Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Ministra Skarbu Państwa

przeciwko R. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt VII GC 191/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla w całości wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 4 października 2013r., sygn. akt VII GC 191/13 i powództwo oddala oraz zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 7 217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu;

2. zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 903/14

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym przeciwko R. S., Skarb Państwa-Minister Skarbu Państwa wniósł, wobec bezskuteczności egzekucji prowadzonej przeciwko (...) sp. z o.o. w K. (dalej Spółka (...)), o zasadzenie na podstawie art. 299 k.s.h. od pozwanego (członka zarządu Spółki (...) w chwili powstania zobowiązania) na rzecz strony powodowej kwoty 1.058.276,54 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.045.676,54 zł od dnia wniesienia pozwu, wraz z kosztami procesu.

Na kanwie dochodzonego roszczenia strona powodowa podała, że na dochodzona pretensję składają się: kwota 514.550,12 zł wynikająca z wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z 8 września 2010 r. wydanego do sygn. I C 1517/08, przeciwko Spółce (...), zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 29 marca 2011 r. do sygn. akt I ACa 124/11; odsetki ustawowe skapitalizowane, liczone od kwoty głównej w wysokości 531.126,42 zł; koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 12.600 zł zasądzone w/w wyrokami.

W sprzeciwie do wydanego przez Sąd Okręgowy w Kielcach wyroku zaocznego z 4 listopada 2013 r., uwzględniającego żądanie pozwu, w całości, pozwany wskazał na brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu na podstawie art. 299 k.s.h., ponieważ w sprawie: powód nie wykazał bezskuteczności egzekucji z majątku Spółki (...); powód nie wykazał prowadzenia egzekucji do całego majątku Spółki (...); pozwany nie może ponosić odpowiedzialności w oparciu o art. 299 k.s.h. z uwagi na zaniechanie przez stronę powodową wystąpienia odpowiednio wcześniej o udzielenie zabezpieczenia na składnikach majątku Spółki (...) oraz zaniechania egzekucji do innych składników Spółki (...); odpowiedzialność Spółki (...) ma charakter rzeczowy (jako dłużnika hipotecznego), co wadliwie i niezgodnie z art. 319 k.p.c. pominęły Sądy orzekające w sprawie o zapłatę; pozwany w dacie wydania przez Sąd Apelacyjny w Krakowie nie pełnił już funkcji członka zarządu Spółki (...).

Wyrokiem z 15 kwietnia 2014 r. wydanym do sygn. akt VII GC 191/13 Sąd Okręgowy w Kielcach: w pkt. I uchylił wyżej wspomniany wyrok zaoczny; w pkt. II zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1.058,276,54 zł z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 13 % od kwoty 1.045.676,54 zł od 2 lipca 2013 r. i dalszymi każdorazowymi odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty oraz kwotę 7.200 zł tytułem kosztów procesu; w pkt. III nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

W ustaleniach stanu faktycznego sprawy poczynionymi na kanwie wydanego orzeczenia Sąd I instancji wskazał, że w sprawie prowadzonej do sygn. akt I C 1517/08 Sąd Okręgowy w Kielcach w wyroku z 9 września 2010 r.: w pkt. I zasadził od (...) sp. z o.o. i Spółki (...) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 514.550,12 z ustawowymi odsetkami od pierwszej ze spółek (pkt. I a) od kwoty 502.743,43 zł od 1 marca 2008 r. i od kwoty 11.425,83 zł od 8 września 2008 r., zaś od drugiej spółki (pkt. I b) od kwoty 380.861,38 od 1 marca 2005 r., od kwoty 121.882,05 od 30 maja 2008 r. od kwoty 11.425,83 od 8 września 2008 r. i od kwoty 380,86 zł od 14 października 2009 r. w każdym wypadku do dnia zapłaty, z tym, że spełnienie świadczenia przez jednego pozwanych w całości lub w części zwalnia drugiego od obowiązku do wysokości spełnionego świadczenia; w pkt. II oddalił powództwo w pozostałej części; w pkt. III nakazał pobrać koszty sądowe; w pkt. IV zasądził od obu spółek na rzecz Skarbu Państwa kwotę 7.200 zł z tym, że spełnienie świadczenia przez jednego pozwanych w całości lub w części zwalnia drugiego od obowiązku do wysokości spełnionego świadczenia.

Jednakże na skutek apelacji strony powodowej i Spółki (...) Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z 29 marca 2011 r., zmienił wyżej wskazany wyrok Sądu Okręgowego poprzez nadanie mu w pkt. I b treści „ od (...) sp. z o.o. w K. od kwoty 502.743,43 zł od dnia 1 marca 2005 r. do dnia zapłaty, od kwoty 380,86 od dnia 21 marca 2005 r. do dnia zapłaty, od kwoty 2.285,16 zł od dnia 21 lipca 2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 4.189,48 zł od dnia 21 października 2007 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.141,58 zł od dnia 21 lipca 2008 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 380,86 zł od dnia 21 października 2008 r. do dnia zapłaty. Nadto Sąd Apelacyjny oddalił apelację strony pozwanej oraz strony powodowej w pozostałej części, tudzież zasądził od Spółki (...) na rzecz strony powodowej kwotę 5.400 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Po uzyskaniu przez stronę powodową tytułu wykonawczego i wniesienia wniosku egzekucyjnego, Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Ostrowcu Świętokrzyskim wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko Spółce (...). Jednakże z postanowienia Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim z 22 lutego 2012 r. jednoznacznie wynika, że nieruchomość z której wierzyciel wnioskował przeprowadzenie egzekucji, dłużnik Spółka (...) wyzbył się majątku w postaci jej sprzedaży, najpierw na rzecz (...) sp. z o.o., która to następnie nieruchomość sprzedała na rzecz pozwanego R. S. (członka zarządu Spółki (...)).

Jakkolwiek nie zapadło orzeczenie o bezskuteczności egzekucji, to jednak egzekucja prowadzona przeciwko Spółce (...) okazała się bezskuteczna.

W rozważaniach prawnych Sąd I instancji w szczególności wywiódł, że wobec umorzenia ze względu na bezskuteczność egzekucji wobec Spółki (...), powód wykazał podstawę swego roszczenia. Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pełniący taką funkcję w okresie powstania istotnego z punktu widzenia przepisu art. 299 k.s.h. zobowiązania może jednak uwolnić się od odpowiedzialności za zobowiązania spółki po wykazaniu na zasadach art. 6 k.c. przesłanek określonych w § 2 art. 299 k.s.h.

Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że egzekucja jest bezskuteczna, gdy odnosi się do jakiegokolwiek elementu majątku spółki, a nie do całej jego masy. Otóż wierzyciel w związku z tym musi wykazać skuteczność przedstawienia odpowiednich składników majątkowych, z których może się zaspokoić. Następnie Sąd Okręgowy wywiódł, że nie ma potrzeby, aby wierzyciel wykorzystał wszystkie sposoby egzekucji (wystarczy jeden). Zostało następnie zaznaczone, że za bezskuteczną egzekucję należy uznać wypadki określone w art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. 2012, 1112 j.t. dalej u.p.u.n.), które w pierwszym z tych przepisów dotyczą oddalenia przez sąd wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarczy na zaspokojenie kosztów postępowania.

W kolejności Sąd Okręgowy po omówieniu problemu przedawnienia roszczeń wynikających z art. 299 k.s.h. zaznaczył, że zgodnie z poglądami judykatury odpowiedzialność członków zarządu może dotyczyć także zobowiązań o charakterze publicznoprawnym. Odpowiedzialność ta nie odnosi się jednak do zasądzonych w tytule wykonawczym kosztów procesu i kosztów postępowania egzekucyjnego.

Na kanwie zaś art. 299 § 1 i 2 k.s.h., po przytoczeniu teoretycznych aspektów problemów z przepisem się wiążących Sąd Okręgowy wywiódł, że pozwany był członkiem zarządu Spółki (...) w dacie powstania przedmiotowego zobowiązania. Okoliczność zaś, że przestał następnie pełnić obowiązki członka zarządu w Spółce nie ma w sprawie znaczenia. Pozwany nie wykazał w toku postępowania przesłanek, na podstawie których mógł uwolnić się od odpowiedzialności za zobowiązania spółki. Wbrew zaś twierdzeniom pozwanego bezskuteczność egzekucji, jako przesłanki odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczona odpowiedzialnością za jej zobowiązania może być wykazana za pomocą różnych środków dowodowych i nie jest konieczne jej stwierdzenie w postępowaniu egzekucyjnym postanowieniem o umorzenie egzekucji.

Następnie Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska pozwanego, że zaniechanie przez wierzyciela dokonanie zabezpieczenia majątku dłużnika oznacza, że bezskuteczność egzekucji spowodował sam wierzyciel, stąd też w tej sytuacji nie można przyjąć bezskuteczności egzekucji. Otóż bezskuteczność egzekucji oznacza przede wszystkim, że nie doszło do zaspokojenia wierzyciela w toku postępowania egzekucyjnego wszczętego i prowadzonego według przepisów kodeksy postępowania cywilnego. Nie ma więc potrzeby wykazywania przez wierzyciela wykorzystania przez niego wszelkich sposobów egzekucji, bo wystarczy wykazanie bezskuteczności zaspokojenia przy wykorzystaniu jednego z nich.

W kolejności Sąd Okręgowy nie zaakceptował zarzut pozwanego odnośnie przyjęcia jego odpowiedzialności, pomimo, że odpowiedzialność Spółki (...) ma charakter rzeczowy, jako dłużnika hipotecznego.

W końcu Sąd Okręgowy zakwestionował tezę braku podstaw przyjęcia odpowiedzialności pozwanego, gdyż w dacie powstania zobowiązania tj. dacie wydania wyroku z 29 marca 2011 r. przez Sąd Apelacyjny, nie pełnił on funkcji członka zarządu Spółki (...). Otóż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zeznania świadka M. Ł. nie mogły wpłynąć na zmianę ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego sprawy i poczynionych rozważań prawnych.

W przedmiocie zasadzonych odsetek Sąd I instancji powołał przepis art. 481 § 1 i 2 k.p.c., zaś odnośnie kosztów postępowania art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

W apelacji od powyższego orzeczenia dotyczącej jego pkt. II pozwany zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie art. 214 § 1 k.p.c. poprzez nieodroczenie terminu rozprawy 9 kwietnia 2014 pomimo usprawiedliwienia nieobecności na niej pozwanego wywołanej wydarzeniem o charakterze nadzwyczajnym w postaci awarii samochodu w czasie podróży w B.,

2) naruszenia art. 227 i art. 299 k.p.c. poprzez nieprzesłuchanie pozwanego w charakterze strony spowodowanej brakiem odroczenia rozprawy z 9 kwietnia 2014 r, pomimo usprawiedliwienia jego nieobecności,

3) pozbawienie pozwanego możliwości obrony swych praw (art. 379 pkt. 5 k.p.c.) poprzez nieprzesłuchanie pozwanego w charakterze strony spowodowanej brakiem odroczenia rozprawy 9 kwietnia 2014 r.,

4) naruszenie art. 299 § 1 k.s.h. poprzez przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za zobowiązania Spółki (...), pomimo, że zobowiązanie tej spółki miało charakter wyłącznie rzeczowy, jako dłużnika hipotecznego - wieczystego użytkowania nieruchomości obciążonego ustanowioną na rzecz Skarbu Państwa hipoteką nieruchomości położonej w O., obj. księgą wieczystą KW (...),

5) naruszenie art. 5 k.c. poprzez przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za zobowiązania Spółki (...), pomimo, że zobowiązania Spółki miało charakter wyłącznie rzeczowy,

6) naruszenie art. 299 § 1 k.s.h. w zw. z art. 316 k.p.c. poprzez przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za nieistniejące zobowiązanie Spółki (...), która w dacie wydania zaskarżonego wyroku, a nawet w dacie wniesienia powództwa, czy wręcz wszczęcia przeciwko niej egzekucji przez Skarb Państwa nie ponosiła już odpowiedzialności wobec Skarbu Państwa z uwagi na wyzbycie się użytkowania wieczystego obciążonego ustanowionego na rzecz Skarbu Państwa hipoteką nieruchomości j.w.,

7) naruszenie art. 299 § 1 k.s.h. poprzez przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za zobowiązania Spółki (...) pomimo niewykazania bezskuteczności z jej majątku, jak również pomimo wszczęcia wobec niej egzekucji w momencie, w którym nie mogła już ponosić odpowiedzialności wobec Skarbu Państwa z uwagi na wyzbycie się wieczystego użytkowania obciążonego ustanowionego na rzecz Skarbu Państwa hipoteką nieruchomości j.w.

W oparciu o powyższe apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie w całości powództwa i zasadzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych,

względnie o:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji powoda i zasadzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda musiała odnieść zamierzony skutek prawny i doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie wydanego w sprawie wyroku zaocznego, oddalenie powództwa oraz zasądzenia kosztów postępowania pierwszo-instancyjnego.

Na wstępie jednak należy zauważyć, że strony nie kwestionowały wskazanych przez Sąd Okręgowy okoliczności stanu faktycznego sprawy (odmiennie jednak oceniając ich skutki), zaś ich spór ograniczał się w istocie do kwestii oceny prawnej sytuacji, w jakich znalazł się pozwany. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, że w stosunku do Spółki (...), w której pozwany pełnił funkcje prezesa zarządu, został wydany tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Apelacyjnego z 29 marca 2011 r. sygn. Akt I ACa 124/11 (wyżej szczegółowo opisany) zaopatrzony w klauzulę wykonalności i wszczęcia przez stronę powodową w oparciu wspomniany tytuł nieskutecznego postępowania egzekucyjnego, z uwagi na wyzbycie się przez Spółkę prawa użytkowania wieczystego co do nieruchomości obciążonej hipoteką zwykłą umowną, do którego wierzyciel wnioskował przeprowadzenie egzekucji. Jednakże do ustalonego w sprawie stanu faktycznego dodać trzeba, że abstrahując od związania Sądu meritii orzeczeniem wydanym przez Sąd Apelacyjny w sprawie I ACa 124/41, co do podstawy odpowiedzialności Spółki (...) - jest również między stronami okolicznością niesporną, że wspomniana Spółka ponosiła w stosunku do wierzyciela-strony powodowej odpowiedzialność rzeczową, gdyż jest jednym z kolejnych użytkowników wieczystych nieruchomości położonej w O. obj. księgą wieczystą KW (...), w stosunku do której została ustanowiona na rzecz strony powodowej hipoteka zwykła umowna. Fakt ten bezsprzecznie wynika, nie będąc niekwestionowany przez stronę powodową, choćby z uzasadnienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie do wyroku z 28 marca 2011 r.(k.145/2). Konsekwencja takiego stanu rzeczy jest to, że prawo wieczystego użytkowania nieruchomości obciążonej hipoteką może być przeniesione na inny podmiot, co prowadzi do zwolnienia zbywcy nieruchomości odpowiedzialnością rzeczową, kosztem jej nabywcy prawa. Na kanwie zaoferowanego w sprawie materiału dowodowego łatwo ustalić, że Spółka (...) nie była pierwszym w stosunku do strony powodowej podmiotem odpowiedzialnym rzeczowo z obciążenia prawa użytkowania wieczystego hipoteką zwykłą umowną, gdyż to (...) sp. z o.o. w O. ustanowiła wspomnianą hipotekę na rzecz Skarbu Państwa. Po zbyciu w dniu 13 maja 2010 r. przez Spółkę (...) przedmiotowego prawa użytkowania wieczystego na następny podmiot, tj. (...) sp. z o.o. (wpis nastąpił 5 lipca 2010 r.), a następnie na R. S. jako osoby fizycznej, po czym na (...) sp. z o.o. (odpis KW k. 81-92), to poszczególni nabywcy prawa stawali się po kolei rzeczowo odpowiedzialnymi z tytułu obciążenia go hipoteką umowna zwykłą, zwalniając z odpowiedzialności zbywców. Na tle powyższych ustaleń zauważyć trzeba, że użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości nadal stanowi przedmiot zabezpieczenia hipotecznego, stąd też Skarb Państwa nadal może dochodzić z niej zaspokojenia. W tym miejscu przyznać trzeba rację apelującemu, że strona powodowa bywa w zaspokojeniu wyręczana, ponieważ w decyzji Starosty (...) z 8 kwietnia 2014 r., należne pozwanemu jako użytkownikowi wieczystemu odszkodowania z tytułu wywłaszczenia części przedmiotowej nieruchomości pomniejszyła o kwotę, która następnie została przyznana wierzycielowi hipotecznemu ( vide decyzja Starosty (...) dołączona do apelacji k. 218-219).

Powyższe ma podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ strona pozwana nie poniosła w istocie jakiejkolwiek szkody w braku zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcia postępowania układowego Spółki (...), który zresztą z uwagi na wskazane wcześniej okoliczności był bezprzedmiotowy. Zaistniała zatem przesłanka egzoneracyjna o której mowa w art. 299 § 2 k.s.h. Konkludując stwierdzić należy, że strona powodowa jest nadal wierzycielem hipotecznym, przy czym przedmiotem jej roszczeń jest to samo co pierwotnie wieczyste użytkowanie wieczyste. Należy przy tej okazji w pełni się zgodzić z wnioskami apelacji stawianymi na ostatnim miejscu, że ogłoszenie upadłości Spółki (...) nic by nie zmieniło w sytuacji prawnej Skarbu Państwa, a wręcz byłoby dla niego potencjalnie niekorzystne, gdyż koszty postępowania upadłościowego mogłyby zmniejszyć wartość zaspokojenia.

Powyższa ocena usuwa potrzebę ustosunkowywania się do pozostałych zarzutów apelacji, jako bezprzedmiotowych. Tym niemniej jednak, abstrahując od wywodów o braku odpowiedzialności pozwanego za długi spółki z przyczyny nie poniesienia w warunkach art. 299 § 2 k.s.h. przez stronę powodową szkody, odnosząc się do zarzutu apelacji stawianego w pkt. 4 i 5 jej petitum, zauważyć należy, że uwzględnienie żądania pozwu mogłoby być uznane jako naruszenia przepisu art. 299 § 1 k.s.h. poprzez przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za zobowiązania Spółki (...), pomimo, że zobowiązanie tej spółki miało charakter wyłącznie rzeczowy, jako dłużnika hipotecznego - wieczystego użytkowania nieruchomości obciążonego ustanowioną na rzecz Skarbu Państwa hipoteką. To prawda, że Sąd Okręgowy był związany w warunkach art. 365 § 1 k.p.c. zakresem prawomocności orzeczenia wydanego w sprawie I ACa 124/11, w którym zignorowano fakt zobowiązania Spółki (...) jako mającej charakter wyłącznie rzeczowy, co doprowadziło do uwzględnienia żądania pozwu strony powodowej - tym niemniej jednak zgodnie z poglądami judykatury członkowie zarządu spółki z o.o. mogą kwestionować istnienie lub wysokość długu spółki, którego spłaty domagają się ich wierzyciele ( por. wyrok Sadu Najwyższego z 18 kwietnia 2007 r., V CSK 55/07, LEX nr 251525). Otóż jakkolwiek na zasadach art. 365 § 1 k.p.c. prawomocne orzeczenie stanowiące podstawę tytułu wykonawczego, w oparciu o który dokonywana jest egzekucja przeciwko spółce z o.o., wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, tudzież inne sądy i organy państwowe (…), jednakże wyrok prawomocny objęty jest powagą rzeczy osądzonej - w stosunku do toczącego się w innej sprawie postępowania - tylko wtedy, gdy w obydwu tych sprawach występują te same strony i ten sam podmiot rozstrzygnięcia (art. 366 k.p.c.). Oznacza to, że prawomocność wyroku przeciwko spółce z o.o. nie stwarza powagi rzeczy osadzonej w procesie przeciwko członkowi zarządu, który może ponosić własne zarzuty w stosunku do istnienia zobowiązania spółki. Zatem skoro Spółka (...) istotnie, na co zwraca uwagę pozwany, a czemu nie zaprzecza strona powodowa, ponosiła wobec Skarbu Państwa odpowiedzialność rzeczową, to też zgodzić się trzeba, że innego wymiaru nabiera jego odpowiedzialność jako członka zarządu Spółki. Wszak trafnie zauważa pozwany, że w takiej sytuacji strona powodowa mogła dochodzić zaspokojenia wierzytelności od Spółki jedynie z prawa wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości. Skierowanie egzekucji do innego majątku Spółki byłoby zatem bezskuteczne. Na tym tle należało dojść do wniosku, że w sytuacji w której odpowiedzialność spółki z o.o., której odpowiedzialność ma charakter rzeczowy jest wyłączona subsydiarna i nie mająca cech abstrakcyjnych odpowiedzialność członka jej zarządu, nie znajduje zastosowania. Nie może bowiem, jak to słusznie zauważa apelujący, dojść to takiej sytuacji, w której subsydiarnie odpowiedzialny za długi spółki członek jej zarządu, ponosi ją w większym niż spółka zakresie.

Z tych wszystkich względów, w oparciu o przepis art. 386 § 1 k.p.c. zmieniono zaskarżony w sprawie wyrok i oddalono powództwo oraz orzeczono o kosztach postępowania apelacyjnego zgodnie z zasada odpowiedzialności stron za wynik procesu przewidzianej w art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 2 i § 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielnej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).