Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Mrozik - Sztykiel /spr/

Sędziowie: SA Marek Czecharowski

SO(del) Hubert Gąsior

Protokolant: st.sekr.sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale prokuratora Gabriela Marczyńskiej -Tomali

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2014 r.

sprawy L. C. i D. G.

oskarżonych z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. XII K 211/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych L. C. i D. G. koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających, w tym tytułem opłaty od każdej z oskarżonych po 720 (siedemset dwadzieścia) złotych.

UZASADNIENIE

L. C. została oskarżona o to, że:

w okresie maj - czerwiec 2008 r. w W., woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez wprowadzenie w błąd, dostarczając rady i informacji, a także wbrew szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia do czynu zabronionego, ułatwiła doprowadzenie (...) Bank S.A. i (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 274 085,93 zł, co stanowiło mienie znacznej wartości, w tym:

- w dniu 13 maja 2008 r. w W., w zamiarze aby M. K., Z. K., R. C. i inni poprzez wprowadzenie w błąd doprowadzili (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 138 539,96 zł, ułatwiła dokonanie oszustwa, w ten sposób, że będąc pełnomocnikiem (...) Bank S.A. zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając kartę jego oględzin, a nadto nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130.000 zł, którą zawarła w treści umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz cesji praw z polisy AC, będącej warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy (...), gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany mu przez M. K., a która to kwota pożyczki została przekazana na konto bankowe M. K., w sytuacji gdy w rzeczywistości samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia pożyczki w dniu 13 maja 2008 r. faktycznie nie było, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, jego posiadania przez pożyczkobiorcę,

- w dniu 12 czerwca 2008 r. w W., w zamiarze aby M. K., Z. K., S. W. i inni poprzez wprowadzenie w błąd doprowadzili (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 135 545,07 zł, ułatwiła im dokonanie oszustwa, w ten sposób, że będąc pełnomocnikiem (...) Bank S.A., zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając kartę jego oględzin, a nadto nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130 083,00 zł, którą zawarła w treści umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz cesji praw z polisy AC, będącej warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy W (...), gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany S. W. przez M. K., a która to kwota pożyczki została finalnie przekazana na konto bankowe i fizycznie P. C., w sytuacji, gdy rzeczywista wartość samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia, jego stan techniczny oraz rocznik produkcji były inne, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

D. G. została oskarżona o to, że:

w okresie maj - czerwiec 2008 r. w W., woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez wprowadzenie w błąd, dostarczając rady i informacji, a także wbrew szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia do czynu zabronionego, ułatwiła doprowadzenie (...) Bank S.A. i (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 274 085,93 zł, co stanowiło mienie znacznej wartości, w tym:

- w dniu 13 maja 2008 r. w W., w zamiarze aby M. K., Z. K., R. C. i inni poprzez wprowadzenie w błąd doprowadzili (...) S.A. (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 138 539,96 zł, ułatwiła dokonanie oszustwa, w ten sposób, że będąc pełnomocnikiem (...) Bank S.A., posiadając uprawnienia do zawierania umów ubezpieczenia na rzecz Towarzystwa (...) S.A., zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając fikcyjną wzmiankę o ich przeprowadzeniu we wniosku do polisy, jak i wpisała w dokumencie, że pojazd został nabyty, jako nowy oraz nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130.000 zł, którą zawarła w treści w/w wniosku, po czym zawarła umowę ubezpieczenia OC i AC, będącą warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy (...) R. C., gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany mu przez M. K., a która to kwota pożyczki została przekazana na konto bankowe M. K., w sytuacji gdy w rzeczywistości samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia pożyczki w dniu 13 maja 2008 r. faktycznie nie było, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, jego posiadania przez pożyczkobiorcę,

- w dniu 12 czerwca 2008 r. w W., woj. (...), w zamiarze aby M. K., Z. K., S. W. i inni poprzez wprowadzenie w błąd doprowadzili (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż
130 000 zł, ułatwiła dokonanie oszustwa, w ten sposób, że będąc pracownikiem (...) Bank S.A. i posiadając uprawnienia do zawierania umów ubezpieczenia na rzecz Towarzystwa (...) S.A., zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając fikcyjną wzmiankę o jego oględzinach we wniosku do polisy, jak i wpisała w dokumencie, że pojazd został nabyty, jako nowy oraz nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130 000 zł, którą zawarła w treści w/w wniosku, po czym zawarła umowę ubezpieczenia OC i AC, będącą warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy W (...), gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany S. W. przez M. K., a która to kwota pożyczki została finalnie przekazana na konto bankowe i fizycznie P. C., w sytuacji, gdy rzeczywista wartość samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia, jego stan techniczny oraz rocznik produkcji były inne, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 k.k .

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. XII K 211/13 orzekł:

I. Oskarżoną L. C. w ramach zarzucanego jej czynu w akcie oskarżenia uznał za winą tego, że działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, dla osób ustalonych w innych postępowaniach karnych, doprowadziła do osiągnięcia korzyści majątkowej przez te osoby przedkładając poświadczające nieprawdę dokumenty w ten sposób, że:

- w dniu 13 maja 2008 r. w W. będąc pełnomocnikiem (...) Bank S.A. zaniechała oględzin pojazdu m- ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając kartę jego oględzin, a nadto nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130.000 zł, którą zawarła w treści umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz cesji praw z polisy AC, będącej warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy (...) R. C., gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany mu przez M. K., a która to kwota pożyczki została przekazana na konto bankowe M. K., w sytuacji gdy w rzeczywistości samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia pożyczki w dniu 13 maja 2008 r. faktycznie nie było, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, jego posiadania przez pożyczkobiorcę,

-

w dniu 12 czerwca 2008 r. w W., będąc pełnomocnikiem (...) Bank S.A., zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając kartę jego oględzin, a nadto nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130 083,00 zł, którą zawarła w treści umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie oraz cesji praw z polisy AC, będącej warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy W (...), gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany S. W. przez M. K., a która to kwota pożyczki została finalnie przekazana na konto bankowe i fizycznie P. C., w sytuacji, gdy rzeczywista wartość samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia, jego stan techniczny oraz rocznik produkcji były inne, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, tj. czynu z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. skazał L. C. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny w kwocie po 30 złotych;

II. Oskarżoną D. G. w ramach zarzucanego jej czynu w akcie oskarżenia uznał za winą tego, że działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, działając dla osób ustalonych w innych postępowaniach karnych, doprowadziła do osiągnięcia korzyści majątkowej przez te osoby przedkładając poświadczające nieprawdę dokumenty w ten sposób, że:

-

w dniu 13 maja 2008 r. w W., posiadając uprawnienia do zawierania umów ubezpieczenia na rzecz Towarzystwa (...) S.A., zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając fikcyjną wzmiankę o ich przeprowadzeniu we wniosku do polisy, jak i wpisała w dokumencie, że pojazd został nabyty, jako nowy oraz nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130.000 zł, którą zawarła w treści w/w wniosku, po czym zawarła umowę ubezpieczenia OC i AC, będącą warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy (...) R. C., gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany mu przez M. K., a która to kwota pożyczki została przekazana na konto bankowe M. K., w sytuacji gdy w rzeczywistości samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia pożyczki w dniu 13

maja 2008 r. faktycznie nie było, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, jego posiadania przez pożyczkobiorcę,

- w dniu 12 czerwca 2008 r. w W., posiadając uprawnienia do zawierania umów ubezpieczenia na rzecz Towarzystwa (...) S.A., zaniechała oględzin pojazdu m-ki N. (...) o nr (...) (...), sporządzając fikcyjną wzmiankę o jego oględzinach we wniosku do polisy, jak i wpisała w dokumencie, że pojazd został nabyty, jako nowy oraz nie dokonała weryfikacji nr (...) pojazdu i ustaliła fikcyjną wartość tego auta na kwotę 130 000 zł, którą zawarła w treści w/w wniosku, po czym zawarła umowę ubezpieczenia OC i AC, będącą warunkiem zawarcia umowy pożyczki w przedmiocie sfinansowania bieżącej działalności firmy W (...), gdzie częściowym zabezpieczeniem miał być samochód o wskazanym nr (...), rzekomo sprzedany S. W. przez M. K., a która to kwota pożyczki została finalnie przekazana na konto bankowe i fizycznie P. C., w sytuacji, gdy rzeczywista wartość samochodu będącego przedmiotem zabezpieczenia, jego stan techniczny oraz rocznik produkcji były inne, przy czym działając w ten sposób przedłożyła poświadczające nieprawdę dokumenty, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, tj. czynu z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. skazał D. G. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny w kwocie po 30 złotych;

III. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych L. C. i D. G. kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby;

IV. zwolnił oskarżone L. C. i D. G. od ponoszenia opłat i kosztów postępowania, które przejął na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniosła obrońca oskarżonych.

Apelacja zarzuca wyrokowi:

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie obrazę art. 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów poprzez ocenianie dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, skutkiem czego Sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegających na stwierdzeniu, iż oskarżone działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadziły do osiągnięcia korzyści majątkowej przez inne osoby przedkładając poświadczające nieprawdę dokumenty dotyczące okoliczności o istotnym znaczenia dla uzyskania wskazanego wsparcia finansowego, a w szczególności dotyczące wartości przedmiotowego pojazdu, jego posiadania przez pożyczkobiorcę - mimo braku dowodów w tym zakresie, co sugeruje, iż w świetle przeprowadzonych dowodów sprawstwo i wina oskarżonych jako co najmniej wątpliwe winny być rozpatrywane przy uwzględnieniu zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

Działając z ostrożności procesowej na zasadzie art. 427 i art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił także rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru.

W konkluzji apelacja wnosi o:

zmianę wyroku w całości i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonych L. C. i D. G. od popełnienia zarzucanych im czynów oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych kosztów procesu, ewentualnie zmianę wyroku przez znaczne złagodzenie wymierzonej oskarżonym kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny, względnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie XII Wydział Karny do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Na wstępie podnieść trzeba, ze oskarżone L. C. i D. G. zostały uznane za winne popełnienia czynu z art. 297 § 1 kk. Okoliczności popełnienia przez każdą z oskarżonych przypisanego im czynu zostały ustalone przez Sąd Okręgowy na podstawie całokształtu ujawnionych dowodów, co zostało wykazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Obie oskarżone nie kwestionowały, że nie dokonywały oględzin przedmiotowych samochodów, a mimo to potwierdziły w dokumencie oględzin pojazdów wykonanie tych czynności. To, że wartość pojazdów została ustalona na podstawie systemu (...) E. nie oznacza, że nie popełniły przypisanych im przestępstw, bowiem nie można zgodzić się ze skarżącą, iż działanie oskarżonych pozostało bez wpływu na ustalenie tej wartości. Skoro samochody nie zostały nabyte w salonach dealerskich, nie były samochodami nowymi, to twierdzenie, że brak oględzin tych samochodów pozostał bez wpływu na ustalenie ich wartości, a w konsekwencji na wysokość kredytu, jest niezasadne. Tak jak niezasadne jest kwestionowanie zamiaru obu oskarżonych. Powodem dla którego uznano ich winę, nie jest, że „padły ofiarą funkcjonującego u ich pracodawcy systemu”, ale dowody, które jednoznacznie wskazały, iż przedłożyły poświadczający nieprawdę dokument dotyczący okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania pożyczki bankowej przez strony umów, tj. R. C. oraz S. W..

Nie można podzielić zarzutu apelacji jakoby Sąd I instancji dokonując oceny istotnych dla rozstrzygnięcia dowodów uchybił zasadzie wyrażonej w art. 7 kpk. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika jakie dowody zadecydowały o dokonanych ustaleniach faktycznych i dlaczego doprowadziły do ostatecznych wniosków. Apelacja nie wykazała na czyn miały polegać uchybienia w tym zakresie, nie podważyła skutecznie zaprezentowanej oceny dowodów, a i Sąd odwoławczy nie znalazł ku temu podstaw. W konsekwencji nie można też uznać, aby doszło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny widzi niedoskonałości uzasadnienia zaskarżonego wyroku jednak nie można uznać, aby mogły mieć wpływ na treść tegoż orzeczenia.

W związku z powyższym brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, w tym zarzutu ewentualnego odnoszącego się do wymiaru kary obu oskarżonym.

Nie można zgodzić się ze skarżącą aby kary pozbawienia wolności orzeczone wobec obu oskarżonych w dolnych granicach zagrożenia i z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nosiły cechy rażącej niewspółmierności. Taki też wniosek należy postawić odnośnie wymierzonych grzywien. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż o wymiarze kary oskarżonym zadecydował całokształt okoliczności, które z mocy przepisów kodeksu karnego mają wpływ na jej wymiar. Dlatego i w tym zakresie uznano apelację za oczywiście bezzasadną.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk, w tym o opłacie na podstawie art. 2 ust.1 pkt 2 i art. 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z późn.zm. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zwolnienia obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w przeciwieństwie do Sądu Okręgowego. Podnieść trzeba, że Sąd ten poza powtórzeniem brzmienia przepisu nie wykazał, aby wobec obu oskarżonych zachodziły przesłanki z art. 624 § 1 kpk. Takich przesłanek nie znalazł Sąd odwoławczy. Obie oskarżone pracują, nie mają nikogo na utrzymaniu i brak jest podstaw do uznania, że uiszczenie przez nie kosztów sądowych byłoby zbyt uciążliwe. Nie przemawiają za zwolnieniem również zasady słuszności. Podnieść trzeba, że w procesie karnym zasadą jest ponoszenie kosztów przez oskarżonego, a w razie nieuwzględnienia apelacji ponosi na ogólnych zasadach ten , kto wniósł środek odwoławczy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w wyroku.