Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. T. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 28 października 2014 roku, sygn. akt I C 441/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości i orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. T. (2):

a)  tytułem zadośćuczynienia kwotę 22.000 (dwadzieścia dwa tysiące) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty;

b)  tytułem odszkodowania kwotę 3.360,84 (trzy tysiące trzysta sześćdziesiąt 84/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 30 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty;

c)  nakazuje pobrać od powoda M. T. (1) oraz od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty po 191,37 (sto dziewięćdziesiąt jeden 37/100) złotych na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Bełchatowie tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

d)  koszty procesu między stronami wzajemnie znosi;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  koszty procesu między stronami za instancję odwoławczą wzajemnie znosi.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 31/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy – cytuję:

„1. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda M. T. (1) kwotę 15.000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3. nakazał pobrać od powoda M. T. (1) na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 267,91 zł tytułem części nieuiszczonych w sprawie kosztów sądowych;

4. nakazał pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 114,83 zł tytułem części nieuiszczonych w sprawie kosztów sądowych;

5. zasądził powoda M. T. (1) na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.241,00 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu” – koniec cytatu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 8 stycznia 2012 roku J. W. jechała jako kierująca swoim samochodem marki O. (...) nr rej. (...) ul. (...) w B. w kierunku centrum miasta. Przed nią w tym samym kierunku jechał tym samym pasem ruchu poruszał się rowerzysta M. T. (3). Rowerzysta poruszał się wzdłuż krawędzi jezdni. J. W. jechała z prędkością około 40 km/h.

W tym czasie z przeciwnego kierunku ruchu ze zbliżoną prędkością tj. około 40 km/h nadjeżdżała samochodem marki O. (...) nr rej. (...) P. B.. Gdy J. W. znajdowała się w odległości około 30 metrów od rowerzysty rozpoczęła manewr wyprzedzania i zjechała samochodem do środka jezdni tak że oś jezdni znajdowała się w połowie szerokości jej samochodu.

Podczas wyprzedzania rowerzysty M. T. (3) przez samochód O. (...) kierowany przez J. W. doszło do potrącenia rowerzysty wskutek gwałtownej, niesygnalizowanej zmiany kierunku jazdy przez rowerzystę. Zachowanie rowerzysty M. T. (3) było nieprawidłowe w zakresie niezachowania szczególnej ostrożności, niedostatecznego upewnienia się o możliwości zmiany toru jazdy w lewo oraz nieustąpienia pierwszeństwa nadjeżdżającej za nim samochodem O. (...).

Technika i taktyka jazdy J. W. była nieprawidłowa w zakresie przystąpienia do wyprzedzania rowerzysty poprzez wjazd na środek jezdni w sytuacji zbliżania się z przeciwnego kierunku jazdy samochodu O. (...). J. W. w zaistniałej sytuacji drogowej obowiązana była zmniejszyć prędkość na tyle, aby nie wyprzedzać roweru, poruszać się w centralnej części prawego pasa ruchu za rowerem, poczekać na wyminięcie z samochodem O. (...), a następnie zrealizować bezpieczne wyprzedzanie rowerzysty. Nieostrożne działanie J. W. pozostawało w związku przyczynowym w wystąpieniem wypadku.

W wyniku doznanych obrażeń ciała w wypadku rowerzysta M. T. (3) zmarł.

M. T. (3) był ojcem powoda M. T. (1).

W chwili śmierci M. T. (3) miał 86 lat, był wdowcem, nadal był sprawny fizycznie, zamieszkiwał sam. M. T. (3) pozostawił dwóch synów. Synowie praktycznie codziennie odwiedzali swojego ojca. Dzieci powoda wakacje spędzały u M. T. (3).

M. T. (1) poniósł koszty pogrzebu M. T. (1) w kwocie 4.801,20 zł.

Pojazd J. W. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Pismem z dnia 13 grudnia 2012 r. pełnomocnik powoda zgłosił pozwanemu korespondencyjnie szkodę związaną ze śmiercią M. O. wnosząc o przyznanie powodowi M. T. (1) kwoty 30.000 zł zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 10 lipca 2013 r. pełnomocnik powoda zgłosił pozwanemu korespondencyjne szkodę w zakresie poniesionych kosztów pogrzebu M. T. (3) na kwotę 4.566 zł.

W toku likwidacji szkody pozwany przyznał powodowi M. T. (1) kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 1.440,36 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty pogrzebu, uwzględniając 70% przyczynienia się M. T. (3) do powstania szkody.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje częściowo na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż do wyrządzenia szkody doszło w następstwie ruchu pojazdu mechanicznego. Niewątpliwym i nie kwestionowanym przez pozwanego jest także, iż zachodzą podstawy odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody na podstawie art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 415 k.c. Pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność na etapie likwidacji szkody. Sporna pozostawała jednakże kwestia przyczynienia się M. T. (3) do powstania szkody. W ocenie Sądu Rejonowego zachowanie rowerzysty miało wpływ na przebieg wypadku. To jego nieprawidłowa technika jazdy i wykonanie gwałtownego, niesygnalizowanego manewru skrętu w lewo spowodowało zderzenie z samochodem O. (...) kierowanym przez J. W., która w tym czasie wyprzedzała rowerzystę. Jednakże jak wskazał w opinii biegły do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych również technika i taktyka jazdy J. W. nie była prawidłowa. Biegły dobitnie wskazał, że J. W. nieprawidłowo wykonała manewr wyprzedzania rowerzysty w ten sposób, że przystąpiła do wyprzedzania poprzez wjazd na środek jezdni w sytuacji zbliżania się z przeciwnego kierunku jazdy samochodu O. (...). Jak wskazał biegły J. W. w zaistniałej sytuacji drogowej obowiązana była zmniejszyć prędkość na tyle, aby nie wyprzedzać roweru, poruszać się w centralnej części prawego pasa ruchu za rowerem, poczekać na wyminięcie z samochodem O. (...), a następnie zrealizować bezpieczne wyprzedzanie rowerzysty. Nieostrożne działanie J. W. pozostawało w związku przyczynowym w wystąpieniem wypadku. Sąd podzielił w tym zakresie ustalenia biegłego w wariancie A opinii. Nie znajdują uzasadnienia twierdzenia powoda w zakresie przyjęcia wariantu B opinii jako wariantu obrazującego zachowania uczestników zdarzenia i brak przyczynienia się przez rowerzystę M. T. (3) do powstania szkody. Te twierdzenia pozostają w oczywistej sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym i opinią biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowym K. K. (1) sporządzonej w sprawie Ds. (...), gdzie biegły również przyjął, że przyczyną zaistniałego wypadku drogowego było nieprawidłowe zachowanie rowerzysty M. T. (3).

O błędnej taktyce i (...) Sąd Rejonowy w Bełchatowie również wypowiedział się w sprawie I C 240/12 gdzie oceniane było zachowanie J. W. w kontekście jej zderzenia się z jadącym z naprzeciwka samochodem marki O. (...) kierowanym przez P. B.. W tamtej sprawie Sąd nie wypowiadał się jednakże o zachowaniu rowerzysty M. T. (3), albowiem to zachowanie i technika jazdy rowerzysty nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Oceniając całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy podzielił stanowisko pozwanego, że M. T. (3) w 70% przyczynił się do powstania szkody.

Podstawę prawną powództwa w zakresie żądania zasądzenia na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty tytułem zadośćuczynienia stanowił art. 446 §4 k.c.

W niniejszej sprawie, jak wynika z w pełni przekonujących i wiarygodnych zeznań powoda pomiędzy nim a zmarłym M. T. (3) była silna więź emocjonalna. Zmarły był ojcem powoda, z którym powód pozostawał w stałem kontakcie, wspólnie spędzali wszelkiego rodzaju święta, stale powód odwiedzał ojca, u ojca powoda wakacje spędzały dzieci powoda.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Rejonowy uznał za zasadne przyznanie powodowi uzupełniające zadośćuczynienie w kwocie 15.000 zł. W ocenie Sądu pozwany zaniżył na etapie likwidacji szkody wysokość kwoty należnej powodowi tytułem zadośćuczynienia za śmierć jego ojca M. T. (3). To kwota 60.000 zł stanowi w ocenie Sądu Rejonowego należne powodowie zadośćuczynienie za śmierć ojca. Jednakże przyjmując przyczynienie się M. T. (3) do powstania szkody w 70%, powodowi należy się 18.000 zł zadośćuczynienia. Na etapie likwidacji szkody powodowi zostało tytułem zadośćuczynienia wypłacona kwota 3.000 zł, stąd też Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 15.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia. Kwota ta w ocenie Sądu Rejonowego rekompensuje w pełni poniesione przez powoda krzywdy w następstwie śmierci ojca.

W pozostałym zakresie powództwo o zasądzenie zadośćuczynienia jako niezasadne Sąd Rejonowy oddalił.

Podstawą żądania odszkodowania był natomiast art. 446 §1 k.c, zgodnie z którym jeżeli wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nastąpiła śmierć poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić koszty leczenia i pogrzebu temu. kto je poniósł.

To powód poniósł koszty pogrzebu swojego ojca M. T. (3) w wysokości 4.801,20 zł. Uwzględniając przyczynienie się M. T. (3) do powstania szkody w 70% należało stwierdzić, iż na etapie likwidacji szkody pozwany w całości pokrył należne z tytułu kosztów pogrzebu odszkodowania wypłacając powodowi kwotę 1.440,36 zł. Z tych też względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo powoda w zakresie odszkodowania w całości.

O odsetkach za opóźnienie od zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c, biorąc pod uwagę termin zaspokojenia roszczenia powoda w zakresie zadośćuczynienia wynikający z art. 817 k.c. uwzględniając w tym zakresie datę z jaką powód żądał odsetek.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując stosunkowego rozdzielenia tych kosztów wobec częściowego uwzględnienia żądań powoda..

W pozostałym zakresie o kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 13 §2 k.p.c. w zw. z art. 113. ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c, mając na uwadze, że strona powodowa nie uiściła kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od pozwu. W świetle bowiem powołanego przepisu kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Mając na uwadze. Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Bełchatowie: od powoda kwotę 267,91 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych w zakresie opinii biegłego (382,74 zł x 70%>). zaś od powoda kwotę 114,83 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych w zakresie opinii biegłego (382,74 zł x 30%).

Powód zaskarżył wyrok w części: oddalającej powództwo co do kwoty 42.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty; oddalającej powództwo co do kwoty 3.360,84 zł tytułem poniesionych przez Powoda kosztów pogrzebu wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty;

orzekającej o kosztach postępowania za pierwszą instancję, tj. w części objętej punktem 3 i 5 wyroku.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie przepisów postępowania, tj:

a) art. 233 § 1 kpc poprzez:

- błędną ocenę zgromadzonego w prawie materiału dowodowego, bez jego wszechstronnego rozważenia i stanowcze przyjęcie przez Sąd I Instancji za podstawę rozstrzygnięcia sprawy, wariantu A opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych - mgr inż K. L. (1) w sytuacji, gdy sam fakt sporządzenia opinii w dwóch wariantach wskazuje na wątpliwości biegłego co do rzeczywistego przebiegu wypadku;

- błędne przyjęcie przez Sąd I Instancji wariantu A opinii biegłego K. L. jako obrazującego rzeczywisty przebieg wypadku, w sytuacji gdy wariant A sporządzony został tylko i wyłącznie w oparciu o zeznania J. W., które złożone zostały w toku śledztwa Ds. 37/12 oraz w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie, sygn. akt: I C 240/12:

- wybiórczą ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie i pominięcie treści ustnej opinii biegłego w dziedzinie mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego mgr inż. K. L. (1) wydanej w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie, I Wydział Cywilny, sygn. akt: I C 240/12 zawartej w protokole z rozprawy z dnia 24 maja 2013 r., która została złożona i wnioskowana przez Powoda o włączenie w poczet materiału dowodowego już w pozwie i w której biegły K. L. zdyskwalifikował:

- zeznania J. W. składane w toku śledztwa i w sprawie I C 240/12 jako wewnętrznie sprzeczne w zakresie zarówno kinematycznym jak i fizycznym;

- opinię biegłego K. K. wydaną w toku postępowania karnego jako nieprawidłową z uwagi na brak jakichkolwiek śladów materialnych wskazujących, że w chwili zderzenia rower M. T. (3) był ustawiony wyraźnie skośnie w stosunku do toru ruchu samochodu O. (...) kierowanego przez J. W.;

- pominięcie zeznań świadka P. B., z których jednoznacznie wynika, że do momentu zderzenia, rowerzysta poruszał się prawidłowo prawą stroną przy krawędzi pobocza.

art. 235 § 1 kpc poprzez przyjęcie przez Sąd I Instancji za podstawę do zobrazowania zachowania uczestników zdarzenia opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych K. K. (1) sporządzoną sprawie Ds.(...), która nie została zgłoszona wprost przez Pozwanego do materiału dowodowego, co miało wpływ na wynik sprawy.

art. 328 kpc poprzez pominięcie i niewykazanie przez Sąd I Instancji przyczyn, dla których odmówił mocy dowodowej, wnioskowanej przez Powoda do włączenia w poczet materiału dowodowego już na etapie wnoszenia pozwu, ustnej opinii biegłego w dziedzinie mechaniki pojazdowej i ruchu drogowego mr inż K. L. (1) wydanej w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie, sygn. akt: I C 240/12;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 362 kc poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że M. T. (3) przyczynił się w 70% do powstania wypadku, podczas gdy dowody zgromadzone w sprawie nie dały podstaw do przyjęcia, że ojciec Powoda w jakikolwiek sposób przyczynił się do powstania szkody.

Z ostrożności procesowej, w przypadku gdyby Sąd Odwoławczy nie podzielił argumentacji Powoda, co do braku przyczynienia się M. T. (3) do powstania wypadku, zarzucam naruszenie przez Sąd I Instancji przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 362 kc poprzez jego niewłaściwą wykładnię i bezpodstawne przyjęcie, że ustalony przez Sąd meritii procentowy stopień rzekomego przyczynienia się M. T. (3) do powstania szkody jest automatycznym i bezpośrednim wyznacznikiem zakresu zmniejszenia należnego Powodowi odszkodowania i odpowiedniego zadośćuczynienia.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i:

zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty dalszych 42.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty; zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 3.360,84 zł tytułem poniesionych kosztów pogrzebu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty; zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja jest uzasadniona.

Podzielić należy twierdzenie powoda, że w sprawie niniejszej Sąd I instancji błędnie przyjął, iż M. T. (4) przyczynił się w 70% do powstania szkody. Jak wynika z treści pisemnego uzasadnienia Sądu Rejonowego to za podstawę rozstrzygnięcia przyjął wariant A opinii biegłego L.. Na poparcie przyjętego stanowiska dodatkowo powołał się na opinię biegłego K. K. sporządzoną na potrzeby sprawy Ds. (...)Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie. Jak wynika z lektury akt sprawy to dowód z w/w opinii biegłego K. K. nie został dopuszczony przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie, a co więcej żadna ze stron nie wnioskowała nawet o jego przeprowadzenie. W tej sytuacji dowód z opinii biegłego K. nie może być przyjęty, jako nieprawidłowo przeprowadzony za podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Sąd Rejonowy co znajduje potwierdzenie w sprawie niniejszej przeprowadził dowód z opinii wymienionego wyżej biegłego L..

Biegły L. jest biegłym sądowym w zakresie rekonstrukcji wypadków drogowych. Wykonując zlecenie Sądu I instancji przedstawił opinię tzw. wariantową, w której to wg. wariantu „A” M. T. (3) przyczynił się do wypadku ponieważ nagle zmienił tor ruchu jazdy rowerem oraz wariant „B”, w którym to w/w nie przyczynił się do wypadku. W aktach sprawy znajduje się również opinia biegłego L. sporządzona do sprawy tego Sądu o sygn. akt I C 240/12 ( prawomocnie zakończonej ) dotyczącej tego samego zdarzenia. Treść opinii pisemnej wydanej w sprawie I C 240/12 jest w zakresie wniosków tożsama z opinią sporządzoną dla potrzeb niniejszej sprawy. Jednakże strona powodowa do pozwu załączyła również opinię uzupełniającą ustną biegłego L. wydaną w sprawie I C 240/ 12, w której biegły zajął jednoznaczne stanowisko ( wycofał się z opinii wariantowej ) stwierdzając, że M. T. (3) nie przyczynił się w ogóle do zaistnienia wypadku, ponieważ sprawcą wypadku była J. W. kierująca samochodem O. (...). Ta wersja tj. wariant „B” opinii biegłego został przyjęty za podstawę ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia w sprawie I C 240/12.

Sąd Okręgowy z urzędu, mając na uwadze interes publiczny przeprowadził dowód z opinii uzupełniające ustnej biegłego L. wydanej w sprawie I C 240/12, dowód z szkicu miejsca wypadku oraz sekcji zwłok M. T. (3) załączonych do sprawy Ds. (...).

Z dowodów wyżej wskazanych wynika jednoznacznie, że M. T. (4) do momentu zderzenia poruszał się rowerem prawidłowo prawą stroną jezdni, przy krawędzi pobocza, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów w tym niesygnalizowanego skrętu w lewo.

Zasadnie zatem podnosi autor apelacji, że ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Konsekwencją tego uchybienia było nieprawidłowe zastosowanie art. 362 k.c. przez przyjęcie, iż M. T. (3) przyczynił się w 70 % do wypadku.

Sąd Okręgowy nie może podzielić stanowiska Sądu I instancji, że należne powodowi zadośćuczynienie za śmierć ojca należy ustalić na kwotę 60000,00 zł.

Zadośćuczynienie, o którym stanowi przepis art. 446 § 4 k.c. ma być odpowiednie. Roszczenie to nie ma na celu wyrównać straty poniesionej przez członków najbliższej rodziny zmarłego, ale ma pomóc im dostosować się do nowej rzeczywistości. Ma także na celu złagodzić cierpienia wywołane utratą osoby bliskiej. Dlatego wysokość zadośćuczynienia powinna być wartością odczuwalną ekonomicznie, ale jednak utrzymaną w rozsądnych granicach i dostosowaną do aktualnych stosunków majątkowych panujących w społeczeństwie.

Przy określaniu wysokości szkody niemajątkowej zdaniem Sądu Okręgowego należy brać pod uwagę przede wszystkim: dramatyzm doznań w związku ze śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i odczuwania pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny oraz rolę jaką pełnił zmarły w rodzinie (por. Odpowiedzialność cywilna z tytułu śmierci osoby bliskie, Edyta Ryś, MOP/2008/24). Te w/w okoliczności zostały w sprawie dowodami zaprezentowanymi Sądowi I instancji przez pełnomocnika powoda ustalone. Biorąc pod uwagę jednak wiek zmarłego, pozostawanie powoda w stałym kontakcie z ojcem, wspólne spędzanie świąt, to należne powodowi zadośćuczynienie należy ustalić na kwotę 25000,00 zł. Ponieważ strona pozwana dobrowolnie powodowi wypłaciła kwotę 3000,00 zł, to zasądzoną kwotę 15000,00 zł należało podwyższyć do kwoty 22000,00 zł.

Zasadnie powód domaga się zwrotu kosztów procesu w żądanej sumie 3360,84 zł. Żądanie to znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 446 § 1 k.c., i stosownie do treści art. 6 k.c. zostało udowodnione stosownymi dowodami z dokumentów.

W pozostałej części powództwo i apelacja jako nieuzasadnione podlega oddaleniu. O powyższym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Koszty procesu między stronami stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego zostały na podstawie art. 100 k.p.c. wzajemnie zniesione.

Na oryginale właściwe podpisy