Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 marca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powódki A. W. kwotę 21.149,63 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 listopada 2009 roku do dnia zapłaty oraz na rzecz powoda kwotę 8.156,08 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 listopada 2009 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, a także orzekł o kosztach procesu.

Apelacje od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając go w części dotyczącej powódki w zakresie kwoty 4500 złotych, zaś w części dotyczącej powoda w zakresie kwoty 7500 złotych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uczynienie jej dowolną, tj. nieprawidłową oceną materiału dowodowego dotyczącego stanu zdrowia powodów; a także nieprawidłową oceną materiału dowodowego dotyczącego przyczyn utraty pracy przez powoda i przyjęcie, że miała ona związek z wypadkiem;

- naruszenie art. 445 § 1 k.c. poprzez uznanie, iż stan zdrowia powódki A. W., u której ustalono 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz wcześniej występujące zwyrodnienie kręgosłupa, uzasadnia przyznanie z tytułu zadośćuczynienia wysokiej sumy pieniężnej 20.000 złotych; a także poprzez uznanie, że stan zdrowia powoda S. W., u którego biegli nie stwierdzili trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, uzasadnia przyznanie mu z tytułu zadośćuczynienia bardzo wysokiej sumy pieniężnej 7500 złotych, w sytuacji gdy powód nie wykazał, aby leczenie, któremu został poddany pozostawało w związku przyczynowym z wypadkiem; a ponadto poprzez uznanie, że utrata pracy przez powoda S. W. wpływa na rozmiar doznanej krzywdy, a co za tym idzie na rozmiar należnego powodowi zadośćuczynienia;

- naruszenie art. 6 k.c. poprzez dokonanie oceny, iż powód wykazał, że zakres skutków wypadku był tak dolegliwy i szczególny, iż przy niestwierdzeniu przez trzech biegłych lekarzy trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. jest kwota 7500 złotych.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z nich zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna w zakresie żądania zasądzenia zadośćuczynienia przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Sąd Okręgowy bowiem, po dokonaniu analizy akt sprawy, zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak i po zapoznaniu się z motywacją Sądu Rejonowego w zakresie wydanego rozstrzygnięcia, nie spostrzegł uchybień w procedowaniu tegoż Sądu, eksponowanych przez apelującego w wywiedzionej apelacji. Podkreślić bowiem należy, iż Sąd Rejonowy, w oparciu o zaoferowane przez strony procesu dowody, rozpatrzył wszystkie istotne okoliczności sprawy i na tej podstawie prawidłowo ocenił żądanie pozwu.

Przechodząc do oceny poszczególnych zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy wskazać, iż całkowicie chybiony jest zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Naruszenia wspomnianej zasady procesowej pozwany upatruje między innymi w nieprawidłowym jego zdaniem przyjęciu przez Sąd I instancji, że powód utracił pracę w związku z wypadkiem. Tymczasem wbrew zarzutowi apelacji Sąd Rejonowy w ramach oceny materiału dowodowego nie sformułował takiej konkluzji, co więcej z analizy uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika wniosek wprost przeciwny. Sąd ten uznał bowiem, iż nie można w świetle zgromadzonego materiału dowodowego uznać, iż wypadek spowodował utratę pracy przez powoda.

W granicach przytoczonego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący kwestionuje także dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę wysokości należnego powodom zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego zasądzona kwota jest zawyżona uwzględniając charakter obrażeń i następstwa wypadku jakich doznała powódka.

Już na wstępie należy zauważyć, że skarżący mimo bowiem formalnego przytoczenia zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. w istocie podważa ocenę, jaka suma stanowić winna w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. stosowne zadośćuczynienie, ta zaś kwestia przynależy nie do sfery ustaleń faktycznych, lecz do sfery prawa materialnego, a stan faktyczny sprawy jest zresztą w istocie niesporny.

Dla skuteczności zaś zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący powinien wykazać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że doszło do rażącego naruszenia ustanowionych w tym przepisie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów, a nie wówczas gdy będzie dążył jedynie do przeforsowania własnej oceny prawnej. Powołane w apelacji wywody mają wyłącznie charakter polemiczny i w żadnej mierze nie konkretyzują, jakim zasadom oceny dowodów Sąd I instancji uchybił.

Nie stanowi zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. odmienna od oczekiwań skarżącego ocena stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia wniosku, iż zakres cierpień fizycznych powodów w związku z wypadkiem nie był znaczny.

Powódka bezpośrednio po wypadku przebywała na zwolnieniu lekarskim przez okres sześciu miesięcy. W kamizelce ortopedycznym chodziła przez okres 2 miesiące, będąc w tym czasie całkowicie uzależnioną od pomocy osób trzecich, a przez dalszy okres uczestniczyła w procesie rehabilitacji. Powódka przy codziennych czynnościach odczuwała dolegliwości bólowe obojczyka i kręgosłupa w odcinku szyjnym, ból uniemożliwiał jej również zasypianie. W chwili obecnej stan zdrowia powódki jest już utrwalony, niemniej jednak konsekwencje wypadku także w postaci zaburzeń snu i odczuwaniem bólu trwają nadal. Dodać trzeba, iż wypadek pozostawił konsekwencje w postaci nieprawidłowego zrośnięcia obojczyka, co powoduje dysfunkcję obręczy barkowej oraz skutkuje trwałą widoczną zmianą długości lewego obojczyka w stosunku do prawego.

Podkreślić wszakże należy, iż ocena wszelkich dolegliwości psychicznych ma charakter względny i w znacznym stopniu subiektywny, podlega jednakże weryfikacji z uwzględnieniem wiedzy medycznej. Tymczasem, uszczerbek na zdrowiu powódki na skutek obrażeń doznanych w wypadku został określony na 10 %. Kryterium procentowo określonego uszczerbku na zdrowiu stanowi co prawda jedynie punkt wyjścia do ustalenia wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia i ma charakter pomocniczy, ustalając zaś kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rzeczywisty rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku i powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia dolegliwości bólowe, tym niemniej w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy Sąd Okręgowy nie dostrzegł przesłanek do zmiany wysokości przyznanego powódce świadczenia.

Również w przypadku zadośćuczynienia przyznanego powodowi Sąd Rejonowy nie dopuścił się pominięcia ogólnie uznawanych kryteriów ustalania jego wysokości. Powód w wyniku wypadki doznał urazu głowy, ogólnych potłuczeń, a zwłaszcza stłuczenia prawego barku. Co prawda doznane urazy nie spowodowały trwałego uszczerbku na zdrowiu, miały jednak swoje skutki w postaci dolegliwości fizycznych i psychicznych. Bezpośrednio po zdarzeniu cierpiał on z powodu bólu głowy i nudności, przez dłuższy okres wymagał rehabilitacji, zaś na zwolnieniu lekarskim przebywał przez okres 9 miesięcy.

Nie zasługuje zatem na uwzględnienie stanowisko wyrażone w apelacji, że przyznane zadośćuczynienie było nieadekwatne do doznanych przez powodów cierpień fizycznych i psychicznych. Reasumując tę część wywodu stwierdzić należy, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do przyjęcia, iż adekwatnymi kwotami uwzględniającymi cierpienia powodów są kwoty zasądzone tytułem zadośćuczynienia w zaskarżonym wyroku, a Sąd Rejonowy nie dopuścił się pominięcia ogólnie uznawanych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia.

Zresztą nawet skarżący poza bardzo ogólnie sformułowanym stwierdzeniem, iż wysokość przyznanego powodom zadośćuczynienia odbiega od utrwalonej linii orzeczniczej sądów w podobnych sprawach, nie precyzuje na czym jego zdaniem polega akcentowana nieadekwatność zasądzonej kwoty zadośćuczynienia. W szczególności, sformułowany przez pozwanego zarzut nie precyzuje jakim konkretnie regułom stosowanych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia uchybił Sąd I instancji.

Należy przy tym mieć na względzie stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 2004 r. sygn. akt I CK 219/04 ( publ. Program komputerowy Lex nr 146356 ), iż korygowanie przez Sąd drugiej instancji zasądzonego zadośćuczynienia może być aktualne tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest potrzeby dodatkowego odniesienia się do zarzutów naruszenia prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. i art. 6 k.c., gdyż pomimo ich formalnie odrębnego przytoczenia, skarżący w ich granicach w istocie kwestionuje wysokość przyznanego powodom zadośćuczynienia, co było już przedmiotem szczegółowych rozważań Sądu w ramach analizy zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono z mocy art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm. ) stosownie do wyniku postępowania. Na koszty postępowania apelacyjnego złożyła się kwota 600 złotych kosztów zastępstwa procesowego.