Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ryszarda Maziuka

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013r.,

sprawy W. Ł.

oskarżonego z art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt VIII K 218/12

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację obrońcy oskarżonego W. Ł. za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym opłatę w kwocie 100 zł za postępowanie odwoławcze.

VIII Ka 154/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 10 stycznia 2013 roku oskarżony W. Ł. uznany został za winnego popełnienia czynu z art. 190 par. 1 kk polegającego na tym , że w dniu 25 stycznia 2012 roku w miejscowości W. groził pozbawieniem życia T. K. , przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę , iż mogą być spełnione i za to na mocy art. 190 par. 1 kk w zw. z art. 33 par. 1 i 3 kk skazana no go na karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Nadto zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa stosowne koszty sądowe w tym opłatę.

Powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego zaskarżył apelacją jego obrońca.

Zarzucił orzeczeniu :

a.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez wadliwe ustalenie, że oskarżony w dniu 25 stycznia 2013 r. w miejscowości W. groził pozbawieniem życia T. K. , przy czym groźby te miały wzbudzić u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę , iż mogą być spełnione,

b.  naruszenie przepisów postępowania w zakresie art. 7 oraz art. 410 kpk oraz art. 387 par. 2 kpk poprzez wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków w toku sprawy tj. T. i A. K. , których zeznania sąd ocenił za w pełni wiarygodne, pominięcie w tej ocenie wzajemnych relacji między oskarżonym a pokrzywdzonym przed jak i po zdarzeniu, wewnętrznych sprzeczności w tych zeznaniach. Wadliwa ocena zeznań świadków P. S., K. K., R. Ł. , którym sąd dał wiarę wbrew zasadom doświadczenia życiowego . Nadto sąd nie ustalił relacji przed i po zdarzeniu pomiędzy stronami , dokonał rozstrzygnięcia sprawy w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, w oderwaniu od zasad logiki i doświadczenia życiowego wyznaczających granice swobodnej oceny dowodu.

c.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 190 par. 1kk poprzez wadliwe jego zastosowanie i uznanie , że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa opisanego w tym artykule , w szczególności ,iż w świetle zebranego materiału dowodowego można uznać , że pokrzywdzony mógł się obawiać ze strony oskarżonego , że ten spowoduje u niego i jego najbliższej rodziny jakąkolwiek szkodę czy to osobową czy rzeczową .

Stawiając te zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uznanie oskarżonego za niewinnego zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego W. Ł. była oczywiście bezzasadna i z tych powodów nie mogła zasługiwać na uwzględnienie.

Przede wszystkim należało stwierdzić , iż Sąd Rejonowy w Elblągu przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący mając na uwadze wynikający z art. 2 par. 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego . Sąd zgromadził obszerny materiał dowodowy i ocenił go wnikliwie , omawiając szczegółowo wszystkie dowody , nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów. W oparciu o te dowody poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wykazał w niewątpliwy sposób ,że oskarżony W. Ł. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Powyższe uwagi pozwalają stwierdzić, że stanowisko Sądu Rejonowego w Elblągu wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pozostaje pod ochroną prawa procesowego . Stwierdzenia tego nie są w stanie podważyć żadne argumenty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego W. Ł. . Do wykazania bowiem , iż Sąd pierwszej instancji dokonał błędu w ustaleniach faktycznych konieczna jest zgodna z zasadami wiedzy , logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego argumentacja pozwalająca na stwierdzenie , że poczyniona przez Sąd ocena materiału dowodowego powinna być odmienna . Tego skarżący nie wykazał.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych , a następnie wskazał prawidłowe , w ocenie Sądu Okręgowego , wnioski , jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń , tak w zakresie winy oskarżonego , kwalifikacji prawnej zarzucanego mu czynu , jak i wymierzonej kary grzywny .

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów należy stwierdzić ,że nie prowadzą one w żadnej mierze do odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego . Przedstawione przez obrońcę oskarżonego W. Ł. w uzasadnieniu apelacji zarzuty stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi i dokładnie uzasadnionymi przez Sąd I instancji ustaleniami faktycznymi oraz wyciągniętymi na ich podstawie właściwymi wnioskami.

Omawiając niniejszą sprawę należy mieć na względzie , że Sąd Okręgowy akceptuje ustalenia poczynione przez sąd I instancji w zakresie przypisania oskarżonemu winy i w pełni podziela argumenty przedstawione trafnie przez Sąd meriti w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym , to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać , choćby w równym stopniu , na podstawie tego materiału dowodowego , dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku , gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego , nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo- skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W ocenie Sądu odwoławczego dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów zasługuje na pełną akceptację bowiem sąd orzekający oparł rozstrzygnięcie na wszechstronnej analizie zgromadzonych w sprawie dowodów.

Nie polega na prawdzie zarzut obrońcy oskarżonego , iż sąd meriti zaskarżone rozstrzygnięcie oparł jedynie na dowodach obciążających oskarżonego – zeznaniach pokrzywdzonego T. K. , jego żony A. K. , świadków P. S., K. K., R. Ł., nie uwzględniając w dostateczny sposób dowodów dla niego korzystnych- takich jak zeznania świadków J. W., R. K.. W ocenie dowodów Sąd pominął , według skarżącego, zachowanie samego pokrzywdzonego zarówno przed zdarzeniem jak i po zdarzeniu. Ta wadliwa ocena zgromadzonych dowodów musiała doprowadzić Sąd I instancji do wydania niesłusznego wyroku. Obrońca wskazywał ,iż nie wyjaśniono w dostateczny sposób czy słowa oskarżonego wywołały u pokrzywdzonego obawy spełnienia.

Tego rodzaju twierdzenia obrońcy stanowią zupełnie dowolne hipotezy , którym należało przeciwstawić cały proces myślowy, poparty wszechstronną analizą zgromadzonych dowodów .

Przede wszystkim należy wskazać , iż słowa oskarżonego W. Ł. skierowane do T. K. w dniu 25 stycznia 2012 roku wywołały u pokrzywdzonego obawy spełnienia skoro bezpośrednio po zdarzeniu o fakcie tym zawiadomił policję . Nadto obecni przy zdarzeniu pracownicy firmy (...) nie tylko potwierdzili, iż oskarżony kierował pod adresem pokrzywdzonego groźby , był wulgarny i agresywny wobec T. K. , szarpał go za ubranie ale również bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzony był wystraszony i było widać , że boi się kierowanych przez Ł. gróźb / por. zeznania K. K. k 14, R. Ł. k 13, P. S. k 12/.Sąd orzekający zasadnie uznał te zeznania za obiektywne zasługujące na pełną akceptację. Świadkowie ci nie byli bowiem bezpośrednio zainteresowani wynikiem przedmiotowego postępowania.

Nie ma sprzeczności w zeznaniach świadków, na co wskazywał obrońca oskarżonego w swojej apelacji, zeznania te pozostawały wewnętrznie spójne.

Sąd II instancji nie dopatrzył się również uchybienia art. 7 i 410 kpk , na co wskazywał obrońca , uznając tym samym ten zarzut za gołosłowny. Natomiast powołanie się na naruszenie art. 387 par. 2 kpk przez skarżącego nie ma w zupełności uzasadnienia bowiem przepis ten dotyczy instytucji dobrowolnego poddania się karze co nie miało miejsca w niniejszym postępowaniu.

Należy podnieść ,iż postępowanie dotyczyło konkretnego zdarzenia w dniu 25 stycznia 2012 roku i powoływanie się obronę na zdarzenia i zachowania stron przed tą datą jak i po niej nie pozostaje w ścisłym związku przyczynowo- skutkowym z działaniem oskarżonego W. Ł. w dniu 25.01.2012r.

Obrońca oskarżonego pomimo , iż podnosi zarzut oparcia rozstrzygnięcia na nie ujawnieniu całokształtu materiału dowodowego , jednocześnie nie wskazuje jakich to dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy nie ujawnił sąd meriti.

Zarzuty apelacyjne jak również ich uzasadnienie sprowadzają się do polemiki z wyjętymi z kontekstu sprawy stwierdzeniami . Analizując zarzuty apelacyjne wraz z ich uzasadnieniem należało dojść do przekonania , iż głównie dotyczą one błędu w ustaleniach faktycznych . Godzi się w tym miejscu przypomnieć , iż …zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego , lecz powinien polegać na wykazaniu , jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego/por. SN I KR 197/74, OSNKW 1975,nr5 poz. 58/.Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu , wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku … możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych / orzeczenie SN jak wyżej/.

Wbrew twierdzeniom skarżącego materiał dowodowy nie zawiera luk . Natomiast fakt interpretacji dowodów przez obrońcę w apelacji nie może być równoznaczny ze stwierdzeniem , że materiał dowodowy , na którym opiera się zaskarżone orzeczenie dotknięty jest lukami bądź nieścisłościami. Jak już wielokrotnie Sąd Odwoławczy wskazywał zarzuty apelacyjne obrońcy oskarżonego ograniczyły się jedynie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji .

Również zarzut dotyczący nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu nie mógł się ostać. W ocenie Sądu Odwoławczego postępowanie wykazało ,iż pokrzywdzony obawiał się realizacji kierowanych wobec niego gróźb przez oskarżonego. Groźba jest oddziaływaniem na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła , które go spotka ze strony grożącego albo innej osoby , na której zachowanie grożący ma wpływ. Działanie oskarżonego polegało na wywołaniu u pokrzywdzonego stanu obawy przed spełnieniem groźby.

W tym stanie rzeczy Sąd Odwoławczy w pełni podzielił ustalenia Sądu Rejonowego w Elblągu zarówno co do winy oskarżonego W. Ł. jak też ustalenia poczynione w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Sąd Odwoławczy stanął na stanowisku , że kara wymierzona oskarżonemu jest współmierna do okoliczności i wagi popełnionego przez niego czynu, stopnia jego społecznej szkodliwości , do stopnia winy oskarżonego , rodzaju dobra oraz właściwości i warunków osobistych sprawcy. Wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do popełnionego przez niego czynu , przy czym nie abstrahuje od względów ogólnospołecznych. Kara ta oscyluje w granicach dolnego zagrożenia.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na mocy art. 437 par. 1 k.p.k., uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny i trafny.
O kosztach sądowych , w tym opłacie , za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art. 636 par. 1k.p.k. w zw. z art. 626 par.1, 627 i 634 k.p.k. oraz art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973 r.