Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 września 2012 r., sygn. akt VII U 975/11

oddala apelację.

B Sygn. akt III AUa 1837/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 października 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. - po rozpatrzeniu wniosku z dnia 29.09.2010r. odmówił J. P. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia oraz stażu pracy. W uzasadnieniu wskazano, że na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (DZ.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobków lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty jest zaświadczenie wystawione przez pracodawcę według wzoru określonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (druk Rp-7). W przypadku braku możliwości przedłożenia w/w dokumentu, zastępczym środkiem dowodowym mogą być: legitymacja ubezpieczeniowa, listy płac lub ich kserokopie przekazane z Archiwum, pisma o angażach itp. dokumenty określające wysokość osiągniętego wynagrodzenia. Organ rentowy wskazał, że przedłożone przez J. P. legitymacja Związku Zawodowego (...) oraz pismo o oddelegowaniu z dnia 25.02.1954r. nie stanowią dowodu w sprawie. Organ rentowy wskazał, że w myśl w/w przepisów, środkiem dowodowym, stwierdzającym okresy zatrudnienia, są pisemne zaświadczenia zakładów pracy oraz legitymacja ubezpieczeniowa. Świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej nie stanowi dowodu w sprawie, gdyż nie zawiera informacji o pozostawaniu przez J. P. w w/w okresie w stosunku pracy.

J. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się uwzględnienia do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) w latach 1961-64 wynagrodzenia ustalonego na podstawie zapisów zawartych w legitymacji związkowej Związku Zawodowego (...).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 4 września 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. do wyliczenia świadczenia wnioskodawcy J. P. z uwzględnieniem do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zarobków za rok 1961 w kwocie 3.900 złotych, za rok 1962 w kwocie 18.000 złotych oraz za rok 1963 w kwocie 23.300 złotych.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia i rozważania. J. P. w okresie od 25 września 1961 r. do 27 kwietnia 1964 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) w G.. W tym okresie J. P. był członkiem Związku Zawodowego (...), z tego tytułu uiszczał od września 1961 r. do listopada 1963 r. co miesiąc składki członkowskie, w wysokości określonej w legitymacji. J. P. pobiera z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych świadczenie emerytalne. J. P. w dniu 29 wrzenia 2010r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem załączonych dokumentów w postaci Związkowej Legitymacji Członkowskiej Związku Zawodowego (...) i zaliczenie do stażu zatrudnienia zasadniczej szkoły zawodowej na podstawie świadectwa ukończenia szkoły. Decyzją z dnia 20 października 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. - po rozpatrzeniu wniosku z dnia 29.09.2010r. odmówił J. P. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia oraz stażu pracy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy zważył, iż odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Sąd ten przywołał znajdujące zastosowanie przepisy prawa i wskazał, że spór w niniejszej sprawie dotyczył uwzględnienia przy ustalaniu wysokości emerytury okresu świadczenia przez J. P.pracy w Przedsiębiorstwie Państwowym (...)w G.w latach 1961-1964 i osiąganego wówczas wynagrodzenia. Ubezpieczony przedłożył legitymację związkową zawierającą potwierdzenie opłaty składek związkowych za okres od września 1961 r. do listopada 1963 r. Pozwany organ rentowy nie przyjął do podstawy wymiaru świadczenia wynagrodzenia za sporny okres wskazując, że wnioskodawca nie przedłożył wymaganej dokumentacji potwierdzającej wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego w spornym okresie. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z przepisami § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników - zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków. Sąd Okręgowy ustosunkowując się do argumentacji pozwanego organu rentowego wskazuje, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego w postępowaniu sądowym nie obowiązuje ograniczenie co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty określane w § 20 cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 (wyrok SN z 25.07.1997 - sygn. Akt II UKN 186/97 zam. OSN -(...)). Wnioskodawca w toku postępowania przed Sądem wykazał, że w okresie od 25 września 1961 r. do 27 kwietnia 1964 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowym (...)w G.. W tym czasie był członkiem Związku Zawodowego (...), z tego tytułu uiszczał od września 1961 r. do listopada 1963 r. co miesiąc składki członkowskie, w wysokości określonej w legitymacji. Ustalenie wysokości wynagrodzenia, za sporny okres, było możliwe na podstawie wpisu w legitymacji związkowej składek członkowskich stanowiących 1 % wynagrodzenia wnioskodawcy z uwzględnieniem podatku od wynagrodzeń. Wobec tego Sąd zobowiązał pełnomocnika pozwanego do wyliczenia świadczenia wnioskodawcy z uwzględnieniem do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym (...)w latach 1961-64 wynagrodzenia ustalonego na podstawie zapisów zawartych w legitymacji związkowej Związków Zawodowych (...), przyjmując, że opłacona składka to 1% otrzymywanego wynagrodzenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał hipotetycznego wyliczenia podstawy wymiaru J. P.przyjmując do podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym (...)w latach 1961-1964 wynagrodzenia ustalone na podstawie zapisów zawartych w legitymacji związkowej Związków Zawodowych (...), przyjmując, że opłacona składka to 1% otrzymywanego wynagrodzenia tj. : 1961 r. - 3 900; 1962r. - 18 000 ; 1963r. - 23 300. W legitymacji związkowej brak zarobków za 1964 rok. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych z całego okresu zatrudnienia tj. lata 1962-1963; 1966M981; 1983;1991. Po zwaloryzowaniu wysokość świadczenia wynosiłaby: 2 042,81 zł. Sąd Okręgowy zważył, że na rozprawie w dniu 4 września 2012r. J. P.wskazał, że zgadza się z zarobkami przyjętymi przez ZUS za lata 1961, 1962, 1963. Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.do wyliczenia świadczenia wnioskodawcy J. P.z uwzględnieniem do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zarobków za rok 1961 w kwocie 3.900 złotych, za rok 1962 w kwocie 18.000 złotych oraz za rok 1963 w kwocie 23.300 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając: naruszenie art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. tj. 2004r. Nr 39, poz. 353, ze zm.) poprzez ponowne ustalenie wysokości świadczenia pomimo braku podstaw faktycznych ku temu; naruszenie przepisu art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez uznanie iż Wnioskodawca udowodnił okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie ponownego ustalenia wysokości świadczenia; naruszenie przepisu art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia okoliczności sprawy. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku w całości poprzez oddalenie odwołania Wnioskodawcy ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji. W uzasadnieniu organ rentowy umotywował podniesione zarzuty i wnioski, w szczególności wskazując, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie uzasadnia przyjęcia za udowodnione zarobków za sporne lata 1961-63 na podstawie zapisów w legitymacji związkowej ubezpieczonego. W opinii pozwanego wysokość składki związkowej nie może stanowić dowodu na okoliczność wysokości otrzymywanego wynagrodzenia, które ma być ujęte w podstawie wymiaru świadczenia. W świetle przywołanych przepisów na wynagrodzenie za pracę w spornym okresie składały się nie tylko stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne środki z osobowego funduszu płac, lecz również środki z innych funduszów lub z „innych wynagrodzeń". Wobec powyższego podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w spornym okresie nie jest tożsama z wynagrodzeniem za pracę, w którego skład wchodzą zarówno składniki stanowiące tą podstawę, jak i takie składniki, które nie są do niej zaliczane.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu między stronami było, czy zaszły przesłanki do przeliczenia wysokości emerytury J. P. na podstawie przepisów art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) z uwzględnieniem do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zarobków za lata 1961-1963 obliczonych na podstawie związkowej legitymacji członkowskiej Związku Zawodowego (...).

W tym zakresie Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji Sąd odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Uzupełniająco tylko wskazać należy, że art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) stanowi, że podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust. 6).

Art. 109 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że na wniosek emeryta lub rencisty wysokość emerytury określonej w art. 53 oraz renty ulega ponownemu ustaleniu na zasadach określonych w art. 110-113. Zgodnie z art. 111 ust. 1 cytowanej ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego: 1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, 2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176, 3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia (ust. 2). Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy (ust. 3).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy zasadnie stwierdził, że możliwe było ustalenie wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy za okres 1961-63 na podstawie związkowej legitymacji członkowskiej Związku Zawodowego (...). W ocenie Sądu Odwoławczego, przedłożona przez wnioskodawcę legitymacja związkowa pozwalała na ustalenie wysokości faktycznego wynagrodzenia otrzymywanego przez niego w powyższym okresie z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) w G..

Sąd Apelacyjny oczywiście dostrzega, iż w oparciu o przywołane w apelacji przepisy organ rentowy starał się wykazać, że wysokość wynagrodzenia odtworzona na podstawie wpisów w legitymacji związkowej może być różna od podstawy oskładkowania na ubezpieczenie społeczne. Zdaniem Sądu Odwoławczego zarzutu tego nie można podzielić.

Przypomnieć można, iż stosownie do treści § 3 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 stycznia 1959 r. w sprawie opłacania składek na ubezpieczenia społeczne oraz rozliczania zasiłków wypłacanych przez zakłady pracy (Dz. U. z dnia 10 lutego 1959 r., nr 9, poz. 46) w uspołecznionych zakładach pracy podstawę do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne stanowią te składniki funduszu płac, które określa w drodze zarządzenia Minister Finansów w porozumieniu z Centralną Radą Związków Zawodowych.

Zgodnie zaś z § 1 zarządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 8 lutego 1961 r. w sprawie określenia składników funduszu płac stanowiących podstawę do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne w uspołecznionych zakładach pracy (M.P. z dnia 16 lutego 1961 r., nr 12, poz. 67) w przedsiębiorstwach państwowych i w organizacjach spółdzielczych działających według zasad rozrachunku gospodarczego podstawę do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne stanowią wypłaty wynagrodzenia brutto, zaliczane bez względu na źródło finansowania do osobowego funduszu płac w myśl przepisów o zasadach i trybie bankowej kontroli funduszu płac przedsiębiorstw działających według zasad rozrachunku gospodarczego.

Przywołana przez organ rentowy Uchwała Nr 107 Rady Ministrów z dnia 27 marca 1962 r. w sprawie składników funduszu płac, wynagrodzeń z fundusz zakładowego i z czystej nadwyżki spółdzielni oraz składników wynagrodzeń nie objętych funduszem płac w jednostkach na rozrachunku gospodarczym (M.P. z dnia 3 kwietnia 1962 r., nr 29, poz. 124) w § 1 potwierdza, iż wynagrodzenia za pracę obejmują wszelkie wypłaty brutto należne osobom fizycznym za wykonanie określonej pracy lub należne z tytułu stosunku pracy w przedsiębiorstwach państwowych oraz spółdzielczych i wypłacane przez zakład pracy. Stanowiący podstawę tezy organu rentowego o nieoskładkowaniu wszystkich składników wynagrodzenia § 2 stanowi, iż zakłady pracy obowiązane są prowadzić ewidencję wynagrodzeń brutto (§ 1) według następującej klasyfikacji: 1) fundusz płac: a) osobowy fundusz płac, b) bezosobowy fundusz płac, c) prowizje; 2) wynagrodzenia z funduszu zakładowego i z czystej nadwyżki spółdzielni; 3) inne wynagrodzenia nie objęte funduszem płac.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, nieuprawnionym jest odczytywanie § 2 Uchwały r 107 w powiązaniu z § 1 zarządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 8 lutego 1961 r. i konstruowanie na tej podstawie wniosku o nieoskładkowaniu w szczególności środków z innych funduszów lub innych wynagrodzeń. Podkreślić należy, iż zgodnie z § 1 zarządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 8 lutego 1961 r. podstawę do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne stanowią wypłaty wynagrodzenia brutto, zaś dalsza cześć tego przepisu stanowi podstawę do objęcia tych środków kontrolą na mocy Uchwały Nr 186 Rady Ministrów z dnia 2 czerwca 1960 r. w sprawie zasad i trybu bankowej kontroli funduszu płac przedsiębiorstw działających według zasad rozrachunku gospodarczego (M.P. z dnia 9 lipca 1960 r., nr 54, poz. 257), a nie służy zawężeniu podstawy oskładkowania do osobowego funduszu płac, wyodrębnianego wyłącznie na potrzeby ewidencji z Funduszu płac na mocy § 2 Uchwały Nr 107 Rady Ministrów z dnia 27 marca 1962 r.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego przywołane przez skarżącego przepisy nie dają podstaw do przyjęcia, iż składka związkowa obliczona została od składników nie wchodzących do podstawy obliczenia składki na ubezpieczenie w myśl przywołanych przepisów, a zatem nie zachodzi ryzyko, że odtworzona w ten sposób wysokość wynagrodzenia będzie wyższa od faktycznie otrzymanej.

Należy w tym miejscu wskazać, iż odtworzone we wskazany sposób wynagrodzenie nie odbiega znacząco od średniej zarobków z tamtego okresu, co uprawdopodabnia prawidłowość wyników.

Wskazać również można, iż Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 grudnia 2012 r., II UK 140/12 w sprawie o analogicznym stanie faktycznym zauważył, że składki związkowe obliczane mogły być od niższej wysokości - wynagrodzenia netto, podczas, gdy składki na ubezpieczenie społeczne od wyższych kwot - wynagrodzenia brutto. Jak jednak trafnie stwierdził Sąd Najwyższy, w tym kontekście nie można uznać, że doszło do ustalenia podstawy wymiaru składek w zawyżonych kwotach w porównaniu do rzeczywistej podstawy wymiaru składek.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Apelacyjnego legitymacja związkowa mogła być adekwatnym dowodem do ustalenia faktycznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy z lat 1961 - 63, z tytułu zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) w G..

Sąd Okręgowy zobowiązał pozwanego do hipotetycznego wyliczenia świadczenia wnioskodawcy z uwzględnieniem wynagrodzenia za lata 1961-63 na podstawie związkowej legitymacji członkowskiej przyjmując, że opłacone składki członkowskie odpowiadają 1 % zarobków pomniejszonych o podatek od wynagrodzeń. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ustalony, z uwzględnieniem ww. stawek wynagrodzenia, przy przyjęciu do podstawy wymiaru zarobków z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, jest wyższy od poprzednio ustalonego i wynosi 126,61 %.

Zaznaczyć w tym miejscu można, iż Sąd Apelacyjny związany w postępowaniu apelacyjnym kierunkiem zaskarżenia a tym samym zakazem reformationis in peius nie mógł ingerować w treść rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego na korzyść ubezpieczonego, a należy wskazać, że przyjęcie roku 1961r. do obliczenia wysokości emerytury jest niekorzystne z uwagi na niski dochód uzyskany w tym roku, przy czym organ rentowy zmiany na korzyść ubezpieczonego w trybie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych można dokonać nawet w przypadku wyroku Sądu.

Reasumując, w związku z ustaleniem, przy zastosowaniu art. 111 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego jest wyższy (126,61 %) od poprzednio obliczonego (122,12 %), Sąd Okręgowy zasadnie uznał, iż zachodzą przesłanki do przeliczenia świadczenia emerytalnego ubezpieczonego J. P. na podstawie w/w przepisu.

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.