Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA - Mirosława Strzelecka

Sędziowie SA - Ewa Plawgo

SO (del) - Małgorzata Janicz (spr.)

Protokolant st. sekr. sąd Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2015 r.

sprawy K. K. oskarżonego z art. 13§ 1 k.k. w zw. z art. 280§ 1 k.k. w zw. z art. 64§ 2 k.k., art. 278§ 1 k.k. w zw. z art. 64§ 1 k.k., art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§2, art. 291§ 1 k.k. w zw. z art. 64§ 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

z dnia 25 marca 2013 r., sygn. akt V K 216/09

I.  zmienia wyrok w zaskarżonej części wobec K. K. w ten sposób, że:

1.  uchyla rozstrzygnięcie o karze łącznej pozbawienia wolności i grzywny orzeczonej wobec K. K.;

2.  uchyla wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięć odnoszących się do zarzutów opisanych w pkt. I, II, IV,V, VII, IX, X i LIII wyroku i w tej części sprawę K. K. przekazuje Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania;

II. utrzymuje wyrok w mocy w pozostałej zaskarżonej części;

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§ 1 i 2 k.k. kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny wymierzone K. K. za zarzucane mu w pkt. III, VI, VIII wyroku łączy i wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 ( dziesięć) złotych;

IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 września 2008 roku do dnia 11 września 2010 roku zaś na poczet kary łącznej grzywny zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 września 2010roku do dnia 8 listopada 2010 roku przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając grzywnę za uiszczoną w całości;

V. zwalnia oskarżonego K. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków w sprawie i od opłat za obie instancje;

VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów M. K. i M. W., Kancelarie Adwokackie w W., kwoty po 738 zł w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu K. K. świadczoną przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

K. K. oskarżony został o:

I.  w dniu 01 sierpnia 2008 roku w miejscowości R., woj. (...), przy ul. (...) na terenie magazynów firmy (...) z siedzibą w R. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. po uprzednim doprowadzeniu do stanu bezbronności pracownika ochrony S. J. w ten sposób, że przewrócili go na podłogę, związali mu ręce i nogi, usiłowali zabrać w celu przywłaszczenia przewody elektryczne i oświetleniowe o nieustalonej wartości na szkodę w/wym. firmy, lecz czynu tego nie dokonali z uwagi na interwencję osób trzecich, przy czym K. O. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, zaś K. K. dopuścił się tego czynu będąc uprzednio skazany za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia, tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 k.k. w zbiegu z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

II.  w nocy pomiędzy godziną 23:14 01 sierpnia 2008 roku a godziną 00:23 02 sierpnia 2008 roku w miejscowości (...), gmina D., woj. (...), na stacji (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. podjechali na stację paliw samochodem (...) i zabrali w celu przywłaszczenia paliwa, które zatankowali, w postaci oleju napędowego w ilości 56,40 litra, za które nie zapłacili, a następnie odjechali, gdzie łączna suma strat wyniosła 265,64 złotych na szkodę M. R. właściciela stacji (...) w M., przy czym K. K. i K. O. czynu tego dopuścili się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

III.  w nocy 22 lipca 2008 roku w miejscowości Z., woj. (...), przy ul. (...) na terenie GS działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. włamali się do Baru (...) poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych skąd dokonali zaboru celem przywłaszczenia trzech automatów do gier wraz ze znajdującymi się w ich wnętrzu pieniędzmi, gdzie łączna suma strat wyniosła 30.116,11 złotych na szkodę firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., przy czym K. O. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, a K. K. dopuścił się tego czynu, będąc uprzednio skazany za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności, tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

• IV.  w nocy 02 sierpnia 2008 roku w W., woj. (...), na stacji paliw (...) przy ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. po uprzednim doprowadzeniu do stanu bezbronności M. O. poprzez uderzenia pięściami w twarz zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1.335,40 złotych na szkodę firmy (...) z siedzibą w W., przy czym K. O. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, zaś K. K. dopuścił się tego czynu, będąc uprzednio skazany za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności, tj. o przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

  V.  w dniu 02 sierpnia 2008 roku w miejscowości K., woj. (...), przy ul. (...) na stacji (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. N., dokonali napadu rabunkowego na osobie J. P. w ten sposób, że obezwładnili go używając przemocy w postaci kopnięcia w brzuch, przytrzymania za ręce i ciało oraz naciągnięcie mu koszuli na głowę, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze oraz pistolet gazowy na łączną sumę strat 2.000,00 złotych na szkodę właściciela stacji A. D., przy czym K. O. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, zaś K. K. dopuścił się tego czynu, będąc uprzednio skazany za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności tj. o przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

  VI.  w dniu 07 sierpnia 2008 roku w Z., woj. (...), przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. zabrali w celu przywłaszczenia samochód marki (...) nr rej. (...) wartości 20.000,00 złotych na szkodę Ł. K., przy czym K. K. i K. O. czynu tego dopuścili się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

  VII.  w nocy z 05/06 sierpnia 2008 roku w W., woj. (...), na terenie parkingu niestrzeżonego przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. zabrali w celu przywłaszczenia samochód marki (...) nr rej. (...) o wartości 2.500,00 złotych wraz ze znajdującymi się wewnątrz elektronarzędziami o wartości 2.500,00 złotych w ten sposób, że po uprzednim otwarciu za pomocą śrubokrętu drzwi przednich samochodu, weszli do jego wnętrza, a następnie po wyciągnięciu kabli z obudowy kierownicy uruchomili w/wym. pojazd, zabierając również zawartość samochodu na łączną sumę strat 5.000,00 zł na szkodę M. i K. Z., przy czym K. O. czynu tego dopuścili się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, zaś K. K. czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

  VIII.  w okresie od 01 sierpnia do 05 sierpnia 2008 roku w W. na skrzyżowaniu ulic (...), na terenie budowy, działając wspólnie i w porozumieniu z M. N. włamali się do pomieszczeń gospodarczych w ten sposób, że oberwali kłódkę założoną na skobel drzwi wejściowych do pomieszczeń gospodarczych w budowanym budynku skąd zabrali w celu przywłaszczenia agregat tynkarski, maszynę (...) o wartości 20.000,00 złotych na szkodę P. K., a następnie zabrali w celu przywłaszczenia maszynę (...) o wartości 20.000,00 zł na szkodę Firmy A- (...), przy czym K. O. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, zaś K. K. czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio skazany z przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności tj. o przestępstwo określone w art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

  IX.  w dniu 26 lipca 2008 roku w W. na skrzyżowaniu ulic (...), w salonie gier, działając wspólnie i w porozumieniu z M. N., używając przemocy polegającej na skrępowaniu nóg i rąk taśmą klejącą i przewróceniu na podłogę, doprowadzili pracownika salonu (...) do stanu bezbronności, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia dwa automaty do gier H. (...), dwie kasetki z pieniędzmi oraz papierosy na łączną sumę strat w 60.000,00 złotych na szkodę M. S. (2), przy czym K. O. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem, zaś K. K. czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności tj. o przestępstwo określone w art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.,

  X.  w okresie od 19 lipca 2008 roku do 23 lipca 2008 roku w W. i na terenie powiatu (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. N., przyjęli a następnie użytkowali i pomogli w ukryciu samochód marki (...) nr rej. (...) o wartości 6.000,00 złotych, o którym wiedzieli, że pochodzi z przestępstwa kradzieży z włamaniem z ulicy (...) w W., przy czym K. K. czynu tego dopuścili się będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, tj. o przestępstwo określone w art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

LIII. w nieustalonym okresie czasu, jednak nie wcześniej niż 31 października 2007 roku i nie później niż 11 września 2008 roku, nabył od nieustalonej osoby telefon komórkowy marki S. model (...) o nr (...) wiedząc, że pochodzi on z przestępstwa kradzieży z włamaniem do mieszkania w S. w okresie czasu od 31 października 2007 roku do 02 listopada 2007 roku, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za przestępstwa kradzieży z włamaniem i rozbojów w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary,

to jest o przestępstwo określone w art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2013 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie orzekł:

oskarżonego K. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt od I do X i LIII, przy czym z opisów czynów wymienionych w pkt I, IV i IX wyeliminował stan bezbronności, i za to;

-

za czyn opisany w pkt I na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwa) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

-

za czyny opisane w pkt II i VI na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności i grzywny 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

-

za czyny opisane w pkt III, VII i VIII na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. skazał go na kary po 1 (jednym) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

-

za czyny opisane w pkt IV, V i IX na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. skazał go na kary po 3 (trzy) lata pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

-

za czyny opisane w pkt X i LIII na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 291 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

-

na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu K. K. karę łączną 5 (pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

-

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 września 2008 roku do dnia 21 lipca 2011 roku.

Apelację od wyroku złożył obrońca z urzędu oskarżonego. Skarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść tego wyroku (art. 438 pkt, 3 k.p.k.) polegający na uznaniu winy oskarżonego za przestępstwa wymienione w pkt. I,II, IV, V, VII, IX, X i LIII wyroku, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy na podstawie którego sąd uznał winę oskarżonego za powyższe czyny sprowadza się do pomówień współoskarżonego K. O. i zeznań wyłączonego do odrębnego postępowania M. N., a zawarty w pkt. LIII wyroku zarzut paserstwa telefonu nie jest dowodowo poparty;

2)  rażącą niewspółmierność kar za przestępstwa wymienione w pkt. III, VI i VIII wyroku.

Zarzucając powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w oparciu o art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zapadłego wobec oskarżonego K. K. wyroku w ten sposób, by:

1)  uniewinnić oskarżonego K. K. od zarzutów wymienionych w pkt. I, II, IV, V, VII, IX, X i LIII wyroku,

2)  na kwotę 10 złotych,

3)  za czyn z pkt. VIII i wymierzyć oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych ustalając stawkę dzienną na kwotę 10 złotych,

4)  za czyny z pkt. III, VI i VIII wymierzyć oskarżonemu K. K. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych ustalając stawkę dzienną na kwotę 10 złotych,

względnie wniósł o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna i spowodować musiała orzeczenie Sądu odwoławczego w części reformatoryjne, w części zaś uchylające wyrok Sądu I instancji i przekazujące w tym zakresie sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Przed przystąpieniem do oceny trafności zarzutów stawianych orzeczeniu Sądu Okręgowego w apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonego K. K. przypomnieć należy, iż zgodnie z treścią art. 433§ 1 k.p.k. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, zaś w zakresie szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje, przy czym rzecz jasna jest obowiązany rozważyć wszystkie wnioski i zarzuty wskazane w złożonym środku odwoławczym.

Z powyższego wynika , że rolą Sądu odwoławczego nie jest prowadzenie postępowania dowodowego , niejako za Sąd I instancji, za wyjątkiem , o jakim mowa w art. 452§ 2 k.p.k., ani też ocena jego wyników w takim zakresie i w taki sposób w jaki robić to winien Sąd I instancji. Sąd odwoławczy jest zobowiązany do kontroli prawidłowości i słuszności orzeczenia zapadłego w I instancji, a czyni to właśnie przez pryzmat stawianych orzeczeniu zarzutów. Ocena materiału dowodowego musi więc zyskać oparcie poprzez odwołanie się do analizy owego ujawnionego w trakcie postępowania przed Sądem I instancji materiału dowodowego i niewątpliwie wymaga daleko posuniętej ostrożności, choćby z uwagi na to , że rozstrzygnięcia Sądu odwoławczego zwykłej kontroli instancyjnej nie podlegają.

Podzielić też należy stanowisko wskazujące, że Sąd odwoławczy w granicach środka odwoławczego lub też w zakresie szerszym w przypadkach określonych w ustawie, zobowiązany jest do kontroli prawidłowości ustaleń i oceny dowodów dokonanych przez Sąd I instancji, zwłaszcza do kontroli, czy przekonanie Sądu I instancji wysnute zostało z wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i czy przy ocenie dowodów uwzględnione zostały wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz czy rozumowanie Sądu jest rozumowaniem poprawnym pod względem logicznym, a więc czy nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności, a w razie zaś nierozstrzygnięcia przez Sąd określonych kwestii z powodu niedających się usunąć wątpliwości - czy istniały realne możliwości ich usunięcia i rozstrzygnięcia przez przeprowadzenie innych dowodów, prawidłową ocenę dowodów już przeprowadzonych lub też w drodze logicznego rozumowania z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1979 r., I KR 140/79, OSNPG 5/1980, poz.). Kierując się powyższym i przenosząc te rozważania na grunt sprawy niniejszej stwierdzić wypada, że zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego K. K. , choć sformułowane dość ogólnie, zwłaszcza w zakresie dotyczącym winy oskarżonego, okazały się jednak skuteczne w tym znaczeniu, że spowodowały uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części.

Analizując złożone środki zaskarżenia Sąd Apelacyjny miał na uwadze także rozwinięcie zarzutów znajdujących się w uzasadnieniu apelacji , albowiem zgodnie z ukształtowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Sądów powszechnych zarzut podniesiony nie w petitum, ale dopiero w uzasadnieniu skargi odwoławczej, może być przedmiotem oceny, ponieważ granice odwołania wyznacza treść całego środka odwoławczego, jeżeli z niej wynika (bądź da się wywieść) zamiar skarżącego. Na marginesie tylko zwrócić należy uwagę na błędnie sformułowany zarzut oparty o art. 438 pkt.3 k.p.k., podczas gdy jasno z jego treści wynika, iż skarżący de facto na myśli miał obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt.1 k.p.k. ( pkt. 1 apelacji). Idąc dalej, rację należy przyznać skarżącemu, iż sporządzone przez Sąd Okręgowy pisemne uzasadnienie wyroku, w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu K. K. w punktach I, II, IV, V, VII, IX, X i LIII wyroku, jest na tyle lakoniczne, ma charakter jedynie sprawozdawczy i wybiórczy, że nie poddaje się ocenie Sądu odwoławczego. Przechodząc do szczegółów, przypomnieć trzeba, że ustalenia faktyczne Sądu meriti oparte są na źródłach dowodowych w postaci depozycji K. O. i M. N.. Dodać wypada, iż wyjaśnienia owe i zeznania nie są jednorodne, także co do kwestii istotnych, co zauważa także sam Sąd Okręgowy ( vide strona 88-90 pisemnych motywów orzeczenia), nadto sprzeczne są co do szczegółów ( w tym udziału w poszczególnych czynach przestępczych) w zakresie w jakim składane były na poszczególnych etapach postępowania, są nawet wielokrotnie zmieniane w toku samego postępowania przygotowawczego. W tej sytuacji poprzestanie na przyznaniu , że owe zmiany zachodziły, bez dokonania ich analizy, zaś co do dowodów wspierających poprzestanie na zbiorczym ich przywołaniu (vide strona 96-101 pisemnych motywów orzeczenia) stanowi w istocie przykład uchylenia się Sądu meriti od dokonania jakiejkolwiek ich oceny, nie tylko każdego z osobna ale i w powiązaniu z innymi. Przypomnieć bowiem należy, iż ustalenia faktyczne Sądu wyrokującego w pierwszej instancji pozostają pod ochroną zasady "swobodnej oceny dowodów" wówczas, gdy Sąd rozważył, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wynikające z każdego z zebranych w sprawie dowodów okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Inaczej mówiąc, gdy są one wynikiem wszechstronnej oceny dowodów pochodzących zarówno ze źródeł osobowych, jak i rzeczowych. Nakaz uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych na rozprawie płynący wprost z treści art. 410 k.p.k. ma sens tylko wtedy gdy towarzyszy mu ocena tych dowodów ukazująca poprzez proces logicznego rozumowania ich wpływ na podstawę ustaleń Sądu. Tym bardziej rozważania te są aktualne, że do czynienia mamy z dowodem z pomówienia. W tym miejscu nadmienić należy, iż zgodnie z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem dowód z pomówienia może być dowodem winy, o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Te właśnie kwestie winny być przez Sąd meriti wszechstronnie ocenione. Sąd orzekający w sprawie niniejszej miał niewątpliwie świadomość trudności oceny depozycji K. O. i M. N. , czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, jednak uznać należy, iż ocena tych dowodów jest powierzchowna i powyżej wskazanych kryteriów nie spełnia.

Niezasadny okazał się zarzut apelacji obrońcy oskarżonego sformułowany w pkt. II apelacji, a dotyczący rażącej niewspółmierności kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego za przestępstwa opisane w punktach III, VI i VIII wyroku. Utrzymując w mocy orzeczenie w zakresie kar jednostkowych za wskazane powyżej przestępstwa oraz uchylając wyrok w pozostałej zaskarżonej części, Sąd odwoławczy uchylił orzeczenie o karze łącznej, co rzecz jasna było naturalną konsekwencją wprowadzonych zmian. W ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzone przez Sąd I instancji kary za przestępstwa przypisane K. K. i opisane w pkt. III i VIII– kary po 1 (jednym) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze po 80 stawek dziennych i ustaleniu wysokości stawki dziennej na 10 złotych , w pkt. VI – kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 60 stawek dziennych i ustaleniu stawki dziennej na 10 złotych, nie noszą cech rażącej surowości. W tym miejscu przypomnieć należy, iż w orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - »rażąco« niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 6/1995, poz. 18, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r.,sygn. akt V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). Odnosząc powyższe rozważania do realiów sprawy niniejszej uznać należy, iż skarżący nie wykazał skutecznie, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym. Sąd orzekający wziął bowiem przy wymiarze kar jednostkowych pod uwagę kwestię okoliczności dokonania przestępstw z błahych powodów, także w kategoriach uprzedniej karalności oskarżonego ( vide strona 134 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia), ocenę tę Sąd Apelacyjny podziela. Podnieść przy tym należy, iż orzeczone kary plasują się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Wymierzając karę łączną Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami wymiaru kary łącznej określonymi w art.86 § 1kk, mającym podstawowe znacznie dla regulacji omawianej problematyki, dolną granicę kary łącznej wyznacza najwyższa z kar wymierzonych za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw. Górną granicę kary łącznej tworzą dwa kryteria: suma kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa oraz wskazany wyraźnie w ustawie maksymalny wymiar kar poszczególnego rodzaju. Przy orzeczonych karach granice te wyznaczały kary od 1 (jednego) roku do 4 (czterech ) lat pozbawienia wolności. Orzeczona kara łączna w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z pewnością nie razi swoją surowością. Wymierzając karę łączną pozbawienia wolności, Sąd odwoławczy miał na uwadze, iż czyny oskarżonego wyczerpywały znamiona różnych przepisów ustawy karnej, znaczna była jednak bliskość czasowa ich dokonania. Mając na uwadze powyższe oraz podzielając pogląd, że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia, natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (vide wyrok Sądu Najwyższego z 2.12.1975., RW 628/75, OSNKW 1976/2/33), Sąd ad quem zastosował zasadę asperacji i wymierzył oskarżonemu łączną karę 2 lat pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych określając wysokość stawki na kwotę 10 złotych.

Rozpoznając ponownie sprawę, Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie, w jakim nastąpiło przekazanie, z szerokim wykorzystaniem możliwości przewidzianych przez art. 442 § 2 k.p.k., mając ponadto na uwadze, iż uchylenie wyroku nastąpiło z uwagi na apelację złożoną na korzyść oskarżonego. Sąd orzekający przy ponownym rozpoznaniu sprawy w uchylonym zakresie winien się ustrzec omówionych powyżej uchybień, a w przypadku konieczności sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku winien sporządzić je wedle standardów wskazanych w art. 424 kpk, tak aby prezentowało ono w sposób logiczny, wnikliwy i uporządkowany tok rozumowania Sądu, który odzwierciedla przecież naradę nad wyrokiem. O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu orzeczono na podstawie § 14. 1 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, kwotę wynagrodzenia powiększono o 23% podatku od towarów i usług. Sąd odwoławczy uznał za zasadne, podobnie jak w I instancji, zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych, uznając iż ich wyłożenie było by dla niego zbyt dolegliwe.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł, jak w wyroku.