Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2014 r. sprawy, przeciwko M. P. s. H. i W. z domu S., ur. (...) w miejscowości Z.

obwinionego o to że:

w dniu 5 kwietnia 2014 roku ok. godziny 20:20 w W. na ulicy (...). (...)będąc kierowcą samochodu marki M. o nr rej. (...) nie mając uprawnienia zaparkował pojazd na miejscu zastrzeżonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej wykorzystując część drogi niezgodnie z przeznaczeniem, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym,

tj. za wykroczenie z art. 92§ 1 kw. w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym Dz.U.05.108.908 z późn. Zmianami i §52 ust. 4. Rozp. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw W.. I A.. Z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. 02.170.1393.

Orzeka

1)  Obwinionego M. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2995/14

UZASADNIENIE

M. P. został obwiniony o to, że w dniu 5 kwietnia 2014 roku ok. godziny 20:20 w W. na ulicy (...). (...)będąc kierowcą samochodu marki M. o nr rej. (...) nie mając uprawnienia zaparkował pojazd na miejscu zastrzeżonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej wykorzystując część drogi niezgodnie z przeznaczeniem, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 92§ 1 kw. w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym Dz.U.05.108.908 z późn. Zmianami i §52 ust. 4. Rozp. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw W.. I A.. Z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. 02.170.1393.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 kwietnia 2014 roku strażnik miejski G. T. wraz ze strażnikiem miejskim A. B. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym. Około godziny 20:20 przejeżdżając w pobliżu Centrum Handlowego (...) przy ul. (...) w W. spostrzegli pojazd marki M. o nr rej. (...), który zaparkowany był na miejscu zastrzeżonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej oznaczonym znakami drogowymi D-18a i P-24. Spostrzegli oni również, iż pojazd ten nie posiadał za przednią szybą dokumentu uprawniającego do postoju w tym miejscu. W pojeździe tym nie znajdowała się również żadna osoba. Z uwagi na powyższe strażnicy miejscy po zaparkowaniu pojazdu podjęli interwencję. W trakcie prowadzonych czynności na miejscu zdarzenia pojawił się M. P., który okazał się być kierowcą tego pojazdu. Mężczyzna ten nie był osobą uprawnioną do zaparkowania pojazdu w tym miejscu. Podczas interwencji M. P. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu karnego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka G. T. /k. 37-38, 6v/, notatek urzędowych /k. 1-2, 7/ oraz pisma obwinionego z dnia 15.10.14 r. wraz z załącznikami /k. 23-26/

Obwiniony M. P. nie został przesłuchany. Sąd wobec tego, iż M. P. nie stawił się, nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa, jak również nie wniósł o odroczenie rozprawy, przeprowadził w dniu 4 grudnia 2014 roku na podstawie art. 71 § 4 kpw rozprawę zaocznie pod nieobecność obwinionego, a po zamknięciu przewodu sądowego wydał wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując wnikliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż sprawstwo oraz wina M. P., odnośnie zarzucanego mu czynu jest oczywista i nie może budzić żadnych wątpliwości.

Fakt zatrzymania kierowanego przez niego samochodu na miejscu zastrzeżonym dla osoby niepełnosprawnej oznaczonym znakami drogowymi D-18a i P-24, wynika bezpośrednio z zeznań interweniującego w następstwie stwierdzonego wykroczenia strażnika miejskiego G. T., który wraz ze strażnikiem miejskim A. B. w dniu zdarzenia pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym.

Zeznania świadka G. T. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Świadek ten jest strażnikiem miejskim, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował on na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania zeznań tego świadka, Sąd dał im wiarę w całości. /k. 37-38, 6v zeznania świadka G. T. /

Zeznania powołanego świadka są również zgodne z załączonymi do akt sprawy notatkami urzędowymi /k. 1-2, 7/ sporządzonymi po przeprowadzonej interwencji, którym treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Ustalając stan faktyczny, Sąd wziął po uwagę także treść pisma obwinionego z dnia 15.10.14 r. wraz z załącznikami /k. 23-26/.

Zaakcentować przy tym należy, iż obwiniony w sporządzonym piśmie potwierdził zatrzymanie w dniu zdarzenia kierowanego przez niego samochodu na miejscu zastrzeżonym dla osoby niepełnosprawnej. Podnoszone przez niego argumenty, co do przyczyn takiego zachowania, są zdaniem Sądu nieprzekonujące i tym samym nie stanowią okoliczności, które mogłyby ekskulpować go od odpowiedzialności za popełniony czyn.

Oceniając przedstawiony przez niego dowód z dokumentu w postaci wyników badania (...), Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić mu wiarygodności dowodowej, gdyż został on sporządzony przez właściwy organ, w granicach jego kompetencji, nadto nie został on zakwestionowany przez żadną ze stron. Z powyższego pisma wynika, iż obwiniony faktycznie doznał urazu układu ruchowego. Wskazać należało jednak, iż powyższy uraz nie upoważniał go do zaparkowania kierowanego przez niego pojazdu na miejscu zastrzeżonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej oznaczonym znakami drogowymi D-18a i P-24. Obwiniony nie posiadał bowiem karty parkingowej, która wydawana jest osobom niepełnosprawnym.

Uprawnienia osób niepełnosprawnych w ruchu drogowym określa art. 8 ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi iż, osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym kartą parkingową może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami. Do niektórych znaków może nie stosować się osoba spełniająca następujące warunki: a) jest osobą niepełnosprawną o obniżonej sprawności ruchowej lub przewożącą taką osobę, b) kieruje pojazdem samochodowym, c) pojazd jest oznaczony kartą parkingową. Kartę tę umieszcza się za przednią szybą pojazdu samochodowego w sposób umożliwiający jej odczytanie (ust. 3). Wszystkie te okoliczności muszą wystąpić łącznie.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał, że obwiniony M. P. w dniu 5 kwietnia 2014 roku ok. godziny 20:20 w W. na ulicy (...).(...)będąc kierowcą samochodu marki M. o nr rej. (...) nie mając uprawnienia zaparkował pojazd na miejscu zastrzeżonym dla pojazdu osoby niepełnosprawnej wykorzystując część drogi niezgodnie z przeznaczeniem, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym obwiniony jako uczestnik ruchu znajdujący się na drodze był obowiązany stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych. Art. 45 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym zakazuje wykorzystania drogi lub poszczególnej jej części niezgodnie z przeznaczeniem. Zgodnie z § 52 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.) znak D-18a oznacza miejsce przeznaczone na postój pojazdu uprawnionej osoby. Zgodnie zaś z § 92 powołanego rozporządzenia, znak P-24 „miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej” oznacza, że stanowisko postojowe, na którym znak umieszczono, jest przeznaczone dla pojazdu samochodowego uprawnionej osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej oraz dla kierującego pojazdem przewożącego taką osobę. Zatem usytuowanie omawianych wyżej znaków drogowych jednoznacznie określa przeznaczenie części drogi, której znaki te dotyczą.

Wykroczenie, którego się dopuścił obwiniony można popełnić przy tym również w formie winy nieumyślnej. Rolą obwinionego było zatem ustalenie czy i na jakich zasadach może on zaparkować samochód w tym miejscu i dostosowanie się do obowiązującego oznakowania. Ignorując je popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw. Nie zastosował się do znaków drogowych D-18a i P-24, wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w §52 ust. 4 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy M. P., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynów obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 92 §1 kw zagrożone jest karą nagany lub grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.