Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1494/13 z powództwa S. U. przeciwko Gminie Ł. o zapłatę kwoty 33.034,62 zł tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego uprawnionej S. S. zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 13.732,62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 września 2013 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, a nadto zasądził od S. U. na rzecz Gminy Ł. kwotę 698,16 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie punktu 1 oraz 3. Wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku, w postaci naruszenia:

1.  art. 227 w zw. z art. 229 i art. 230 k.p.c. polegającego na uznaniu, że w niniejszej sprawie strona pozwana ostatecznie nie kwestionowała faktu wysokości odszkodowania dochodzonego pozwem, a co za tym idzie, że nie ma konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego na tę okoliczność, podczas gdy pozwany zakwestionował twierdzenia pozwu w tym przedmiocie;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny zebranych w sprawie dowodów poprzez dowolną ich ocenę i brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego, czego skutkiem było przyjęcie, że powód przedstawił rozliczenie należności za okres wskazany w pozwie, a tym samym, że roszczenie powoda zostało udowodnione co do zasady i wysokości, podczas gdy powód nie dowiódł wysokości dochodzonego roszczenia.

W oparciu tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej i drugiej instancji, w tym kosztach zastępstwa procesowego w ten sposób, że powód zostanie w całości obciążony kosztami. W ramach wniosków ewentualnych skarżący wniósł o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej drugiej instancji, w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

W pierwszej kolejności za chybiony należy uznać zarzut naruszenia przepisów art. 227 w zw. z art. 229 i art. 230 k.p.c. polegającego na uznaniu, że w niniejszej sprawie strona pozwana ostatecznie nie kwestionowała faktu wysokości odszkodowania dochodzonego pozwem. Podkreślenia wymaga fakt, iż jak wynika ze złożonych do akt sprawy pism procesowych pozwany wyłącznie jeden raz zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując, iż z pozwu nie wynika, co się konkretnie składa na dochodzoną pozwem kwotę, jak również, iż nie są jasne kryteria, jakimi powód się kierował przy określaniu wysokości swojego roszczenia. W dalszym toku procesu, a zwłaszcza po złożeniu przez powoda odpowiedzi na sprzeciw pozwanego zawierającej szczegółowe rozliczenie należności dochodzonej pozwem, jak i wyjaśnienie, jakie konkretnie kwoty na należność tę się składają, strona pozwana już nie kwestionowała sposobu wyliczenia przez powoda kwoty odszkodowania. Polemiki z przedstawionym przez powoda zestawieniem kwot i stawek czynszu apelujący nie podjął w szczególności na terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 12 lutego 2014 roku, z której przebiegu został sporządzony protokół, którego strona pozwana nie zdołała skutecznie sprostować bądź uzupełnić. W konkluzji należało stwierdzić, iż w sytuacji, gdy powód przedstawił szczegółowe wyliczenie stawek czynszu, na podstawie których dokonał ostatecznego obliczenia wysokości należnego odszkodowania, pozwany natomiast tych konkretnie stawek już nie zakwestionował, jak również nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na to, iż w okresach czasu, których dotyczy niniejsze postępowanie, faktycznie obowiązywały inne stawki w odniesieniu do spornego lokalu, Sąd Rejonowy w pełni trafnie uznał, iż wysokość stawek czynszu za okres od lutego 2006 roku do września 2013 roku w istocie stanowiła okoliczność bezsporną, nie wymagającą już dowodu.

Nietrafnie również skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów i brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Przypomnieć należy, iż w myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy w szczególności trafnie ustalił, jakie kwoty składają się ostatecznie na dochodzone roszczenie oraz jaka jest wysokość tego roszczenia w części, w jakiej nie było ono przedawnione. Podkreślenia wymaga przede wszystkim to, iż powód dokładnie określił, że na dochodzone przez niego roszczenie składają się jedynie nie przewyższające średnich stawek stawki czynszu za 1m ² mieszkania pomnożone przez łączną powierzchnię lokalu (48,54 m ²) oraz ilość miesięcy, za jakie jest dochodzone od Gminy odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego. W rozpoznawanej sprawie okolicznością bezsporną jest to, iż S. S., wobec której został orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 23 lutego 2005 roku nakaz opróżnienia lokalu przy ulicy (...) w Ł., nadal w lokalu tym zamieszkuje, nie uiszczając za ten lokal żadnych należności. Wobec powyższego, w świetle aktualnych poglądów wyrażonych w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości, żądanie zasądzenia od pozwanej Gminy odszkodowania, na które składa się wyłącznie czynsz najmu, a nie zaś jakiekolwiek inne opłaty związane z używaniem lokalu, należało uznać za usprawiedliwione.

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, iż wysokość dochodzonego roszczenia została przez powoda prawidłowo wyjaśniona i wykazana, pozwany zaś tej wysokości nie zdołał ostatecznie skutecznie zakwestionować. Zauważyć bowiem należy, iż strona powodowa w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty wskazała obowiązujące, a nadto możliwe do uzyskania i nie odbiegające od średnich stawki czynszu w okresie od lutego 2006 roku do września 2013 roku determinujące wyliczenie odszkodowania od byłej lokatorki. Stawki te, jak podkreślono, odpowiadały średnim stawkom obowiązującym w danym okresie na (...) rynku mieszkaniowym, a nadto takim, jakie powód pobierał od innych najemców, tj. 7,27 zł/m ² w okresie od lutego 2006 roku do grudnia 2011 roku oraz 8,21 zł/m ² w okresie od stycznia 2012 roku do września 2013 roku. Przy uwzględnieniu metrażu zajmowanego lokalu (48,54 m ²), dało to kwotę czynszu w wysokości 352,88 złotych od lutego 2006 roku do grudnia 2011 oraz 398,51 złotych od stycznia 2012 roku do września 2013 roku.

W świetle powyższego zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż powód precyzyjnie i szczegółowo wykazał, co dokładnie składało się na kwotę należnego odszkodowania. W sytuacji zatem rzetelnego przedstawienia przez powoda kwot składających się na dochodzone roszczenie, to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, iż wyliczenie przez powoda wysokości należnego odszkodowania zostało dokonane w sposób błędny, czego jednakże pozwany nie zdołał skutecznie przeprowadzić. Apelujący ograniczył się bowiem w niniejszej sprawie do jednorazowego tylko stwierdzenia, że nie wie, co się składa na dochodzone przez powoda roszczenie i nie przedstawił jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, iż określone przez powoda stawki czynszu są stawkami niemożliwymi do osiągnięcia przez powoda na rynku (...) w okresie, za jaki dochodzone jest roszczenie, jak również w odniesieniu do standardu spornego lokalu. Z tych też względów należało uznać, iż przedstawiona przez pozwanego w treści apelacji argumentacja stanowi jedynie niczym nieuzasadnioną i gołosłowną polemikę z w pełni trafnymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.