Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 r. w Szczecinie

sprawy J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt VI U 1005/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 55/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 13 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych oddział
w G. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Ubezpieczony w odwołaniu od powyższej decyzji podniósł, że jest chory i stan jego zdrowia nie uległ poprawie. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania
oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Stwierdził nadto, że ubezpieczony do 31 sierpnia 2012 r. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Powołał się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, która uznała, że ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 23 lipca 2012 r.

Wyrokiem z 13 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przywrócił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 września 2012 r. do 30 kwietnia 2015 r.

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczony, urodzony (...), nie posiada wykształcenia, ukończył trzy klasy szkoły podstawowej. Pracował przy rozbiorze mięsa i w magazynie ubojni. Do 31 sierpnia 2012 r. pozostawał na rencie
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. U ubezpieczonego występują organiczne zaburzenia osobowości u osoby z niskim intelektem, co stanowi upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego. Ponadto, choruje na przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii z ograniczeniem funkcji, chorobę zwyrodnieniową wielostawową, rwę kulszową prawostronną. Z powodu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych w obrębie kręgosłupa i stawów obwodowych oraz obecność objawów rozciągowych, korzeniowych i ubytkowych, które uniemożliwiają wykonywanie zatrudnienia, ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy okresowo do kwietnia 2015 r. W dniu 29 czerwca 2012 r. ubezpieczony wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd I instancji zważył, że odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. Stwierdził, że kontroli sądu w niniejszym postępowaniu podlegała decyzja organu rentowego z 13 sierpnia 2012 r., w której organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w miejsce dotychczas wypłaconego świadczenia z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Na skutek odwołania się ubezpieczonego od wymienionej decyzji, sporem objęta była okoliczność, czy po 31 sierpnia 2012 r. ubezpieczony w dalszym ciągu był całkowicie niezdolny do pracy, czy też nastąpiła poprawa stanu zdrowia eliminująca niezdolność o takim charakterze.

Sąd okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 107 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności
lub jej ponowne powstanie. Jako niezdolną do pracy art. 12 ustawy definiuje osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Stosownie zaś do treści art. 13 w/w ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia lub rehabilitacji; 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd I instancji wskazał, że wyjaśnienie okoliczności objętych istotą sporu wymagało wiadomości specjalnych, dlatego dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z dziedzin odpowiadających schorzeniom ubezpieczonego – psychiatry, psychologa, ortopedy i neurologa. Biegli psycholog i psychiatra rozpoznali
u ubezpieczonego organiczne zaburzenia osobowości u osoby z niskim intelektem – upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego. Biorąc pod uwagę kryteria psychiatryczne
i psychologiczne uznali, iż ubezpieczony po 31 sierpnia 2012 r. jest częściowo niezdolny do pracy, okresowo na dwa lata. Ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do opinii, dając wyraz, iż jest ona dla niego krzywdząca, tak jak decyzja o orzeczeniu częściowej niezdolności do pracy. Organ rentowy zgodził się z treścią opinii.

Biegli neurolog i ortopeda rozpoznali u ubezpieczonego przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii z ograniczeniem funkcji, chorobę zwyrodnieniową wielostawową, rwę kulszową prawostronną, które
w ich ocenie powodują znaczny stopień upośledzenia funkcji. Biegli nie podzieli stanowiska lekarzy orzeczników i członków komisji lekarskiej ZUS uznając, że
w stanie zdrowia ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa. Podnieśli, że duży stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych w obrębie kręgosłupa i stawów obwodowych oraz obecność objawów rozciągowych, korzeniowych, ubytkowych - uniemożliwia ubezpieczonemu wykonywanie zatrudnienia. Wymaga on bowiem intensywnego leczenia usprawniającego i farmakologicznego, nie może długo przebywać w jednej pozycji. Dlatego też, biegli orzekli o utrzymującej się w dalszym ciągu całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy, która ma charakter okresowy do kwietnia 2015 r.

Organ rentowy nie zgodził się z opinią. Podniósł, że u podstaw dotychczasowych orzeczeń o niezdolności ubezpieczonego do pracy legły inne okoliczności niż wskazane przez biegłych ortopedę i neurologa. Wskazał, że stan zdrowia ubezpieczonego rzeczywiście nie uległ poprawie, ale zmieniło się podejście do kwalifikacji zawodowych, na braku których niesłusznie opierało się poprzednie orzeczenie. Wniósł o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych ortopedy
i neurologa.

Ubezpieczony zastrzeżeń do powyższej opinii nie wnosił.

Sąd I instancji w pełni dał wiarę opiniującym biegłym i podzielił przedstawioną w opiniach argumentację. Każda z nich jest - zdaniem tego sądu - pełna, logiczna i wyczerpująca. Zostały wydane przez specjalistów, w ramach przyznanych im kompetencji. Wnioski zawarte w opiniach są zgodne i jednoznaczne co spowodowało, że sąd okręgowy uznał omawiane dowody za miarodajne dla wydania rozstrzygnięcia. Oceny sądu I instancji nie zmieniły zastrzeżenia stron zgłaszane odnośnie opinii, który uznał, że uwagi ubezpieczonego do opinii psychologiczno-psychiatrycznej nie przedstawiają merytorycznej wartości i pozostają bez wpływu na ocenę na wywodu i wniosków biegłych. Także zastrzeżenia organu rentowego odnośnie opinii neurologa i ortopedy, nie mogą rzutować na wartość opinii - nie zawierają bowiem argumentów istotnych z punktu widzenia okoliczności, co do których wypowiedzieć mieli się biegli. Dlatego też, sąd okręgowy oddalił wniosek dowodowy organu rentowego
w przedmiocie opinii uzupełniającej.

W oparciu o zgromadzone w sprawie dowody, sąd I instancji zważył, że ubezpieczony jest nadal po 31 sierpnia 2012 r. całkowicie niezdolny do pracy na tle schorzeń narządu ruchu. W związku z tym, sąd orzekający ustalił, że ubezpieczony legitymuje się wszystkimi przesłankami, od których ustawa uzależnia prawo do renty tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Wskazał, że wobec braku istotnej z punktu widzenia orzekania o niezdolności do pracy poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego, prawo do renty z tego tytułu należało J. B. przywrócić.

Organ rentowy wniósł apelację od powyższego wyroku. W apelacji wyrokowi zarzucił niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek pominięcia wniosku organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych lekarzy neurologa i ortopedy na okoliczność oceny stopnia niezdolności do pracy, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy wskazał, że w jego opinii, opinia uzupełniająca jest konieczna przy rozstrzygnięciu w sprawie, z uwagi na podnoszone okoliczności wynikające z opinii biegłych lekarzy psychiatry i psychologa. Stwierdził, że sąd I instancji nie dopuszczając wniosku organu rentowego, nie wyjaśnił sygnalizowanych wątpliwości. W związku z powyższym, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji. Wskazał na zły stan zdrowia i trudną sytuacje materialną.

Sąd apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się nieuzasadniona i nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie sądu apelacyjnego, rozstrzygnięcie sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne sądu okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, Lex nr 585720).

O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej
z posiadanymi kwalifikacjami. Dotyczy to również schorzeń o przewlekłym charakterze, które występują u ubezpieczonego (wyrok SN z 1 grudnia 2000 r. II UKN 113/00, OSNP 2002/14/343). Schorzenia te muszą naruszać sprawność organizmu
w znacznym stopniu na dłuższy okres czasu. Należy wskazać, że o niezdolności do pracy nie decydują lekarze leczący ubezpieczonego, gdyż chodzi tu o ocenę niezdolności do pracy w prawnym rozumieniu, podejmowaną w trybie określonej procedury i przez odpowiednie organy (por. wyrok SN z 18 maja 2010 r. I UK 22/10, Lex nr 607130). W postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy w zakresie naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy – weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, z zasady wymaga wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Z istoty i celu tego rodzaju dowodu wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii jest konieczny.
W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok SN z 27 listopada 1974 r. II CR 748/74, Lex nr 7618). Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe. W ocenie sądu apelacyjnego, opinie biegłych przeprowadzone przed sądem I instancji spełniają wyżej wymienione kryteria, zostały sporządzone przez lekarzy o specjalizacjach właściwych do schorzeń występujących u ubezpieczonego, są wiarygodne. Biegli, wydając opinie, oparli się na zgromadzonej dokumentacji medycznej, wywiadach oraz badaniach bezpośrednich – ocena stanu zdrowia ubezpieczonego jest więc pełna i całościowa. Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych z zakresu: psychologii
i psychiatrii oraz ortopedii i neurologii. Biegłe psycholog i psychiatra w opinii łącznej orzekły, że ubezpieczony po 31 sierpnia 2012 r. jest częściowo niezdolny do pracy. Niezdolność ta jest okresowa, na dwa lata. Wskazały, że ubezpieczony nie leczy się psychiatrycznie, nie wymaga interwencji psychiatrycznej czy psychologicznej. Ogólna sprawność intelektualna pozostaje na poziomie upośledzenia umysłowego stopnia lekkiego, lecz wynik może być zaniżony ze względu na niepełną motywację do współpracy, demonstrowaną niechęć. Funkcje percepcyjno-ruchowe zachowane są
w górnej granicy upośledzenia umysłowego stopnia lekkiego: zdolność percepcji
i pamięci wzrokowej, umiejętność uczenia się typu wzrokowo-ruchowego, koordynacja i integracja wzrokowo-ruchowa. Wyniki testów psychoorganicznych, biorąc pod uwagę analizę ilościową i jakościową, wskazują nieznaczne wskaźniki organicznego uszkodzenia. W obrazie klinicznym dominują nieprawidłowe cechy osobowości. Ubezpieczony jest mało krytyczny wobec siebie, ma skłonność do przenoszenia odpowiedzialności na inne osoby. Reasumując, biegłe uznały, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy na dwa lata, biorąc pod uwagę kryteria psychologiczne i psychiatryczne (opinia z 27 grudnia 2012 r., k. 24-26 a.s.). Biegły ortopeda i biegła neurolog w opinii łącznej stwierdzili natomiast, że ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy, okresowo do kwietnia 2015 r. Rozpoznali: przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych
i dyskopatii z ograniczeniem funkcji, chorobę zwyrodnieniową wielostawową, rwę kulszową prawostronną, bóle głowy niejasnego pochodzenia, reaktywne zapalenie stawów w wywiadzie. Nie podzielili stanowiska lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS. Podkreślili, że w stanie zdrowia ubezpieczonego nie nastąpiła poprawa. Wskazali, że duży stopień zaawansowania zmian zwyrodnieniowych
w obrębie kręgosłupa i stawów obwodowych oraz obecność objawów rozciągowych, korzeniowych, ubytkowych – uniemożliwia ubezpieczonemu wykonywanie zatrudnienia. Nie może on długo przebywać w jednej pozycji, np. siedzącej, a także dźwigać i sprawnie się przemieszczać. Obecnie wymaga intensywnego leczenia usprawniającego i farmakologicznego. Rozpoznane schorzenia powodują znaczny stopień upośledzenia funkcji. Stwierdzili, że przy orzekaniu uwzględnili poziom wykształcenia, wiek, charakter dotychczas wykonywanej pracy i inne posiadane umiejętności zawodowe (opinia z 22 lipca 2013 r., k. 57-58 a.s.).

Sąd apelacyjny wskazuje nadto, że orzekając co do stanu zdrowia w sprawach
o rentę z tytułu niezdolności do pracy, sąd bierze pod uwagę stan zdrowia ubezpieczonego na dzień wydania zaskarżonej decyzji, badając jej zgodność z prawem pod względem formalnym i merytorycznym (por. wyroki SN z 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005/3/43 i 7 lutego 2006 r. I UK 154/05, Lex nr 272581). Przy rozpoznawaniu spraw o dalsze prawo do renty, zgodnie z art. 107 ustawy emerytalnej, bada się, czy aktualny na dzień wydania decyzji stan zdrowia zmienił się w stosunku do stanu od wygaśnięcia prawa do ostatniego świadczenia. Poprawa stanu zdrowia, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, jest podstawą do odmowy dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Z przeprowadzonych opinii biegłych jednoznacznie wynika, że brak jest poprawy stanu zdrowia w porównaniu do okresu od wygaśnięcia prawa do ostatniego świadczenia. Poprzednio przyznano rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy
z uwagi na zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa ze znacznym upośledzeniem funkcji ruchowej oraz zaburzenia organiczne CUN i upośledzenie umysłowe (opinia lekarza orzecznika z 17 sierpnia 2009 r., k. 219 dok. orzeczniczo-lekarskiej). W ocenie sądu apelacyjnego, nie jest kluczowe to, że biegłe z zakresu psychologii i psychiatrii orzekły częściową niezdolność do pracy w zakresie swoich specjalizacji, a rozstrzygający pozostaje fakt braku poprawy stanu zdrowia w opinii biegłych ortopedy i neurologa. Wskazali oni wyraźnie, że przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii z ograniczeniem funkcji, choroba zwyrodnieniowa wielostawowa oraz rwa kulszowa prawostronna powodują znaczny stopień upośledzenia funkcji organizmu i rozpoznane schorzenia uniemożliwiają ubezpieczonemu wykonywanie zatrudnienia i jest nadal niezdolny do pracy, a więc nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia (opinia z 22 lipca 2013 r., k. 57-58 a.s.).

Należy podkreślić również, że organ rentowy nie wskazał, na czym polega poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego, a nawet przyznał, że brak jest takiej poprawy. Stwierdził, że przyznał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, zamiast z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ zmienił podejście odnośnie kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego, nie przyjmując tym razem, że ubezpieczony nie ma w ogóle żadnych kwalifikacji (pismo przewodniczącego k.l. ZUS, k. 81 a.s.), uznając tym samym, że są prace, które może wykonywać.

Nadto, zdaniem sądu apelacyjnego, sytuacja, że w zakresie jednej specjalizacji ubezpieczony jest niezdolny do pracy, a w zakresie innej pozostaje częściowo niezdolny zdolny jest logiczna i rzeczywista. Nie wydaje się również, by istniał związek między złym stanem narządu ruchu a kwestiami poruszonymi w opiniach biegłych psychologa i psychiatry, co sugerował organ rentowy w apelacji.

W związku z powyższym, sąd apelacyjny uznał, że brak było podstaw do uzupełnienia materiału dowodowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym poprzez przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii neurologa i ortopedy. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona albo nieweryfikowalna (por. postanowienie SN z 19 sierpnia 2009 r., III CSK 7/09, Lex nr 533130). Nadto,
w postępowaniu w sprawach o prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy, sąd nie ma obowiązku uwzględnienia kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż jedna ze stron udowodni tezę korzystną dla siebie (por. wyrok SN z 9 stycznia 2002 r., II UKN 701/00, Lex nr 559961). Biegli lekarze różnych specjalności przedstawili w niniejszej sprawie wyczerpujące uzasadnienie swego stanowiska i sąd odwoławczy uznał stan faktyczny za ustalony, a opinie biegłych wydane w postępowaniu przed sądem I instancji, spełniają kryteria, które opinie biegłych powinny spełniać (logiczność, spójność, odpowiedź na postawione tezy dowodowe). Biegli neurolog i ortopeda jednoznacznie orzekli, że stan kręgosłupa ubezpieczonego uniemożliwia mu podjęcie jakiejkolwiek pracy i jednocześnie wymaga on leczenia usprawniającego i farmakologicznego, a zatem nie wystąpiła poprawa stanu zdrowia. Zatem zarzuty apelującego stanowią polemikę z prawidłowo uzasadnionym stanowiskiem i jedynie kwestionują wnioski, które są sprzeczne z interesem organu rentowego.

Należy podkreślić, że to sąd czyni ustalenia na podstawie przeprowadzonych dowodów, które ocenia swobodnie w myśl art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności
w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy
lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. W ocenie sądu apelacyjnego, opinie biegłych sporządzone w niniejszej sprawie odnosiły się do wszystkich wymienionych w tym przepisie aspektów. Ubezpieczony ma wykształcenie niepełne podstawowe. Pracował przy rozbiorze mięsa i w magazynie ubojni. Stan zdrowia ubezpieczonego, jeśli chodzi o schorzenia ortopedyczne i neurologiczne uniemożliwia mu obecnie podjęcie jakiejkolwiek pracy (nie może dźwigać, sprawnie się przemieszczać, ani przebywać długo w jednej pozycji). Po poczynieniu ustaleń na podstawie opinii biegłych
i dokonaniu subsumcji do norm prawnych (art. 12 i 13 ustawy emerytalnej), sąd apelacyjny uznał, że ubezpieczony jest nadal osobą całkowicie niezdolną do pracy od 1 września 2012 r. (po wygaśnięciu prawa do ostatniego świadczenia) do 30 kwietnia 2015 r.

Reasumując, ubezpieczony po 31 sierpnia 2012 r. jest osoba nadal niezdolną do pracy (art. 57 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej) i brak jest zmiany stopnia niezdolności do pracy w myśl art. 107 powoływanej ustawy, a zatem ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie mu prawa do renty
z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W związku z powyższym, sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego jako bezzasadną.

SSA Romana Mrotek SSA Anna Polak SSA Urszula Iwanowska