Pełny tekst orzeczenia

Integralną częścią uzasadnienia ustnego jest wyrok Sądu Rejonowego z 13 marca 2014 roku wydany w sprawie I C 419/13, uzasadnienie tegoż Sądu, jak i wywiedziona apelacja pozwanego w formie pisemnej na aktach sto dwadzieścia..., znaczy na karcie w aktach 126 wraz z uzasadnieniem, które zawarte jest na karcie 128 do 132. I Sąd Okręgowy, co do apelacji pozwanego uznaje, iż ta apelacja jest zasadna częściowo. Apelacja jest bezzasadna, co do zarzutu naruszenia artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu cywilnego w aspekcie naruszenia przepisu artykułu 445 paragraf 1 Kodeksu cywilnego. Stwierdzić należy, że jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne, poprawne i zgodnie z doświadczeniem życiowym to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodu, artykuł 233 paragraf 1 kpc i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne, tylko w przypadku, gdy brak jest logiki wiązaniu wniosków z zebranymi materiał... z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych, praktycznych związków przyczynowo skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Wskazać trzeba, że w sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia prawidłowe i w tym zakresie Sąd Okręgowy w całości je aprobuje i przyjmuje jak swoje. W konsekwencji trzeba ustalić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej wykładni artykułu 445 paragraf 1 Kodeksu cywilnego w zakresie ustalonej kwoty zadośćuczynienia. Ustalona kwota 86 000 jest kwotą adekwatną do rozmiaru cierpień, jakich doznał poszkodowany powód w wyniku wypadku komunikacyjnego. Podzielić jednak należy zarzut apelacji, naruszenia artykułu 362 Kodeksu cywilnego mianowicie, przepis ten stanowi, iż jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Kwestia przyczynienia jest kwestią kluczową w tej sprawie i zasadniczą, jeżeli chodzi o zarzuty apelacyjne. Podnieść należy, że skoro obowiązek prowadzenia motocykla wynika z konkretnej i jednoznacznej normy prawnej, której celem jest bezpieczeństwo ruchu drogowego, uczestników tego ruchu to ciężar wykazania faktu, że brak uprawnień nie formalnych nie miał znaczenia dla powstania zwiększenia szkody winien obciążać pokrzywdzonego. I w tym zakresie, zdaniem Sądu Okręgowego to na poszkodowanym, na powodzie ciążył obowiązek wynikający z artykułu 6 Kodeksu cywilnego wykazania, że posiadał umiejętności do prowadzenia pojazdów motocyklowych, że posiada umiejętności do bezpiecznego poruszania się po drogach publicznych. Powód takiego dowodu nie przeprowadził, nie wnioskował też o przeprowadzenie takiego dowodu, dlatego też zdaniem Sądu Okręgowego można mówić o przyczynieniu się do powstania szkody. Zdaniem Sądu Okręgowego biorąc pod uwagę charakter naruszonej normy prawnej lub okoliczności towarzyszące zdarzeniu mianowicie: kierowanie pojazdem w ciągu dnia, w mieście, w miejscu ruchliwym wskazuje na przyczynienie rzędu 50% i też w takim też zakresie Sąd Okręgowy zmniejsza kwotę przyznanego zadośćuczynienia, jak i renty mianowicie, o 50%, co znalazło z mocy artykułu 386 paragraf 1 kpc wyraz w zmniejszeniu tego przyznanego zarówno zadośćuczynienia, jak i kwoty renty skapitalizowanej. Rację ma apelujący w części, iż doszło do naruszenia artykułu 481 Kodeksu cywilnego mianowicie w zakresie daty początkowej biegu odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia. Zgodnie z treścią artykułu 481 paragraf 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W myśl natomiast 455 Kodeksu cywilnego, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W rozpoznawanej sprawie, co ustala Sąd Okręgowy, ponieważ Sąd Rejonowy zaniechał poczynienia w tym zakresie ustaleń, co skutkuje zasadnym przyjęcie zarzutu artykuły 328 kpc, to powód zgłosił szkodę 4 października 2011 roku u ubezpieczyciela. W konsekwencji zasadnym jest zasądzenie odsetek po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia żądania, czyli od dnia 5 listopada 2011 roku. W tym zakresie Sąd nie podzielił dalej idącego żądania apelującego i zdaniem Sądu Okręgowego, odwołując się do przepisów artykułu 14 ustęp 1 Ustawy z 22 maja 2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych, to zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. To, ten termin możliwy jest do przedłużania, no, jeżeli zostanie wykazane, że ustalenie odszkodowania jest niemożliwe w tym terminie. No zdaniem Sądu Okręgowego brak jest jakichkolwiek przesłanek, aby ten termin przedłużyć, a skoro tak to zasadnym było ustalenie biegu terminu ustawowych odsetek od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia od 5 listopada 2011 roku i w tym zakresie też należało z mocy artykułu 386 paragraf 1 kpc, w związku z 13 paragraf 2 kpc zmienić, a jednocześnie z mocy artykułu 385 kpc dalej idącą apelację, również, co do odsetek oddalić. Jeżeli chodzi o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za postępowanie apelacyjne, to Sąd Okręgowy orzekł tutaj na podstawie artykułu 100 kpc, w związku z artykułem 391 paragraf 2. Zdaniem Sądu Okręgowego przepis artykułu 100 uzasadnia rozstrzygnięcie o kosztach postępowania albowiem określenie należnej sumy zależało od oceny Sądu, w szczególności, co do kwoty zadośćuczynienia.