Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Zarzycki

Protokolant: st.sek.sąd. Ewa Jas-Nieprzecka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Marii Charnickiej

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2015 roku

sprawy oskarżonego R. P.

o przestępstwo z art. 59 ust. 1 o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca 2009 roku tekst jednolity (Dz.U. z 2013 roku poz. 611) i art. 60 ust. 2 i 4 ustawy j.w.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 24 września 2014 roku sygn. akt II K 699/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając obie apelacji za oczywiście bezzasadne:

II.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze, zaś kosztami procesu związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa.

IX Ka 1694/14

UZASADNIENIE

R. P. oskarżony był o to , że :

w dniu 19 maja 2013 r. na stadionie miejskim w K. podczas imprezy masowej będącej meczem piłki nożnej rozgrywanym pomiędzy drużynami (...) i (...) posiadał wyroby pirotechniczne w postaci rac świetlnych , a następnie rzucił nimi , co mogło stanowić zagrożenie dla życia , zdrowia lub bezpieczeństwa osób przebywających na stadionie , przy czym czynu tego dopuścił się używając materiału oprawy meczowej do zasłonięcia twarzy ,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca 2009 r. tekst jednolity ( Dz. U. z 2013 r. , poz. 611 ) i art. 60 ust. 2 i 4 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca 2009 r. tekst jednolity ( Dz. U. z 2013 r. , poz. 611 ) w zw. z art. 11 § 2 kk .

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 24 września 2014 r. w sprawie II K 699/13 orzekł co następuje :

I . w ramach zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu uznał oskarżonego R. P. za winnego tego , że w dniu 19 maja 2013 r. na stadionie miejskim w K. podczas trwania imprezy masowej będącej meczem piłki nożnej rozgrywanym pomiędzy drużynami (...) i (...) posiadał wyroby pirotechniczne w postaci rac świetlnych , tj. popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych z dnia 20 marca 2009 r. ( Dz. U. z 2013 r. , poz. 611 , t. j. z późn. zm. ) i za to na podstawie tego przepisu oraz art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu R. P. karę grzywny w wysokości 180 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych ;

II . na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. P. kary grzywny warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 3 lata ;

III . na podstawie art. 39 pkt 2c kk w zw. z art. 66 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych ( Dz. U. z 2013 r. , poz. 611 t. j. z późn. zm. ) i art. 41b § 1 i 2 kk oraz art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego R. P. środek karny zakazu wstępu na imprezy masowe obejmujący wszelkie imprezy masowe na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz mecze piłki nożnej rozgrywane przez polską kadrę narodową lub polski klub sportowy poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez okres 2 lat ;

IV . na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego w pkt III wyroku środka karnego zakazu wstępu na imprezy masowe zaliczył oskarżonemu R. P. okres dozoru policji z obowiązkiem stawiennictwa w jednostce Policji podczas rozgrywanych meczy piłkarskich drużyny (...) stosowany od dnia 24 maja 2013 r. do dnia 29 lipca 2013 r.

V . na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego R. P. od kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa w całości .

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę oskarżonego w całości na korzyść oskarżonego oraz przez prokuratora w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonego .

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 438 pkt 3 kpk zarzucił temu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść , a polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji , iż na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego R. P. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych , podczas gdy prawidłowa analiza zebranych w toku niniejszego postępowania dowodów , a w szczególności wyjaśnień oskarżonego , prowadzi do odmiennego wniosku , a mianowicie że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa .

Podnosząc ten zarzut , obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa .

Prokurator na podstawie art. 438 pkt 1 i 4 kpk zarzucił temu wyrokowi :

1 . obrazę przepisów prawa materialnego , a to art. 63 § 2 kk w wyniku jego niewłaściwej wykładni i zastosowania na skutek czego nieprawidłowo zaliczono na poczet orzeczonego w pkt III wyroku środka karnego zakazu wstępu na imprezy masowe okres dozoru policji z obowiązkiem stawiennictwa w jednostce policji podczas rozgrywanych meczy piłkarskich drużyny (...) stosowanego od 24 maja 2013 r. do 29 lipca 2013 r. przyjmując , że tego rodzaju środek zapobiegawczy odpowiada rodzajowo orzeczonemu środkowi karnemu ;

2 . rażącą niewspółmierność orzeczonej kary grzywny w rozmiarze 180 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych polegającą na warunkowym zawieszeniu jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata w wyniku niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz przewartościowaniu okoliczności dotyczących właściwości i warunków osobistych sprawcy , jego sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowaniu się po jego popełnieniu w następstwie czego orzeczona kara nie osiągnie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego , a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa .

Podnosząc te zarzuty prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie rozstrzygnięcia w pkt II w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary grzywny oraz uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV co do zaliczenia oskarżonemu okresu stosowania dozoru policji na poczet środka karnego zakazu wstępu na imprezy masowe .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

I . Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego :

Apelacja ta nie zasługuje na uwzględnienie . Podniesiony w niej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia został sformułowany dość ogólnikowo i stanowi jedynie polemikę w prawidłowymi ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd I instancji . Wbrew stanowisku apelującego ustalenia te dotyczące posiadania przez oskarżonego wyrobów pirotechnicznych w postaci rac świetlnych mają oparcie w zgromadzonym i prawidłowo ocenionym materiale dowodowym . Sąd I instancji słusznie w tym zakresie oparł się na nagraniu z monitoringu z przebiegu meczu piłkarskiego . Materiał ten , który jak podkreślił Sąd jest bardzo dobrej jakości , wyraźnie wskazuje na udział oskarżonego w zdarzeniu . Sąd dokładnie przeanalizował treść tego nagrania i wskazał , które jego fragmenty dowodzą posiadania przez oskarżonego rac świetlnych . Nie ma podstaw do podważania prawidłowości tej analizy . Również trzeba dodać , że Sąd podkreślił zgodność tego materiału z opinią antropologiczną wskazującą na oskarżonego jako osobę na nagraniu . Fakt posiadania rac potwierdza także opinia medyka sądowego co do rodzaju i stopnia uszkodzeń ciała oskarżonego . Stwierdzone u oskarżonego zmiany oparzeniowe bezspornie wskazują na to , iż pochodzą one od rac posiadanych przez oskarżonego . Słusznie więc Sąd nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego .

II . Odnośnie apelacji prokuratora :

Apelacja prokuratora również nie zasługuje na uwzględnienie . Prokurator podnosi w niej zarzuty obrazy prawa materialnego i rażącej niewspółmierności kary . Zarzut obrazy art. 63 § 2 kk nie jest uzasadniony . W tym zakresie Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji wyrażone w wyroku oraz jego uzasadnieniu w tej części . Z akt sprawy wynika , iż wobec oskarżonego stosowany był w postępowaniu przygotowawczym środek zapobiegawczy w postaci dozoru policji , połączony z obowiązkiem stawiennictwa w jednostce Policji podczas rozgrywanych meczy piłkarskich drużyny (...) , orzeczony na podstawie art. 275 kpk ( k . 28 ) . Z uzasadnienia wyroku wynika , iż Sąd I instancji uznał , że ten środek częściowo pokrywa się z zakazem wstępu na imprezy masowe orzeczonym w pkt III wyroku jako środek karny na podstawie art. 39 pkt 2c kk , art. 41b § 1 i 2 kk i art. 43 § 1 kk w zw. z art. 66 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych , a więc zasadne i celowe jest zaliczenie okresu stosowania tego środka na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego . Stanowisko to jest trafne . Zgodnie bowiem z treścią art. 275 § 2 kpk dozór policji m.in. może polegać na zakazie przebywania w określonych miejscach oraz na obowiązku zgłaszania się do organu dozorującego . Stosowany wobec oskarżonego środek zapobiegawczy polegał właśnie na dozorze z obowiązkiem zgłaszania się do dozorującej jednostki Policji w czasie meczy piłkarskich rozgrywanych przez (...) . Faktycznie zatem ten środek mieścił się w ramach środka karnego orzeczonego przez Sąd w pkt III wyroku , gdyż sprowadzał się do zakazu wstępu na mecze piłkarskie (...) . Oczywiście zakres orzeczonego środka karnego był szerszy , gdyż obejmował wszelkie imprezy masowe , ale nie może budzić wątpliwości , że obejmował on także stosowany w węższym zakresie faktyczny zakaz wstępu na mecze piłkarskie (...) . Stosowany wobec oskarżonego środek zapobiegawczy odpowiadał więc rodzajowo orzeczonemu środkowi karnemu , a więc Sąd w niczym nie naruszył przepisu prawa materialnego .

Nie można podzielić argumentacji zawartej w apelacji . Nie ma racji apelujący twierdząc , iż art. 63 § 2 kk nie przewiduje możliwości zaliczenia środka karnego z art. 39 pkt 2c kk , lecz tylko z art. 39 pkt 2-3 kk . Skoro ustawodawca w przepisie tym przewidział możliwość zaliczenia odpowiednich środków zapobiegawczych na poczet środków karnych wymienionych w art. 39 pkt 2 – 3 kk , to oczywiste jest , że taki zapis obejmuje także pkt 2a , 2b , 2c , 2d , 2e tego przepisu . Trzeba również dodać , że pogląd zawarty w Komentarzu do Kodeksu Karnego G. Ł. , na który powołuje się autor apelacji , iż środków zapobiegawczych określonych w art. 275 i 276 kpk nie można zaliczyć na poczet środków karnych przewidzianych w art. 39 pkt 2c i 2d kk jest odosobniony . Zupełnie odmienne stanowisko zajmują inni autorzy Komentarzy do Kodeksu Karnego ( R . Stefański , Kodeks karny . Komentarz , C.H. Beck 2014 , A . Grześkowiak , Kodeks karny , Komentarz , C.H. Beck , 2012 , M . Filar , Kodeks karny , Komentarz , 2012 r. ) . Podkreślić należy zwłaszcza stanowisko zawarte w Komentarzu do Kodeksu karnego autorstwa R. S. . Autor wyraźnie wskazał , że obowiązek zaliczenia określonych , stosowanych w toku postępowania środków zapobiegawczych na poczet orzeczonych przez sąd środków karnych , wymieniając wśród tych środków m.in. zakaz wstępu na imprezę masową . Wskazał również , że wprawdzie dozór Policji nie znajduje swojego odpowiednika w katalogu środków karnych , to jednak dozór ten może towarzyszyć kilku środkom karnym , m.in. z art. 39 pkt 2c kk , w związku z czym dozór ten może być zaliczony na poczet orzeczonego środka karnego . Stanowisko to Sąd odwoławczy w całości akceptuje .

Nie jest także uzasadniony zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego . Prokurator nie kwestionuje wysokości orzeczonej kary grzywny , nie zgadza się natomiast z rozstrzygnięciem Sądu w zakresie dotyczącym warunkowego zawieszenia wykonania tej kary . Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji w tej kwestii . Sąd szeroko bowiem uzasadnił dlaczego uznał , iż taka forma kary będzie odpowiednia dla oskarżonego . W szczególności Sąd wykazał dlaczego uważa , iż zachodzą przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk uzasadniające warunkowe zawieszenie wykonania kary grzywny . Trafnie zwłaszcza Sąd uznał , że istnieją pozytywne prognozy co do zachowania oskarżonego w przyszłości , skoro dotychczas nie był karany , a aktualnie studiuje .

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy ( art. 437 § 1 kpk , art. 456 kpk ) . Ponieważ oskarżony nie pracuje Sąd zwolnił go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze , a kosztami procesu związanymi z apelacją prokuratora obciążył Skarb Państwa ( art. 634 , 624 § 1 kpk , 636 § 1 kpk ) .