Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Lidia Merska

Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej

w obecności Prokuratora -------------------

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2014 roku, na rozprawie

sprawy

1. A. C.

urodzonego (...) w W.

syna G. J. i M. z d. S.

2. K. N. (1)

urodzonego (...) w G.

syna R. J. i D. z d. D.

oskarżonych o to, że: w okresie od 03 sierpnia 2014 roku do 04 sierpnia 2014 roku w m. R., gm. P. wspólnie i w porozumieniu, z niezabezpieczonego pomieszczenia gospodarczego dokonali zaboru w celu przywłaszczenia oleju napędowego w ilości 160 litrów o wartości 880 zł na szkodę K. M.,

tj. o przestępstwo z art. 278 §1 kk

1.  Oskarżonych A. C. i K. N. (1) uznaje za winnych popełnienia zarzucanego im czynu i za to na podstawie art. 278§1 kk skazuje każdego z nich na karę po 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 120,00 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe po ½ części w kwotach po 50 (pięćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt VK 204/14

UZASADNIENIE

W nocy z 3 na 4 sierpnia 2014r A. C. i K. N. (1) postanowili dokonać kradzieży oleju napędowego z pomieszczeń gospodarstwa rolnego prowadzonego w R. przez K. M.. Obaj są mieszkańcami R. i wiedzieli w którym pomieszczeniu jest paliwo, i jak się tam dostać. Przygotowali plastikowe pojemniki na paliwo. Do środka magazynu wszedł K. N. (1) wspinając się na daszek przy magazynie (zdjęcie nr 2 na k. 17), gdzie przez niezamknięte okno wszedł na I piętro budynku, a później po wyłamaniu spróchniałych desek w suficie, przedostał się do środka magazynu na parter. W magazynie olej napędowy przechowywany jest w dwóch zbiornikach o pojemności 1000l każdy, są one okratowane, a paliwo jest nalewane przez krany w nich zamontowane. Pojemniki te są uzupełniane cysterną, a paliwo wlewane jest po odkręceniu dekla na górze pojemnika. Po zatankowaniu zbiornika jest on zamykany, a paliwo nalewane jest do poszczególnych maszyn wiadrami przy użyciu lejków. K. N. (1) z A. C. zabrali łącznie ze zbiornika 160 litrów oleju napędowego. K. N. (1) znalazł kupca na skradziony olej, a część pieniędzy otrzymanych ze sprzedaży przekazał A. C..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – K. M. k. 91, S. W. k. 91 – 91v, Ł. C. k. 91v, dokumentacji fotograficznej k. 17, 25, protokołu eksperymentu procesowego k. 15 – 16, 23 – 24, wyliczenia k. 34, a także częściowo wyjaśnień oskarżonych – A. C. h. 90v, K. N. (1) k. 90v.

Oskarżony A. C. i K. N. (1) przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, z tymże kwestionowali ilość ukradzionego przez nich paliwa oraz przedstawiali inny sposób w jaki ukradli paliwo, spuścili je z pojemnika za pomocą szlauchu na zewnątrz budynku. Wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie nie są zdaniem Sądu wiarygodne. Po pierwsze zaraz po zatrzymaniu w dniu 7 sierpnia 2014r A. C. podał, iż do tego magazynu przez otwarte okno wszedł K. N. (2), a następnie podczas eksperymentu wskazał przez które okno wszedł współoskarżony – k. 17, zdjęcie nr 2. Świadek S. W. – jedyny pracownik K. M. odpowiedzialny za wydawanie paliwa w gospodarstwie – po przyjściu do pracy w dniu 04.08. zauważył, że na ziemi są wióry z desek oraz ślady obuwia. On sam po każdym wydaniu oleju napędowego oznacza jego ilość w prowadzonej dokumentacji oraz odchodząc stamtąd zamiata podłogę. S. W. zorientował się, że doszło do kradzieży ponieważ w zbiornikach brakowało paliwa, którego ilość stwierdził on na podstawie prowadzonej przez siebie dokumentacji oraz wskaźnika ilości paliwa w zbiorniku. Podał również, iż jest możliwość spuszczenia paliwa po odkręceniu dekla w pokrywie zbiornika. W tym zakresie zdaniem Sądu nie ma żadnych wątpliwości, ponieważ zeznania świadka są jednoznaczne i wynikają z poczynionych przez niego spostrzeżeń. To, czy oskarżeni spuścili paliwo do plastikowych pojemników czy wynosili to paliwo przez strych jest okolicznością nieistotną z punktu widzenia popełnionego przez nich przestępstwa. Niewątpliwie K. N. (1) był w środku magazynu i mógł odkręcić dekiel w pokrywie zbiornika jak również mógł spuszczać to paliwo kranem w zbiorniku i podawać bańki przez strych. Okoliczność, czy w zdarzeniu tym uczestniczył Ł. C. jak początkowo wynikało z wyjaśnień oskarżonego A. C., jest zdaniem Sądu nieudowodniona. Z wyjaśnień oskarżonego K. N. (1) wynika, iż skontaktował się ze świadkiem aby ten zabrał schowane w polu puste bańki i odniósł do miejsca zamieszkania oskarżonego. Ł. C. tak zrobił, co więcej na rozprawie podawał iż zabrał też przewód, ale z jego wcześniejszych zeznań nie wynika by zabierał taki przedmiot. Zdaniem Sądu zeznania świadka w tym zakresie są niewiarygodne, ponieważ w dniu 08.08.2014r, kiedy był przesłuchiwany, niewątpliwie pamiętał dokładnie co ze sobą zabrał. Sąd ocenił również jako wiarygodne zeznania świadka K. M., który poinformował jedynie o wartości szkody oraz wskazał sposób w jaki sprawcy jego zdaniem dostali się do środka magazynu.

Reasumując przedstawione powyżej dowody Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu. Na podstawie powyższych ustaleń Sąd przyjął, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Oskarżeni doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co czynią, chcieli dokonać kradzieży i mając pełną świadomość naganności swojego zachowania dokładnie zrealizowali swój zamiar.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas Komentarz do art.278 Kodeksu karnego Zakamycze 2006 W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 608; A. Marek, Prawo karne..., s. 522; J. Bafia (w:) J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks karny..., s. 253-254). Kradzież jest więc jednoaktowym działaniem sprawcy, a jej dokonanie realizuje się z momentem zawładnięcia przez sprawcę cudzą rzeczą w zamiarze jej przywłaszczenia (Komentarz do art. 278§1 kk Andrzej Marek LEX 2010). Oskarżeni K. N. (1) oraz A. C. niewątpliwie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 160 litrów oleju napędowego o wartości 880zł. Podkreślić należy, iż podawana przez nich ilość paliwa mieści się w zakresie odpowiedzialności za czyn z art. 119§1kw, a więc zagrożony zupełnie innym wymiarem kary.

Na podstawie art. 423§1a kpk w wypadku złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku w części odnoszącej się do niektórych oskarżonych sąd może ograniczyć zakres uzasadnienia do tych tylko części wyroku, których wniosek dotyczy; a zatem uzasadnienie odnośnie wymiary kary dotyczy jedynie oskarżonego A. C..

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu. Podkreślić należy, że oskarżony kradł w miejscu swojego zamieszkania, współpracował z innym oskarżonym, nie zważał na to, że okrada swojego sąsiada, nie zważał na ewentualne konsekwencje swojego zachowania i w istocie czując się zupełnie bezkarnym. Skoro oskarżony swoją postawą nie daje pozytywnej prognozy kryminalnej, to należy potraktować go adekwatnie do wagi przestępstwa i również okoliczności jego popełnienia. Sąd nie znalazł okoliczności przemawiających za warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności wobec niego, ponieważ nie okazał żadnej skruchy, nie przeprosił pokrzywdzonego, nie wyraził żalu, nawet nie ukrywał tego że celem jego działania było zdobycie szybko pieniędzy spożytkowanych na rozrywkę. Sąd wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności mając na względzie uprzednie skazanie oraz fakt iż oskarżony nawet nie zobowiązał się dobrowolnie do naprawienia szkody choćby w deklarowanej przez siebie wysokości. Zdaniem Sądu jedynie zdecydowana i surowa reakcja na zachowanie oskarżonego skutecznie powstrzyma go na przyszłość przed podejmowaniem tego typu działań.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 627kpk, zaś wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (tj. Dz. U. nr 49 z 1983r poz. 223 z póź. zm.). Z samego faktu, że oskarżony będzie odbywał karę pozbawienia wolności nie można wyprowadzać wniosku, iż jego sytuacja materialna nie pozwala na uiszczenie kosztów procesu.