Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz (spr.)

Protokolant: protokolant sądowy - stażysta Robert Wójcik

przy udziale prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 r.

sprawy M. L.

oskarżonego o przestępstwo z art. 254 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W.

z dnia 13 listopada 2014 r. sygn. akt IV K 1077/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Południe w W. do ponownego rozpoznania.

VI Ka 1531/14

UZASADNIENIE

M. L. został oskarżony o to, że w dniu 11 listopada 2014 roku w W. przy ul. (...) na wysokości 300 metrów od Ronda (...) naprzeciw Stadionu Narodowego brał czynny udział w zbiegowisku wiedząc, że jego uczestnicy dopuszczają się gwałtownego zamachu na policjantów biorących udział w zabezpieczeniu Marszu Niepodległości, a także rzucał kostką brukową w tyralierę policyjną, przy czym działał publicznie, bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku publicznego, tj. o czyn z art. 254 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w W. wyrokiem z dnia 13 listopada 2014 roku w sprawie IV K 1077/14 wydanym w trybie art. 387 k.p.k. orzekł:

I.  oskarżonego M. L. uznał za winnego tego, że w dniu 11 listopada 2014 roku w W. przy ul. (...) na wysokości Ronda (...) naprzeciw Stadionu Narodowego brał czynny udział w zbiegowisku, wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na policjantów biorących udział w zabezpieczeniu Marszu Niepodległości, a także rzucał kostką brukową w tyralierę policyjną, przy czym działał publicznie bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku publicznego, czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 254 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 254 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 lat;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 zł;

IV.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddal oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od dnia 11 listopada 2014 roku do dnia 13 listopada 2014 roku;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 1, art.2 ust.1 pkt 2 oraz art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości
350 zł w tym opłatę w wysokości 320 złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator, zaskarżając powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego M. L. w części dotyczącej orzeczenia o karze. Jako zarzuty podniósł błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd, iż w niniejszej sprawie zostały spełnione warunki do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary opisane w art. 69 § 4 k.k., wobec istnienia w stosunku do oskarżonego dodatniej prognozy resocjalizacyjnej, skutkiem czego Sąd warunkowo zawiesił orzeczoną wobec M. L. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności na okres 3 lat próby, podczas gdy całość zgromadzonego i ujawnionego w sprawie materiału dowodowego nie daje podstaw do stwierdzenia pozytywnej prognozy kryminalistyczno społecznej u oskarżonego, a co za tym idzie nie zostały spełnione przesłanki do skorzystania z instytucji z art. 69 k.k.; zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary w sytuacji braku ku temu podstaw spowodowało, że wymierzona oskarżonemu kara jest rażąco niewspółmierną w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz winy oskarżonego, a także nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej i nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości.

Powyższe, prowadziło do złożenia wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zainicjowana, wniesionym przez prokuratora środkiem odwoławczym, kontrola instancyjna prowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W pierwszej kolejności nadmienić należy, iż sąd rejonowy nie przeprowadził postępowania dowodowego z uwagi na akceptację wniosku oskarżonego o orzeczenie mu proponowanej kary. Przy czym oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, przedstawiając przebieg wydarzeń z własnej perspektywy. W swoich wyjaśnieniach wskazał, iż udał się na marsz będąc w pozytywnym nastoju, a jedynie sytuacja jaką opisywał wywołała u niego agresję skutkującą rzuceniem kostki brukowej w kierunku funkcjonariuszy Policji. Na tej podstawie uznając, iż okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości sąd rejonowy uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat próby; karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych w wysokości stawki dziennej 20 zł, dozór kuratora i obciążył go kosztami postępowania.

Przechodząc do kwestii kary wartym odnotowania jest brak zarzutu w środku odwoławczym odnoszącego się do wysokości kary pozbawienia wolności czy też kary grzywny i dozoru kuratora. Zasadnym jest także wspomnienie, iż w pisemnych motywach skarżonego wyroku, sąd rejonowy zawarł wyczerpujący opis podstaw przychylenia się do sugerowanego przez oskarżonego wymiaru kary pozbawienia wolności, powołując poszczególne elementy określone w art. 53 k.k.

Przedmiotem zaskarżenia prokuratora było natomiast rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania wspomnianej kary pozbawienia wolności. Uzasadnienie wyroku wskazuje, że sąd rejonowy miał na uwadze chuligański charakter czynu zarzucanego oskarżonemu, co ujął już na etapie rozważań na temat wymiaru kary. Mimo tego faktu, dokonując analizy przesłanek z art. 69 k.k. skupił się w zasadzie na kryteriach podstawowych, o których mowa w § 1 i 2, pomijając całkowicie konieczność wyjaśnienia, co uznał za szczególnie uzasadniony wypadek w odniesieniu do osoby oskarżonego. Kwestia ta ma istotne znaczenie z uwagi na treść – powoływanego także przez sąd rejonowy - § 4 art. 69 k.k. Dlatego też wobec niewystarczającego rozważenia powyższych okoliczności koniecznym było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania. Zachodzi, bowiem potrzeba zbadania sprawy w kierunku orzeczonej - w takim kształcie - kary na tle wydarzeń i uprzedniej karalności oskarżonego, którą szczególnie akcentował prokurator. Wydanie wyroku w trybie art. 387 k.p.k. przez sąd I instancji obligowało sąd okręgowy, mimo kierunku zaskarżenia, do uchylenia wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W tym stanie rzeczy, ponownie analizując przedmiotową sprawę sąd rejonowy winien poczynić ustalenia faktyczne, co do przebiegu zdarzenia. Winien mieć także na uwadze przeprowadzenie postępowania zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, sporządzenie uzasadnienia spełniającego wymogi art. 424 § 1 k.p.k., a także zawarcie wszystkich okoliczności jakie sąd miał na względzie przy wymiarze kary i ich wyczerpujące wyjaśnienie. W przypadku gdyby sąd I instancji doszedł do ponownego wniosku o zasadności zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia kary, koniecznym jest prawidłowe wykazanie, że w realiach niniejszej sprawy spełnione zostały także przesłanki, o których mowa w art. 69 § 4 k.k. Przy czym przed podjęciem decyzji o warunkowym zawieszeniu wykonania kary zasadnym jest dołączenie do akt wywiadu kuratora sądowego o oskarżonym, co dodatkowo umożliwi ocenę wszystkich przesłanek, o których mowa w art. 69 § 1, 2 i 4 k.k.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.