Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie z powództwa S. C. przeciwko S. P. o eksmisję i zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6005,09 zł. oraz kwotę 1325,77 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu, umorzył postępowanie w przedmiocie żądania eksmisji i oddalił powództwo w pozostałej części.

[wyrok k.216]

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji.

[uzasadnienie k.220-227]

Pozwany zaskarżył powyższy wyrok w zakresie punktu pierwszego, tj. zasądzającego na rzecz powoda kwotę 6005,09 zł., zarzucając dokonanie błędnych ustaleń faktycznych. W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

[apelacja k.251-251 odwr.]

Powód wniósł o oddalenie apelacji.

[odpowiedź na apelację k.266-266 odwr., protokół rozprawy k.319]

Postanowieniem z dnia 10 września 2014 r. Sąd Okręgowy w Łodzi ustanowił dla pozwanego adwokata z urzędu, którego Okręgowa Rada Adwokacka w Ł. wyznaczyła w osobie adw. J. R..

[protokół rozprawy k.305, pismo k.309]

Pełnomocnik pozwanego popierał apelację oraz wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego, wnosząc o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania celem ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu, oświadczając, że koszty te nie zostały pokryte w całości ani w części.

[pismo k.315-316, protokół rozprawy k.318-319]

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Apelacja pozwanego sprowadza się do zarzutu poczynienia przez Sąd I instancji nieprawidłowych ustaleń faktycznych, tj. do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c.

Należy jednak stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy oraz dokonał jego należytej oceny. W uzasadnieniu skarżonego wyroku Sąd podał konkretne dowody, na jakich się oparł, wydając kwestionowane orzeczenie.

Apelujący podniósł, że wydający w sprawie opinię biegły w sposób nieprawidłowy ustalił stan faktyczny, albowiem lokal zajmowany przez pozwanego nie miał dostępu do toalety. Tym samym – w ocenie pozwanego – biegły znacznie zawyżył możliwy do uzyskania czynsz najmu za lokal zajmowany przez pozwanego. Na poparcie swoich twierdzeń pozwany wniósł w apelacji o dopuszczenie dowodu z zeznań czterech wskazanych przez siebie świadków. Na podstawie art. 381 k.p.c. Sąd Okręgowy pominął wnioski dowodowe zgłoszone w apelacji, albowiem pozwany ani jego pełnomocnik nie wykazali, aby apelujący nie mógł tych wniosków powołać w postępowaniu przed Sądem I instancji, ani że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Z apelacji wynika, że pozwany nie zgadza się z opinią biegłego sądowego. Z akt sprawy wynika, że w toku postępowania przed Sądem I instancji pozwany na rozprawie w dniu 1 lipca 2013 r. wniósł o wezwanie biegłego. Był również obecny podczas wysłuchania biegłego w dniach 30 września 2013 r. i 16 grudnia 2013 r. Po złożeniu przez biegłego ustnej opinii uzupełniającej pozwany wniósł o oddalenie powództwa, nie zgłaszając żadnych dalszych wniosków dowodowych ani zastrzeżeń.

Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. wyrażenie przez stronę skarżącą dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Strona skarżąca ma obowiązek wykazania naruszenia przez Sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że Sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów, natomiast temu strona skarżąca nie sprostała.

Należy również podkreślić, że gdyby nawet pozwany zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu ze wskazanych w apelacji świadków w toku postępowania przed Sądem I instancji, to nie byłoby to wystarczające dla podważenia opinii biegłego. Pozwany w tym celu musiałby również wykazać (poprzez zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych), jaki wpływ na wysokość ustalonego odszkodowania za bezumowne korzystanie miał sam fakt, iż sporny lokal nie miał faktycznie dostępu do toalety.

Rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do uchylenia wyroku Sądu Rejonowego celem przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem w sprawie brak jest przesłanek wymienionych w art. 386 § 4 k.p.c., uzasadniających tego rodzaju wniosek apelacyjny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Z uwagi na to, że pozwany był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, który wniósł o przyznanie mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu, składając równocześnie oświadczenie, że koszty te nie zostały opłacone w całości ani w części, Sąd Okręgowy w pkt 2 wyroku orzekł o tych kosztach na podstawie art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1-3, § 6 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).