Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Ka 634/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant st. sekr. sądowy Marta Borowska

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014r.

sprawy M. K.

obwinionego o wykroczenie z art. 96§3 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Węgorzewie z dnia 15 maja 2014r. sygn. akt V W 34/14

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Giżycku V Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z siedzibą w Węgorzewie przekazuje.

Sygn. akt VII Ka 634/14

UZASADNIENIE

M. K. został obwiniony o to, że w okresie od 27 lutego do 29 kwietnia 2013 r. w S. będąc właścicielem zestawu pojazdów z naczepą o nr rej. (...) nie wskazał Straży Miejskiej w S. osoby, której w dniu 12 października 2012 r. około godziny 11.51 powierzył wymieniony zestaw pojazdów do kierowania

tj. o wykroczenie z art.96§3 kw

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie wyrokiem z dnia 15 maja 2014r. w sprawie sygn. akt V W 34/14

obwinionego M. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art.96§3 kw wymierzył mu karę 300 ( trzysta ) zł grzywny.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obwiniony i zarzucił mu błąd polegający na uznaniu go za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu oraz przeprowadzenie rozprawy podczas jego nieobecności.

Wskazując na powyższe jak się wydaje wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacja jest o tyle zasadna o ile z jej treści wynika potrzeba uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nie wydaje się bowiem bezzasadne stanowisko apelującego co do tego, że mógł on nie być prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 15 maja 2014 r.

Jak bowiem wynika z treści protokołu jak na 28 akt M. K. uznano za zawiadomionego o terminie prawidłowo. Tymczasem analiza zapisów jaka na k.27 wskazuje, że faktycznie dokonano jedynie jednego awizowania i o powyższym świadczy zapis „Nie zastano data 2014-04-24”. Wprawdzie na kopercie jest także adnotacja „awizowano powtórnie dnia 2014-05-05”, to jednakże brak jest na niej takiej adnotacji, która wskazywałaby na faktyczną ponowną próbę doręczenia korespondencji oraz pozostawienie drugiego awizo w miejscu zamieszkania obwinionego w dniu 5 maja 2014 r.

W tym miejscu odwołać się także należy do postanowienia Sadu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 października 2014 r. w sprawie II AKz 566/10 zgodnie, z którym „ dla skuteczności zastępczego doręczenia pisma na podstawie art. 139 § 1 k.p.k., ustawa w art. 133 § 2 k.p.k. wymaga powtórzenia czynności zawiadomienia o pozostawieniu pisma do odbioru przez adresata poza miejscem jego zamieszkania, jeżeli mimo upływu 7 dni od pierwszego zawiadomienia pisma nie odebrał. Sama pieczęć na zwrotnym potwierdzeniu z czynności doręczenia pisma: "awizowano powtórnie" nie jest wystarczającym dowodem wykonania powtórnej czynności zawiadomienia o pozostawieniu pisma do odebrania, o jakiej mowa w art. 133 § 2 zdanie drugie k.p.k”.

Wobec powyższego uznać należy, że M. K. nie był prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 15 maja 2014 r. albowiem wskazane okoliczności zdają się wskazywać na to, że nie doszło do powtórzenia czynności zawiadomienia o pozostawieniu pisma do odbioru. Wzmocnieniem powyższego stanowiska zdają się być także wnioski płynące z analizy zapisów na odcisku pieczątki w prawym dolnym rogu koperty- k.27, zwłaszcza w zakresie porównania treści dotyczących „awizowania powtórnego…” i „nie podjęcia w terminie…” z zapisami „nie zastano data 2014-04-24”.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok uchylono i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania – art.437§2 kpk, art.438pkt. 3 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu postępowanie winno być przeprowadzone z uwzględnieniem poczynionych uwag. Zauważyć przy tym należy, że z uwagi na przyczynę uchylenia wyroku przedwczesne byłoby ustosunkowywanie się do podnoszonego przez skarżącego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Tym samym w toku kolejnego rozpoznania Sąd I instancji winien stosunkować się także do podnoszonej przez obwinionego kwestii, co do przypisanego mu zachowania.

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie P 27/13 art.96§3 kw jest zgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i nie jest niezgodny z aart.42ust.1 Konstytucji a ponadto w orzeczeniu tym zawarto także uwagi co do kwestii związanej z treścią art.183 kpk. Wreszcie w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014r., sygn. akt KZP 16/14 stwierdzono, że straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r., poz. 395 ze zm.), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466).

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13