Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2014 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku

Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Bożena Makowczenko

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Żebrowska

w obecności oskarżyciela publicznego -----------------------

po rozpoznaniu w dniu 23.10.2014 r. sprawy przeciwko

M. K.

synowi J. i H. K. z d. W.

ur. (...) w m. Ł. K.

obwinionemu o to, że: Od dnia 11.07.2013 roku do dnia 25.03.2014 roku w miejscowości W. nie wskazał osoby, której w dniu 16.06.2013 roku o godzinie 10:25:19 w miejscowości W. (...).8/4 KM powierzył do kierowania pojazd marki P. o nr rej. (...) Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 95 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 45 km/h. Brak informacji aby pojazd został użyty wbrew jego woli

tj. o czyn z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96§3 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300,00 (trzysta) złotych.

2.  Na podstawie art. 118§1 kpw oraz art. 3 ust.1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 412/14

UZASADNIENIE

W wyniku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 czerwca 2013r. o godzinie 10.25 w miejscowości W. gmina G. urządzenie typu fotoradar typu M. 6F zarejestrowało pojazd marki P. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca przekroczył prędkość o 45 km/h jadąc z prędkością 95 km/h.

Z danych ewidencyjnych będących w posiadaniu oskarżyciela publicznego wynikało, że właścicielem pojazdu jest M. K., któremu to wezwanie o wskazanie użytkownika pojazdu doręczono w dniu 4 lipca 2013r.

Następnie, wobec braku odpowiedzi obwinionego na wezwanie, pismem z dnia31 stycznia 2014r. poinformowano obwinionego o treści art.78ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz o treści art.96§3kw. W piśmie tym nadto postawiono zarzut popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art.96§3kw i zaproponowano mandat karny a w przypadku odmowy jego przyjęcia poinformowano o skierowaniu w tym przypadku wniosku o ukaranie do Sądu. Tego tez dnia wezwano obwinionego do stawienia się do (...) w W. celem przesłuchania w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia. Korespondencję tę obwiniony odebrał w dniu 5 lutego 2014r.

W piśmie z dnia 5 lutego 2014r. obwiniony oświadczył, iż od 16 sierpnia 1999r. nie był w promieniu 50 km w okolicy G. i nie mógł popełnić na terenie gminy G. żadnego wykroczenia. Nadmienił tez, iż skłonny jest stawić się na przesłuchanie do (...) pod warunkiem, że w razie udowodnienia jego niewinności (...) zwróci obwinionemu koszty dojazdu. Na koszt ów składają się: koszt delegacji obwinionego, koszt jego kierowcy i koszt eksploatacji samochodu obwinionego. Zaznaczył, że nie jest właścicielem samochodu a tylko jego współwłaścicielem. Zaproponował ukaranie go mandatem w wysokości 50 zł. Na przesłuchanie nie stawił się.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

Wydruk z raportu (k.1),pismo z dnia 31.01.2014r. (k. 3), wezwanie (k.4),pismo obwinionego (k. 5), dane obwinionego (k.7- 8), kopia świadectwa legalizacji ponownej (k. 11),notatka urzędowa (k.10).

Obwiniony M. K. prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na nią. Nadesłał pisemne wyjaśnienia. Podał w nich, że w sprawie tej prowadził korespondencję ze Strażą Gminną a oświadczył w niej, że to nie on popełnił wykroczenie i wyraził gotowość osobistego stawienia się w dniu 27 lutego 2014r. Wyjaśnił nadto, iż jako współwłaściciel pojazdu nie może wskazać osoby, której w użytkowanie pojazd ten mógł powierzyć współwłaściciel. Jeśli ktoś inny mógł w sposób nieograniczony dysponować tym pojazdem to jasnym jest dla obwinionego, że uzasadnianie wniosku o ukaranie jedynym faktem, że obwiniony nie wskazał z powodu braku wiedzy na ten temat osoby, która mogła popełnić wykroczenie, jest formalnym błędem.

Wyjaśnienia obwinionego wskazują – zdaniem Sądu - na to, że swoim zachowaniem wypełnił on znamiona wykroczenia z art.96§3kw.

Zgodnie z nim karze grzywny podlega ten kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Z kolei, w myśl art.78 ust.4 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Bezsprzecznie to obwiniony w dniu 16 czerwca 2013r. był właścicielem pojazdu o numerze rejestracyjnym (...). Wbrew twierdzeniom obwinionego o tym, iż pojazd ów jest przedmiotem współwłasności, żaden dowód na powyższe nie wskazuje. Także sam obwiniony nie wskazuje osoby współwłaściciela.

Niezależnie jednak od tego czy przedmiotowy pojazd jest przedmiotem współwłasności czy też nie to, w ocenie Sądu, na każdym współwłaścicielu spoczywa obowiązek o jakim mowa w art78ust.4 prawa o ruchu drogowym. Współwłasność bowiem nie rozdziela obowiązków jakie spoczywają na właścicielu, wszystkie one bowiem w takim samym stopniu dotyczą każdego ze współwłaścicieli. Skoro zatem wezwanie do wskazania komu przedmiotowy pojazd został powierzony skierowane zostało do obwinionego jako właściciela pojazdu to obwiniony był zobowiązany do wskazania komu powierzył ten pojazd do użytkowania w tym dniu. Obowiązku tego, w ocenie Sądu, obwiniony nie wypełnił.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż oskarżyciel wzywał obwinionego do wskazania komu w dniu 126 czerwca 2013r. powierzył pojazd do użytkowania. Tymczasem obwiniony w swym piśmie z dnia 31 stycznia 2014r. podał, ze tego dnia nie był w rejonie gminy G. więc nie mógł popełnić wykroczenia. Obwiniony z pewnością dobrze zrozumiał wezwanie a tego typu wyjaśnienie jest celowym działaniem by nie spełnić żądania (...). Oceny tej nie zmienia także fakt, iż obwiniony w piśmie z dnia 31 stycznia 2014r. wyraził chęć stawienia się na przesłuchanie. Nie odnosząc się do warunku postawionego przez obwinionego (który to ową chęć czyni co najmniej wątpliwą) celowym będzie wskazanie w tym miejscu, iż jak to wynika z treści wezwania z dnia 31 stycznia 2014r., dotyczyło ono przesłuchania w związku z postawionym już obwinionemu zarzutem popełnienia wykroczenia z art.96§3kw, nie chodziło tu przecież o stawienie się celem udzielenia odpowiedzi na wezwanie komu w dniu 16 czerwca 2013r. obwiniony powierzył do użytkowania swój pojazd. Miedzy bowiem dniem 4 lipca 2013r. kiedy to obwiniony odebrał wezwanie do udzielenia stosownej informacji a dniem sporządzenia przez obwinionego pisma z dnia 5 lutego 2014r., żądanej przez (...) informacji zgodnie z art.78ust.4 ustawy Prawo o ruchu drogowym obwiniony nie udzielił.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż jedyną okolicznością ekskulpującą właściciela lub posiadacza pojazdu jest użycie pojazdu wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec (art. 78 ust. 4 p.r.d.). Wobec powyższego właściciel lub posiadacz pojazdu wezwany do podania tożsamości osoby, której powierzył pojazd, narusza ten przepis wówczas, gdy pojazd został użyty zgodnie z jego wolą i wiedzą przez osobę mu znaną, a więc gdy wie, kto kierował lub używał jego pojazdu w oznaczonym czasie. Z tego względu wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 p.r.d. ma charakter wykroczenia umyślnego.

W swoim piśmie obwiniony nie podaje by pojazd ten użyty był wbrew jego woli i wiedzy a zatem świadomie nie udzielił żądanej informacji.

Dodać można, iż zachowanie sprawcze wykroczenia art. 96 § 3 k.w. może być popełnione poprzez działanie bądź zaniechanie. Przykładowo może ono polegać na odmowie wskazania osoby, której został powierzony pojazd, wskazaniu osoby bądź kręgu osób w sposób uniemożliwiający ustalenie konkretnego użytkownika pojazdu w oznaczonym czasie, udzielenie odpowiedzi wymijającej bądź zasłonięcie się niepamięcią. Zaniechanie udzielenia odpowiedzi w ocenie Sądu również wyczerpuje znamię nie udzielenia odpowiedzi (podobnie - Ryszard A. S.: Wykroczenia drogowe, Lex 2011).

W świetle powyższych rozważań obwiniony swoim działaniem, w ocenie Sądu, w pełni wyczerpał obwiniony znamiona wykroczenia z art.96§3 kw .

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w kwocie 300,00 zł Sąd miał na względzie, że kara ta ma spełnić swoje cele w zakresie prewencji szczególnej wobec obwinionego a także jest adekwatna do wagi popełnionego przez niego czynu i winna wpłynąć na niego wychowawczo.

O kosztach przeczono zgodnie z art.118§1kpw.