Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSO Aurelia Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. O.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie

z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I C 142/13

oddala apelację.

sygn. akt: II Ca 626/14

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku z dnia 20 października 2014 r. – zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. – ograniczyć należało do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

Analiza wywiedzionego w sprawie środka odwoławczego nakazuje w pierwszej kolejności rozważenie zarzutu przekroczenia przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może dojść tylko wówczas, gdy skarżący wykaże uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, to jest regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, LEX nr 172176). Prawidłowe postawienie zarzutu opartego na powyższym przepisie wymaga zatem wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę. Skarżący tymczasem nie wskazał jakie konkretnie zasady naruszył Sąd Rejonowy przy ocenie dowodu w postaci wypowiedzenia umowy ubezpieczenia, poprzestając jedynie na ogólnym stwierdzeniu, że ocena tego dowodu jest sprzeczna z zasadami logiki i obiektywizmu. Takie sformułowanie, które nie znalazło swojego rozwinięcia w uzasadnieniu apelacji, nie podważa prawidłowości dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny tego dowodu, do czego skarżący był zobowiązany. Wobec tego brak podstaw do stwierdzenia, że ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie mieściła się w granicach wytyczonych treścią art. 233 § 1 k.p.c.

Jednocześnie wskazać należy, że zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału nie stanowi o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. Na podstawie tego przepisu nie można również kwestionować poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków. Z tych względów także pozostałe kwestie podniesione w ramach zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mogły przynieść dla skarżącego oczekiwanego przez niego rezultatu polegającego na zmianie zaskarżonego orzeczenia.

Zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego w istocie sprowadzał się do tego, że Sąd Rejonowy niezasadnie nie zastosował w sprawie uchylonego z dniem 11 lutego 2012 r. art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152; dalej: „u.u.ob.”), podczas gdy na mocy art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2011 r. Nr 205, poz. 2010 ze zm.) miał on w sprawie zastosowanie. Zarzut ten również nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodzić się należy ze skarżącym, że wskazany przepis, z racji zawarcia umowy ubezpieczenia przed wejściem w życie ustawy nowelizującej, ma zastosowanie w sprawie. Zatem on winien być punktem odniesienia dla rozważań prawnych. Jednakże brak podstaw do wyciągnięcia z tego wniosków odmiennych, od tych poczynionych przez Sąd Rejonowy. Zgodnie z art. 18 ust. 1 u.u.ob. zawiadomienia i oświadczenia, które w związku z umową ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1-3, są składane przez strony tej umowy, powinny być sporządzone na piśmie i doręczone za potwierdzeniem odbioru lub przesyłane listem poleconym. Analizując treść tego przepisu stwierdzić należy, że ustawodawca zastrzegł przewidzianą w nim formę czynności jedynie dla celów dowodowych, albowiem nie określił w nim żadnego skutku dla ważności zawiadomienia i oświadczenia w przypadku niezachowania tej formy. Taką wykładnię potwierdzają też wywody poczynione przez Sąd Rejonowy odnośnie art. 18 u.u.ob. w obowiązującym brzmieniu. Oznacza to, że nie ma podstaw do uznania, że oświadczenie dokonane w innej formie, które doszło do drugiej strony umowy w taki sposób, że mogła ona zapoznać się z jego treścią (art. 61 k.c.), nie rodziło skutków prawnych. Pozwany w niniejszej sprawie wykazał, że takie oświadczenie złożył i że skierował je do powoda w sposób umożliwiający jego odebranie. Do sprzeciwu od nakazu zapłaty załączył kopię pisma z dnia 19 września 2011 r., z którego wynika, że zrezygnował ze skutkiem natychmiastowym z polisy OC dotyczącej pojazdu M., wystawionej na D. G., a więc że wypowiedział przedmiotową umowę. Pismo to zostało przesłane do powoda za pomocą faksu co potwierdza dołączony raport transmisji (rezultat: OK) /k.38/. Tym samym pozwany udowodnił fakt niweczący żądanie pozwu. Powód zaś w odpowiedzi na tę okoliczność nie wykazał przed Sądem pierwszej instancji, że nie miał możliwości zapoznania się z powyższym oświadczeniem (6 k.c.). W konsekwencji Sąd Rejonowy prawidłowo powództwo oddalił.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.