Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Krystyna Hadryś

Sędzia SO Gabriela Sobczyk (spr.)

Sędzia SR (del.) Ewa Buczek – Fidyka

Protokolant Aneta Puślecka

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w G.

przeciwko S. I.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 20 listopada 2013 r., sygn. akt I C 1292/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.719,76 (dwa tysiące siedemset dziewiętnaście 76/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 31 lipca 2013 r.;

b)  oddala powództwo w pozostałej części;

c)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 34 (trzydzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Ewa Buczek –Fidyka SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna w G. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie pozew przeciwko pozwanemu S. I. domagając się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 4.119,76 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 marca 2013 r. oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzone roszczenie wywiedzione zostało z zobowiązania wekslowego zawartego pomiędzy powódką a pozwanym, który zobowiązał się do wykupu weksla wskazanego przez powódkę do zapłaty w terminie do 17 marca 2013 r. Pierwotnie strony w dniu 19 lipca 2012 r. zawarły umowę pożyczki pieniężnej zabezpieczoną wskazanym powyżej wekslem. Pozwany nie zapłacił w terminach określonych w umowie dwóch pełnych rat w związku z czym umowa pożyczki została wypowiedziana i postawiona w stan natychmiastowej wymagalności dnia 22 lutego 2013 r. Wystawiony przez pozwanego dnia 19 lipca 2012 r. weksel in blanco został wypełniony 7 marca 2013 r. zgodnie z deklaracją do weksla in blanco z dnia 19 lipca 2012 r., która pozwalała na wypełnienie weksla na kwotę odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu z tytułu wskazanej powyżej umowy pożyczki, a także opatrzenie go klauzulami „nie na zlecenie” i „termin płatności bez protestu”. Do pozwanego zostało wysłane wezwanie do wykupu weksla z dnia 7 marca 2013 r., jednak roszczenie dochodzone niniejszym pozwem nie zostało spełnione. Powód wskazał, że z uwagi na to, że termin płatności weksla upłynął 17 marca 2013 r. domaga się odsetek ustawowych od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

W piśmie złożonym do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w dniu 26 marca 2013 r. powód cofnął pozew w zakresie kwoty 200 zł wraz z odsetkami i wskazał, że domaga się zapłaty kwoty 3.919,76 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 marca 2013 r.

Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 647798/13
w dniu 18 marca 2013 r. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, nakazując pozwanemu aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty zapłacił powódce kwotę 3.919,76 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 marca 2013 r. oraz kwotę 49 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wniósł sprzeciw oraz postanowienie, w którym umorzył postępowanie co do kwoty 200 zł z uwagi na częściowe cofnięcie pozwu.

W ustawowym terminie pozwany S. I. wniósł sprzeciw od tego nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że na wezwanie do zapłaty z dnia 20 września 2012 r. w dniu 1 października 2012 r. wpłacił kwotę 500 zł. Na wezwanie do zapłaty z dnia 24 października 2012 r. wpłacił w dniu 5 listopada 2012 r. kwotę 300 zł oraz w dniu 28 grudnia 2012 r. kwotę 300 zł. Na wezwanie do zapłaty z dnia 21 stycznia 2013 r. ze względu na chorobę wpłacił w dniu 6 marca 2013 r. kwotę 400 zł. Po wpłaceniu w/w kwoty zadzwonił w dniu 11 marca 2013 r. do powódki o informację w sprawie wielkości i terminów dalszych wpłat. Powód wskazał, że uzyskał informację, iż pozostałą część zadłużenia może spłacać w miesięcznych ratach w wysokości 200 zł. Tak też uczynił wpłacając w dniu 5 kwietnia 2013 r. kwotę 200 zł oraz w dniu 8 maja 2013 r. kwotę 200 zł. wskazał, że pełną informację dotyczącą terminów i wielkości rat miał otrzymać listownie, do czego nie doszło. Łączna kwota jego wpłat na spłatę pożyczki wyniosła 1.900 zł. Jednocześnie w dniu 17 maja 2013 r. wysłał pismo do powódki z prośba o umożliwienie mu spłaty zadłużenia w miesięcznych ratach. Z tych powodów zdaniem skarżącego nakaz zapłaty nie powinien się ostać.

Postanowieniem z dnia 23 maja 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej.

W odpowiedzi na wezwanie Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej do uzupełnienia braków formalnych pozwu powódka w uzupełnionym pozwie z dnia 25 lipca 2013 r. wskazała, że po otrzymaniu wezwania do wykupu weksla z dnia 7 marca 2013 r. pozwany dokonał dwóch wpłat w wysokości 200 zł, co dało kwotę 400 zł, w związku z czym domaga się zasądzenia od pozwanego kwoty 3.719,76 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 19 marca 2013 r. Jednocześnie powódka w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty wskazała, że mimo dokonywania przez pozwanego dobrowolnych wpłat na poczet zadłużenia nie dotrzymał on warunków umowy, a co za tym idzie została ona wypowiedziana, a powódka mogła wypełnić wystawiony na jej zabezpieczenie weksel in blanco. Powódka wskazała, że księgowała prawidłowo wszelkie wpłaty pozwanego na poczet zadłużenia jednocześnie wskazała w rozmowie telefonicznej, iż w przypadku dokonywania dalszych dobrowolnych wpłat nie skieruje sprawy do postępowania egzekucyjnego, jednak nie wstrzyma postępowania sądowego o zapłatę. Powyższe zostało pozwanemu przekazane ponownie w piśmie z dnia 21 maja 2013 r., jednak pozwany zaprzestał dokonywania dalszych dobrowolnych wpłat.

W piśmie procesowym z dnia 1 października 2013 r. pozwany wskazał, że pismem z dnia 21 maja 2013 r. powódka w odpowiedzi na jego pismo z dnia 17 maja 2013 r. wyraziła zgodę na spłatę jego zadłużenia w miesięcznych ratach po 200 zł do 30 każdego miesiąca. Pozwany wskazał, że niezgodne z prawdą jest twierdzenie powódki, że zaprzestał dalszych dobrowolnych wpłat, gdyż od dnia 6 maja 2013 r. wpłacił kolejne 4 raty na łączna kwotę 800 zł. Łączna kwota wpłacona przez niego w ratach wynosi zatem 2.700 zł.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 listopada 2013r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej oddalił powództwo w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 19 lipca 2012 r. S. I. zawarł z (...) Spółką Akcyjną w G. umowę pożyczki nr (...), na mocy której (...) S.A. udzieliła mu pożyczki w kwocie 5.250 zł. Pożyczka została udzielona na okres do 19 lipca 2013 r., zaś spłata pożyczki oraz odsetek miała nastąpić w 12 miesięcznych ratach, płatnych do 19 dnia każdego kolejnego miesiąca w kwocie 462,50 zł. Na zabezpieczenie udzielonej pożyczki pozwany złożył powódce wystawiony przez siebie weksel in blanco. W deklaracji do weksla in blanco z dnia 19 lipca 2012 r. strony postanowiły, że w przypadku niespłacenia przez pozwanego w umówionym terminie pełnej należności z tytułu umowy pożyczki pożyczkodawca będzie miał prawo wypełnić weksel w każdym czasie, na sumę wekslową odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu pozwanego z tytułu umowy pożyczki, w tym należności głównej, odsetek oraz wszelkich innych należności wynikających z umowy pożyczki zawiadamiając pożyczkobiorcę o wypełnieniu weksla listem poleconym. W deklaracji wekslowej zawarto również postanowienie, że pożyczkodawca ma także prawo wypełnić weksel na kwotę odpowiadającą aktualnemu zadłużeniu pozwanego z tytułu umowy pożyczki w sytuacji, gdy należności te staną się wymagalne wcześniej niż dzień płatności ustalony w umowie, wskutek wypowiedzenia umowy pożyczki przez pożyczkodawcę ze skutkiem natychmiastowym. W takiej sytuacji pożyczkodawca zawiadomi pożyczkobiorcę o wypełnieniu weksla listem poleconym. List ten powinien być wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności weksla. Pożyczkodawca ma prawo opatrzyć weksel datą płatności i miejscem płatności według swego uznania.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany zapłacił powódce tytułem spłaty pożyczki następujące kwoty: 500 zł w dniu ł października 2012 r., 300 zł w dniu 5 listopada 2012 r., 300 zł w dniu 28 grudnia 2012 r., 400 zł w dniu 6 marca 2013 r.

Pozwany nie spłacił w terminach określonych w umowie pożyczki dwóch pełnych rat, w związku z czym umowa pożyczki została przez powódkę wypowiedziana i postawiona w stan natychmiastowej wymagalności dnia 22 lutego 2012 r. W dniu 7 marca 2013 r. powódka wypełniła wystawiony przez pozwanego weksel in blanco zgodnie z deklaracją wekslową z dnia 19 lipca 2012 r, na kwotę 4.119,76 zł odpowiadającą kwocie aktualnego na dzień wypełnienia weksla zadłużenia pozwanego z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 19 lipca 2012 r. w tym należności głównej, odsetek oraz wszelkich innych należności wynikających z wyżej wymienionej umowy. Termin płatności został wypełniony przez powódkę na dzień 17 marca 2013 r.

W piśmie z dnia 7 marca 2013 r. powódka wezwała pozwanego do wykupu weksla w terminie do 17 marca 2013 r.

W dniu 11 marca 2013 r. pozwany zadzwonił do powódki i w rozmowie telefonicznej uzyskał zgodę przedstawiciela powódki, aby pozostałą część zadłużenia mógł spłacać w ratach miesięcznych po 200 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany zapłacił powódce tytułem spłaty pożyczki następujące kwoty: 200 zł w dniu 5 kwietnia 2012 r., 200 zł w dniu 8 maja 2012 r.

Pismem z dnia 17 maja 2013 r. pozwany zwrócił się do powódki o umożliwienie mu spłaty pozostałego zadłużenia z tytułu pożyczki nr (...) w miesięcznych ratach w wysokości 200 zł. Jednocześnie pozwany wskazał w tym piśmie, że do 6 maja 2013 r. wpłacił tytułem spłaty pożyczki łącznie kwotę 1.900 zł. W odpowiedzi na pismo pozwanego powódka w piśmie z dnia 21 maja 2013 r. potwierdziła, że wskazana przez pozwanego kwota 1.900 zł jest zgodna z kwotą spłat zaksięgowanych na jego koncie pożyczkowym i na dzień sporządzenia pisma do całkowitej spłaty zobowiązania powstałego na skutek wypowiedzenia umowy pożyczki o numerze (...) pozostało 3.719,76 zł plus koszty sądowe. Powódka w piśmie tym wskazała, że w ramach ugody telefonicznej zostało ustalone, że pozwany będzie wpłacał 200 zł miesięcznie do 30 każdego miesiąca, aż do całkowitej spłaty zobowiązania, a warunkiem trwania ugody jest terminowe dokonywanie wpłat. Powódka wskazała ponadto, że mimo, iż sprawa zobowiązania pozwanego została skierowana do sądu, to ugoda jest nadal aktualna, a uzyskanie sądowego nakazu zapłaty jest zabezpieczeniem firmy na wypadek zaprzestania spłacania przez pozwanego, co pozwoli na skierowanie sprawy do komornika.

Pozwany wpłacił powódce w okresie od czerwca do września 2013 r. tytułem spłaty pożyczki kolejne kwoty po 200 zł miesięcznie (łącznie 800 zł).

W tym stanie faktycznym Sąd Rejonowy oddalił powództwo, uznając je za niezasadne.

Wskazał, że pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności wobec powódki z tytułu umowy pożyczki nr (...) ani weksla in blanco wystawionego przez pozwanego dla zabezpieczenia roszczeń powódki wobec pozwanego wynikających z tej umowy. Pozwany nie kwestionował także wysokości długu wobec pozwanej. Twierdził jednak, że zawarł z powódką ugodę, na mocy której powódka wyraziła zgodę na spłatę jego zobowiązania w miesięcznych ratach.

Zarzut pozwanego w ocenie Sądu Rejonowego zasługiwał na uwzględnienie. Potwierdzeniem zawarcia przez strony ustnego porozumienia (ugody) z dnia 11 marca 2013 r. jest także pismo pozwanej z dnia 21 maja 2013 r., w którym pozwana potwierdza, że w ramach ugody telefonicznej zostało ustalone, że pozwany będzie wpłacał 200 zł miesięcznie, aż do całkowitej spłaty zobowiązania, a warunkiem trwania ugody jest terminowe dokonywanie wpłat. Z przedłożonych przez pozwanego dowodów wpłat wynika, że pozwany wywiązywał się z tego zobowiązania, gdyż od w okresie od kwietnia do września 2013 r. wpłacał powódce po 200 zł miesięcznie.

Z powyższego w ocenie Sądu Rejonowego wynika, że powódka rozłożyła pozwanemu - jeszcze przed wniesieniem pozwu - dług na miesięczne raty ustalając tym samym nowe terminy płatności. Dlatego dochodzone pozwem roszczenie nie było wymagalne w zakresie rat, których terminy płatności jeszcze nie nastąpiły. Pozostałe raty zostały zaś przez pozwanego zapłacone w toku procesu.

Z tych względów powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na to, że część roszczenia została spełniona przez pozwanego w trakcie trwania postępowania, a mimo to pozwany nie cofnął powództwa w tej części. W pozostałej zaś części roszczenie powódki było niewymagalne.

Apelację od tego rozstrzygnięcia wniósł powód. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyprowadzenie faktu, że strony zawarły ugodę, która zmieniła termin wymagalności świadczenia wynikającego z weksla in blanco wystawionego na zabezpieczenie zawartej między stronami umowy pożyczki, skoro z zebranego materiału dowodowego wynika, że powód wyraził jedynie telefonicznej zgody na dokonywanie przez pozwanego spłat w miesięcznych ratach wskazując, że nie wstrzyma to postępowania sądowego, a jedynie terminowe dokonywanie spłat spowoduje, iż powód nie będzie wszczynał postępowania egzekucyjnego.

Powód zarzucił też naruszenie art. 328 § 2 poprzez niewskazanie przez Sąd Rejonowy podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem odpowiednich przepisów prawa.

Powód zarzucił także naruszenie prawa materialnego tj. art. 33 i 38 w związku z art. 103 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe poprzez ich niezastosowanie, a co za tym idzie przyjęcie, iż wymagalność całego roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie nie nastąpiła w dniu, gdy upłynął termin płatności weksla.

Powód zarzucił naruszenie art. 455 k.c. poprzez jego niezastosowanie, a co za tym idzie nie uwzględnienie, iż termin spełnienia świadczenia został pozwanemu wyznaczony przez powoda w wezwaniu do wykupu weksla, które wskazało termin płatności weksla, a co z tym idzie zapłaty całej kwoty. Powód zarzucił także naruszenie art. 917 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż strony zawarły ugodę, która zmieniła termin wymagalności świadczenia wynikającego z weksla in blanco wystawionego na zabezpieczenie zawartej między stronami umowy pożyczki pomijając okoliczność, iż przez ugody strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego,
a z treści stosunku prawnego pomiędzy stronami, tj. zobowiązania wekslowego, a także stosunku podstawowego, którym była zawarta umowa pożyczki jednoznacznie wynika, że całe roszczenie stało się już wymagalne z uwagi na wypowiedzenie przez powoda zawartej między stronami umowy pożyczki oraz upłynięcie terminu płatności weksla.

W apelacji powód wskazał, że z uwagi na dokonanie przez pozwanego wpłat kwot po 200 zł w dniach 1.08.2013 r., 30.08.2013 r., 2.10.2013 r. i 29.11.2013 r. ograniczył swoje powództwo w ten sposób, iż żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 2 919,76 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2013 r. do dnia zapłaty.

Powód wniósł o zmianę wyroku w całości poprzez zasądzenie kwoty zgodnie z ograniczonym powództwem oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zaprzeczył, jakoby strony zawarły ugodę, w wyniku której zmienił się termin wymagalności roszczenia. Przyznał, że wyraził jedynie telefonicznej zgody na dokonywanie wpłat w miesięcznych ratach przez pozwanego, wskazując, że terminowe ich dokonywanie spowoduje, że nie zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne. Tak zawarte porozumienie w opinii skarżącego nie spowodowało zmiany terminu wymagalności całego roszczenia, co uzasadnia popieranie powództwa w niniejszej sprawie.

Wskazał ponadto, że wystawiając weksel jednoznacznie wskazał termin jego płatności na 17 marca 2013 r., zaś wobec tego, że termin ten upływał w niedzielę, to roszczenie powoda wobec pozwanego stało się wymagalne w dniu 19 marca 2013r. zatem całe roszczenie mogło być dochodzone przez powoda na drodze sądowej już po 19 marca 2013r. w ocenie skarżącego nie sposób uznać, aby wyrażona zgoda na spłatę w ratach spowodowała zmianę terminu wymagalności całego zobowiązania. Nie mogła ona zmienić zobowiązania wekslowego ani stosunku podstawowego, który został wypowiedziany, a zatem cała należność stała się wymagalna. Ponadto powód podniósł, że od 29 listopada 2013r. pozwany nie dokonał żadnej wpłaty.

Pozwany w swoim piśmie z dnia 14.04.2014r. nie zgodził się z apelacją, ponownie wskazując na fakt zawarcia ugody z powodem.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda zasługuje na uwzględnienie w znacznej części, choć nie zasługują na uwzględnienie wszystkie podniesione w niej zarzuty.

Sąd Okręgowy zważywszy na zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz stanowiska stron dokonał modyfikacji ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego. Nie można się bowiem zgodzić z tym, że już w dniu 11 marca 2013r. podczas rozmowy telefonicznej strony zawarły ugodę. W tym zakresie Sąd Okręgowy nie podziela ustaleń Sądu Rejonowego. Poza tym stan faktyczny został prawidłowo ustalony, zatem Sąd Okręgowy przyjmuje poczynione ustalenia faktyczne za własne.

Spornym w sprawie było to, czy strony zawarły umowę ugody. W ocenie Sądu Okręgowego, do zawarcia takiej ugody doszło, ale nie podczas rozmowy telefonicznej z dnia 11 marca 2013r., która nie precyzowała stanowisk obu stron. Nadto zawarcie ustnej ugody, faktycznie prowadzącej do zmiany umowy sporządzonej na piśmie stałoby w sprzeczności z art. 77§1kc.

Do ugody zatem doszło w drodze wymiany oświadczeń na piśmie, a to skierowania przez pozwanego do powoda pisma z dnia 17 maja 2013r. oraz wystosowania przez powoda pisma z dnia 21 maja 2013r. pozwany w swym piśmie deklarował wpłaty comiesięczne w kwocie po 200zł, prosił powoda o wskazanie wysokości rat do spłaty jak i terminów zapłaty. W dniu 21 maja 2013r. powód złożył oświadczenie, w którym potwierdził wysokość dokonanych do tej chwili wpłat przez pozwanego, jednocześnie wskazał kwotę pozostałą do spłaty( 3719,76zł) oraz wskazał terminy płatności rat- do 30 każdego miesiąca aż do całkowitej spłaty zobowiązania. Podał, że warunkiem trwania ugody jest terminowe dokonywanie wpłat. Wskazał, że ugoda jest nadal aktualna, mimo że sprawę skierowano do Sądu, podał, że uzyskanie orzeczenia sądowego ma stanowić zabezpieczenie dla powoda na wypadek zaprzestania spłaty zobowiązania. Pozwany niewątpliwie otrzymał i zaakceptował opisane oświadczenie powoda jako jego zgodę na zawarcie ugody na wskazanych w tym piśmie warunkach. Wynika to z jego stanowiska wyrażonego w sprawie. Zatem w wyniku wymiany oświadczeń doszło do zawarcia ugody.

Zgodnie z art. 917 kc, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Odnosząc treść tego przepisu, rzeczywiście niepowołanego przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu, do okoliczności niniejszej sprawy, opisana wymiana oświadczeń niewątpliwie stanowi zawartą pomiędzy stronami ugodę, w której strony ustaliły jednoznacznie wysokość roszczenia, terminy jego spłaty, a zatem poprzez zawarcie tej ugody miały zamiar zapewnić wykonanie zobowiązania bez konieczności wszczynania postępowania egzekucyjnego. Nie można zgodzić się z powodem, że ostatnie zdanie pisma z dnia 21 maja 2013r. uniemożliwia uznanie, że doszło do zawarcia ugody i zmiany terminu wymagalności zobowiązania. Pismo to zostało tak sformułowane, że owo ostatnie zdanie ma charakter informacyjny, powód wyraźnie w nim wskazał, że wniesienie sprawy do Sądu nie powoduje nieaktualności ugody i ma jedynie stanowić ”zabezpieczenie dla powoda”. Zatem wskazał jednoznacznie, że okoliczność ta nie ma wpływu na zawartą pomiędzy stronami ugodę. Określenie zaś w treści ugody terminów płatności poszczególnych rat powoduje, że wskazane daty stają się datami wymagalności kolejnych części zobowiązania. W tym też zakresie Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że do zawarcia ugody pomiędzy stronami doszło.

Nadmienić należy, że ważny element tejże ugody stanowiło jej postanowienie, że warunkiem trwania ugody jest terminowe dokonywanie wpłat. Prawidłowa wykładnia ugody prowadzi zatem do wniosku, że zgodnie z jej treścią niedotrzymanie płatności rat spowoduje natychmiastową wykonalność pozostałego do spłaty zobowiązania.

Odnosząc się do wpłat dokonanych przez pozwanego podnieść należy, że w lipcu 2013r. uchybił on terminowi płatności, albowiem dokonał wpłaty w banku w dniu 31 lipca 2013r. Powód potwierdził wpływ tej wpłaty pozwanego w dniu 1 sierpnia 2013r.

Z materiału dowodowego wynika, że poza wpłatami przyznanymi w sposób wyraźny przez powoda pozwany dokonał jeszcze wpłaty raty w wysokości 200 zł w dniu 28 czerwca 2013r. Powód otrzymał odpis pisma powoda z 1.10.2013r. wraz z załączonymi do niego potwierdzeniami wpłat. Nie zaprzeczając podanym w tym piśmie okolicznościom ani na rozprawie w dniu 8 listopada 2013r. ani w apelacji, przyznał w sposób milczący dokonanie wpłaty 200 zł w dniu 28 czerwca 2014r.( art. 230 kpc). Zatem wysokość zadłużenia pozwanego wobec powoda jest niższa o 200zł w porównaniu z kwotą o zasądzenie której wnosi powód w apelacji.

Odnosząc się do wskazanego w pozwie naruszenia prawa materialnego, a to przepisów ustawy prawo wekslowe, to nie można uznać ich za zasadne, skoro mimo powoływania się przez powoda na wypełnienie weksla nie złożył on do akt tego weksla w oryginale, a jedynie złożył jego kserokopię. W tych okolicznościach nie można było rozstrzygnięcia w sprawie opierać na prawie wekslowym i na okoliczności wypełnienia weksla. Ponieważ jednak strony odnosiły się do stosunku podstawowego, a w tych ramach do kwestii zawarcia ugody dotyczącej tego stosunku podstawowego, dlatego też rozstrzygnięcie można było oprzeć na tej podstawie faktycznej i w oparciu o nią ocenić zasadność roszczenia powoda.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania, pozwany uchybił terminowi płatności raty lipcowej. Zatem zgodnie z treścią zawartej przez strony ugody pozostała do spłaty reszta zobowiązania stała się wówczas wymagalna a z dniem 31 lipca 2013r. pozwany pozostawał w opóźnieniu z jej uiszczeniem. Za czas opóźnienia zatem należą się powodowi odsetki ustawowe (art. 481§1 i 2 kc).

Rozstrzygając o apelacji Sąd Okręgowy wziął pod uwagę jej faktyczny zakres. Wskazując w części wstępnej, że zaskarża wyrok w całości, powód następnie ograniczył swe żądanie do kwoty 2919,76 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 marca 2014r., domagając się zmiany wyroku poprzez zasądzenie takiej właśnie kwoty. Tym samym Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zakres apelacji nie obejmuje całego zaskarżonego wyroku, lecz jego wskazaną wyraźnie w przytoczonym żądaniu część. W tych też granicach apelację rozpoznano (378§1kpc).

Tak sformułowana apelacja została uwzględniona w znacznej części.

Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 719,76 zł. Z dowodów wpłat przedstawionych przez pozwanego wynika, że zapłacił on kwotę 800 zł od czerwca do września 2013 r. ( k. 46). Ze stanowiska zawartego w apelacji wynika, że oprócz tych wpłat pozwany dokonał jeszcze jednej wpłaty dnia 29.11.2013 r. 200 zł. W sumie pozwany zapłacił powódce 1 200 zł od momentu żądania kwoty 3 919,76 zł.. Dlatego zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 719,76 zł. W apelacji powódka domagała się kwoty 2 919,76 zł uwzględniając, iż pozwany zapłacił od lipca do listopada 2013 r. 800 zł. Jednakże z przedstawionych przez pozwanego dowodów wpłat, niezaprzeczonych przez powoda wynika, iż pozwany zapłacił także 200 zł za miesiąc maj 2013r. (k. 16 akt), co powód przyznał wyraźnie w pozwie złożonym na formularzu(k. 29) i za czerwiec 2013r.(k. 46), o czym była mowa wcześniej. Nadto powód wskazał na zapłacenie kwoty 200 zł także w dniu 29 listopada 2013r.

Z tych powodów Sąd Okręgowy apelację co do kwoty 200 zł. Oddalenie objęło też odsetki żądane za okres od 19 marca 2013r. z przyczyn opisanych w uzasadnieniu. Skoro bowiem strony zawarły ugodę, która miała wpływ na wymagalność roszczenia powoda, zatem żądanie odsetkowe uznać należało za zasadne od dnia 31 lipca 2013r, to jest od dnia następnego po dniu płatności uchybione raty, w którym wobec uchybienia terminowi płatności raty cała należność objęta ugodą stała się wymagalna.

W związku z powyższym Sąd II instancji na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok, zaś apelację w pozostałej części oddalił na mocy art. 385 k.p.c.

Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 34 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 100 kpc, uwzględniając wygraną powoda w 69% i uiszczoną przez powoda opłatę od pozwu. o kosztach postępowania odwoławczego orzekł na podstawie art.100 kpc w zw. z art. 391§1kpc, obciążając nimi pozwanego w całości zważywszy że powód przegrał apelację w nieznacznej części.

SSR(del.) Ewa Buczek-Fidyka SSO Krystyna Hadryś SSO Gabriela Sobczyk