Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 r. w Krakowie

na rozprawie sprawy z wniosku E. G. i A. B.

przy uczestnictwie K. Ż., W. K. (1), S. Ł., A. S., D. K., K. S., I. K., S. W., G. K., M. P., B. W. i S. M.

o uwłaszczenie

na skutek apelacji wnioskodawcy E. G.

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie

z dnia 17 czerwca 2013 r., sygnatura akt I Ns 895/13/K

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od E. G. na rzecz A. B. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

sygn. akt II Ca 2039/13

UZASADNIENIE

Wnioskiem, skierowanym do tutejszego Sądu, E. G. domagał się stwierdzenia, że R. G. z dniem 4 listopada 1971 r. na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych nabyła własność nieruchomości rolnej, położonej w L., obejmującej:

- działkę nr (...) o pow. 0,12 ha, utworzoną z całej dawnej parceli gruntowej l. kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L.;

- działkę nr (...) o pow. 0,10 ha utworzoną z całej dawnej parceli gruntowej l. kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L.

- działkę nr (...) o pow. 0,23 ha, utworzoną z całej dawnej parceli gruntowej l.kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L..

W uzasadnieniu wnioskodawca podał, że jest synem i jedynym spadkobiercą R. G., zmarłej w dniu (...)r., która w dniu 4 listopada 1971 r. posiadała samoistnie, jako rolnik, przedmiotowe działki. W posiadanie objęła je w latach 60-tych XX wieku na podstawie nieformalnej darowizny uczynionej na jej rzecz przez rodziców, tj P. i M. S. (1). A. B. natomiast wnosiła o stwierdzenie nabycia własności z dniem 4 listopada 1971 r. na podstawie powołanej wyżej ustawy również działki nr (...) o pow. 0,12 ha, powstałej z całej parceli gruntowej l.kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...). W uzasadnieniu podała, że obie te działki były przedmiotem umowy sprzedaży, zawartej przez jej matkę – K. S. w dniu 10 lipca 1962 r. z M. Ś.. Umowa ta została sporządzona bez zachowania formy aktu notarialnego. Obie sprawy połączono do wspólnego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie w punkcie 1 stwierdził, że A. B. z d. S., córka J. i K., nabyła z mocy prawa w dniu 4 listopada 1971 r. nieruchomość, położoną w L., utworzoną z działek: nr (...) o pow. 0,12 ha, powstałą z całej dawnej parceli gruntowej l.kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) dawnej gminy katastralnej L. i nr (...) o pow. 0,10 ha, powstałą z całej dawnej parceli gruntowej l.kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) dawnej gminy katastralnej L.; w punkcie 2 stwierdził, że R. G. z d. S., c. P. i M. z dniem 4 listopada 1971 r. nabyła własność nieruchomości, utworzonej z działek nr (...) o pow. 0,12 ha, utworzoną z całej dawnej parceli gruntowej l. kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) dawnej gminy katastralnej L. i i nr (...) o pow. 0,23 ha, utworzoną z całej dawnej parceli gruntowej l. kat. (...) objętej wykazem hipotecznym liczby (...) dawnej gminy katastralnej L., a punkcie 3 stwierdził, iż wioskodawczyni i uczestnicy ponoszą koszty postępowania, związane ze swoim udziałem w sprawie.

W stanie faktycznym sprawy Sąd Rejonowy ustalił, iż działka nr (...) o pow. 0,12 ha została utworzona z całej dawnej parceli gruntowej l. kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L.. Prawo własności do tej nieruchomości wpisane jest na rzecz M. ze Ś. S.. Działka nr (...) o pow. 0,10 ha została utworzona z całej dawnej parceli gruntowej l. kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L.. Prawo własności wpisane jest na rzecz M. Ś.. Działka nr (...) o pow. 0,23 ha została utworzona z całej dawnej parceli gruntowej l.kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L.. Prawo własności do tej nieruchomości wpisane jest na rzecz M. ze Ś. S.. Działka nr (...) o pow. 0,12 ha została utworzona z całej dawnej parceli gruntowej l.kat. (...), objętej wykazem hipotecznym liczby (...) byłej gminy katastralnej L.. Prawo własności do tej nieruchomości wpisane jest na rzecz M. Ś.. Działka nr (...) znajduje się pomiędzy dwoma drogami: powiatową i polną. Pomiędzy działką nr (...) położona jest działka nr (...). Działka nr (...) położona jest w tej samej linii co działka nr (...). Przedziela je droga polna. W stosunku do działek nr (...) nie został wydany akt własności ziemi. W 1971 r. jako osoba władająca parcelami, z których powstały następnie działki ewidencyjne nr (...) w rejestrze gruntów wskazana była R. G., zaś w 1959 r. – M. S. (2) z d. S.. R. G. opłacała podatek od nieruchomości za 45 ary. Działki nr (...) pozostawały w posiadaniu M. S. (2) – matki R. G. – aż do jej śmierci. Dzierżawili je – jeszcze za życia babki wnioskodawcy M. i W. K. (2). Po śmierci M. S. (2) dzierżawa była kontynuowana w zamian za opłacanie podatku za R. G.. W. K. (2) zmarł w (...)r., a M. K. w (...) r. R. G. nie uprawiała osobiście żadnej z działek, wymienionych we wniosku. Mieszkała w K., a do L. przyjeżdżała tylko za życia swojej mamy – M. S. (2). M. S. (2) miała jeszcze syna M., który mieszkał i pracował na Śląsku. R. G. zmarła w dniu (...) r. w wieku 63 lat. Jej mąż – T. 10 lat wcześniej. M. Ś. zmarł w (...) r. Działka nr (...) – obok działki nr (...) była przedmiotem umowy, zawartej pomiędzy K. S. a M. Ś. w dniu 10 lipca 1962 r.. K. S. darowała te działki córce – A. B., gdy ta ostatnia wyszła za mąż w dniu (...) r.. Pomagała córce w pracy na tej działce. Posiadaczem samoistnym tych działek w dniu 4 listopada 1971 r. była A. B.. Działka nr (...) była przedmiotem omyłkowego uwłaszczenia na rzecz J. P.. Stwierdzono nieważność tego aktu po ustaleniu, że pozostaje ona w posiadaniu A. B.. Odnośnie oceny dowodów Sąd Rejonowy wskazał, iż w niniejszej sprawie przedstawione zostały dwie różne wersje dotyczące stanu posiadania działki nr (...), przy czym wersji tych nie da się pogodzić. Na potwierdzenie każdej z nich przedstawiono dowody, których ocena była trudna, ponieważ nie nawiązywały do żadnych pewnych faktów. Równocześnie dotyczyły okresu sprzed 40-50 lat i działek w tamtym okresie niczym się nie wyróżniających. Trudno zatem było się spodziewać pełnej, jasnej, logicznej relacji, która mogłaby wyjaśnić przede wszystkim dlaczego w rejestrze gruntów - jako posiadacz parceli l.kat. (...) wpisana była M. S. (2), a po niej R. G., pomimo, że nieruchomość była własnością żyjącego wówczas M. Ś.. Sąd Rejonowy przy ocenie sprzecznych dowodów kierował się również prawdopodobieństwem wersji (jako takiej) na okoliczność której był prowadzony. Odnośnie zeznań świadków Sąd Rejonowy odmówił wiary zeznaniom T. K., zwracając uwagę na ich sprzeczność z zeznaniami świadka Z. H. oraz wybiórczość. Dla Sądu niewiarygodnym było, iż świadek lepiej zapamiętał osoby spoza L. (R. G. z K. i małżonków K. z C.) oraz ich pole oraz fakt, iż przy ponownym zeznaniu wiedza świadka poszerzyła się na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne zeznania świadków S. S. (3) i W. S., gdyż uznał iż nie są sąsiadami i nie mają one wiedzy na temat przedmiotowych działek, a ponadto były one sprzeczne z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Jako wiarygodne ocenił Sąd Rejonowy zeznania świadków Z. H. i A. G. (1) oraz K. S., wskazując na ich spójność, logiczność. W ocenie Sądu Rejonowego jedynym dowodem na okoliczność, że działka nr (...) w 1971 r. w posiadaniu R. G. pozostawał rejestr gruntów z tamtego roku. Nie potwierdzili natomiast tej okoliczności żadni świadkowie, którym sąd dał wiarę. Co do tego dokumentu Sąd Rejonowy stwierdził, iż rejestr gruntów stanowi dokument urzędowy, który pomimo znacznych walorów dowodowych, był jednym z wielu dowodów przeprowadzonych w sprawie, przy czym nie można wykluczyć pomyłki we wpisach w przedmiotowym rejestrze skoro dochodziło do oczywiście błędnych uwłaszczeń w tamtym terenie takich jak w przypadku działki nr (...). Wg Sądu Rejonowego w toku postępowania nie doszło do wyjaśnienia jak miałoby dojść do wejścia w posiadanie działki nr (...) przez M. S. (1), co w świetle faktów, iż M. Ś. nabył tę działkę za swojego życia i żył aż do (...)r., ale również faktu oddzielenia jej od działek nr (...) gruntem należącym do tego właściciela budzi wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego. Ostatecznie Sąd Rejonowy dokonał ustaleń na podstawie relacji osobowych, pomimo ich sprzeczności z dokumentem urzędowym. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, iż z ustalonego faktu, że R. G. opłacała podatek od powierzchni większej, aniżeli posiadała, najprawdopodobniej był wynikiem błędnej dokumentacji, dotyczącej posiadania gruntu i błędne naliczenie podatku było konsekwencją błędów w rejestrze gruntów. W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy wskazał, iż spór w obu połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia spraw dotyczył wyłącznie jednej działki – nr (...), a poczynione powyżej ustalenia wskazują, że pozostawała ona w posiadaniu samoistnym A. B. od 1968 r., podczas, gdy wcześniej była przedmiotem nieformalnej sprzedaży pomiędzy jej właścicielem a matką wnioskodawczyni. Powołał się na art. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 270 poz. 250 z późn.zm.) i wskazał, iż A. B. spełnia przesłankę art. 1 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, albowiem nabyła posiadanie od swojej poprzedniczki prawnej, która z kolei objęła ją w posiadanie na podstawie nieformalnej umowy sprzedaży, zawartej z właścicielem działki. Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, iż wykazanie przesłanek uwłaszczenia działki nr (...) było nieodłącznie związane z wykazaniem tych przesłanek co do działki nr (...) . Obie te działki zostały bowiem nabyte od właściciela, a następnie przekazane A. B. przez K. S.. Co do posiadania działek nr (...) przez R. G. w dniu 4 listopada 1971 r. przyjął, iż zostało wykazane przez dowody, przeprowadzone w sprawie. Dowodom tym nie został przeciwstawiony żaden inny dowód. Ponad wymagany dziesięcioletni okres posiadania w złej wierze dokumentuje porównanie wpisów w rejestrze gruntów z 1959 r. i 1971 r. O kosztach postępowania orzekł Sąd Rejonowy na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

Apelację od postanowienia wniósł wnioskodawca, zaskarżając postanowienie w zakresie punktu pierwszego tiret drugie stwierdzającego nabycie przez A. B. z d. S. z mocy prawa w dniu 4.11.1971 r. działkę nr (...) o pow. 010 ha powstałą z par. gr. (...) oraz w zakresie punktu III w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił

- naruszenie art. 244 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w odniesieniu do przedłożonych w sprawie dowodów z dokumentów urzędowych,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego przejawiającą się w uznaniu, iż jedynym dowodem na okoliczność, że działka (...) była w 1971 roku w posiadaniu R. G. pozostawał rejestr gruntów z tamtego roku oraz poprzez uznanie za wiarygodne zeznań złożonych przez świadków Z. H. oraz jej siostrę A. G. (2),

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na uznaniu, iż przedmiotowa działka (...) o pow. 0.10 ha była przedmiotem umowy sprzedaży zawartej pomiędzy K. S. a M. Ś. w dniu 10 lipca 1962 r., uznaniu, iż przedmiotowa działka (...) o pow. 0.10 ha została podarowana przez K. S. swojej córce A. B., uznaniu, iż przedmiotowa działka (...) o pow. 0.10 ha była w dniu 4 listopada 1971 roku w samoistnym posiadaniu A. B.,

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. co do uzasadnienia, poprzez niewystarczające wskazanie przyczyn dla których dowodom zawnioskowanym przez E. G. Sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Wnioskodawca domagał się zmiany postanowienia w zaskarżonej części poprzez stwierdzenie, iż R. G. zd. S. c. P. i M. nabyła z mocy prawa z dniem 4 listopada 1971 roku działkę (...) o pow. 0,10 ha położoną w L., powstałą z całej dawnej parceli gruntowej l.kat. (...) L. objętej wykazem hipotecznym (...)dawnej gminy katastralnej L. oraz zasądzenie od A. B. na rzecz E. G. kosztów postępowania, w tym kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu apelacji wskazał, iż w niniejszej sprawie wnioskodawca przedłożył wypis z gminnej ewidencji gruntów sporządzony w 1959 roku , w którym jako władający nieruchomością o pow. 45 arów składającą się z pgr (...) ujawniona została jego babcia M. S. (2). Wnioskodawca przedłożył również wypis z gminnej ewidencji gruntów sporządzony w 1971 roku, w którym jako władający ww. gruntami została ujawniona jego matka - R. G., a sąd pominął treść tego dokumentu urzędowego, podczas gdy dane w rejestrze potwierdzają faktyczne władztwo nad nieruchomością. Apelujący wskazał także, iż wbrew wskazaniom Sądu rejonowego rejestr gruntów nie był jedynym dowodem na posiadanie działki w 1971 r. przez R. G., gdyż R. G. opłacała podatek od nieruchomości za powierzchnię 45 arów, a powierzchnia ta równa jest sumie działek objętych wnioskiem tj: (...) oraz (...). Wnioskodawca zarzucił, iż ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji była nadto sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, skoro uznał za niewiarygodne złożone po odebraniu przyrzeczenia zeznania świadków T. K., S. S. (3) oraz W. S. a świadkowie Ci pozostając w stosunku obcym do stron nie mieli żadnego interesu w tym aby zeznawać nieprawdę. Świadek T. K. jest emerytowanym byłym sołtysem i listonoszem L.. Dlatego też jego wszechstronna i konkretna wiedza na temat mieszkańców L. nie powinna była nasuwać wątpliwości Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Apelacja, jako bezzasadna, została oddalona.

Odnośnie zarzutów apelacyjnych w pierwszej kolejności, analizy wymaga zarzut naruszenia art. 233 k.p.c., albowiem to prawidłowość ustalenia stanu faktycznego rzutuje na prawidłowe zastosowanie przesłanek prawa materialnego.

Podnoszona kwestia dokonania błędnych istotnych ustaleń sądu w postaci dowolnej oraz sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny dowodów podlega ocenie przez sądu drugiej instancji w ramach w/w przepisu. Podkreślić w tym miejscu należy jednak, że ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 10 czerwca 1999r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz.665). Podnosząc w apelacji zarzut naruszenia w/w przepisu, wnioskodawca musiałby wykazać, jakich dowodów sąd nie ocenił lub ocenił wadliwie, jakie fakty pominął i jaki wpływ pominięcie faktów czy dowodów miało na treść orzeczenia. Jednakże, jak przyjmuje się w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, tylko rażąco błędna lub oczywiście sprzeczna z treścią materiału dowodowego, nieodpowiadająca zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, może czynić usprawiedliwionym zarzut naruszenia art.233 § 1 k.p.c. Gdy sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym z całości materiału dowodowego, z którego można wysnuć także wnioski odmienne, nie można mu przypisać zarzutu naruszenia art.233 §1 k.p.c. Takie działanie mieści się bowiem w przyznanych sądowi kompetencjach do swobodnego uznania, którą z możliwych wersji uznaje za prawdziwą. Skuteczne zgłoszenie zarzutu naruszenia w/w przepisu nie może ograniczać się do wskazywania, że możliwe były inne wnioski odnośnie faktów. Dodać w tym miejscu należy, że w przypadku istnienia dwóch grup przeciwstawnych dowodów, sąd dokonując wyboru jednej z nich, dając im wiarę i opierając ustalenia stanu faktycznego na tych ustaleniach nie narusza przepisu art.233 §1 k.p.c. jeśli wskaże na motywy jakimi się kierował sporządzając uzasadnienie zgodnie z treścią art.328 § 2 k.p.c. Zważyć należy, iż Sąd Rejonowy dokonał niezwykle wnikliwej i szczegółowej oceny dowodów, w tym zwłaszcza omówił którym świadkom i dlaczego dal wiarę a także którym świadkom tej wiary odmówił i dokładnie omówił z jakich przyczyn odmówił im wiarygodności, analizując drobiazgowo te zeznania i zestawiając je z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza pod kątem ich sprzeczności i niespójności z ustalonymi faktami. Ocena ta nie nasuwa żadnych wątpliwości, zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż świadków T. K., Z. H. przesłuchiwał Sąd Rejonowy ponownie, uzupełniająco. Zauważyć należy, iż nawet według twierdzeń wnioskodawcy sama R. G. nie posiadała fizycznie żadnej z działek objętych wnioskiem o uwłaszczenie, w tym spornej działki (...). To oczywiście nie wykluczałoby możliwości uwłaszczenia pod warunkiem, iż wnioskodawca wykazałaby iż w dacie 4.11.1971 r. była samoistnym posiadaczem działki (...), który oddał działkę w posiadanie zależne. W tym kierunku prowadzone było postępowanie dowodowe, zgodnie z twierdzeniami wnioskodawcy. I tak wnioskodawca twierdził, iż działkę (...) dzierżawili od jego matki K., rodzice Z. H. i A. G. (1). Twierdzeń tych wnioskodawca nie wykazał. Z. H. oraz A. G. (1) wyraźnie zaprzeczyły tym twierdzeniom, przyznając, iż dzierżawione były działki (...), stanowiące faktycznie jedną całość. Zeznania tych świadków, w tym zwłaszcza Z. H., która przejęła to posiadanie zależne po swoich rodzicach miały w niniejszej sprawie kapitalne znaczenie. Z jednej bowiem strony mamy R. G., która nie mieszkała w tej okolicy a jedynie odprowadzała podatki i niespornym jest że swoje działki oddała w posiadanie zależne. Z drugiej strony mamy zeznania świadka Z. H., która przyznaje, iż jej rodzice w 1971 r. byli posiadaczami zależnymi działek, przy czym nie ma ona wątpliwości, iż przedmiotem tego posiadania nie była w żadnej mierze działka (...). Na podstawie zeznań tego właśnie świadka Sąd Rejonowy ustalił, iż wnioskodawczyni A. B. w 1971 r. była samoistnym posiadaczem działki (...). W apelacji wnioskodawca próbuje dyskredytować zeznania tego świadka, próbując poprzez wyrwane z kontekstu części wypowiedzi świadka stworzyć wrażenie ich niespójności i twierdząc, iż A. B. pozostaje w jakichś bliższych relacjach ze świadkiem. Twierdzenia te gołosłowne. Świadek Z. H. zeznała, iż A. B. kojarzy z widzenia, bo pracowała w polu obok jej rodziców i zeznania te odnoszą się wlaśnie do działki (...). Żadna bliższa relacja pomiędzy Z. H. a A. B. nie tylko nie została wykazana ale nawet brak jakichkolwiek dowodów aby snuć takie przypuszczenia. Zeznania świadka są spójne a świadek zeznawała konsekwentnie co do tego, iż przedmiotem posiadania rodziców była jedna długa całość, a jedynie sprecyzowała, iż stanowiły ją trzy działki, co odnosiło się do faktu, iż ta jedna długa całość była przecięta dwiema drogami. W tym kontekście na uwagę zasługują nadto zeznania samego wnioskodawcy, który przyznał, iż wiedział, że jego matka ma pola w L. ale nie wiedział gdzie są położone i bazował na wskazaniu Z. H.. Podkreślić należy nadto, czego Sąd Rejonowy nie akcentował, iż wszyscy uczestnicy, z wyjątkiem S. Ł., A. P., A. S., potwierdzili fakt posiadania działki (...) przez A. B.. Jednocześnie uczestniczki S. Ł., A. P., A. S. nie zaprzeczyły tym okolicznościom, a jedynie wnosiły o oddalenie wniosków i wskazywały, iż nie mają wiadomości w sprawie. Jednocześnie uczestnicy K. Ż. – właścicielka sąsiedniej działki o numerze (...), K. S., W. K. (1), S. M. przesłuchiwani w charakterze stron postępowania (protokół rozprawy z dnia 3 czerwca 2013 r.) potwierdzili samoistne posiadanie wnioskodawczyni. Zważyć należy, iż z przedstawionych przez strony dokumentów wynika, iż działki (...) w latach sześćdziesiątych stanowiły jedną całość i były własnością M. Ś., stąd rację ma Sąd Rejonowy uznając, w tej konkretnej sytuacji, że zasadne jest postawienie zarzutu, iż wnioskodawca nie wykazał w jaki sposób R. G. czy też jej poprzedniczka miała wejść w posiadanie działki (...), stanowiącej element tej całości. W sytuacji wpisy w rejestrze uznać należało za błędne i obalone przez dowody osobowe, co prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, stąd zarzut naruszenia art. 244 § 1 k.p.c. jest niezasadny. Również fakt opłacania podatków przez R. G., w sytuacji kiedy nie zostało wykazane jej posiadanie samoistne w dacie 4.11.1971 r., jest bez znaczenia. Istotnym jest także, iż działki (...) stanowiły jedną całość. Jednocześnie rację ma Sąd Rejonowy wskazując, iż jedynym dowodem świadczącym na korzyść wniosku E. G. są wpisy w rejestrze.

Ostatecznie zatem - w ocenie sądu drugiej instancji - zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zasadny. Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej, prawidłowej i całościowej analizy zebranego materiału dowodowego, szeroko omawiając go w pisemnym uzasadnieniu, w odpowiedni sposób wyjaśniając dlaczego z danego dowodu wyprowadził konkretne wnioski. Ocena dokonana przez Sąd I Instancji została przeprowadzona obiektywnie, zgodnie z doświadczeniem życiowym, które w tego typu sprawach znajduje zastosowanie. Jednocześnie wskazać należy, iż uzasadnienie postanowienia odpowiada wymogom przepisu i brak jest podstaw do uznania, że naruszono przepis art.328 § 2 k.p.c., tak jak, niezasadnie, wskazuje apelujący.

Zarzuty odnoszące się do umowy sprzedaży z 1962 r. nie były trafne. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń w tym zakresie, na podstawie samej umowy oraz dowodów osobowych. Istotne znaczenie miały tu zwłaszcza zeznania K. S., której wiarygodność Sąd Rejonowy ocenił wysoko nie tylko w zestawieniu z innymi dowodami, ale i przy bezpośrednim, jej przesłuchaniu. Nowe zarzuty do tej umowy, zgłoszone w postępowaniu odwoławczym nie zasługują na uwzględnienie, także z tej przyczyny, iż były spóźnione.

Sąd Okręgowy pominął, jako spóźniony, wniosek dowodowy zgłoszony na rozprawie odwoławczej o dopuszczenie dowodu ze zdjęcia lotniczego.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż również pozostały zarzuty apelacji, z przyczyn wskazanych wyżej, nie były trafne.

Mając na uwadze powyższe apelacja została oddalona, jako bezzasadna na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c., mając na uwadze, iż interesy wnioskodawców (z połączonych wniosków) były sprzeczne. Na zasądzone na rzecz wnioskodawczyni koszty składają się koszty taryfowego wynagrodzenia jej pełnomocnika radcy prawnego, przyjęte na podstawie § 12 ust. l pkt l w zw. z § 7 pkt 1 w zw. z § pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.z 2002 r., Nr 163, poz. 1349, z późn. zm.).

Ref.SSR Anna Kruszewska