstawie umowy zlecenia z dnia 01.09.1976r. zawartej z (...) Szkołą Budowlaną prowadził zajęcia jako nauczyciel w wymiarze 7 godzin tygodniowo po 40 zł za godziną. Zgodnie z umową wynagrodzenie było płatne z osobowego funduszu płac. Z tego tytułu osiągnął on wynagrodzenia za rok 1976 - 4.480 zł, za 1977 - 5.880 zł.

Na podstawie umowy zlecenia z dnia 01.09.1978r. zawartej z (...) Szkołą Budowlaną wnioskodawca wykonywał zajęcia nauczyciela w wymiarze 3 godzin tygodniowo po 40 zł za godziną w okresie od 1.09.1978r. do 30.06.1979r. Zgodnie z umową wynagrodzenie było płatne z osobowego funduszu płac. Z tego tytułu osiągnął wynagrodzenie: za rok 1978 w kwocie 1.920 zł, za 1979 r. w kwocie 2.520 zł.

Od 01.09.1979r. do 05.09.1982r. T. R. (1) został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora d.s. (...) Zakładu (...) przy Kuratorium Oświaty i Wychowania Urzędu Wojewódzkiego z miesięcznym wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 4.800 zł, dodatkiem funkcyjnym w wysokości 1.500 zł miesięcznie oraz 10% dodatkiem stażowym. Od 01.09.1981r. otrzymywał on rekompensatę z tytułu podwyżki cen detalicznych w kwocie 160 zł. Z tytułu tego zatrudnienia osiągnął on wynagrodzenie w kwocie: za 1979 - 27.120 zł, w 1980 - 84.110 zł, w 1981 - 88.600 zł.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy wyliczony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przed 01.01.1999r., tj. z lat 1970 - 1982, - 1990, kiedy to osiągnął wynagrodzenie w kwotach: (za rok 1970 – 27.420 zł, za rok 1971 - 41.820 zł, - za rok 1972 - 35.880 zł, za rok 1973 – 40.700 zł, za rok 1974 - 44.280 zł, za rok 1975 - 59.930 zł, za rok 1976 – 55.780 zł, za rok 1977 - 55.080 zł, za rok 1978 - 57.120 zł, za rok 1979 – 67.270 zł, za rok 1980 - 84.110 zł, - za rok 1982 - 143.735 zł, za rok 1983 – 181.301 zł, za rok 1984 - 230.802 zł, za rok 1985 - 272.664 zł, za rok 1986 – 317.600 zł, za rok 1987 - 419.970 zł, - za rok 1988 - 728.970 zł, za rok 1989-3. 270.920 zł, za rok 1990 - 13.461.300 zł) wynosi 113,93%, zaś kwota kapitału początkowo wynosi 167.325,40 zł. Emerytura wnioskodawcy obliczona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynosi 2.495,03 zł.

W tak ustalonym stanie faktycznym, opartym na dowodzie z dokumentów, zeznań świadków, będących współpracownikami wnioskodawcy z lat 1969-1990, dowodzie z opinii bieglej z zakresu księgowości i rachunkowości Sąd Okręgowy uznał, iż w świetle art. 26, 27, 173 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.), roszczenie wnioskodawcy jest w przeważającej części zasadne.

Sąd na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie z odwołania od decyzji z dnia 29.07.2011r., gdyż decyzja z dnia 13.09.2011r. o przyznaniu emerytury uchyliła decyzję z dnia 29.07.2011 r., a zatem wydanie wyroku w tym zakresie stało się zbędne.

Z kolei odwołanie od czterech decyzji, tj. z 12.09.2011 r. i 20.09.2011 o przeliczeniu kapitału początkowego oraz z dnia 13.09.2011r. o przyznaniu emerytury i z dnia 26.09.2011 r. o przeliczeniu emerytury, zdaniem Sądu w części okazało się zasadne, co musiało skutkować ich zmianą w tym zakresie.

Sąd podniósł w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia, iż okolicznością bezsporną w sprawie jest, że T. R. (1) ur. (...), a więc przed dniem 1 stycznia 1949r., w dniu 15.06.2011r. osiągnął powszechny wiek emerytalny i legitymuje się odpowiednim co najmniej 25 - letnim stażem ubezpieczeniowym. Sporna była możliwość uwzględnienia do wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę: wynagrodzenia z umów zlecenia, wynagrodzenia osiągniętego w okresie 1969 - 1981 r. z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych, premii, dodatku stażowego z tytułu pracy w Warsztatach Szkolnych Technikum Budowlanego i (...), rekompensaty w wysokości 1210 zł z tytułu zatrudnienia w Zakładzie (...).

Na podstawie sporządzonej przez biegłą opinii pisemnej głównej Sąd stwierdził, że istnieje możliwość korzystniejszego wyliczenia zarówno kapitału początkowego, jak i emerytury odwołującego się. Przy uwzględnieniu otrzymywanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia z umów zlecenia, dodatków funkcyjnych, stażowych, drożyźnianego (rekompensata z tytułu podwyżki cen detalicznych), zwiększenia o 10% wynagrodzenia zasadniczego w okresie 109.1969 - 31.08.1972 r. z tytułu zatrudnienia w charakterze nauczyciela zawodu i przedmiotów zawodowych za nauczanie zawodu, kapitał zakładowy wynosi bowiem na dzień 01.01.1999 - 167.325,40zł, zaś emerytura 2.495,03 zł, a więc jest wyższa od ustalonej w ostatniej z zaskarżonych decyzji ZUS o 41.93 zł.

Sąd uznał, iż w przypadku odwołującego się najkorzystniejszym jest wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyliczony z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przed 1.01.1999r. (1970 - 1980, 1982 - 1990). Suma wskaźników określających stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia wynosi 2.278,60%, a kapitału początkowego - 113,93%.

Odnośnie świadczenia emerytalnego, zdaniem Sądu najkorzystniejsza jest kwota emerytury ustalona zgodnie z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach, gdyż wynosi ona 2.495,03zł. Została wyliczona przy przyjęciu kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 453.466,11 zł, kwoty zwaloryzowanych składek w wysokości 66.996,79 zł; średniego dalszego trwania życia wynoszącego 208,60 miesięcy.

Jednocześnie Sąd Okręgowy wskazał, że nie można było dokonać przeliczenia kapitału początkowego odwołującego się według przepisów obowiązujących na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 2011r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującej od dnia 23.09.2011r., bo trzy decyzje (z 12.09.2011, 13.09.2011, 20.09.2011) zostały wydane przed wejściem w życie tej zmiany przepisów prawnych. Wprawdzie ostatnia decyzja datowana na dzień 26.09.2011r. została wydana już po zmianie, jednakże odwołujący się nie złożył w organie rentowym wniosku o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego według nowych przepisów. Zrobił to po raz pierwszy po opinii biegłej w postępowaniu sądowym, stąd wniosek ten, jako nowy, nie rozpoznawany jeszcze przez ZUS, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.c., przekazał organowi rentowemu do rozpoznania.

Sąd podkreślił w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia, iż nie można było zmienić decyzji ustalających kapitał początkowy z dnia 12.09.2011r. i 20.09.2011r. według starych zasad obowiązujących przed 23.09.2011r., zaś decyzję przeliczającą emeryturę z 26.09.2011r. ustalić według nowych zasad, tj. uwzględniającej wyliczenia kapitału początkowego już na podstawie ustawy zmieniającej zasady w tym okresie obowiązującej od 23.09.2011r.

Powyższy wyrok zaskarżyły apelacjami obie strony.

Organ rentowy zaskarżył powyższy wyrok w zakresie punktu 2 w części, tj. w zakresie wliczenia do podstawy wymiaru składek za lata 1974-1979 wynagrodzenia z tytułu umów zlecenia oraz w zakresie punktu 3 w całości, zarzucając: naruszenie prawa materialnego – § 18 w zw. z § 3 rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 19.08.1968 r. w sprawie obliczania podstawy wymiaru emerytury lub renty, zasiłków z ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa oraz składek na ubezpieczenie społeczne (Dz. U. Nr 35, poz. 246), § 1 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13.12.1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i o ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składki funduszu płac (Dz. U. Nr 40, poz. 239) oraz § 7 ust. 1 uchwały Nr 103 Rady Ministrów z dnia 25.05.1971 r. w sprawie składników funduszu płac i pozostałych wynagrodzeń z tytułu pracy w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M. P. Nr 31, poz. 196), poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, iż wynagrodzenie z tytułu zawartych umów zlecenia stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, podczas gdy nie była to wypłata wynagrodzenia ze stosunku pracy i nie była wypłacana z osobowego funduszu płac.

Wskazując na powyższe podstawy apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 2 w części, tj. w zakresie lat 1974 - 1979 i ustalenie kapitału początkowego na podstawie przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne na podstawie następujących wynagrodzeń: 1974 r. - 35.800 zł, 1975 r.-45.600 zł, 1976 r. - 47.100 zł, 1977 r. - 49.200 zł, 1978 r. - 55.200 zł, 1979 r.- 64.750 zł oraz zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 3, ewentualnie o uchylenie wyroku w punkcie 3 i poprzedzających go decyzji ZUS z dnia 13.09.2011r. i z dnia 26.09.2011r. i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł iż wszystkie powołane przepisy, obowiązujące w okresie zawarcia przedmiotowych umów zlecenia, w szczególności uchwała nr 103 Rady Ministrów z dnia 25 maja 1971 r. w sprawie składników funduszu plac (…) (MP nr 31 oz. 196) oraz uchwala nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1996 r. w sprawie składników funduszu płac (MP nr 43 poz. 212) do osobowego funduszu płac zaliczały jedynie wszelkie wypłaty pieniężne z tytułu stosunku pracy. Stan ten w całym okresie wykonywania pracy na podstawie przedmiotowych umów tj. latach 1974-1979 nie uległ zmianie.

Na podstawie natomiast § 1 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym (…) (Dz. U. nr 40 poz. 239) w okresie od 1.01.1971r. - 31.12.1983 r. podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w uspołecznionych zakładach pracy stanowiły wypłaty zaliczone do osobowego funduszu płac.

Zdaniem organu rentowego wynagrodzenie jakie uzyskał w spornym okresie wnioskodawca z tytułu umów zlecenia nie mogło stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, gdyż wynagrodzenie jakie uzyskał nie mogło być zaliczone do osobowego funduszu płac, bo wnioskodawca nie był pracownikiem szkół, nie pozostawał w ewidencji personalnej a uzyskane przez niego wynagrodzenie nie było wynagrodzeniem ze stosunku pracy lecz z umowy cywilno-prawnej. A zatem zdaniem organu rentowego wynagrodzenie jakie wnioskodawca uzyskał z tytułu umów zlecenia powinno być pominięte w podstawie wymiaru składek za lata 1974-1979. Konsekwencją natomiast, zdaniem organu rentowego, zmiany w tym zakresie punktu 2 zaskarżonego wyroku jest zmiana punktu 3 ewentualnie uchylenie wyroku w tym punkcie oraz decyzji organu rentowego z dnia 13.09.2011 r. i 26.09.2011 r., gdyż w razie zmiany wartości wynagrodzeń zmianie ulegnie cała kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego i kwota zwaloryzowanych składek.

T. R. (2) w swojej apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie wysokości emerytury wraz z kapitałem początkowym poprzez uwzględnienie pełnych dochodów w zakresie godzin nadliczbowych, premii, wysługi lat w warsztatach szkolnych, rekompensaty i naliczenia emerytury zgodnie przepisami ustawy z dnia 28 lipca 2011 roku.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że w umowie zawartej 30.08.1969r. przewidziano 25 godzin kontraktowych i 16 godzin nadliczbowych. Stwierdzenie Sądu, że nie było wiadome, w jakiej liczbie godziny nadliczbowe były przydzielane w poszczególnych tygodniach, wskazuje na niewłaściwą interpretację umowy. W przydziałach godzin dla nauczycieli również dziś w umowach operuje się wymiarem tygodniowym. A więc zapis w umowie dotyczy zarówno godzin kontraktowych jak i nadliczbowych w wymiarze tygodniowym i oprócz godzin kontraktowych wynagrodzenie przysługuje również za godziny nadliczbowe zgodnie z zapisem w umowie.

Apelujący podniósł iż otrzymywał premię w warsztatach szkolnych w wysokości 20%. Potwierdzili to również świadkowie - pracownicy warsztatów, z którymi wówczas pracował. W świadectwie pracy wystawionym przez Technikum Budowlane z dnia 07.09.1982r. widnieje zapis, że miał premie zgodnie z regulaminem. Apelujący nie jest w stanie przedstawić ani regulaminu, ani list płacowych, ponieważ dokumenty takie zostały zniszczone. Szkoła nie jest zakładem produkcyjnym, w którym premia zależy od wykonania planu - lecz była formą składową płac.

Skarżący podniósł również, iż niezrozumiałe jest nie uznanie przez Sąd jego premii w okresie pracy w Remontowym Kuratorium (...), gdzie w świadectwie z dnia 06.091982 roku wymieniona jest kwota otrzymywanej premii w wysokości 21%.

Ponadto skarżący podniósł, iż w warsztatach szkolnych otrzymywał dodatek za wysługę lat w wysokości 5% po 5 latach pracy, dlaczego więc ten dodatek przyznano mu po okresie pięciu lat tylko za jeden miesiąc. W świadectwie pracy z Technikum Budowlanego nie ma zapisu, że na dzień 31.08.1979r. przysługiwał wnioskodawcy dodatek stażowy w wysokości 5%, jest natomiast zapis w tym świadectwie „+ 5% wysługi lat". Oznacza to, że wysługa lat wysokości należała się po pięciu latach pracy w stosunku miesięcznym. Było to uznane i wypłacane w oparciu o obowiązujące przepisy. Potwierdzili to również świadkowie na rozprawie w sądzie.

Ponadto apelujący podniósł, iż Sąd nieprawidłowo nie uznał rekompensaty w wysokości 1210 zł miesięcznie zapisanej w świadectwie pracy z Zakładu (...) Urzędu Wojewódzkiego z dnia 06.091982 roku, tylko rekompensatę w wysokości 160 zł miesięcznie.

Apelujący uważa, że emerytura winna być naliczona od zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 2011, gdyż jego wniosek z lipca 2011 roku uwzględniał naliczenie emerytury wg korzystniejszych zasad. Ponieważ toczył się proces odwoławczy w Sądzie, decyzja o ustaleniu emerytury nie była ostateczna, a zatem zgodnie z k.p.a. wnioskodawca nie mógł zwrócić się o jej zmianę.

Na rozprawie przed Sadem Apelacyjny skarżący podniósł, iż nie zaskarża wyroku Sądu I instancji w zakresie pkt. 1 i 5

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Zarówno skarżący jak i organ rentowy w swoich apelacjach nie zgadzają się z wysokością składników wynagrodzeń przyjętych przez Sąd I instancji do wyliczenia kapitału początkowego oraz wysokości emerytury a związanych z uzyskanymi w spornych latach dochodami wnioskodawcy jego zatrudnieniem.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiło szczegółowe postępowanie dowodowe oparte nie tylko na zeznaniach świadków, będących współpracownikami wnioskodawcy ze spornych lat, ale również na dowodzie z opinii bieglej ds. księgowości. Ustalony w ten sposób stan faktyczny i odniesienie do niego wskazanych przez Sąd przepisów prawnych, skutkuje uznaniem iż rozstrzygniecie to jest prawidłowe a poszczególne zarzuty obu stron, wskazane w apelacjach, są nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 j.t.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

⚫

osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

⚫

mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Zgodnie z art. 53 określającym sposób ustalenia wysokości emerytur, o których mowa w art. 27 – 50 e, ustawy o emeryturach i rentach, emerytura wynosi: 24 % kwoty bazowej, po 1,3 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, i po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych.

Emeryturę tą można również wyliczyć na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 (art. 26 ust. 1 w/w ustawy).

Zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki cali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy, tj. na dzień 01.01.1999 r. (art. 173 ust. 3 ww. ustawy),. Kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, przy oblicza się go przy zastosowaniu wskaźnika 1,3% za każdy rok okresów składkowych i przy zastosowaniu wskaźnika 0,7% za każdy rok okresów nieskładkowych.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Z dniem 23.08.2011r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2011r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2011 r. Nr 187 poz. 1112), które dopuściły możliwość ustalania podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 lat kalendarzowych przypadających nie tylko w okresie od 01.01.1980r. do 31.12.1998r., lecz również w całości lub w części przed dniem 01.01.1980r.

Zgodnie z art. 116 ust. 1 i ust. 5 ustawy emerytalnej postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Po myśli § 20 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U.83.10.49) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników - zaświadczenie zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi. Nie obowiązuje wówczas ograniczenie wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) (wyrok SN, 2006-06-14, I UK 115/06, OSNP 2007/17-18/257).

Należy wskazać, iż apelacja wnioskodawcy jest dalej idąca w swoich zarzutach, niż apelacja organu rentowego, gdyż wnioskodawca kwestionuje w zasadzie wszystkie składniki jakie Sąd w oparciu o wyliczenie bieglej nie uwzględnił w wyliczeniu przedmiotowych świadczeń.

Zarzuty te w zakresie nieprawidłowego stanowiska Sądu, w zakresie nie zaliczenia do podstawy wymiaru, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, nie zasługują na uwzględnienie. Wynagrodzenie z tytułu godzin nadliczbowych było przedmiotem sporu miedzy stronami i Sąd I instancji w uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż w umowie o pracę z dnia 30.08.1969 r., na którą powołuję się w apelacji wnioskodawca, jest zapis, iż liczba godzin nadliczbowych w ciągu roku może ulec zmniejszeniu lub zwiększeniu. A zatem z uwagi na brak dokumentów potwierdzających jaką liczbę godzin nadliczbowych wnioskodawca faktycznie przepracował w spornym okresie, słuszne jest stanowisko Sądu Okręgowego, iż nie można obecnie przyjąć jakiejkolwiek liczby takich godzin, a w szczególności liczby podanej w apelacji 25 godzin kontraktowych lub 16 godzin nadliczbowych.

Sąd Okręgowy w tym zakresie podzielił stanowisko bieglej wyrażone w II wariancie jej opinii, gdzie z w/w powodów, z uwagi na nie udowodnienie liczby tych godzin, biegła nie uwzględniła ich w wyliczeniu wysokości wynagrodzeń.

Również Sąd I instancji prawidłowo nie uwzględnił w podstawie wymiaru świadczenia premii, na jaką powołuje się obecnie skarżący w apelacji. Sąd odmawiając uwzględnienia premii, szczegółowo w tym względzie, uzasadnił swoje stanowisko podając, iż nie miał podstaw do odmowy wiary zeznaniom świadków, co do okoliczności otrzymywania przez skarżącego premii w latach 1969-1981, jednakże jej wysokość nie została w niniejszej sprawie przez wnioskodawcę udowodniona ani zeznaniami świadków ani dokumentami płacowymi. Brak jest regulaminu premiowania a z uwagi na uznaniowy charakter premii, Sąd uznał, iż dowód z zeznań świadków potwierdza jedynie ogólnie, że wnioskodawca premie otrzymywał bez wskazania jej wysokości w poszczególnych latach, a zatem jest to niewystarczający dowód dla udowodnienia racji skarżącego.

Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądowym, na który powołał się Sąd I instancji, dowody potwierdzające wysokość zarobków muszą być precyzyjne, spójne i niebudzące wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 r., II UKN 440/97).

Sąd I instancji w tym zakresie oparł swoje rozstrzygniecie również na dowodzie z opinii biegłej, podnosząc, iż biegła nie uwzględniła premii, z uwagi na to, że premia była wypłaca na podstawie regulaminu premiowania, który określał warunki i zasady wypłaty premii, a którego nie ma w dokumentacji płacowej. Wyplata premii oraz jej wysokość była uzależniona od wykonania określonych zadań i spełnienia określonych warunków wskazanych w regulaminie. Słuszne w tym względzie jest zatem stanowisko Sądu I instancji, iż z uwagi na jej uznaniowy charakter, wysokość premii jaką uzyskiwał wnioskodawca w różnych miesiącach swojej pracy mogła być różna i nie można wykluczyć sytuacji, gdy w danym miesiącu w ogóle nie otrzymał premii.

A zatem słuszne jest takiej sytuacji stanowisko Sądu, iż nie można było uwzględnić premii za sporne w lata zgodnie z żądaniem wnioskodawcy w sytuacji, gdy nie były znane kwoty wypłaconej premii. Nieuzasadnione zatem jest stanowisko skarżącego, iż wysokość tej premii jest udowodniona w świadectwie z dnia 6.09.1982 r., gdzie podano wysokość premii 21 %. Wysokość ta może się odnosić jedynie do daty wystawienia świadectwa, natomiast nie może rzutować na cały okres pracy wnioskodawcy i nie może przemawiać za nieprawidłowym rozstrzygnięciem Sądu w tym zakresie.

Z treści zarzutu apelacji dotyczącego nie uwzględnienia dodatku za wysługę lat w wysokości 5 % wynika, iż wnioskodawca chciałby, aby taki dodatek miał zaliczony do wynagrodzenia za cały sporny okres pracy a nie tylko za jeden miesiąc. Sąd I instancji uzasadniając swoje stanowisko w tym względzie podał, iż oparł je na dowodzie z opinii biegłej, która uwzględniła z tytułu zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od 1.09.1972 r. do 31.08.1979 r. w warsztatach szkolnych Technikum Budowlanego i (...), 5 % dodatek stażowy za ostatni miesiąc jego pracy.

W świadectwie pracy podane jest, że na dzień 31.08.1979 r. przysługiwał skarżącemu dodatek stażowy w wysokości 5 % a wnioskodawca w szkolnictwie pracował od 1.09.1969 r., to za sierpień 1979 r. przysługiwał mu dodatek w wysokości 5 %. A zatem nie można uznać zgodnie z zarzutem skarżącego, że ten dodatek powinien mieć uwzględniony do podstawy wymiaru świadczenia za wcześniejszy okres, gdyż brak jest dokumentów płacowych potwierdzających jego racje.

Również kwestia wysokości przyjętej do wliczenia podstawy wymiaru świadczeń rekompensaty została prawidłowa ustalona przez Sąd Okręgowy, który uznał w oparciu o opinie bieglej i obowiązujące w tym okresie przepisy dotyczące wypłat rekompensat, iż rekompensata ta wynosiła 160 zł. Biegła podała, iż od 1.09.1981 r. wnioskodawca otrzymywał rekompensatę z tytułu podwyżki cen detalicznych w kwocie 160 zł, co wynika z świadectwa pracy z dnia 6.09.1982 r., wystawionego przez Zakład (...) Urząd Wojewódzki, w którym podano, że wnioskodawcy w momencie rozwiązania stosunku pracy przysługiwała rekompensata oraz w zaświadczeniu o zatrudnieniu z dnia 5.02.2004 r., gdzie w rubryce 4 podano kwotę 160 zł z tytułu rekompensaty.

Słuszne w tym względzie jest stanowisko Sądu I instancji wskazujące na podstawę prawną przyznawania w/w rekompensat oraz określenia ich wysokości jakimi są przepisy uchwały nr 187 Rady Ministrów z dnia 26 sierpnia 1981 r. w sprawie podwyższenia cen detalicznych niektórych artykułów żywnościowych (MP z 1981 r., Nr 22 poz. 200), w którym w § 3 podano, iż rekompensatę ustala się w wysokości 160 zł miesięcznie na osobę, z tym, że osobom wymienionym w ust. 2 pkt. 2 (do których wnioskodawca nie należał), pobierającym emeryturę lub rentę w wysokości do 3.500 zł, ustala się rekompensatę w wysokości 200 zł miesięcznie oraz zarządzenie Ministrów Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Finansów z dnia 28 sierpnia 1981 r w sprawie szczególnych zasad wypłacania rekompensat (…). W przepisach tych wyraźnie określono zasady wypłat rekompensat oraz ich stałą wysokość – 160 zł. A zatem nieuzasadnione jest stanowisko skarżącego, iż rekompensata ta w świetle zgromadzonych dowodów w sprawie powinna wynosić 1210 zł a to z tego powodu, iż została wskazana w takiej wysokości w świadectwie pracy Zakładu (...) Urzędu Wojewódzkiego z dnia 6.09.1982 r.

Prawidłowe w tym względzie jest stanowisko Sądu I instancji, wskazujące na to, że dowody w sprawie oraz istniejący stan prawny, dotyczący rekompensat prowadzi do wniosku iż rekompensaty te wypłacane były w jednakowej wysokości -160 zł miesięcznie, a zatem nie można uwzględnić wyższej rekompensaty w kwocie 1210 zł. Jako uzasadnienie swego stanowiska skarżący powołał zapis w świadectwie oraz okoliczność, iż związki zawodowe wynegocjowały wyższe rekompensaty.

Apelujący oprócz wskazania w/w kwoty w świadectwie pracy nie udowodnił, iż rekompensaty w wyższej wysokości były wynegocjowane przez związki zawodowe w tych latach niż w wysokości powszechnie obowiązującej, a zapis ten podlegał ocenie Sądu, tak jak każdy inny dowód przeprowadzony w sprawie i Sąd w konsekwencji, słusznie w oparciu o wskazane wyżej okoliczności faktyczne i prawne nie przyjął tego dowodu za miarodajny do określenia wysokości rekompensaty.

Natomiast apelacja organu rentowego sprowadza się do zakwestionowania możliwości uwzględnienia w podstawie wymiaru świadczeń wnioskodawcy jedynie wynagrodzeń podanych w pkt. 2 wyroku z tytułu wykonywanych przez niego umów zlecenia w latach 1974-1979.

Przepisy prawne wskazane w apelacji, na których treści skarżący opera swoje stanowisko dotyczą głównie tego, iż wynagrodzenie to jako nienależne ze stosunku pracy nie mogło w tych latach być zaliczone do osobowego funduszu płac a tym samym nie stanowiło podstawy do wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Sąd I instancji zaliczając wynagrodzenie z przedmiotowych umów do podstawy wymiaru składek świadczeń za sporne lata podał, iż z wszystkich tych umów wynika jednoznacznie, że otrzymywane przez wnioskodawcę wynagrodzenie było wypłacane z osobowego funduszu płac i dlatego na podstawie rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 19.08.1968 r. w sprawie obliczania podstawy wymiaru emerytury (…) (Dz. U. Nr 35 poz. 246) obowiązującym w altach 1971-1976 oraz uchwały nr 103 Rady Ministrów z dnia 25.05.1971 r. w sprawie składników funduszu płac (…) (MP Nr 31 poz. 196), podlegało wliczeniu do podstawy wymiaru składek.

Analiza przepisów wskazanych przez organ rentowy w apelacji prowadzi do odmiennych wniosków w zakresie braku przesłanek do objęcia ubezpieczeniem społecznym, zatrudnienia wnioskodawcy z tytułu przedmiotowych umów zlecenia a tym samym braku podstaw do wliczenia uzyskanego wynagrodzenia z tych umów do podstawy wymiaru świadczeń. Przede wszystkim w każdej z tych umów w liczbie 5 podano, że wynagrodzenie wnioskodawcy jest wypłacane z osobowego funduszu płac.

Podane w apelacji przepisy, w szczególności rozporządzenie Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z 19.08.1968 r. określa tylko ogólnie, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowi zarobek w gotówce. Natomiast uchwała nr 103 Rady Ministrów jedynie wskazuje pojęcie fundusz płac oraz wymienia pozostałe fundusze jak osobowy fundusz płac i bezosobowy fundusz płac, zaliczając do poszczególnych funduszy, dane kategorie zarobkowania. Do bezosobowego funduszu płac akt ten zalicza wynagrodzenia z umów zlecenia. Natomiast z treści § 6 w/w uchwały wynika, iż do funduszu płac zalicza się wynagrodzenie niezależnie od źródeł jego finansowania, w tym również zalicza się wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia. Przepisy tej uchwały nie uzależniają istnienia obowiązku ubezpieczenia od wypłaty wynagrodzenia z konkretnego wymienionego w nim funduszu płac. Natomiast powoływanie się w tym względzie przez organ rentowy na najbardziej jego zdaniem miarodajny akt prawny, który taką zależność wprowadza w latach 1977-1983 a mianowicie na rozporządzenie Ministra Płacy Prac i Spraw Socjalnych z 13.12.1976 r. jest nieuzasadnione, gdyż rozporządzenie to w § 4 w zakresie odniesienia do kwalifikacji wynagrodzeń z tytułu umów zlecenia odsyła do odrębnych przepisów. Organ rentowy skupiając całą swoją uwagę w apelacji na kwalifikacji wynagrodzenia wnioskodawcy z tytułu umów zlecenia jako wypłacanego nie z funduszu osobowego, pominął istotną kwestię wskazanych wyżej odrębnych przepisów prawnych, jakie miały wówczas zastosowanie do umów zlecenia a mianowicie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących prace na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz. U z 1995 r. Nr 65 poz. 333 ze zm.), która obwiązywała w przeważającym okresie zatrudnienia wnioskodawcy na podstawie umów zlecenia i która wprowadziła obowiązek ubezpieczenia społecznego osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia.

A zatem wszelkie rozważania organu rentowego zawarte w apelacji a wywodzące brak podlegania takiemu ubezpieczeniu z powodu braku możliwości zaliczenia wynagrodzenia skarżącego do osobowego funduszu płac nie mają znaczenia dla oceny prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji w świetle treści przedmiotowych umów i obowiązujących przepisów prawa. Na marginesie należy wskazać, iż brak istnienia obecnie dowodów na potwierdzenie okoliczności odprowadzania składek od wynagrodzeń z tytułu przedmiotowych umów zlecenia nie może w świetle poczynionych ustaleń faktycznych i w/w przepisów powodować negatywne skutki dla wnioskodawcy w postaci braku możliwości uwzględnienia wynagrodzenia z tytułu przedmiotowych umów w podstawie wymiaru świadczeń.

Z tych wszystkich względów uznając obie apelacje za bezzasadne orzeczono jak w sentencji.