Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Krzysztof Kamiński –spr.

Sędziowie: SO Dorota Niewińska

SO Sławomir Wołosik

Protokolant Aneta Chardziejko

w obecności prokuratora Jerzego Duńca, po rozpoznaniu w dniu 05.03.2015 r. sprawy A. C., J. S., P. O., K. S. B., W. B. i C. B. oskarżonych o czyny z art. 158§1 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego P. O. oraz prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 14 października 2014 r. (sygn. akt XV K 89/14):

I. Zaskarżony wyrok uchyla w zakresie czynu opisanego w pkt. II części wstępnej (pkt. II części dyspozytywnej) i sprawę w tej części przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania.

II. W pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy.

III. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. O. i adw. T. T. kwoty po 516,60-zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze, w tym 96,60-zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem podatku VAT.

IV. Zwalnia oskarżonego P. O. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części skazującej i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. C., J. S. i P. O. zostali oskarżeni o to, że:

I. 23 czerwca 2013 r. w B. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu W. D., którego schwycili za szyję, odciągnęli od samochodu i kilkakrotnie uderzyli pięściami w twarz, powodując obrzęk lewej małżowiny usznej i lewego policzka oraz wykruszenie zęba, co naruszyło czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni i bezpośrednio narażało na doznanie urazów poważniejszych, tj. o czyn z art. 158§1 k.k.

a ponadto A. C. i J. S. oraz K. S. B., W. B. i C. B. oskarżeni o to, że:

II. 23 czerwca 2013 r. w B. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu W. D., którego kilkakrotnie uderzyli pięściami i kopali po całym ciele, przycinali drzwiami samochodu, spryskiwali gazem pieprzowym, szczuli psem i przypalili papierosem, powodując otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe szyi, klatki piersiowej, brzucha, lewego biodra i ud oraz lewej ręki oraz oparzenie na powierzchni łokciowej lewego przedramienia, co naruszyło czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni i bezpośrednio narażało na doznanie urazów poważniejszych, tj. o czyn z art. 158§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 14 października 2014 r. w sprawie o sygn. akt XV K 89/14;

I. oskarżonych A. C., J. S. i P. O. w ramach czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia uznał za winnych tego, że w dniu 23 czerwca 2013 r. około godziny 16.15 w B. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu W. D., którego schwycili za szyję, odciągnęli od samochodu i kilkakrotnie uderzyli pięściami w twarz, powodując obrzęk lewej małżowiny usznej i lewego policzka oraz wykruszenie zęba, co naruszyło czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni i bezpośrednio narażało na nastąpienie skutku określonego w art. 157§1 k.k. lub art. 156§1 k.k., tj. czynu z art. 158§1 k.k. i za to na mocy art. 158§1 k.k. skazał każdego z nich na kary po 5 (pięć) miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonych A. C., J. S., K. S. B., W. B. i C. B. uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia z art. 158§1 k.k.;

III. na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym A. C., J. S. i P. O. okresy zatrzymania od dnia 25 lipca 2013 r. do dnia 26 lipca 2013 r.;

IV. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adwokata A. O.kwotę 1298,88 (tysiąca dwustu dziewięćdziesięciu ośmiu zł 88/100) zł, w tym 242,88 (dwustu czterdziestu dwóch zł 88/100) zł podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu,

- adwokata T. T. kwotę 929,88 (dziewięciuset dwudziestu dziewięciu zł 88/100) zł, w tym 173,88 (stu siedemdziesięciu trzech zł 88/100) zł podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu;

V. zasądził od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty i obciążył go częściowo pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 70 złotych; w pozostałym zakresie koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa, zwolnił od ich ponoszenia oskarżonych A. C. i P. O. w całości, zaś J. S. w części.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 444 k.p.k., w części czynu opisanego w zarzucie II aktu oskarżenia, co do winy na niekorzyść oskarżonych A. C., J. S., K. B., W. B. i C. B. zaskarżył prokurator.

Powołując się na treść art. 427§1 i 2 k.p.k., art. 437§2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił mu skutkującą uniewinnieniem oskarżonych obrazę przepisów prawa procesowego, polegającą na nieuwzględnieniu wbrew treści art. 4 i 410 k.p.k. treści nagrania wypowiedzi osób, które o zarzuconym czynie zawiadamiały policję, wskutek czego Sąd powziął wątpliwość, czy czyn ten popełniono i potwierdzające jego przebieg dowody ocenił z naruszeniem przepisu art. 7 k.p.k. fragmentarycznie i dowolnie, niezgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego P. O., na podstawie art. 444 k.p.k. w związku z art. 425§1 i 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie dotyczącym oskarżonego P. O. w całości na jego korzyść i na podstawie art. 427§1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, nierozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, błędnej i jednostronnej ocenie i analizie dowodów, poprzez:

- oparcie swojego rozstrzygnięcie w zakresie ustalenia obrażeń jakich w związku z zachowaniem oskarżonych doznał pokrzywdzony na zeznaniach pokrzywdzonego W. D., w sytuacji gdy Sąd odmówił mu wcześniej wiarygodności z uwagi na stwierdzone u pokrzywdzonego urojeniowe interpretacje rzeczywistości, a biegły R. M. wskazał na istotne trudności interpretacyjne w tym zakresie;

- uznanie, iż podstawowym dowodem, który świadczył na niekorzyść oskarżonych był zapis monitoringu miejskiego, podczas gdy prawidłowa ocena i analiza tego dowodu prowadzi do ustalenia, iż na miejscu zdarzenia miała miejsce jedynie szarpanina, a samo nagranie nie ukazuje uderzeń zadawanych pokrzywdzonemu przez któregokolwiek z oskarżonych;

- odmowę wiary zeznaniom świadków K. G., K. P. oraz M. W. z uwagi na to, iż znają oskarżonego P. O., a ich zeznania w ocenie Sądu są tendencyjne, podczas gdy osoby te są obce dla oskarżonego P. O., dowód z ich przesłuchania zawnioskowany został przez obrońcę oskarżonego C. B. i brak jest podstaw do odmówienia wiarygodności ich zeznań w zakresie udziału P. O. w przedmiotowym zdarzeniu;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżeni P. O., A. C. i J. S. zachowaniem swym wyczerpali znamiona przestępstwa opisanego wart. 158§1 k.k. podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie nie wynika, by działania podjęte przez oskarżonych bezpośrednio narażały na nastąpienie skutku określonego wart. 156§1 k.k. lub art. 157§1 k.k.

- oskarżony P. O. był aktywnym uczestnikiem pobicia, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż oskarżony przebywał w miejscu zdarzenia, ale nie brał udziału w pobiciu pokrzywdzonego, nie zadawał mu ciosów, był jedynie biernym obserwatorem całego zdarzenia.

- skutkiem rzekomego pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonych było wykruszenie zęba, podczas gdy w aktach sprawy brak jest dowodu z opinii biegłego bądź zaświadczenia stomatologicznego, iż doszło do wykruszenia zęba na skutek działań oskarżonych.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427§1 kpk wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego P. O. od popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 158§1 k.k., a w konsekwencji uchylenie rozstrzygnięć z tym związanych, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. O..

Omawiana apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Okręgowy nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności wyroku w kwestionowanym zakresie. W szczególności Sąd meriti poddał logicznej analizie zebrane dowody, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego (art. 424§1 pkt 1 k.p.k.). Wnioski ocenne wyprowadził z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywą bezstronności (art. 4 k.p.k.). Tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. i jako takie nie wzbudzały wątpliwości Sądu Okręgowego.

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. ogranicza się de facto do odmiennej oceny dowodów i jako taki nie zasługuje na uwzględnienie. Tego rodzaju zarzuty są słuszne jedynie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Nie mogą one sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), lecz wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14).

Zważywszy, iż okoliczności podnoszone w apelacji były już przedmiotem rozważań i oceny przez Sąd I instancji zbędnym jest powtarzanie w szerszym zakresie argumentacji zawartej w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, notabene zasługującej na akceptację. Odnosząc się wprost do zarzutów apelacyjnych podkreślić jedynie trzeba, że Sąd Rejonowy logiczne uzasadnił powody, dla których dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego W. D. oraz dla których nie dał wiary zeznaniom świadków K. G., K. P. oraz M. W..

Sądowej oceny wiarygodności zeznań W. D. w omawianym zakresie nie podważa:

- po pierwsze, opinia biegłej psycholog, gdyż Sąd I instancji dysponował innymi dowodami, pozwalającymi na weryfikację zeznań pokrzywdzonego;

- po drugie, odmienna ocena zeznań pokrzywdzonego w zakresie czynu z pkt. II części wstępnej wyroku, gdyż zawiera ona istotne uchybienia, o których w dalszej części uzasadnienia;

- po trzecie, zapis monitoringu, który – jak przyznaje apelujący – nie zarejestrował całego zdarzenia.

Sąd I instancji uprawniony był do przyjęcia, że w wyniku omawianego zdarzenia pokrzywdzony doznał m.in. uszkodzenia ciała w postaci wykruszenia zęba, na co konsekwentnie wskazywał W. D. (m.in. podczas badania lekarskiego w dniu 24 czerwca 2013 r., k. 15).

Na marginesie, odmienne ustalenia w powyższej kwestii nie miałoby wpływu na zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Sąd I instancji nie dopuścił się też błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Zważywszy, że – jak wynika z treści apelacji – miały one wynikać z przekroczenia granic swobodnej oceny w/w dowodów, zbędnym jest osobna analizy tychże zarzutów. W tym miejscu stwierdzić jedynie należy, że w świetle zeznań W. D. oraz korespondujących z nimi wyjaśnień współoskarżonych z etapu postępowania przygotowawczego, a przede wszystkim A. C. oraz zapisu monitoringu i „obdukcji lekarskiej” Sąd I instancji uprawniony był do przyjęcia, że P. O. brał aktywny udział w pobiciu pokrzywdzonego oraz, że sprawcy czynu narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156§1 k.k. lub w art. 157§1 k.k.

Nie powielając argumentacji Sądu I instancji odnośnie istoty współsprawstwa w zakresie czynów z art. 158§1 k.k., podkreślić jedynie należy, że Sąd Okręgowy w pełni akceptuje stanowisko wyrażone m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 listopada 2006 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 328/06 (KZS 2007/5/64), w świetle którego wielokrotne zadawanie ciosów w tak newralgiczną cześć ciała jaką jest głowa stanowi bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156§1 k.k. lub w art. 157§1 k.k. Zwłaszcza w realiach niniejszej sprawy, gdzie pokrzywdzony W. D. był przytrzymywany przez jednego ze współsprawców, co uniemożliwiało mu jakąkolwiek reakcję obronną.

Nie budzi zastrzeżeń orzeczona wobec oskarżonego P. O. kara (zgodnie z treścią art. 447§1 k.p.k. apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku), która uwzględnia zasady i dyrektywy określone w art. 53§1 i 2 k.k., w tym stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu, właściwości i warunki osobiste oskarżonego (m.in. uprzednią karalność sądową oskarżonego), a także cele kary w zakresie wychowawczym i zapobiegawczym. Orzeczona wobec P. O. kara 5 miesięcy pozbawienia wolności mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za czyn z art. 158§1 k.k., zaś dotychczasową, wielokrotna karalność sądową oskarżonego wyklucza możliwość przyjęcia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. W tej sytuacji brak jest podstaw do traktowania orzeczonej kary jako surowej, a zwłaszcza w stopniu rażącym (art. 438 pkt 4 k.p.k.).

Odnośnie apelacji prokuratora.

Apelację uznać należy za zasadną w zakresie, w jakim postuluje ona uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Z ugruntowanego orzecznictwa wynika ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 1990 r. OSNKW 1991/7-9/41), iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. (tylko) wówczas, gdy spełnione są kumulatywnie, następujące przesłanki:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2§2 k.p.k.);

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

- jest wyczerpująco i logicznie z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424§1 pkt 1 k.p.k.).

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku w omawianej części dowodzi, iż Sąd I instancji dopuścił się istotnych uchybień, przede wszystkim na dwóch ostatnich etapach procedowania. W szczególności dokonał dowolnej, nierzadko sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny istotnych w sprawie dowodów. Nie wziął też pod uwagę szeregu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, przemawiających na niekorzyść oskarżonych, nierzadko.

Nie jest celem niniejszych wywodów szczegółowa analiza wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów. Dla wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego wystarczające było odniesienie się do tych zarzutów, które uznane za zasadne, musiały skutkować uchyleniem wyroku.

Przede wszystkim poważne zastrzeżenia budzi sądowa ocena zeznań W. D., który w miarę precyzyjnie opisał okoliczności obu zdarzeń, w tym m.in. mechanizm powstania stwierdzonych u niego uszkodzeń ciała.

Faktem jest, pokrzywdzony cierpi na schizofrenię paranoidalną i – jak wynika z opinii biegłej psycholog – ustalenie przebiegu zdarzenia z zachowaniem logicznego porządku oraz jego osadzenie w czasie jest trudne „tylko w oparciu o wypowiedzi opiniowanego”. Nie oznacza to jednak, że nie jest możliwe. Zważywszy, że Sąd I instancji dysponował innymi dowodami, pozwalającymi na weryfikację zeznań pokrzywdzonego.

Sąd I instancji przyjął, skądinąd słusznie, że uszkodzenia ciała pokrzywdzonego w postaci obrzęku lewej małżowiny usznej i lewego policzka oraz wykruszenia zęba powstały w trakcie zdarzenia z godziny ok. 16:15 w wyniku kilkukrotnego uderzenia przez oskarżonych pięściami w twarz. Nie wyjaśnił natomiast, w jaki sposób mogły powstać rozległe uszkodzenia szczegółowo opisane np. w pkt. od 7 do 18 opinii biegłego (k. 15). Okoliczność, że biegły z zakresu medycyny sądowej nie był w stanie wskazać mechanizmów powstania innych (niż pęcherz oparzeniowy) uszkodzeń nie oznacza, że – w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów – nie jest to możliwe.

Na marginesie, pokrzywdzony W. D. wskazywał na nie już w trakcie badania lekarskiego w dniu 24 czerwca 2013 r. ( vide k. 15).

Należy zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji zbagatelizował nagrania telefonicznych zawiadomień o pobiciu mężczyzny w dniu 23 czerwca 2013 r. przy ul. (...) (o godzinie 20:37), nie odnosząc się w uzasadnieniu wyroku do ich treści. Tymczasem – jak zasadnie wskazuje apelujący – z wypowiedzi dwóch różnych (nieustalonych) osób wynika, że obserwują oni i relacjonują zdarzenie o gwałtownym, wymagającym szybkiej reakcji policji, przebiegu. Użyte przez zawiadamiających sformułowania („ na podwórku biją człowieka”, „ katują samochód, człowiek nie chce z samochodu wyjść, wyciągnęli go pobili, schował się”, „ serce mi się kraja, ale nie wyjdę”, „ ten samochód nazywa się a. (...) ”) nie pozostawiają wątpliwości, że chodzi o pobicie W. D..

Sposób (anonimowy) oraz treść w/w zawiadomień wskazują, że telefonujący bali się złożyć oficjalne zawiadomienie (wystąpić w charakterze świadków) bądź osobiście interweniować. Dowodzi to presji, pod jaką znajdowali się (znajdują się) mieszkańcy bloku przy ul. (...) (bądź jego okolic). Sąd I instancji dokonując oceny zeznań świadków S. G. i M. K. (obaj są mieszkańcami tego bloku) nie wziął tego pod uwagę.

Jak słusznie podnosi apelujący, relacja pokrzywdzonego znajduje potwierdzenie w protokole oględzin samochodu (k. 159 – 166). Nadto częściowo korespondują z nią wyjaśnienia K. S. B.. Oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się (w części) do popełnienia zarzuconego mu czynu (k. 100-101 oraz 117). Z jego wyjaśnień wynika m.in., że mógł uderzyć pokrzywdzonego oraz przyciąć mu nogę, kopiąc w drzwi samochodu oraz, że w międzyczasie podbiegli pozostali oskarżeni, w tym jego matka, która przekazał J. S. drewnianą pałkę, a następnie szczuła pokrzywdzonego psem, którego trzymała na smyczy.

K. S. B. podczas rozprawy zmienił swoje wyjaśnienia (k. 351 – 352). Przy czym nie sposób zauważyć, że argumenty Sądu I instancji uzasadniające danie wiary tymże zmienionym wyjaśnieniom (z uwagi na przeciętna sprawność intelektualną i łagodne zaburzenia procesów myślowych, mógł sugerować się procesem myślowym przesłuchujących go osób) są – co wykazał apelujący – co najmniej wątpliwe.

Wskazane wyżej uchybienia – zdaniem Sądu Okręgowego – mogły mieć wpływ na treść wyroku w zaskarżonej przez prokuratora części w związku z czym na mocy art. 438 pkt. 2 k.p.k. należało go uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania.

Sąd Rejonowy ponownie rozpoznający sprawę winien dokonać ponownej wnikliwej oraz wszechstronnej analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Powinien też odnieść się do argumentów, które legły u podstaw rozstrzygnięcia sądu odwoławczego, nie pozostawiając poza swoją uwagą innych kwestii przywołanych w skardze apelacyjnej.

W odniesieniu do dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku, sąd może wykorzystać możliwości, jakie przewiduje art. 442§2 k.p.k.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, należało orzec, jak w pkt. II sentencji niniejszego wyroku.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy §14 ust. 2 pkt 4 w zw. z §2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. należało zwolnić P. O. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (w części skazującej), albowiem uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe (nie posiada stałego dochodu ani majątku, odbywać będzie karę pozbawienia wolności).