Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. domagała się zasądzenia od pozwanej K. B.kwoty 494 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów postępowania w sprawie według norm przepisanych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 lutego 2014r. Sąd Rejonowy w Inowrocławiu oddalił powództwo.

Sąd ustalił, że pozwana K. B.zawarła z (...) Szkołą (...)w Ł. umowę, w ramach której miała obowiązek uiszczania między innymi czesnego za naukę w ustalonej wysokości. Powódka nabyła od w/w Szkoły wierzytelność w wysokości 280 zł, stanowiącej w zaległość w opłatach czesnego za maj 2007r. Ta kwota, w połączeniu z odsetkami naliczonymi do czasu wytoczenia powództwa w wysokości 213,08 zł, stanowiła roszczenie dochodzone pozwem.

W ramach oceny prawnej tych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy uwzględnił zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną K. B., a konsekwencji przyjmując 3 letni termin przedawnienia dla tego rodzaju roszczeń przewidziany w art.118 kc, oddalił powództwo (zaskarżony wyrok wraz z uzasadnieniem – k.57 oraz k.60 – 61).

W apelacji od wyroku powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. domagała się jego zmiany w całości poprzez zasądzenie kwoty 2 265,z2 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztów postępowania za pierwszą instancję według norm przepisanych, a za instancję odwoławczą z uwzględnieniem czterokrotności stawki minimalnej wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym przewidzianej w ∫ 13 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych…(…), z uwagi na duży nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy.

Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu w istocie naruszenie przepisów prawa materialnego, a dokładniej art.118 kc poprzez jego wadliwą jego wykładnię i przyjęcie, że:

- roszczenie uczelni wyższej o zapłatę czesnego jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podczas gdy uczelnia wyższa może prowadzić taką działalność jedynie w formie organizacyjno i finansowo wydzielonej od działalności podstawowej tj. kształcenia studentów, a prowadzenie działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej nigdy nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o działalności gospodarczej;

- świadczenie studenta polegające na obowiązku uiszczenia opłaty za świadczenia edukacyjne stanowi świadczenie o charakterze okresowym, gdy tymczasem jest to świadczenie jednorazowe (sukcesywne) ewentualnie podzielone na raty.

W dalszej części apelacji skarżący przedstawił bardzo szerokie uzasadnienie przywołanych wyżej zarzutów (apelacja powoda – k.64 do 85).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie znajduje uzasadnienia. Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego w tej sprawie, a zatem – zgodnie z art.505 ¹³ § 2 kpc – ogranicza się jedynie do przedstawienia podstawy prawnej wyroku.

Zarzuty podniesione w apelacji, podobnie jak szerokie ich uzasadnienie, zmierzały w istocie do wykazania, że umowa zawarta przez pozwaną K. B.z (...) Szkołą (...)w Ł. (w jej egzemplarzu złożonym przez powoda brak wskazania daty) była jakąś umową nazwaną, a w konsekwencji, że do roszczeń z niej wynikających znajduje zastosowanie 10 letni termin przedawnienia do ich dochodzenia (przewidziany w art.118 kc). Przedmiotem umowy było w istocie świadczenie przez wyższą uczelnię usług edukacyjnych przez okres 6 semestrów (3 lat), za co pozwana zobowiązała się uiszczać opłaty w umówionej wysokości, w tym czesne. Była to zatem umowa zbliżona charakterem do umowy usługi, prawdą jest, że szczególnego rodzaju (bo w zakresie edukacji), do której znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy zlecenia (zgodnie z art.750 kc). Zatem i te przepisy określające krótszy, bo 2 letni termin przedawnienia dla dochodzenia roszczeń z niej wynikających (art.751 pkt 2 kc). Strony dodatkowo zastrzegły w ∫ 8 umowy, że sprawach nieuregulowanych w umowie zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego (k.36 verte). Powód nie wykazał, że dla roszczeń wynikających z tego rodzaju umów, jakieś inne przepisy szczególne, w tym ustawy o szkolnictwie wyższym, przewidują dłuższy okres przedawnienia do ich dochodzenia.

W ocenie właściwego terminu przedawnienia nie można było pominąć faktu, że studia licencjackie pozwanej miały trwać 3 lata (6 semestrów), a czesne miało być płacone jednorazowo lub w dwóch ratach i w określonych w umowie terminach (k.36 vide). Mając na uwadze te uregulowania trudno znaleźć racjonalne uzasadnienie dla poglądu, że termin dla dochodzenia roszczeń związanych z brakiem opłaty czesnego lub choćby jego części, przy jednoznacznie określonych w umowie terminach płatności, powinien wynosić aż 10 lat. Byłby bowiem ponad 3 razy dłuższy niż przewidywany cały okres kształcenia studenta na studiach licencjackich. To w sposób oczywisty nie sprzyjałoby budowaniu pewności w stosunkach prawnych stron.

Z tych zasadniczych przyczyn Sąd odwoławczy uznał, że wyrok Sądu Rejonowego mimo nieco błędnego uzasadnienia, bo przyjęcia 3 letniego okresu przedawnienia, odpowiada prawu. Dlatego też oddalił apelację powoda, jako nieuzasadnioną (na podstawie art.505 ¹² ∫ 3 kpc).