Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka G. J. domagała się zasądzenia od pozwanego (...)w W. kwoty 5.612,79 złotych z ustawowym odsetkami od kwot: 5.112,79 złotych od dnia 18 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty oraz od 500 złotych od dnia 3 maja 2013 roku do dnia zapłaty, jak również kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka podała, że zawarła z P. C. umowę przeniesienia prawa do odszkodowania w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym, w wyniku którego pojazd poszkodowanego marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony przez sprawcę, ubezpieczonego w pozwanej spółce od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem pojazdów. Powódka podniosła, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność, co do zasady i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 4.148,03 złotych. Powódka wskazała, iż z wyceny kosztów naprawy pojazdu zleconej rzeczoznawcy wynika, iż rzeczywiste łączne koszty naprawy pojazdu wynoszą 9.260,82 złotych. Natomiast koszty sporządzenia prywatnej wyceny kosztów naprawy wyniosły kwotę 500 złotych netto i koszt ten jako związany ze szkodą podlega zwrotowi zgodnie z art. 361 k.c. Powódka pozwem dochodzi kwoty 5.992,66 złotych z tytułu odszkodowania oraz kwotę 500 złotych z tytułu kosztów sporządzenia opinii wraz z odsetkami od tej kwoty od dnia 28 kwietnia 2013r.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował wskazaną przez powódkę wysokość szkody wskazując, iż sporządzone w toku likwidacji szkody kalkulacje są prawidłowe, a wypłacona kwota w pełni zaspokaja roszczenia powódki. Pozwany podniósł jednocześnie, że sporządzenie prywatnej opinii nie było zasadne, gdyż nie warunkowało ani wniesienia odwołania od decyzji pozwanego, ani powództwa.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 28 marca 2012 roku pojazd L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do P. C. uczestniczył w zdarzeniu drogowym, w wyniku którego w pojeździe uszkodzone zostały drzwi przednie prawe, lusterko prawe, drzwi tylne prawe, podnośnik drzwi, próg drzwi prawych, zderzak tylny oraz błotnik tylny prawy. Szkodę likwidowało (...) S.A. w W.. Poszkodowanemu wypłacono odszkodowanie. W wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 16 grudnia 2012 roku pojazd L. uległ ponownie uszkodzeniu. Uszkodzenia objęły drzwi przednie prawe, drzwi tylne prawe oraz błotnik tylny prawy. Sprawca zdarzenia kierował samochodem, którego właściciel był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Poszkodowany dokonał zgłoszenia pozwanemu szkody komunikacyjnej w dniu 18 grudnia 2012 roku. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany przyznał poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 4.148,03 złotych i wypłacił odszkodowanie w wymienionej kwocie. Poszkodowany uznał, iż jego wierzytelność jest wyższa niż wypłacone odszkodowanie. W dniu 20 marca 2013 roku, poszkodowany zawarł z powódką umowę sprzedaży wierzytelności wobec pozwanego z tytułu roszczenia o odszkodowanie za uszkodzenie samochodu w dniu 16 grudnia 2012 roku. Powódka zleciła zespołowi rzeczoznawców sporządzenie opinii dotyczącej ustalenia kosztu naprawy pojazdu. Według tejże opinii koszty naprawy pojazdu wynosiły kwotę 9.260,82 złotych brutto. Za sporządzenie tej prywatnej opinii powódka zapłaciła 500 złotych netto.

Sąd Rejonowy ustalił ponadto , że uszkodzenia pojazdu L. (...) w dniach 28 marca 2012 roku i 26 grudnia 2012 roku w znacznej mierze się pokrywały. W wyniku szkody z dnia 16 grudnia 2012 roku uszkodzenia się pogłębiły. Jednocześnie po szkodzie z dnia 28 marca 2012 roku pojazd L. w znacznej mierze nie został naprawiony.

Sąd Rejonowy zważył, iż w przedmiotowej sprawie, bezspornym był udział pojazdu L. (...) w zdarzeniach drogowych w dniach 28 marca 2012 roku i 16 grudnia 2012 roku. Pozwany jednocześnie nie kwestionował swej odpowiedzialności w związku ze zdarzeniem z dnia 16 grudnia 2012 roku. Powódka skutecznie nabyła od poszkodowanego roszczenie wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powódki w prawa i obowiązki wierzyciela (art. 509 k.c.). Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez ubezpieczonego. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.).

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje zatem niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Natomiast efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

W niniejszej sprawie, w oparciu o wiarygodne opinie biegłego sądowego, Sąd Rejonowy ustalił, że pojazd L. uległ uszkodzeniu dwukrotnie w 2012 roku i po zdarzeniu z dnia 28 marca 2012 roku uszkodzenia pojazdu nie zostały naprawione. Przywrócenie zatem stanu sprzed szkody z dnia 16 grudnia 2012 roku wymagało w ocenie sądu ustalenia stanu pojazdu L. przed szkodą. Sąd zważył, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, mając na uwadze bezsporną odpowiedzialność pozwanego za szkodę z dnia 16 grudnia 2012 roku sąd dokonał analizy, w oparciu o którą uznał, że poszkodowany doznał szkody w części, w jakiej pojazd L. nie został uszkodzony w dniu 28 marca 2012 roku, a został uszkodzony w dniu 16 grudnia 2012 roku. Elementami uszkodzonymi jedynie podczas zdarzenia z grudnia 2012 roku były dwie listwy ozdobne drzwi prawych tylnych i przednich. Wartość szkody obejmująca koszt zakupu części w postaci listew drzwi pojazdu L. i kosztów robocizny wyniosła w oparciu o dane zawarte w opinii biegłego sądowego (ale i ekspertyzie załączonej przez powoda do pozwu) kwotę 136,57 złotych. Sąd Rejonowy jednocześnie podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/2004, Lex Polonica nr 367046, Biuletyn Sądu Najwyższego 2004/5). Niewątpliwie wprawdzie powódka nabyła wierzytelność z tytułu szkody komunikacyjnej w drodze umowy sprzedaży wierzytelności, to jednak wskazać należy, iż poniesiony przez nią koszt był niezbędny dla oceny czy roszczenie o odszkodowanie uzupełniające jest zasadne i dlatego jako taki wchodzi w skład poniesionej szkody. Sąd nie miał podstaw dla dokonania ustalenia, że na etapie decyzji o sporządzeniu ekspertyzy powódka posiadała wiedzę o uszkodzeniu pojazdu L. z dnia 28 marca 2012 roku. Mając na uwadze powyższe sąd zasądził do pozwanego na rzecz powódki kwotę 500 złotych tytułem zwrotu kosztów uzyskanej przez nią opinii prywatnej.

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 822 § 1 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 636,57 złotych. Orzeczenie w części dotyczącej zasądzenia odsetek, sąd wydał zgodnie z art. 481 k.c. Orzeczenie o kosztach procesu sąd oparł o art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo. Do kosztów procesu należnych powodowi sąd zaliczył kwotę: 281 złotych tytułem opłaty od pozwu, 1.200 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Na koszty procesu należne pozwanemu składało się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 1.200 złotych oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Po stosunkowym rozdzieleniu uznać należy, że powód wygrał w 2,4 % (35,95 złotych), a pozwany 97,6 %(1.187,79 złotych). Kosztem poniesionym przez pozwanego była również odpowiednia część kwoty zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (500x2,4%=488). Po skompensowaniu wzajemnych należności sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.675,79 złotych tytułem kosztów procesu.

Powyższy wyrok zaskarżyła pozwana zarzucając naruszenie prawa procesowego, tj. art. 322, art. 233 oraz art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego przez, niewłaściwą ocenę wiarygodności i mocy zebranych w sprawie dowodów oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny tychże dowodów, zaniechanie przez Sąd wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkiem czego : Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 137,57 zł jako szkodę w pojeździe L. (...) o nr rej. (...) powstałą w wyniku zdarzenia z dnia 16 grudnia 2012 roku, podczas gdy pozwana w toku likwidacji szkody naprawiła szkodę i wypłaciła już poszkodowanemu odszkodowanie za uszkodzenie ww. pojazdu w wysokości 4.148,03 zł a także zasądził na rzecz powódki kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy, podczas gdy opinia ta była nieprawidłowa, ustala niewłaściwą wysokość szkody, a przede wszystkim uwzględniała zakres uszkodzeń niezwiązanych ze szkodą z dnia 16 grudnia 2012 roku. Pozwana zarzuciła także obrazę prawa materialnego poprzez naruszenie art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 34 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, skutkujące przyjęciem odpowiedzialności pozwanej za poniesiony przez powódkę wydatek z tytułu prywatnej opinii rzeczoznawcy w wysokości 500 zł podczas gdy opinia ta była nieprawidłowa, ustala niewłaściwą wysokość szkody, a przede wszystkim uwzględniała zakres uszkodzeń niezwiązanych ze szkodą z dnia 16 grudnia 2012 roku, a zatem wydatek ten nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z przedmiotową szkodą.

Biorąc pod uwagę powyższe pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie kosztów postępowania za I i II instancję, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego jak też na podstawie art. 350 § 1 k.p.c. wniosła o sprostowanie oczywistej omyłki zawartej w pkt III Wyroku poprzez wpisanie w miejsce „zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.675,79 zł tytułem kosztów procesu” to prawidłowo „zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.675,79 zł tytułem kosztów procesu”. Wskazać należy, iż strona pozwana wygrała postępowanie w 97,6%, co jednoznacznie wynika z uzasadnienia Wyroku.

Zdaniem pozwanej ustalenia Sadu I instancji zostały dokonane z naruszeniem przepisów postępowania cywilnego i w efekcie doprowadziły do wydania błędnego rozstrzygnięcia w sprawie. Wskazać należy, iż w dniu 28 marca 2012 roku pojazd L. (...) należący do poszkodowanego P. C. uczestniczył w zdarzeniu drogowym, w wyniku którego w pojeździe uszkodzone zostały drzwi przednie prawe, lusterko prawe, drzwi tylne prawe, podnośnik drzwi, próg drzwi prawnych, zderzak tylny oraz błotnik prawy. Z tytułu tej szkody wypłacone zostało poszkodowanemu odszkodowanie, co zostało potwierdzone załączoną do akt dokumentacją dot. szkody likwidowanej przez (...) S.A. z siedzibą w W.. Następnie w dniu 16 grudnia 2012 roku ww. pojazd ponownie uległ uszkodzeniu. W wyniku tej szkody uszkodzeniu uległy drzwi przednie prawe, drzwi tylne prawe oraz błotnik tylny. Pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego w związku ze szkodą z dnia 16 grudnia 2012 roku przyznała i wypłaciła na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w wysokości 4.148,03 zł. Tymczasem powódka po uprzednio dokonanej cesji wierzytelności wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 5.992,66 zł z tytułu uszkodzenia w dniu 16 grudnia 2012 roku pojazdu L. (...). Wskazać należy, iż w toku niniejszego postępowania na podstawie opinii biegłego J. K. ustalono, iż uszkodzenia przedmiotowego auta powstałe w dniu 28 marca 2012 roku w znacznej mierze pokrywają się z uszkodzeniami powstałymi w dniu 16 grudnia 2012 roku. Jednocześnie prawidłowo stwierdził Sąd I instancji, iż po szkodzie z dnia 28 marca 2012 roku pojazd L. w znacznej mierze nie został naprawiony. Prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, że w wyniku szkody z dnia 16 grudnia 2012 roku w pojeździe L. uszkodzeniu uległa jedynie listwa ozdobna drzwi prawnych tylnych i prawnych przednich, co skutkowało szkodą w wysokości zaledwie 136,57 zł. Podkreślić jednak należy, iż pozwana na etapie likwidacji szkody wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie znacznie wyższej niż 136,57 zł a zatem zrekompensowała przedmiotowa szkodę nawet w nadmiarze. Wobec powyższego wskazać należy, iż zupełnie nieuzasadnione jest obciążenie przez Sąd Rejonowy pozwanej zapłata na rzecz powódki kwoty 136,57 zł podczas gdy pozwana naprawiła (i to ze znaczna nawiązką) przedmiotowa szkodę wypłacając poszkodowanemu aż 4.148,03 zł. Nieprawidłowe jest rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie zasądzenia na rzecz powódki od pozwanej kwoty 500 zł tytułem prywatnej opinii rzeczoznawcy wykonanej na zlecenie powódki. Jak zostało powyżej wyraźnie wskazane, z opinii biegłego jednoznacznie wynika, iż uszkodzenia zgłoszone przez powódkę do pozwanej powstałe rzekomo w szkodzie z dnia 16 grudnia 2012 roku pochodzą ze wcześniejszej szkody z dnia 28 marca 2012 roku zlikwidowanej przez C.. Zatem zupełnie nieuzasadnione jest obciążanie pozwanej kosztem prywatnej opinii rzeczoznawcy wykonanej na zlecenie powódki, która przedstawia nieprawidłowy zakres uszkodzeń pojazdu oraz błędną kwotę odszkodowania.

Pozwana podnosi zatem, iż Sad I instancji dokonał błędnej wykładni art. 361 k.c. poprzez uznanie, że pozwana zobowiązana jest pokryć koszty opinii sporządzonej na zlecenie powódki. Pozwana wskazuje tymczasem, iż przedłożona przez powódkę, sporządzona na jej zlecenie prywatna opinia, nie dość że jest nieprawidłowa, to w dodatku w żadnym stopniu nie przyczyniła się do ułatwienia ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody. Poniesienie przez powódkę kosztów sporządzenia prywatnej opinii nie może zostać uznane za normalne następstwo zdarzenia z dnia 16 grudnia 2012 r. również dlatego, że jej sporządzenie nie warunkowało w żaden sposób możliwości wystąpienia przez powódkę z powództwem przeciwko pozwanej. W konsekwencji stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie zaistniały okoliczności, które by uzasadniały obciążenie pozwanej kosztem nierzetelnej i zdecydowanie błędnej opinii. Odnośnie wniosku o sprostowanie oczywistej omyłki pozwana wskazała ,iż z treści uzasadnienia jednoznacznie wynika, iż pozwana wygrała niniejsze postępowanie w 97,6 %, a zatem zasadne jest zasądzenie na rzecz pozwanej od powódki kwoty 1.675,79 zł tytułem kosztów procesu.

Powódka nie złożyła odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się uzasadniona jedynie w nieznacznej części.

Słusznie pozwana wskazała , iż Sąd I instancji bezpodstawnie zasądził na rzecz powódki kwotę 136,57 zł tytułem uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 16 grudnia 2012 r. Biorąc pod uwagę , iż przyczyną odmowy przez pozwaną wypłaty odszkodowania w kwocie 9.260,82 zł było potrącenie 50 % z wartości części zastosowanych do naprawy pojazdu oraz zastosowanie niższych stawek roboczogodziny , zupełnie nieuprawnione i nie znajdujące uzasadnienia w materiale dowodowym było ustalenie , iż pozwana nie wypłaciła odszkodowania za wskazane przez Sąd Rejonowy listwy ozdobne. Pozwana niewątpliwie naprawiła w tej części poniesioną szkodę wypłacając przecież powódce dużo wyższą kwotę 4.148,03 zł. W tym zakresie powództwo winno było zatem ulec oddaleniu co skutkowało koniecznością zmiany w tej części zaskarżonego wyroku.

Natomiast nie mogły odnieść skutku zarzuty apelującej dotyczące zasądzenia na rzecz powódki kwoty 500 zł tytułem kosztów prywatnej ekspertyzy. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż koszt wykonania prywatnej ekspertyzy, w której ustalono wysokość naprawy uszkodzonego pojazdu, należało wliczyć do zasądzonego powódce odszkodowania. Zgodzić należy się z istnieniem adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem - kolizją drogową, a szkodą w postaci, nie tylko wydatków związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu, ale i kosztów prywatnej opinii rzeczoznawcy zleconej przez powódkę (art. 361 k.c.). W sytuacji, gdy zakład ubezpieczeń zaprzecza swojemu obowiązkowi wypłaty pełnej wysokości odszkodowania, strona poszkodowana niejako zmuszona zostaje do poparcia swoich roszczeń opinią rzeczoznawcy. W ocenie Sądu Okręgowego, koniecznym było więc przed wystąpieniem z powództwem zwrócenie się do osoby posiadającej wiedzę fachową o wydanie odpowiedniej ekspertyzy, w oparciu o którą powódka byłaby w stanie określić wysokość wierzytelności, a w konsekwencji oznaczyć wysokość żądania pozwu. Koszt przedmiotowej ekspertyzy stanowi obecnie stratę w majątku powódki, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu kolizji drogowej i odmowie zakładu ubezpieczeń wypłacenia pełnej wysokości odszkodowania poszkodowanemu (por. glosa E. Tomaszewskiej do uchwały SN z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04). Koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy, w której na żądanie powódki ustalono koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, uznać należało zatem za ekonomicznie uzasadniony wydatek poniesiony przez powódkę. Odszkodowanie z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za szkody spowodowane ruchem pojazdu mechanicznego powinno tym samym obejmować także i ten wydatek. Okoliczność , iż w toku postępowania powyższa opinia okazała się błędna nie może stanowić podstawy do odmowy wypłaty odszkodowania. Przede wszystkim powódka nie posiadając wiadomości specjalnych nie może ocenić prawidłowości ustaleń dokonanych przez osobę dysponującą fachową wiedzą. Jak słusznie ponadto stwierdził Sąd Rejonowy nie było podstaw dla dokonania ustalenia, że na etapie decyzji o sporządzeniu ekspertyzy powódka posiadała wiedzę o uszkodzeniu pojazdu L. z dnia 28 marca 2012 roku.

Przechodząc natomiast do kwestii rozliczenia kosztów procesu , należy niewątpliwie stwierdzić , iż Sąd I instancji dopuścił się błędów w ich rozliczeniu na podstawie art. 100 kpc , przyjmując bezpodstawnie , iż powódka wygrała proces w 2,4 % , skoro z obliczeń wynika jednoznacznie wyższy wskaźnik. Sąd Rejonowy błędnie również zasądził w takiej sytuacji koszty na rzecz powódki kiedy w istocie przegrała ona proces , wygrywając tylko w niewielkiej części. Mając na uwadze , iż pozwana zaskarżyła wyrok w całości a więc również w zakresie orzeczenia o kosztach procesu , Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone rozstrzygnięcie o kosztach , biorąc pod uwagę treść art. 384 kpc , gdyż wyrok nie został zaskarżony przez powódkę i zasądził na rzecz pozwanej od powódki kwotę 1.675,79 tytułem kosztów procesu za I instancję.

W związku z powyższym orzeczono jak pkt 1 i 2 na podstawie art. 386 § 1 kpc a w pozostałej części apelację oddalono w myśl art. 385 kpc.

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc. Pozwana poniosła koszty w postaci opłaty od apelacji w wysokości 32 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 90 zł , zaś powódka nie domagała się zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Ponieważ pozwana wygrała postępowanie apelacyjne w około 21 % ( 136,57 zł z 636,57 zł ) należało się jej z tego tytułu 26 zł stanowiących w przybliżeniu 21 % ze 122 zł kosztów poniesionych w postępowaniu odwoławczym.