Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2014r.

sprawy przeciwko J. A. synowi Z. i H. z domu B.

urodzonemu (...) w miejscowości B.

obwinionemu o to, że

W dniu 19 stycznia 2013 r. około godz. 11:05 we W. na pl. (...) kierował samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) pomimo, że nie był należycie zaopatrzony w wymagane urządzenie tj. gaśnicę oraz pomimo, że urządzenie tj. oświetlenie tylnej tablicy rejestracyjnej nie spełniało swojego przeznaczenia, a następnie nie udzielił policjantowi wiadomości co do swojego miejsca zatrudnienia.

tj. o czyn z art. 96 § 1 pkt 5 kw i art. 65 § 2 kw

******************

I.  uznaje obwinionego J. A. za winnego czynów opisanych w części wstępnej wyroku, stanowiących wykroczenia z art. 96 § 1 pkt 5 kw oraz art. 65 § 2 kw i za to na podstawie art. 65 § 2 kw oraz art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2013 roku J. A. prowadził ulicą (...) we W. samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Samochód został zatrzymany do rutynowej kontroli przez stojący w pobliżu patrol Policji. W toku kontroli okazało się, że pojazd nie posiada obowiązkowego wyposażenia w postaci gaśnicy, a także oświetlenia tylnej tablicy rejestracyjnej.

J. A. odmówił przyjęcia mandatu karnego i w związku z tym zostało mu wręczone pisemne pouczenie osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia. Następnie funkcjonariusz Policji A. K., w celu zebrania informacji niezbędnych do sporządzenia wniosku o ukaranie, zapytał J. A. o miejsce zatrudnienia. J. A. odmówił udzielenia tej informacji. Pouczony o tym, że nieudzielenie wiadomości co do miejsca zatrudnienia na żądanie właściwego organu stanowi wykroczenie z art. 65 § 2 kw i ponownie zapytany o miejsce zatrudnienia ponownie odmówił udzielenia odpowiedzi.

dowód: częściowo wyjaśnienia J. A. k. 13-14, 53-54, 96-97;

częściowo zeznania P. G. k. 65, 96;

zeznania M. P. k. 16, 40-41, 103, 105;

zeznania A. K. k. 7, 41, 96-97, 103;

notatki urzędowe k. 3-4;

J. A. jest rozwodnikiem. Posiada na utrzymaniu dwójkę dzieci. Utrzymuje się z prac dorywczych. Był uprzednio karany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

dowód: dane osobopoznawcze k. 2, 53;

informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 15;

J. A. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Przesłuchany w toku czynności wyjaśniających obwiniony wyjaśnił, że w dniu kontroli posiadał zarówno gaśnicę, którą okazał funkcjonariuszowi Policji, jak i prawidłowe oświetlenie tylnej tablicy rejestracyjnej. W zakresie zarzutu dotyczącego nieudzielenia policjantowi informacji co do miejsca zatrudnienia obwiniony oświadczył, że jest osobą bezrobotną o czym informował przeprowadzającego kontrolę funkcjonariusza. W ocenie obwinionego skierowanie przeciwko niemu zarzutów spowodowane było tym, że zwrócił policjantom uwagę, że ich radiowóz blokuje i ogranicza widoczność na skrzyżowaniu, a także nie spełnia wymogów co do oświetlenia w postaci niewłączonych sygnałów błyskowych i świateł mijania.

W toku rozprawy obwiniony podtrzymał te wyjaśnienia z tym wyjątkiem, że oświadczył, iż wcześniej nie wyjaśniał, aby był osobą bezrobotną. Podpisując protokół nie był w stanie dokładnie go przeczytać i nie zwrócił na to uwagi. Dodatkowo obwiniony wyjaśnił, że podczas rozpytywania go co do miejsca zatrudnienia udzielił policjantowi odpowiedzi, że nie pracuje nigdzie i równocześnie nie jest osobą bezrobotną.

vide: wyjaśnienia J. A. k. 13-14, 53-54, 65-66, 96-97;

Ustalony stan faktyczny Sąd oparł na zeznaniach A. K., M. P., częściowo na zeznaniach P. G. oraz wyjaśnieniach J. A., a także dowodach z dokumentów w postaci notatek urzędowych i informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom A. K. i M. P., funkcjonariuszom Policji, którzy wykonywali czynności względem obwinionego. W ocenie Sądu zeznania świadków charakteryzowały się obiektywizmem. Funkcjonariusze Policji zeznawali co do okoliczności, o których dowiedzieli w toku wykonywania rutynowych czynności wchodzących w zakres ich obowiązków służbowych. Dla świadków cała sytuacja była jedynie kolejną interwencją podejmowaną wobec zupełnie obcej osoby, która naruszyła określone przepisy ruchu drogowego. Nie ma żadnych podstaw do przypisywania świadkom jakichś ukrytych motywów, dla których mieliby składać zeznania niezgodne z prawdą, jak zasugerował to w swoich wyjaśnieniach obwiniony. Zeznania świadków mają ponadto potwierdzenie w treści sporządzonych notatek urzędowych.

Wyjaśnienia obwinionego były wiarygodne tylko w zakresie lokalizacji czasowej i przestrzennej zdarzenia. W pozostałej części stały w sprzeczności ze spójnymi zeznaniami świadków A. K. i M. P.. Należy zwrócić uwagę, że obwiniony popadł w sprzeczność wyjaśniając początkowo, że jest osobą bezrobotną, co też oświadczył rozpytującemu go funkcjonariuszowi Policji, a następnie wycofał się z tych wyjaśnień bez podania racjonalnej przyczyny.

W tym samym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom P. G.. Świadek jest konkubiną obwinionego co w ocenie Sądu rzutuje na jej obiektywizm i mogło skłonić świadka do złożenia zeznań korzystnych dla J. A..

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się ponadto na dowodach z dokumentów w postaci notatek urzędowych oraz informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Wymienione dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności jak i prawdziwości.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego dowody w postaci faktury VAT na zakup gaśnicy, zaświadczeń z Powiatowego Urzędu Pracy i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz kserokopii zdjęcia. Wymienione dokumenty stwierdzały okoliczności nieistotne z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania. Przedłożona przez obwinionego faktura z dnia 15 listopada 2011 roku stanowi jedynie dowód zakupu i montażu gaśnicy, nie stanowiła natomiast dowodu na to, że w dniu 19 stycznia 2013 roku znajdowała się w samochodzie obwinionego. Podobnie przedłożone zaświadczenia stwierdzały jedynie okoliczność, że obwiniony nie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna, co dla jego odpowiedzialności było irrelewantne.

Ustalony stan faktyczny przekonuje, iż obwiniony dopuścił się zarzucanych mu czynów. Zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 14 rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia samochód osobowy powinien być wyposażony między innymi w gaśnicę. Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 5 powołanego rozporządzenia każdy pojazd wyposaża się również w światła zewnętrzne oświetlające tylną tablicę rejestracyjną. Jak ustalono obwiniony prowadził samochód mimo, iż ten nie spełniał wskazanych wymogów. Tym samym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 96 § 1 pkt 5 kw.

Obwinionemu należało również przypisać popełnienie wykroczenia z art. 65 § 2 kw. Zgodnie z art. 129 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym funkcjonariusze Policji są uprawnieni w ramach wykonywania zadań z zakresu kontroli ruchu drogowego do legitymowania uczestnika ruchu. Jak wynika z zeznań A. K. obwiniony dwukrotnie odmówił mu udzielenia informacji co do miejsca swojego zatrudnienia.

Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie, że obwinionego popełnił dwa wykroczenia, a także jego uprzednią karalność za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji.

Sąd obciążył obwinionego kosztami sądowymi nie znajdując okoliczności uzasadniających zwolnienie obwinionego od obowiązku ich uiszczenia.