Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Ka 1113/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego asp. szt. Jacka Kępińskiego

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2015r.

sprawy W. P.

obwinionego o wykroczenie z art. 92§1 kw w zw. z §28 ust.2 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 października 2014r.sygn. akt IX W 3503/14

I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia W. P. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia,

II koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 1113/14

UZASADNIENIE

W. P. został obwiniony o to, że w dniu 28 maja 2014 r. , około godziny 7.15 w O., na ul. (...) kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego pionowego B-36 zakaz zatrzymywania się zatrzymując pojazd w miejscu objętym zakazem

tj. o wykroczenie z art.92§1 kw

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny wyrokiem z dnia 10 października 2014 r. sygn. akt IX W 3503/14

obwinionego W. p. uznał za winnego zarzucanego mu wykroczenia i za to z mocy art.92§1 kw wymierzył mu karę 200 zł grzywny.

Powyższy wyrok zaskarży obwiniony i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, wyrażający się w uznaniu go za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

W oparciu o przedstawione zarzuty wniósł o zmianę skarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego w obecnym stanie sprawy i wobec przeprowadzonych także z urzędu dowodów brak jest podstaw do uznania W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art.92§1 kw.

Sąd Okręgowy zatem w pełni popiera zarzuty skarżącego co do tego, że brak jest podstaw aby przyjąć, że w dniu 28 maja 2014 r. obwiniony zatrzymał kierowany przez siebie pojazd wbrew zakazowi wynikającemu ze znaku B-36. Jak bowiem wynika także z treści informacji jak na k.54-55 przedmiotowy przystanek jest oznaczony numerem 23. Z treści załącznika nr 2 ( k.23 ) do zezwolenia jak na k. 22 wynika, że co do przystanku nr 23 przewidziano w nim między innymi możliwość postoju od godz. 7.15 do 7.30 ( czas ten odpowiada czasowi określonymi w zarzucie wniosku o ukaranie ). W konsekwencji mając także na uwadze wnioski płynące z treści zdjęć jak na k.14-17 nie sposób uznać by W. P. zatrzymał pojazd w miejscu objętym zakazem go dotyczącym. Obwiniony w dniu 28 maja 2014 r. był kierowcą zatrudnionym w przedsiębiorstwie (...) i realizował kurs na trasie P.- O.. Ponadto zgodnie z przedmiotowym załącznikiem miał prawo dokonywać postoju na przystanku nr 23 przy ul. (...) w O.. Zauważyć przy tym należy, że przy odmiennej interpretacji w istocie fikcyjne byłoby wykonywanie działalności związanej z przewozem osób, skoro nie byłoby możliwości postoju celem między innymi oczekiwania na pasażerów. Oznaczenie tego miejsca gdzie obwiniony zatrzymał pojazd wprost właśnie wskazywało, że zakaz wynikający ze znaku B-36 nie dotyczy „przewoźników posiadających zezwolenie”. W. P. zatem w dniu 28 maja 2014 r. miał prawo zatrzymać kierowany przez siebie pojazd marki V. (...) w zatoczce przystanku nr 23 i dokonywać tam postoju w godz. 7.15-7.30. Powyższego w żadnym stopniu nie może zmienić to czy obwiniony stosowne zezwolenie przy sobie w tym czasie posiadał albowiem zezwolenie na postój dotyczyło przewoźnika, którym było przedsiębiorstwo (...) a obwiniony był tam zatrudniony jedynie jako kierowca.

Tym samym jako kierowca wskazanego przedsiębiorstwa W. P. zgodnie z rozkładem jazdy go dotyczącym realizował swoje obowiązki i nie sposób czynić mu zarzutu aby w sposób świadomy a także poprzez niezachowanie należytej ostrożności złamał zakaz zatrzymywania i postoju pojazdów.

Na marginesie zauważyć jedynie należy na obecne oznaczenie przedmiotowej zatoki – k.58,co tym bardziej przekonuje o braku zawinienia obwinionego.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że W. P. uniewinniono od popełnienia zarzucanego mu czynu- art.437§2 kpk i art.458pkt.2-3 kpk w zw. z art.109 kpw.

W myśl art.118§2 kpw koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

VII Ka 1113/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE