Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 czerwca 2014 roku w sprawie z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna we W. przeciwko M. Ł. o zapłatę Sąd Rejonowy w Kutnie I Wydział Cywilny w punkcie 1. zasądził od pozwanego M. Ł. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna we W. kwotę 493,68 (czterysta dziewięćdziesiąt trzy 68/100) złotych z odsetkami: a) umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 225,15 (dwieście dwadzieścia pięć 15/100) złotych od dnia 22 lutego 2013 roku do dnia zapłaty, b) ustawowymi liczonymi od kwoty 198,90 (sto dziewięćdziesiąt osiem 90/100) złotych od dnia 25 lutego 2013 roku do dnia zapłaty, zaś w pkt. 2 zasądził od pozwanego M. Ł. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna we W. kwotę 47,00 (czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. (wyrok – k. 61)

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego;

2.  obrazę przepisów postępowania polegającą na oddaleniu wniosku pozwanego M. Ł. o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu bez uzasadnienia;

3.  obrazę przepisów postępowania polegającą na odrzuceniu wniosku pozwanego M. Ł. o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu bez uzasadnienia;

4.  obrazę przepisów postępowania, polegającą na wydaniu wyroku bez rozważenia wszystkich przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, braku wskazania, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dokumentach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez wyrażenie poglądu, iż wskazane dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania powództwa za zasadne, podczas gdy dowody te i okoliczności oceniane nawzajem ze sobą prowadzą do wniosku przeciwnego;

6.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 118 k.c. przez jego niezastosowanie, wskazując, iż powództwo jako niezasadne w całości podlega oddaleniu.

W konkluzji powyższych zarzutów pozwany wniósł o uchylenie wyroku w całości oraz zwolnienie go od kosztów sądowych w całości za obie instancje. (apelacja – k. 73-76)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie. W zakresie zarzutu pozwanego powód wskazał, iż są one niezasadne, podnosząc, iż przytoczył i dołączył do pozwu wszelkie dowody potwierdzające zasadność dochodzonego roszczenia, a pozwany w toku postępowania nie podważył prawdziwości żadnego z tych dowodów. W zakresie zarzutu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem powód wskazał, iż należy go uznać za bezpodstawny, bowiem w przedmiotowej sprawie roszczenie stało się wymagalne w całości w dniu 10 grudnia 2010 roku, tj. w dniu upłynięcia okresu kredytowania (na co wskazał sam pozwany w apelacji). Powód wytaczając powództwo w dniu 21 lutego 2013 roku nie przekroczył trzyletniego terminu przedawnienia wskazanego w art. 118 Kodeksu Cywilnego, do którego również w apelacji odniósł się pozwany. (odpowiedź na apelację – k. 93)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega uwzględnieniu wobec skuteczności zarzutu pozwanego co do przedawnienia roszczenia jako związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powoda, skutkiem czego było oddalenie powództwa.

Dochodzone pozwem roszczenie bezspornie jest roszczeniem związanym
z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powoda, a zatem zgodnie z treścią art. 118 k.c. zastosowanie do niego ma trzyletni termin przedawnienia. Zgodnie zaś z art. 120 §1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przez wymagalność roszczenia należy przy tym rozumieć stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jednocześnie wskazać należy, iż termin, w którym dłużnik powinien spełnić należne wierzycielowi świadczenie określony został w art. 455 k.c. Na tle brzmienia tego przepisu trzeba rozróżnić sytuacje, w których wymagalne stają się roszczenia z zobowiązań terminowych oraz z zobowiązań bezterminowych. Za terminowe uznaje się te zobowiązania, dla których termin spełnienia świadczenia wynika z treści czynności prawnej lub z ich właściwości. Ich wymagalność następuje w terminie, w którym świadczenie powinno być spełnione.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy nie budzi wątpliwości, iż zobowiązanie pozwanego miało charakter terminowy. Umowa pomiędzy stronami została zawarta w dniu 10 grudnia 2007 roku, zgodnie z którą pozwany zobowiązał się spłacać kredyt w miesięcznych ratach, którego ostateczny termin spłaty wyznaczony został na dzień 10 grudnia 2008 roku. Skoro umowa pomiędzy stronami wygasła w dniu
10 grudnia 2008 roku, to wszelkie roszczenia z niej wynikające stały się wymagalne najpóźniej w tej dacie. Powyższe implikuje konstatację, iż wszelkie roszczenia z tytułu tej umowy uległy przedawnieniu najpóźniej w dniu 10 grudnia 2011 roku. Powód wystąpił
z przedmiotowym roszczeniem w dniu 25 lutego 2013 roku, a zatem po upływie terminu przedawnienia. W myśl natomiast art. 117§ 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia, ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Jednocześnie strona powodowa nie wykazała, by zaistniały inne okoliczności, z których wynikałby fakt przerwy biegu terminu przedawnienia lub też zrzeczenia się zarzutu przedawnienia przez pozwanego. Argumentacja powoda sprowadzająca się do przyjęcia terminu wymagalności roszczenia wskazanego przez skarżącego w treści apelacji, tj. na dzień 10 grudnia 2010 roku nie mogła odnieść zamierzonego skutku. Pozostaje ona bowiem w jaskrawej sprzeczności
z twierdzeniami powoda wyrażonymi w pozwie, w których na potwierdzenie zasadności powództwa jednoznacznie wskazuje, iż z uwagi na upływ terminu spłaty kredytu z dniem
10 grudnia 2008 roku, całe roszczenie jest wymagalne. Podkreślić jednocześnie należy,
iż kwestia wymagalności roszczenia jest okolicznością obiektywną, wierzyciel nie może więc bezpodstawnie modyfikować datę wymagalności roszczeń, powołując się przy tym na oczywisty błąd strony przeciwnej. Wobec czego przyjęcie odmiennego stanowiska
w odpowiedzi na apelację należało uznać jedynie jako wyraz przyjętej przez powoda linii obrony zmierzającej do uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia.

W rezultacie Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż zgłoszenie przez pozwanego zarzutu przedawnienia w postępowaniu apelacyjnym było dopuszczalne, a w niniejszej sprawie i skuteczne, co doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa.

Ze względu na skutki procesowe stwierdzonego przedawnienia roszczenia bezprzedmiotowa stała się ocena, czy usprawiedliwione są zarzuty apelującej w pozostałym zakresie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo.