Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Protokolant: Anna Mańka

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 r.

sprawy: C. M.,

syna J. i E.,

ur. (...) w R.

obwinionego o wykroczenie z art. 93 pkt 8 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i art. 82 § 2 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 29 sierpnia 2014r. sygn. akt II W 864/13

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych.

Sygn. Akt V.2 Ka 643/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał obwinionego C. M. za winnego tego, że:

w okresie od stycznia 2012 roku do grudnia 2012 roku w R. będąc obowiązanym na podstawie przepisów o ochronie przeciwpożarowej do zapewnienia warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu będąc zarządcą budynku przy ul. (...) nie dopełnił obowiązku polegającego na utrzymaniu urządzeń przeciwpożarowych w stanie pełnej sprawności technicznej i funkcjonalnej w ten sposób, że uchybił obowiązkowi przeprowadzenia okresowej, w terminie co sześć miesięcy, kontroli ustalonej przez producenta, polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego instalacji narażonych na szkodliwe wpływy atmosferyczne i niszczące działanie czynników w postaci klapy oddymiającej, która jest urządzeniem stanowiącym zabezpieczenie przeciwpożarowe budynku oraz systemu oddymiania grawitacyjnego klatki schodowej,

tj. popełnienia wykroczenie z art. 93 pkt 8 Ustawy z dnia 7 dnia lipca 1994 roku - Prawo Budowlane i art. 82 § 2 k.w. w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109 poz. 719) i za to na mocy art. 82 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego, który na podstawie art. 103 § 2 k.p.w zaskarżył wyrok w części, tj. w zakresie pkt I., którym obwiniony C. M. został uznany za winnego popełnienia zarzuconego mu wykroczenia.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w wyrokowi w zaskarżonej części zarzucił błędy w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku w zaskarżonej części polegające na przyjęciu, iż:

- obwiniony popełnił zarzucony mu czyn w okresie od stycznia 2012 roku do grudnia 2012 roku, w sytuacji, gdy kierując się ustaleniami Sądu I instancji co do terminowości przeprowadzania kontroli stanu technicznego sytemu oddymiania oraz klapy oddymiającej, zabudowanych w budynku położonym w R. przy ul. (...), obwiniony był zobowiązany do wykonania (zlecenia) czynności kontrolnych do dnia 3 kwietnia 2012 roku, wobec czego zarzucony obwinionemu czyn został popełniony w dniu 4 kwietnia 2012 roku,

- obwiniony działając w sposób nieumyślny dopuścił się popełnienia zarzuconego mu wykroczenia nie przeprowadzając kontroli i konserwacji systemu oddymiania co 6 miesięcy w sytuacji, gdy obwinionemu nie sposób zarzucić naruszenia norm ostrożności, gdyż przy ustalaniu terminów przeglądów tej instalacji opierał się na pisemnej instrukcji wydanej przez firmę montującą instalację przeciwpożarową w budynku, wobec czego nie naruszył reguł ostrożności, które powinien był zachować przy ustalaniu wymagań dotyczących kontroli instalacji przeciwpożarowej w budynku.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k i art. 437 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w oraz art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w wniósł:

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w związku z upływem terminu przedawnienia orzekania co do wykroczenia zarzuconego obwinionemu, przy ustaleniu, iż zarzucony czyn miał miejsce w dniu 4 kwietnia 2012 roku i umorzenie postępowania,

na wypadek nie uwzględnienia powyższego wniosku

- o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie przez uniewinnienie obwinionego,

ewentualnie

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Raciborzu do ponownego rozpoznania.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obrońcy obwinionego na uwzględnienie nie zasługiwała, apelacja ta bowiem w zakresie, w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku całkowicie pozbawiona była słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie uznał za nieprzekonywujące wyjaśnienia obwinionego, który zapewniał, iż dochowywał terminów przeglądu instalacji systemu oddymiania. Odnosząc się do tego stwierdzenia, należy jednoznacznie podkreślić, iż obowiązujący w tym zakresie § 3 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109 poz. 719) stanowi, iż „przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne powinny być przeprowadzane w okresach ustalonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku”.

Z kolei instrukcja centrali oddymiania (...)-K, (...)-K, producent urządzenia, tj. firma (...) + H (...) Spółka z o.o. zaleca konserwację tego urządzenia co 6 miesięcy przez producenta lub jedną z firm przez producenta autoryzowanych.

Innymi słowy, obwiniony był zobowiązany do przeprowadzania kontroli systemu oddymiania co pół roku, nie zaś, jak twierdził, jedynie raz w roku. Czym innym jest bowiem obowiązek przeprowadzania okresowych kontroli systemów przeciwpożarowych, a czym innym warunki gwarancji na zamontowanie takiego systemu. W drugim ze wskazanych przypadków skutkiem jest wyłącznie utrata uprawnień gwarancyjnych. Obwiniony jest osobą dorosłą, nie dotkniętą jakimikolwiek zaburzeniami umysłowymi, stąd też sytuacje te winien odróżniać, że określone sfery powinne nakłada na niego Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109 poz. 719), a inne karta gwarancyjna wystawiona przez firmę zamontowującą dane urządzenie. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego należy uznać za naiwne i nie przekonywujące. Jest zatem oczywiste, iż w okresie objętym zarzutem, tj. od stycznia 2012 roku do grudnia 2012 roku, obwiniony nie dopełniał nałożonego na niego rozporządzeniem jw. obowiązku przeprowadzania kontroli i tym samym wyczerpał on dyspozycję art. 72 § 2 k.w. oraz art. 93 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109 poz. 719). W odpowiedzi na sugestie skarżącego odnośnie czasokresu popełnionego wykroczenia godzi się jedynie przypomnieć, że dokonywanie kontroli urządzeń przeciwpożarowych raz do roku nie wypełniało w żadnym zakresie obowiązków wynikających z powyższego rozporządzenia, gdyż wymagało to kontroli co 6 miesięcy. Tak więc nie może być mowy, że obwiniony poprzez kontrole coroczne w jakimkolwiek stopniu wypełniał wymogi wspomnianego rozporządzenia, a tym samym wszelkie dywagacje skarżącego odnośnie wskazywanych dat i mającego w związku z tym nastąpić przedawnieniem mają wyłącznie spekulatywny charakter. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wymierzonej obwinionemu kary grzywny żadną miarą nie można uznać za rażąco surową, dlatego też i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z tych względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.