Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2014 r.

Sąd Rejonowy w Suwałkach I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014 r. w Suwałkach

sprawy z powództwa T. G.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę częściowego odszkodowania

I.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda T. G., tytułem częściowego odszkodowania, kwotę 4.000,00 zł (słownie: cztery tysiące złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda T. G. kwotę 1.014,43 zł (słownie: jeden tysiące czternaście złotych 43/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  Nakazuje zwrócić powodowi T. G. z kasy Sądu Rejonowego w Suwałkach kwotę 2,57 zł (słownie: dwa złote 57/100) tytułem nierozdysponowanej zaliczki zapisanej pod poz. 11/14 na koncie sum depozytowych Sądu Rejonowego w Suwałkach.

SSR Aneta Ineza Sztukowska

Sygn. akt I. C. 1667/13

UZASADNIENIE

Powód T. G. wystąpił przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. z pozwem o zapłatę kwoty 4.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16.01.2013 r. do dnia zapłaty. Domagał się także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swe żądanie powód podał, iż w dniu 16/17 grudnia 2012 r. w godzinach 16.00-18.00 skradziono stanowiący jego własność samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Powód zgłosił pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń szkodę, jakiej doznał w wyniku powyższego zdarzenia. Towarzystwo to jednak odmówiło wypłaty odszkodowania, powołując się na wyłączenie odpowiedzialności z § 23 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczeń stanowiących integralną część łączącej strony postępowania umowy ubezpieczenia. W zaistniałej sytuacji powód zdecydował się dochodzić swych roszczeń na drodze sądowej, występując o zapłatę częściowego odszkodowania w kwocie wskazanej w pozwie.

Nakazem zapłaty z dnia 22 października 2013 r. wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie I. Nc. 2007/13 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Suwałkach żądanie zgłoszone przez powoda uwzględnił w całości.

Od orzeczenia powyższego pozwany (...) S.A. V. (...) w W., w przepisanym terminie, złożyło sprzeciw, zaskarżając je w całości oraz domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Uzasadniając swe stanowisko w sprawie pozwany przyznał, iż udzielał powodowi ochrony ubezpieczeniowej w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco co do samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...). Zanegował jednak żądanie pozwu tak co do zasady jak i co do wysokości. Pozwany podniósł przy tym, że powód w toku postępowania likwidacyjnego nie przedstawił wszystkich kluczyków do ww. samochodu, co zwalniało pozwanego od odpowiedzialności odszkodowawczej wobec powoda na mocy §23 ust.1 ogólnych warunków ubezpieczenia, stanowiących integralną część łączącej strony postępowania umowy ubezpieczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 12.08.2011 r. T. G. nabył od AUTO- (...) sp. jawna w S. samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...), który to samochód – przed nabyciem go przez T. G. – wykorzystywany był przez AUTO- (...) sp. jawna w S. przez okres około 6 miesięcy jako samochód testowy. Przy zakupie ww. samochodu T. G. przekazano 2 kluczyki do auta i zaproponowano ubezpieczenie w Towarzystwie (...) S.A. V. (...) w W.. Z oferty ubezpieczenia T. G. skorzystał, przy czym tak wniosek ubezpieczeniowy jak i polisę ubezpieczeniową wypełnił pracownik AUTO- (...) sp. jawna w S.. Roszczenia z ww. umowy ubezpieczenia stanowiły przedmiot zabezpieczenia kredytu zaciągniętego przez T. G. na zakup samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) (dowód: zeznania świadka A. W. k. 109-109v, Ł. M. k. 109v-110, M. Z. k. 110-110v, polisa k. 8-10, faktura z 12.08.2011 r. – w aktach szkodowych, pokwitowanie odbioru samochodu i cesja praw z ubezpieczenia – w aktach szkodowych).

W dniu 16/17 grudnia 2012 r. w godzinach 16.00-11.00 na terenie parkingu niestrzeżonego przy ul. (...) w S. skradziono samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność T. G.. W przedmiocie ww. kradzieży prowadzone było dochodzenie, które jednak zakończyło się umorzeniem wobec nieustalenia sprawcy czynu (dowód: postanowienie o umorzeniu dochodzenia z dnia 11.02.2013 r. k. 11-11v, decyzja o wyrejestrowaniu pojazdu z dnia 15.02. (...). k. 12).

W dacie zdarzenia opisanego powyżej samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...) objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco w (...) S.A. V. (...) w W., której integralną część stanowiły ogólne warunki ubezpieczenia przyjęte Uchwałą Zarządu (...) S.A. V. (...) w W. nr 1/2/2012 (zwane dalej OWU) – w pakiecie dealerskim, z maksymalną sumą ubezpieczenia 69.000,00 zł (dowód: polisa ubezpieczeniowa – k. 8-10 akt szkody, ogólne warunki ubezpieczenia k. 33-40 akt sprawy).

W chwili kradzieży samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...) był warty, przy dokonaniu jego szacunku zgodnie z zasadami wynikającymi z §16 OWU, 63.600,00 zł netto (dowód: opinia biegłego sądowego J. P. k.123-135v).

Szkodę zaistniałą na skutek kradzieży samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...) T. G. zgłosił (...) S.A. V. (...) w W. w dniu 19.12. 2012 r. T. G. przekazał przy tym ww. Towarzystwu dokumenty dotyczące pojazdu oraz dwa kluczyki samochodowe. Towarzystwo to odmówiło jednak wypłaty odszkodowania powołując się na zapis §23 ust. 1 OWU i podnosząc, że w toku postępowania mającego na celu likwidację szkody T. G. nie przedłożył jednego z kluczyków do auta, uprzednio skopiowanego (dowód: pismo pozwanego z dnia 16.08.2013 r. k. 13-13v, pismo pozwanego z dnia 09.09.2013 r. k.15-15v).

Pismem z dnia 27.08.2013 r. T. G. wezwał (...) S.A. V. (...) w W. do zapłaty kwoty 69.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty – tytułem pokrycia szkody za utracony samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...) (dowód: wezwanie do zapłaty k. 14). Wezwanie to okazało się jednak bezskuteczne (bezsporne).

Jeden z kluczyków do samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), przekazanych Towarzystwu (...) przez T. G. był nieoryginalny (dorabiany rzemieślniczo). Natomiast drugi był oryginalny, przy czym na jednej ze stron posiadał on ślady wzdłużnych zarysowań charakterystycznych dla wodzika kopiarki. Kluczyk ten nie służył przy tym do skopiowania kluczyka nieoryginalnego (dorobionego rzemieślniczo) przedłożonego Towarzystwu. Mógł natomiast być kopiałem w celu pozyskania kolejnego (trzeciego) kluczyka. Oba kluczyki przedłożonego Towarzystwu (...) przez T. G. mogły być używane przed kradzieżą z dnia 16/17 stycznia 2012 r., z tym że kluczyk oryginalny po procesie kopiowania nie był już używany (dowód: opinia biegłego sądowego S. M. k. 68-73, kluczyki do samochodu – w aktach szkodowych).

Roszczenie o wypłatę odszkodowania powstałego w związku z kradzieżą samochodu osobowego marki (...) nr rej. (...) Bank S.A. w W. scedował na T. G. (dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 09.09.2013 r. k. 5-6).

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie roszczenie swe powód wywodził z łączącej go z pozwanym umowy dobrowolnego ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco. W kontekście zapisów powyższej umowy (i stanowiących jej integralną część OWU) oceniać zatem należało żądanie zgłoszone w pozwie.

Zgodnie z powołaną umową (i zapisami OWU) pozwany zobowiązał się udzielać ochrony ubezpieczeniowej w zakresie szkód powstałych w stanowiącym własność powoda pojeździe marki (...) nr rej. (...), powstałych m.in. wskutek utraty pojazdu, wyposażenia lub ich części wskutek kradzieży, kradzieży z włamaniem, rozboju, wymuszenia rozbójniczego lub zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia (§5 ust. 7 OWU).

Niewątpliwie w katalogu powyżej wymienionych zdarzeń mieści się zdarzenie, które powód wskazywał jako źródło szkody zaistniałej w jego pojeździe. Fakt zaistnienia powyższego zdarzenia był w sprawie niniejszej zresztą bezsporny. Pozwany nie kwestionował go bowiem, a dodatkowo potwierdza go postanowienie z dnia 11 lutego 2013 r. o umorzeniu dochodzenia w przedmiocie kradzieży przedmiotowego auta z powodu niewykrycia sprawcy.

Z odpowiedzialności odszkodowawczej na skutek kradzieży pojazdu powoda pozwany próbował się jednak uwolnić, podnosząc, iż powód nie przedstawił wszystkich kluczyków do przedmiotowego auta. Twierdzeniu powyższemu powód z kolei zaprzeczał i wokół niego właśnie zoscylowała się oś sporu w sprawie niniejszej.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z §23 ust. 1 pkt 6 OWU stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia łączącej strony postępowania, odszkodowanie za szkodę polegającą na utracie pojazdu wypłacane jest wyłącznie po przekazaniu towarzystwu ubezpieczeniowemu wszystkich posiadanych kluczyków lub sterowników pojazdu (w tym dorobionych w okresie trwania umowy ubezpieczenia) służących do otwarcia lub uruchomienia pojazdu.

W okolicznościach sprawy niniejszej niewątpliwym było, iż w toku postępowania likwidacyjnego powód przekazał pozwanemu dwa posiadane przez siebie kluczyki do samochodu marki (...) nr rej. (...). Niewątpliwym było również, iż jeden z tych kluczyków był nieoryginalny (dorabiany rzemieślniczo), a drugi – oryginalny i noszący ślady wzdłużnych zarysowań charakterystycznych dla wodzika kopiarki, lecz niebędący kopiałem pierwszego z omówionych kluczyków. Wynika to jednoznacznie z treści opinii biegłego sądowego S. M. sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania. Dodać w tym miejscu należy, że opinię tę ocenił Sąd jako pełno wartościowy dowód w sprawie. Jest ona bowiem czytelna, rzeczowa i spójna, a jej autorem jest osoba legitymująca się dużym doświadczeniem w opiniowanej dziedzinie. Treści tejże opinii strony postępowania nie kwestionowały przy tym.

Z przytoczonych w akapicie powyższym faktów pozwany nie wywodził żadnych dalszych twierdzeń, które usprawiedliwiłaby odmowę wypłaty odszkodowania, w szczególności takich, iż przekazane mu przez powoda kluczyki nie są wszystkimi przez niego posiadanymi. To jego zaś obciążał ciężar dowodu w omawianym zakresie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie VI ACa 874/06 opubl. w zbiorze orzecznictwa LEX za nr (...)). Podkreślenia zaś wymaga, że – w świetle treści §23 ust. 1 pkt 6 OWU – pozwany zwolniony byłby względem powoda z odpowiedzialności odszkodowawczej wówczas jedynie, gdyby powód nie przekazał mu wszystkich posiadanych kluczyków do skradzionego auta (cytowany zapis OWU nie mówi o obowiązku przekazania kompletu kluczyków oryginalnych, lecz wyraźnie o „wszystkich posiadanych kluczykach lub sterownikach pojazdu /w tym dorobionych w okresie trwania umowy ubezpieczenia/ służących do otwarcia lub uruchomienia pojazdu”). Z samego faktu, iż jeden z przekazanych przez powoda pozwanemu kluczyków jest nieoryginalny, a drugi nosi ślady użycia go jako kopiału nie można, zdaniem Sądu, wywodzić, iż powód znajdował czy znajduje się w posiadaniu innych jeszcze kluczyków aniżeli przekazane powodowi. Powyższemu powód stanowczo zaprzeczał bowiem, a mieć należy na względzie, iż nie był on pierwszym właścicielem samochodu marki (...) nr rej. (...). Ww. pojazd przez okres około 6 miesięcy wykorzystywany był bowiem jako samochód testowy w AUTO- (...) sp. jawna w S.. Jak wynika z zeznań stawających w sprawie niniejszej świadków Ł. M. i M. Z. w okresie tym dostęp do przedmiotowego pojazdu miały różne osoby – i pracownicy AUTO- (...) sp. jawna w S., i członkowie rodziny właścicieli ww. firmy i wreszcie osoby, które przedmiotowy pojazd testowały. Każda z tych osób potencjalnie mogła zatem wykorzystać kluczyk oryginalny przekazany pozwanemu przez powoda jako kopiał. Powyższej tezie nie sprzeciwia się, zdaniem Sądu, okoliczność, iż w polisie potwierdzającej zawarcie umowy ubezpieczenia samochodu marki (...) nr rej. (...) przez strony postępowania zamieszczono adnotację o dwóch kluczykach oryginalnych. Wygląd obu kluczyków przekazanych pozwanemu przez powoda nie daje bowiem podstaw do stwierdzenia, iż jeden z nich jest oryginalny a drugi nie. Do takiej konstatacji niezbędna była opinia biegłego sądowego.

Wskazać w tym miejscu trzeba, że zeznania przywołanych w akapicie poprzednim świadków Ł. M. i M. Z. ocenił Sąd jako wiarygodne. Pochodziły one bowiem od osób, które zatrudnione były w AUTO- (...) sp. jawna w S. w okresie, gdy samochód marki (...) nr rej. (...) był użytkowany w ww. firmie jako samochód testowy i jednocześnie w dacie, w której został on sprzedany powodowi. Wiarygodności nie odmówił też Sąd zeznaniom świadka A. W., jakkolwiek z uwagi na stan zdrowia ww. świadka (luki w pamięci wywołane przebytym udarem) nie stanowiły one materiału przydatnego dla rozstrzygnięcia.

Reasumując – w ocenie Sądu pozwany nie wykazał, by powód nie przekazał mu wszystkich kluczyków do samochodu marki (...) nr rej. (...) znajdujących się w jego posiadaniu. Stąd też nie zachodziła przesłanka wyłączająca odpowiedzialność pozwanego względem powoda za kradzież przedmiotowego pojazdu.

Jak chodzi o wysokość odszkodowania należnego powodowi z tytułu kradzieży samochodu marki (...) nr rej. (...), to wskazać trzeba, że zgodnie z §16 ust.1 w razie szkody całkowitej odszkodowanie jest równe wartości rynkowej pojazdu w dniu powstania szkody, nie większej niż suma ubezpieczenia, przy czym dla pojazdu przyjętego do ubezpieczenia jako fabrycznie nowy, jeżeli szkoda całkowita (w tym utrata pojazdu wskutek kradzieży, kradzieży z włamaniem, rozboju, wymuszenia rozbójniczego) nastąpiła w okresie do 12 miesiąca włącznie licząc od daty wystawienia faktury potwierdzającej zakup odszkodowania odszkodowanie jest równe sumie ubezpieczenia.

Z opinii biegłego sądowego J. P. wynika, że wartość pojazdu marki (...) nr rej. (...) w dacie kradzieży wynosiła 63.600,00 zł i była niższa niż przyjęta w umowie ubezpieczenia łączącej strony postępowania sumy ubezpieczenia. Szacunek pojazdu dokonany przez biegłego sądowego J. P. uznał Sąd za prawidłowy. Opinia biegłego w przedmiotowym zakresie jest bowiem przejrzysta i zrozumiała. Strony postępowania nie kwestionowały jej przy tym.

W tym stanie rzeczy, uwzględniając treść łączącej strony umowy dobrowolnego ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco i stanowiących jej integralną część OWU, żądanie powoda uznał Sąd za usprawiedliwione. W świetle powyższego orzeczono jak w pkt I wyroku. O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481§1 kc i przy uwzględnieniu §24 ogólnych warunków ubezpieczenia stanowiących integralną część łączącej strony postępowania umowy ubezpieczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast w oparciu o art. 98 kpc w zw. z § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). Skoro pozwany przegrał proces, winien zwrócić powodowi wyłożone przez niego koszty, na które złożyła się kwota wpisu od pozwu (100,00 zł) oraz wynagrodzenie fachowego pełnomocnika, który powoda reprezentował (617,00 zł) i zaliczka uiszczona przez powoda i rozdysponowana na wynagrodzenie biegłego (297,43 zł).

O zwrocie zaliczki rozstrzygnięto zaś z mocy art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 – 82 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – j.t. Dz.U. z 2014 r. poz. 1025.

SSR Aneta Ineza Sztukowska