Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Janusz Chmiel

SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2015 r.

sprawy: S. L.,

syna S. i U.,

ur. (...) w Z.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 kk, art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżyciela publicznego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 27 maja 2014r. sygn. akt II K 702/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 10 (dziesięć) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych, a w pozostałym zakresie kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V Ka 482/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu, wyrokiem z dnia 27 maja 2014 r. w sprawie II K 702/13, uznał oskarżonego S. L. za winnego popełnienia występku z art.157 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 25 lutego 2013 r. w P. uderzył A. S. pięścią w okolicę lewego oczodołu, w wyniku czego spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci: złamania ściany przyśrodkowej lewego oczodołu z obrzękiem powieki górnej i podrażnieniem spojówek oraz dysfunkcji nerwu bloczkowego lewego, które naruszyły czynności ciała pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni i za to przestępstwo skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie uznał oskarżonego za winnego występku z art. 190 § 1 kk polegającego na tym, ze w okresie od dnia 5 kwietnia 2013r. do 8 kwietnia 2013r. w P. kierował groźby karalne pozbawienia życia A. S., które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione i za to skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk Sąd połączył wymierzone kary jednostkowe i w ich miejsce wymierzył karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności. Następnie na mocy art.69 § 1 i 2 k.k. i art.70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres lat 3 tytułem próby. Na mocy art.71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych kary grzywny w wysokości 70 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. Na podstawie art.73 § 1 k.k. oddano oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego. Jednocześnie zasadzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. R. S. kwotę 708,48 zł w tym podatek Vat tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu., zaś oskarżonego obciążono kosztami sądowymi w całości.

Apelację wniósł prokurator i obrońca oskarżonego.

Obrońca zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi zarzucił:

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na tym, że oskarżony dopuścił się czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia pomimo poważnych wątpliwości wynikających z zeznań świadków W. W., K. N. i M. P. oraz wyjaśnień oskarżonego. Podnosząc ten zarzut wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary na niekorzyść oskarżonego. Powołując się na art. 438 pkt. 3 kpk wyrokowi zarzucił:

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na tym, że orzeczenie wobec S. L. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby jest wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobiegnięcia powrotowi do przestępstwa podczas gdy postawa oskarżonego wskazuje, iż brak jest wobec S. L. pozytywnej prognozy kryminologicznej. Podnosząc ten zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 4 i 6.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie sposób podzielić poglądu obrońcy wyrażonego w apelacji, że w sprawie nie istnieją dowody na to, że oskarżony uderzył pięścią w twarz pokrzywdzoną powodując u niej obrażenia okolic oka i że groził jej popełnieniem przestępstwa. Materiał dowodowy w postaci zeznań pokrzywdzonej A. S. wskazuje wyraźnie, że gdy zasłoniła ona swoim ciałem telewizor oskarżony będąc w stanie nietrzeźwym uderzył ją pięścią w twarz w okolice oka lewego (karta 173-174). Relacja ta została potwierdzona również innymi dowodami. W szczególności świadek K. N. potwierdził słowa pokrzywdzonej, wskazał iż mówiła mu ona, że została uderzona przez oskarżonego nadto zauważył, że miała tzw. „śliwę” pod okiem. Okoliczności zdarzenia potwierdziła również świadek M. P. – kurator oskarżonego, która zeznała, że w dniu zdarzenia – wieczorem pokrzywdzona do niej zadzwoniła i powiedziała, że ma uszkodzone oko i że oskarżony jest pijany. Natomiast świadek M. W. – funkcjonariusz Policji zeznał na k. 163 „w domu zastaliśmy konkubinę, która oświadczyła że byłą awantura i została uderzona przez p. L.. Widziałem obrażenia w okolicach oczodołu. Był widoczny ślad.” Sąd Rejonowy zatem nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych ustalając, że to nie kto inny , ale właśnie oskarżony L. spowodował obrażenia na twarzy swej konkubiny A. S.. Relacja przywołanych świadków w pełni koresponduje z zeznaniami samej pokrzywdzonej, dokumentacją i opinią lekarską i nie pozostawia wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego. Sąd w prawidłowy i wyczerpujący sposób ocenił zeznania w/w świadków i wywiódł logiczny wniosek, iż oskarżony uderzając pięścią w twarz pokrzywdzona spowodował u niej obrażenia ciała na okres powyżej 7 dni.

Również ustalenia faktyczne odnośnie gróźb kierowanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej są prawidłowe. Wskazują na to zeznania samej pokrzywdzonej ale również świadka K. N., który potwierdził, że pokrzywdzona mówiła mu o groźbach jakie pod jej adresem padały. W świetle tych nie budzących żadnych wątpliwości dowodów, prawidłowe są ustalenia Sądu Rejonowego co do wyczerpania przez oskarżonego znamion przestępstwa groźby karalnej na szkodę swej konkubiny. Argumenty podawane przez oskarżonego, a które miały wskazywać na jego niewinność zostały przez Sąd Rejonowy zweryfikowane i ocenione. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął iż nie mogły one podważyć wersji pokrzywdzonej. Nie sposób zatem mówić o jakimkolwiek błędzie w ustaleniach faktycznych odnośnie drugiego z czynów przypisanych oskarżonemu, bowiem Sąd z właściwie przeprowadzonych i ocenionych dowodów wysnuł trafne wnioski co do faktycznego przebiegu zdarzenia.

W tym miejscu należy przywołać utrwalony w tym zakresie pogląd orzecznictwa że : „ istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego , innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na te kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać jakich uchybień w świetle zgodności lub niezgodności z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniem wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sad I instancji. (wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 2005r. WA 10/05 OSN w SK 2005/1/1947).

Obrońca tymczasem w apelacji nie wykazuje jakich konkretnych uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Zarzut apelacyjny w ocenie Sądu Odwoławczego sprowadza się do polemiki z ustaleniami Sądu Rejonowego wyrażonymi w zaskarżonym wyroku. Należy przecież pamiętać, że sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 marca 2007r. WA 8/07 OSN w SK 2007/1/559) Zatem dla skuteczności zarzutu apelacyjnego koniecznym, by było wykazanie gdzie tkwi źródło błędu, czyli wskazanie, że naruszono przepisy postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, że konkretny dowód został oceniony w sposób dowolny z naruszeniem zasady zawartej w art. 7 kpk jak również w czym konkretnie przejawia się ta dowolność lub by ustalenia oparto na dowodach, które nie zostały wprowadzone do procesu karnego w trybie określonym przez przepisy kpk. Tymczasem apelacja na takie błędy w ocenie materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy nie wskazuje, a Sąd II instancji się ich nie dopatrzył.

W tym stanie rzeczy środek odwoławczy należało uznać za nieskuteczny, gdyż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych mając na uwadze cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i dokonał jego rzetelnej oceny, kierując się zasadami określonymi w treści art.7 k.p.k. a w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia w sposób wnikliwy i szczegółowy dał wyraz temu na jakich dowodach oparł swe rozstrzygnięcie, jakie dowody odrzucił i w jakim zakresie oraz wskazał na powody swojej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Również apelacja Prokuratora na uwzględnienie nie zasługuje, a stawiany zaskarżonemu wyrokowi zarzut błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego S. L., nie jest zasadny. Istotnie oskarżony był już kilkukrotnie karany, co sugerować by mogło zaistnienie faktu podnoszonego w apelacji, że nie sposób wywieść pozytywnej prognozy kryminologicznej w stosunku do niego. Nie jest to jednak tak jednoznaczne jak chciałby tego skarżący. Zacytować w tym miejscu wypada orzeczenie Sadu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 marca 2009 r. sygn. akt II AKa 42/09: „ Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocenna, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Nie stanowi natomiast przeszkody dla zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary dotychczasowa karalność sprawcy, także za przestępstwo umyślne.”

Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy miał w polu widzenia fakt dotychczasowej karalności oskarżonego i mimo tego faktu wywiódł trafne – zdaniem sądu odwoławczego – przekonanie o tym, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania obwarowana dozorem kuratora spełni swe cele wobec oskarżonego i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Jeśli idzie o postawę S. L., to z pewnością nie jest ona godna pochwały i nawet ewentualna rozrzutność pokrzywdzonej nie usprawiedliwiała jego zachowania (wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego) jednakże nie może zejść z pola widzenia fakt, iż pokrzywdzona wyjechała do Francji i na nowo ułożyła sobie życie. Oskarżony nie ma z nią już kontaktu i bezpośredniej styczności. Zatem z pewnością nie będzie dochodzić między nimi do sytuacji konfliktowych. Nadto oskarżony ma syna na którego utrzymanie winien łożyć, posiada stałe źródło dochodu co niewątpliwie ma wpływ na jego stabilizację życiową. W tej konkretnej sytuacji dobro małoletniego dziecka, wymaga aby oskarżony dalej pracował i łożył na jego utrzymanie niż przebywał w warunkach izolacji więziennej. Nadto kara grzywny orzeczona przez Sąd w wyroku i konieczność zapłaty stosunkowo wysokich kosztów sądowych odniesie niewątpliwy skutek w sferze osobistej oskarżonego i będzie finansową dolegliwością za czyn, którego się dopuścił. Sąd Rejonowy słusznie kształtując karę położył nacisk na finansowy aspekt wymierzonej kary. W tych okolicznościach można wywieść skuteczną pozytywną prognozę co do tego, że S. L. w przyszłości nie wejdzie już w konflikt z prawem a to skazanie będzie dla niej wystarczającą nauczką i wdroży go w przyszłości do przestrzegania porządku prawnego.

Stąd też utrzymano w mocy zaskarżony wyrok tak w zakresie winy jak i w zakresie kary orzeczonej wobec oskarżonego nie znajdując podstaw do jej zmiany.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636 § 2 k.p.k. w zw z art. 633 kpk obciążając nimi oskarżonego w części jako że wniesiony w jego imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony, zaś w pozostałym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa gdyż środek odwoławczy wniesiony przez Prokuratora nie został uwzględniony.