Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa B. G. działającej w imieniu własnym i małoletnich M. G. , W. G. (1)

przeciwko W. G. (2)

o alimenty i przyczynianie się do zaspakajania potrzeb rodziny

na skutek apelacji pozwanego W. G. (2)

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 25 czerwca 2014 roku, sygn. akt III RC 236/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że powództwo oddala oraz w punkcie czwartym w ten sposób, że podlegającą ściągnięciu opłatę sądową w kwocie 900 zł(dziewięćset) złotych obniża do kwoty 600 zł ( sześćset ) złotych;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 622/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 25 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy w Opocznie, po rozpoznaniu 17 czerwca 2014 roku w O., sprawy z powództwa B. G. działającej w imieniu własnym oraz w imieniu i na rzecz małoletnich dzieci M. i W. rodzeństwa G. przeciwko W. G. (2) o przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny i o alimenty zasądził od pozwanego W. G. (2) tytułem przyczyniania sic do zaspokajania potrzeb rodziny na rzecz jego żony B. G. kwotę po 500,00 zł. miesięcznie, płatną z góry w terminie do dnia 15-go każdego miesiąca do rąk B. G. z ustawowymi obowiązującymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 29 listopada 2013 roku; zasądził od pozwanego W. G. (2) tytułem alimentów na rzecz jego małoletnich dzieci: M. G. i W. G. (1) kwoty po 500,00 zł. miesięcznie na rzecz każdego z małoletnich powodów, obie te kwoty płatne z góry w terminie do dnia 15-go każdego miesiąca do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich matki B. G. z ustawowymi obowiązującymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 29 listopada 2013 roku; oddalił powództwa w pozostałej części; nakazał ściągnąć od pozwanego W. G. (2) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Opocznie - kwotę 900,00 zł. tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej oraz 6,00 zł. za odpis orzeczenia z klauzulą wykonalności; koszty postępowania pomiędzy stronami wzajemnie zniósł i wyrokowi w pkt. 1 i 2 nadał rygor natychmiastowej wykonalności

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

B. G. i W. G. (2) są małżeństwem od 1996 roku. Nie toczy się między nimi sprawa o rozwód, ani o separację. Z małżeństwa strony mają dwoje małoletnich dzieci: M. lat 16 i W. lat 15. Od lipca 2013 roku strony pozostają w faktycznej separacji i od tej daty nie mieszkają razem. Powódka B. G. nie pracuje, nie posiada żadnych własnych dochodów, nie jest zarejestrowana jako bezrobotna. Zawodowo powódka pracowała do 1999 roku. Potem była na urlopie wychowawczym, a następnie w 2002 roku - na rencie. Od 2003 roku do 2009 roku powódka nie pracowała. W 2009 roku założyła działalność gospodarczą - usługi transportowe, które wykonywał pozwany. W 2011 roku strony przeprowadziły się z Ł. do R. koło O. i zamieszkały w domu rodziców powódki. W domu tym mieszkał także brat powódki ze swoją partnerką. Wówczas powódka zmieniła profil prowadzonej działalności na wulkanizację i czyszczenie samochodów. Strony rozpoczęły też budowę domu na działce otrzymanej od ojca powódki. W większej części tego domu miały zamieszkać strony z dziećmi, a w mniejszej części - rodzice B. G.. Pod koniec listopada 2012 roku w domu w R. wybuchł pożar. Spaleniu uległa m. in. część wyposażenia zakładu powódki. Po pożarze przez pewien czas strony mieszkały u kuzynki pozwanego, która proponowała B. G. załatwienie zatrudnienie w sklepie, czym powódka nie była zainteresowana. Po pewnym czasie strony zamieszkały znów w R., ale relacje pomiędzy nimi zaczęły się psuć, dochodziło też do nieporozumień pozwanego z ojcem powódki, na skutek których w lipcu 2013 roku W. G. (2) wyprowadził się z domu teścia.

B. G. choruje przewlekle na chorobę zwyrodnieniową kolan i kręgosłupa. Nie ma orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, pomimo kilkakrotnie składanych wniosków do ZUS w tym przedmiocie. Powódka na stałe przyjmuje leki, których zakup kosztuje 40,00 zł. miesięcznie. Powódka zamieszkuje wraz z dziećmi w domu swoich rodziców. W domu tym obecnie zamieszkują także rodzice powódki, którzy na stałe mieszkają w W.. W dniu 22 kwietnia 2014 roku B. G. za kwotę 150.000,00 zł. sprzedała mieszkanie w bloku w Ł., które stanowiło jej majątek osobisty, a które było wynajmowane odpłatnie. W lipcu 2013 roku powódka sprzedała samochód F. (...) stanowiący majątek wspólny stron. Natomiast w maju br. sprzedała za kwotę 6.000,00 zł. samochód osobowy O. (...) z 1991 roku. Powódka nie kupiła innego samochodu, korzysta z samochodu ojca. Z kwoty uzyskanej ze sprzedaży mieszkania 38.000,00 zł. powódka przeznaczyła na zapłatę za materiały budowlane zakupione na budowę domu, którą rozpoczęła wspólniez pozwanym. B. G. zamierza też przeznaczyć część posiadanych środków finansowych na remont domu rodziców, tj. ocieplenie, wymianę pieca co., wymianę części okien. B. G. i W. G. (2) są właścicielami gruntów o pow. 1,1342 ha.

Opłaty eksploatacyjne związane z utrzymaniem domu w R. ponosi ojciec powódki J. M., w tym 300,00 – 400,00 zł. za energię elektryczną co 2 miesiące, 50,00 zł. za gaz co 2 miesiące, 300,00 zł. za wodę co6 miesięcy, za opał na sezon grzewczy - około 5.000,00 zł. Powódka B. G. dokłada się do tych opłat w miarę posiadanych środków finansowych. Zakupy żywności B. G. także dokonuje wspólnie z rodzicami. Na jedzenie wydają razem około 1.000,00 zł. miesięcznie.

Małoletni M. G. ukończył gimnazjum i ma zamiar uczęszczać do technikum informatycznego w O.. Małoletnia W. od września będzie uczęszczała do III klasy gimnazjum. Dzieci w trakcie roku szkolnego miały wykupione obiady w szkole. Koszt tych obiadów wynosił po 60,00 zł. miesięcznie dla każdego z nich. We wrześniu 2013 roku za podręczniki i pomoce szkolne dla syna M. powódka zapłaciła 600,00 zł., a dla W. – 500,00 zł. Abonament telefoniczny małoletniego M. kosztuje 25,00 zł., a W. – 30,00 zł. miesięcznie. Małoletni powodowie są zdrowi, rozwijają się prawidłowo.

Pozwany W. G. (2) ma 44 lata. Z zawodu jest kierowcą. Zatrudniony jest w firmie (...) w O. jako kierowca z wynagrodzeniem netto 2.740,00 zł. miesięcznie ( średnia z okresu od lipca 2013 roku do kwietnia 2014 roku). W związku z wyjazdami w trasy zagraniczne pozwany pobiera diety -średnio po około 560,00 zł. miesięcznie.

Pozwany obecnie nie ma stałego miejsca zamieszkania. Pomieszkuje u rodziców, a jak wyjeżdża w trasę, to śpi w samochodzie. Zamierza do końca roku przystosować do zamieszkania mniejszą część budowanego z powódką domu. W tym celu pozwany zaciągnął w banku dwa kredyty na łączną kwotę 14.000,00 zł. i spłaca raty kredytu po 300,00 zł. miesięcznie. Początkowo pozwany utrzymywał z dziećmi kontakty. We wrześniu 2013 roku dokonał dla nich zakupów wyposażenia do szkoły, obuwia i odzieży za łączną kwotę około 2.000,00 zł. Od lipca przekazywał na ich utrzymanie łącznie po 700,00 zł miesięcznie, a od grudnia 2013 roku - kwoty określone w postanowieniu o zabezpieczeniu. Od grudnia pozwany nie ma kontaktu z dziećmi.

Powództwa są częściowo zasadne. W myśl art. 133§ 1 kro rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Zgodnie zaś z art. 135§ 1 kro zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy takie potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu odpowiedni do jego wieku i uzdolnień, prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Jednakże usprawiedliwione potrzeby dziecka powinny być oceniane in concreto nie tylko z uwzględnieniem wieku, środowiska uprawnionego, ale także możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Pojęcia te w praktyce pozostają we wzajemnej zależności i obie przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, zwłaszcza przy ustaleniu przez Sąd wysokości alimentów (tak SN w wyroku z dnia 10.10.1969 r., 111 CRN 350/69 opubl. OSNPG 1970/2 poz. 15). Zakres świadczeń alimentacyjnych jest więc podwójnie uzależniony - z jednej strony zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, zaś z drugiej - od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Współzależność między usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego a zarobkowymi i majątkowymi możliwościami zobowiązanego do alimentacji wyraża się w tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspokojone w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowej i majątkowej zobowiązanego.

Biorąc pod uwagę wiek małoletnich powodów, fakt uczęszczania do szkoły oraz koszty wyżywienia, ubrania, środków higienicznych i wyposażenia szkolnego, Sąd określił miesięczny koszt utrzymania małoletnich powodów na kwoty po około 700,00 – 750,00 złotych miesięcznie, w tym udział w kosztach utrzymania domu - średnio 130,00 zł. miesięcznie, obiady w szkole – 60,00 zł., telefon, wyżywienie, środki higieniczne – 250,00 zł., odzież – 200,00 zł., wydatki związane z edukacją i rozrywką -50,00 – 100,00 zł. miesięcznie. Sąd uznał wskazane przez powódkę koszty utrzymania dzieci: W. na poziomie 1.471,00 zł. miesięcznie i M. -1.749,00 zł. miesięcznie za wygórowane i nieudowodnione. W ocenie Sądu ustalone przez Sąd koszty utrzymania małoletnich powodów w przeważającej części powinien pokryć wkład finansowy ojca, a w pozostałej części wkład finansowy matki powodów. Alimenty od pozwanego w wysokości po 500,00 zł. miesięcznie na rzecz każdego z małoletnich powodów są adekwatne zarówno do zakresu potrzeb i kosztów utrzymania małoletnich powodów, jaki finansowych możliwości pozwanego, który uzyskując dochody z pracy zarobkowej ma możliwość płacenia alimentów w takiej wysokości. Zważyć też należy, iż obowiązek alimentacyjny B. G. wobec małoletnich dzieci w części wyczerpuje się jeszcze poprzez osobiste starania o ich wychowanie i w opiece nad nimi, ale w części powinien mieć także wymiar finansowy. Wprawdzie powódka nie ma stałych źródeł dochodu, to jednak zauważyć należy, iż w ostatnim czasie spieniężyła posiadany majątek uzyskując kwotę 156.000,00 zł. i może te pieniądze wykorzystać nie tylko na potrzeby remontowe domu rodziców, ale także na pokrycie swoich potrzeb oraz potrzeb swoich dzieci. Nie jest też wykluczoną możliwość podjęcia przez powódkę pracy zarobkowej, adekwatnej do jej stanu zdrowia, a pozwalającej na uzyskanie środków finansowych na zaspokojenie potrzeb. Zważyć bowiem należy, iż powódka nie ma orzeczonego stopnia niepełnosprawności, pomimo, jak zeznała, kilkakrotnych wniosków kierowanych do ZUS w tym przedmiocie. Zgodnie z art. 23 i 27 kro małżonkowie mają równe prawa i równe obowiązki w małżeństwie i są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy oraz do współdziałania dla dobra rodziny, która przez swój związek założyli. Obowiązek ten powstaje przez zawarcie małżeństwa i gaśnie z chwilą jego ustania lub unieważnienia. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także w całości lub w części na osobistych staraniach o wychowanie dzieci. Faktyczne rozłączenie małżonków nie powoduje jego zniesienia. Trwa bowiem nadal rodzina założona przez zawarcie związku małżeńskiego i obowiązuje w niej, jako konsekwencja równości praw i obowiązków małżeńskich, zasada jednakowej stopy życiowej małżonków. W wyniku zerwania pożycia małżeńskiego stron nastąpiło naruszenie tej zasady na niekorzyść powódki B. G.. Mieszkając wspólnie z pozwanym powódka korzystała z dochodów zarówno z prowadzonej wcześniej z pozwanym działalności gospodarczej, jak pracy zawodowej pozwanego. Obecnie nie tylko z dochodów tych nie korzysta, ale też ponosi sama koszty utrzymania domu. B. G. w okresie małżeństwa z pozwanym w zasadzie nie pracowała zawodowo, zajmując się domem i dziećmi. Obecnie również nie pracuje, sama zajmuje się dwojgiem dzieci i nie posiada żadnych źródeł stałego dochodu. Na pokrycie kosztów swojego utrzymania może tylko przeznaczać środki finansowe uzyskane ze zbycia mieszkania i samochodu oraz korzystać z pomocy finansowej swojego ojca. Zważyć jednak należy, iż to na pozwanym w pierwszej kolejności ciąży obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb żony. Pozwany otrzymuje wynagrodzenie za pracę w kwocie netto średnio 2.740,00 zł. miesięcznie plus średnio 560,00 zł. tytułem diet. Dla przynajmniej częściowego zrównoważenia poziomu życia stron zasadnym jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki świadczeń alimentacyjnych w kwocie po 500,00 złotych miesięcznie. Faktem jest, że pozwany nie ma mieszkania, pomieszkuje u rodziców i stara się o doprowadzenie części budowanego z powódką domu do stanu umożliwiającego zamieszkanie. W tym celu pozwany zaciągnął kredyt, który spłaca w ratach po 300,00 zł. miesięcznie. Pozwany, wyjeżdżając w trasy zagraniczne, aczkolwiek nocuje w samochodzie, to jednak ponosi koszty wyżywienia za granicą i na ten cel musi przeznaczyć przynajmniej część otrzymywanej diety.

B. G. wskazała w pozwie, iż jej koszty utrzymania wynoszą 2.700,00 - 3.279,00 zł. miesięcznie. Zdaniem Sądu jest to kwota wygórowana i nie znajdująca potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Strona powodowa nie wykazała, aby potrzeby powódki były ponadstandardowe. Koszty zakupu leków, jakie przyjmuje powódka wynoszą 40,00 zł. miesięcznie. Wobec powyższego, w ocenie Sądu koszty miesięcznego utrzymania powódki są zbliżone do kosztów utrzymania małoletnich powodów i w takim samym zakresie powinny być pokryte przez wkład finansowy pozwanego, a w pozostałej części ze środków finansowych powódki pochodzących ze sprzedaży mieszkania i samochodu lub z podjętej pracy zarobkowej, adekwatnej do stanu zdrowia, chociażby w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i rozważania Sąd uznał za zasadne uwzględnienie powództwa do kwoty po 500,00 zł. miesięcznie na rzecz powódki B. G. i do kwot po 500,00 zł. miesięcznie na rzecz małoletnich M. i W., wszystkie te kwoty należne od dnia 29 listopada 2013 roku, tj. od dnia wniesienia powództw. W pozostałym zakresie, co do wysokości i okresu sprzed wytoczenia powództwa, Sąd powództwa oddalił, uznając je w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego za nieuzasadnione i wygórowane. Ponadto zauważyć należy, iż zgodnie z art. 137 § 2 kro niezaspokojone potrzeby uprawnionego z czasu przed wniesieniem powództwa o alimenty sąd uwzględnia zasądzając odpowiednią sumę pieniężną. W uzasadnionych wypadkach sąd może rozłożyć zasądzone świadczenie na raty. Z uwagi na charakter świadczeń alimentacyjnych przeznaczonych na bieżące utrzymanie osoby uprawnionej, domaganie się ich za okres poprzedzający wytoczenie powództwa może być uzasadnione tylko wówczas, gdy pozostają z tego okresu nie zaspokojone potrzeby lub zobowiązania zaciągnięte przez uprawnionego względem osoby trzeciej na pokrycie tychże potrzeb ( wyrok SN z dnia 8 czerwca 1976 r. sygn. akt III CRN 88/76, OSNC z 1977 r. nr 2 poz. 33 ).

Strona powodowa nie wykazała, iż z okresu przed wytoczeniem powództw pozostały nie zaspokojone potrzeby powodów lub zostały zaciągnięte zobowiązania na pokrycie tychże potrzeb. Faktem jest, iż w okresie od lipca 2013 roku strona powodowa otrzymywała od pozwanego kwoty po 700,00 zł. miesięcznie na pokrycie kosztów utrzymania, ponadto powódka wynajmowała mieszkanie w L., które obecnie sprzedała. W lipcu 2013 roku sprzedała samochód F. (...) stanowiący majątek wspólny stron i korzystała z pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży pojazdu.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie 108 § 1 kpc i art. 13 i 113 ust. 1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dn. 28 lipca 2005 r. ( Dz.U.2010.90.594 j. t. ), obciążając pozwanego nieuiszczoną opłatą sądową od uwzględnionej części powództwa. Koszty postępowania pomiędzy stronami Sąd wzajemnie zniósł w oparciu o treść art. 100 kpc. Rygor natychmiastowej wykonalności Sąd nadał wyrokowi w części zasądzającej alimenty na podstawie art. 333 § 1 pkt. 1 kpc.

Apelację od powyższego wniósł pozwany, zaskarżając powyższy wyrok w części zasądzającej alimenty na rzecz żony B. G. i wniósł o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie i przekazanie do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy w Opocznie oraz w punkcie drugim zasądzającym alimenty na rzecz M. i W. G. (1) w kwotach po 500,00 zł. poprzez zmianę wyroku i obniżenie alimentów do kwot po 400,00 zł. i oddalenie powództwa w pozostałej części.

W uzasadnieniu apelacji podniósł, że Sąd nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych w sprawie i nie wziął ich pod uwagę co miało wpływ na wydane orzeczenie. Podniesiono, że powódka posiada środki na utrzymanie albowiem sprzedała mieszkanie w Ł., jak również dwa samochody osobowe. Posiada więc środki na swoje utrzymanie. Pozwany nie posiada żadnych oszczędności, które umożliwiłyby mu utrzymanie siebie, jak i płacenie takich wysokich alimentów. Powódka nie podjęła ona żadnych starań o zmianę swojej sytuacji finansowej, nie zarejestrowała się jako bezrobotna , nie stara się o podjęcie żadnej pracy. Podkreślić należy iż schorzenia które posiada nie kwalifikują jej do żadnej grupy inwalidzkiej co mogło by powodować możliwość nie podjęcia pracy. Jeżeli chodzi o dzieci, z uwagi na wiek, ich potrzeby są duże, ale Sąd pominął okoliczności, iż zaspokajanie tych potrzeb jest uwarunkowane możliwościami zarobkowymi zobowiązanego. Tymczasem zarobki pozwanego kształtują się w granicach średnio około 2,500,00 zł. miesięcznie, z tego opłaca ratę zaciągniętego kredytu w kwocie 300,00 zł. do dyspozycji zostaje kwota około 2.200,00 -2. 300,00 zł. miesięcznie. Mieszkając u rodziców pozwany partycypuję w kosztach swojego utrzymania, jest to kwota około 300,00 zł., która wiąże się jedynie z dokładaniem do wyżywienia. Z kwoty 400,00 zł. pozwany nie jest w stanie zabezpieczyć swoich potrzeb ubraniowych, higienicznych, itd.

Mając powyższe na uwadze, skarżący wniósł o zmianę orzeczenia i oddalenie powództwa na rzecz B. G. i obniżenie zasądzonych alimentów na dzieci do uznanych kwot.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja pozwanego W. G. (2) zasługuje na częściowe uwzględnienie, skutkiem czego jest zmiana zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa na rzecz powódki B. G., a w konsekwencji obniżenie opłaty sądowej. Odnośnie zarzutów zawartych w apelacji, w pierwszej kolejności podnieść należy, iż Sąd Rejonowy wyczerpująco zgromadził materiał dowodowy w sprawie i prawidłowo poczynił ustalenia faktyczne. Chybiony jest zarzut pozwanego, że nie jest w stanie płacić alimentów na rzecz małoletnich dzieci w kwocie po 500,00 zł. miesięcznie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił potrzeby uprawnionych dzieci i możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego. Bezspornym w sprawie pozostaje, że na rodzicach ciąży obowiązek łożenia na dziecko, które nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać – art. 133 § 1 krio. W sprawie niniejszej, Sąd Rejonowy słusznie ustalił, iż małoletni powodowie nie są w stanie samodzielnie się utrzymać, bowiem są niepełnoletni, kontynuują naukę i nie mają możliwości zapracowania na swoje utrzymanie, chociażby, z uwagi na wiek. Sąd słusznie uznał, że skoro ojciec dzieci pracuje i uzyskuje stałe, stosunkowo wysokie dowody, jest w stanie płacić alimenty na rzecz uprawnionych w kwocie po 500,00 zł. na rzecz każdego z nich. Tym bardziej, że sam pozwany podnosi, że stać go było na zakup wyprawki dla dzieci w łącznej kwocie 2.000,00 zł. Tym samym, w części dotyczącej obniżenia alimentów na rzecz małoletnich powodów apelację jako bezzasadną, na podstawie art. 358 kpc, należało oddalić.

Natomiast trafnie pozwany W. G. (2) podniósł w apelacji nieprawidłowe zastosowanie art. 27 krio i ustalenie tym samym kwoty 500,00 zł. na rzecz powódki B. G. tytułem przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny. Słusznie podniesiono, że B. G. również ma obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, a czego nie czyni w wystarczającym stopniu, przerzucając ciężar utrzymania siebie i dzieci na pozwanego pomimo, że ma ona możliwości majątkowe i zarobkowe. Takie postępowanie narusza zasadę równej stopy życiowej małżonków. Art. 27 krio stanowi, że oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Wskazane w cytowanym przepisie przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny występować może w różnych postaciach. Polegać może bowiem zarówno na uzyskiwaniu materialnych środków do życia rodziny drogą pracy zarobkowej, jak i na prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego i pracy w tym gospodarstwie oraz wychowywaniu dzieci. Każde z małżonków realizuje ten obowiązek odpowiednio do swoich sił i zdolności oraz możliwości zarobkowych ( por. J. Winiarz, J. Gajda (w:) Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, red. K. Pietrzykowski, Warszawa 2012, s. 300 ). Małżonkowie powinni zatem żyć na takim samym poziomie. Małżonek lepiej zarabiający nie może więc żyć na wyższej stopie: jeździć dużo droższym samochodem, jadać osobno w droższych restauracjach, korzystać z droższych wczasów itd. Zasady tej nie można jednak ujmować zbyt dosłownie, a uwzględnić trzeba w szczególności charakter pracy zawodowej i małżonek wykonujący zawód wymagający licznych wyjazdów, spotkań poza miejscem pracy lub utrzymywania kosztownego biura będzie miał jednak istotnie wyższe wydatki, niż małżonek wykonujący pracę niewymagającą takich nakładów. Zasada równej stopy życiowej nie obejmuje więc zachowań związanych bezpośrednio z działalnością zawodową. Zakres przyczyniania się do zaspakajania potrzeb rodziny wyznaczają możliwości zarobkowe każdego z małżonków, a nie faktycznie uzyskiwane dochody. W konsekwencji nie powstaje obowiązek jednego z małżonków zaspakajania potrzeb rodziny w miejsce drugiego z nich, który w sposób nieuzasadniony nie wykorzystuje własnych możliwości zarobkowych ( wyrok SN z . z dnia 17 listopada 1999 r. III CKN 446/98 LEX nr 1126908). W sprawie niniejszej Sąd Rejonowy prawidłowo poczynił ustalenia, iż powódka B. G. dysponuje środkami finansowymi ze sprzedaży mieszkania oraz samochodów. Prawidłowo ustalono, że nie jest ona zarejestrowana jako bezrobotna, nie podejmuje żadnych starań o podjęcie pracy oraz nie wykazała, że jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy. W świetle poczynionych, słusznych ustaleń, Sąd I Instancji błędnie jednak uznał, że w wyniku zerwania pożycia stron nastąpiło naruszenie zasady równiej stopy życiowej na niekorzyść powódki. Mieszkając wspólnie z pozwanym, B. G. uzyskiwała własne dochody z wynajmu mieszkania, które obecnie sprzedała. Czynsz najmu, jak wynika to z jej zeznań wynosił 1.000,00 zł. miesięcznie. Uprawniona w żaden sposób nie udowodniła, że sprzedaż mieszkania była uzasadniona względami gospodarczymi lub ekonomicznymi. Ze sprzedanego mieszkania posiada znaczne środki, którymi dysponuje w sposób dowolny. Nie udowodniła zasadności zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej, którą miała zarejestrowaną, gdy mieszkała z mężem. Dysponuje maszynami, które służyły do prowadzenia tejże działalności. Bez uzasadnienia nie podejmuje żadnego zatrudnienia, ani starań o podjęcie pracy. Nie jest nawet zarejestrowana jako bezrobotna. Nie udowodniła, aby stan jej zdrowia uniemożliwiał pracę. Podkreślić należy, że złożona przez w/w dokumentacja lekarska jest sprzed dwóch lat. Powódka nie udowodniła, aby w aktualnym stanie zdrowia nie mogła podjąć zatrudnienia. Nie można przyjąć także, że wykonuje ona w całości swój obowiązek wynikający z treści art. 27 krio poprzez osobiste starania o wychowanie dzieci. Dzieci stron mają odpowiednio 15 i 16 lat, większość czasu spędzają poza domem, w szkole, są samodzielne w codziennej obsłudze. Nie można zgodzić się z argumentem, że powódka sama utrzymuje dom. Z jej zeznań wynika bowiem, że opłaty eksploatacyjne związane z domem ponosi ojciec powódki J. M.. Nadto koszty związane z użytkowaniem domu przez dzieci zostały uwzględnione w odpowiednim zakresie przy ustalaniu wysokości alimentów na ich rzecz. Nie można w kontekście postępowania powódki B. G. pominąć sytuacji pozwanego, który nie ma gdzie mieszkać, inwestuje w budowę wspólnego domu stron, pozostawił całe wyposażenie mieszkania żonie i dzieciomi jedynym jego dochodem jest wynagrodzenie za pracę. Podniesione okoliczności prowadzą do wniosku, że uwzględnienie powództwa doprowadziło do dysproporcji, ale na niekorzyść pozwanego, któremu po uiszczeniu alimentów, rat kredytu, pozostała do dyspozycji kwota mniejsza, niż jego żonie. Skoro powódka bez przyczyny zaniechała zatrudnienia, prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedała mieszkanie, które przynosiło jej systematyczny dochód, nie może przerzucać ciężaru swojego utrzymania na męża, z którym de facto nie zamieszkuje i nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego. Świadczenie wynikające z art. 27 krio ma charakter świadczenia służącego zapewnieniu równej stopy życiowej rodzinie, małżonkom, równej pracy dla dobra tej rodziny przez oboje małżonków, a nie charakteru represyjnego, zmierzającego do pozbawienia jednego z nich prawa do zapewnienia swoich podstawowych potrzeb życiowych. Z uwagi na powyższe, Sąd Odwoławczy podzielił w pełni argumentację skarżącego, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w tej części i oddaleniem powództwa na rzecz B. G. o przyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny w oparciu o treść art. 386 § 1 kpc.

W konsekwencji obniżono pobraną od pozwanego opłatę od uwzględnionej części roszczenia do kwoty 600,00 zł.

Z uwagi na sytuację osobistą i materialną stron, na zasadach słuszności, koszty procesu między stronami za instancję odwoławczą wzajemnie zniesiono – art. 102 kpc.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, należało orzec, jak w sentencji wyroku.