Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział I Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki

Protokolant: Przemysław Kozicki

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015r. w Olsztynie,

na rozprawie,

sprawy z powództwa L. O.,

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej w S.,

o zapłatę,

I  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powódki L. O. kwotę 10 326,95 zł (dziesięć tysięcy trzysta dwadzieścia sześć złotych 95/00) z ustawowymi odsetkami od kwoty 10 026,95 zł (dziesięć tysięcy dwadzieścia sześć złotych 95/00) od dnia 3 listopada 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 300 zł (trzysta złotych) od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3234 zł (trzy tysiące dwieście trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

IV  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 491,38 (czterysta dziewięćdziesiąt jeden złotych 38/00) tytułem tymczasowo poniesionych wydatków.

/-/ SSR Piotr Żywicki

Sygn. akt I C 190/14

UZASADNIENIE

Powódka L. O. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. kwoty 10.326,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 października 2013r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia wskazała, że dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za uszkodzenie należącego do niej pojazdu, powstałe w wyniku kolizji z dnia 1 października 2013 r. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego przyjął odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia i wypłacił powódce odszkodowanie w kwocie 7.816,44 zł. Kwestionując wysokość świadczenia powódka zwróciła się do niezależnego rzeczoznawcy, zgodnie z kalkulacją którego szkoda w pojeździe powódki wyniosła 17.843,39 zł. Za sporządzenie prywatnej opinii powódka poniosła koszt w wysokości 300 zł. Dążąc do polubownego załatwienia sporu, pismem z dnia 20 listopada 2013 r. powódka zwróciła się do pozwanego z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy. Pozwany w żaden sposób nie odniósł się do złożonego wezwania. (k. 2-3)

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu swojego stanowiska przyznał, że w dniu 1 października 2013 r. miało miejsce zdarzenie, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu powódki, a sprawcą kolizji był kierowca objęty ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych OC u pozwanego. Wskazał, że przeprowadził postępowanie likwidacyjne w toku którego wypłacił powódce odszkodowanie w kwocie 7.816,44 zł. W jego ocenie wypłacona kwota w pełni wyczerpuje roszczenia powódki. Podniósł, że powódka w żaden sposób nie udokumentowała kosztów naprawy pojazdu, co uzasadniało rozliczenie szkody na podstawie kalkulacji sporządzonej przez pozwanego. Ostatecznie zakwestionował również datę, od której zasądzenia odsetek domaga się powódka. Wskazał, że szkoda została zgłoszona dopiero w dniu 3 października 2013 r. toteż ewentualne odsetki należałyby się powódce dopiero od dnia 3 listopada 2013 r. (k. 19-23)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 października 2013 r. w O. doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. o nr rej. (...), stanowiący własność powódki. Sprawca kolizji w chwili zdarzenia objęty był ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych OC u pozwanego.

(okoliczności niesporne, nadto dowód: zgłoszenie szkody komunikacyjnej – k. 28-29, oświadczenie sprawcy wypadku – k. 35, potwierdzenie zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC – k. 41, kserokopia dowodu rejestracyjnego – k. 149)

W wyniku kolizji pojazd powódki uległ uszkodzeniu. Wymiany wymagały drzwi lewe, lusterko zewnętrzne lewe, spojler boczny lewy i ściana boczna tylna lewa. Do naprawy/sprawdzenia zakwalifikowano zderzak tylny (odnowa lakieru) i tarczę koła tylnego lewego (lakierowanie).

Całkowity koszt naprawy pojazdu powódki z uwzględnieniem stawki roboczogodziny ustalonej na poziomie średnim w regionie tj. 110 zł netto i zastosowaniem wyłącznie cen części oryginalnych z sieci producenta wyniósłby 17.874,56 zł z VAT. Przeprowadzenie naprawy z zastosowaniem części oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości pojazdu powódki.

Pojazd powódki pochodzi z rynku amerykańskiego i jest mało popularnym modelem w Polsce. Ponieważ nawet oryginalne części zamienne są bardzo trudno dostępne, niezasadnym jest optymalizowanie kosztów z zastosowaniem części alternatywnych.

(dowód: opinia biegłego mgr inż. J. B. – k. 191-205, dokumentacja fotograficzna – k. 66-76, 107-123,132-147)

Zgłoszenie szkody pozwany odebrał w dniu 3 października 2013 r. (niekwestionowane)

Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego, w dniu 29 października 2013 r., przyznał powódce odszkodowanie w wysokości 7.816,44 zł.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 29 października 2013 r. – k. 9)

Powódka nie zgadzając się z stanowiskiem pozwanego zleciła wykonanie prywatnej kalkulacji naprawy, za którą poniosła koszt w wysokości 300 zł.

(dowód: ocena techniczna – k. 12, faktura VAT nr (...) – k. 13)

Pismem z dnia 20 listopada 2013 r. powódka wezwała pozwanego do wypłaty roszczeń zgłoszonych w pozwie, wyznaczając przy tym termin do spełnienia świadczenia do dnia 10 grudnia 2013 r.

(dowód: przesądowe wezwanie do zapłaty – k. 14)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na podstawie poczynionych ustaleń roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w zasadniczej części.

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwości nie kwestionowano oraz na aktach szkody.

Jako, że wyliczenie kosztów naprawy pojazdu powódki wymagało wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego na tę okoliczność. Opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron, była także logiczna, spójna i należycie uzasadniona, w związku z czym Sąd przyjął za własne poczynione w niej ustalenia.

W sprawie niniejszej pozwany nie kwestionował przedstawionego przez powódkę stanu faktycznego sprawy ani swojej odpowiedzialności co do zasady. Sporna między stronami była jedynie wysokość należnego powódce odszkodowania.

Odpowiedzialność pozwanego znajduje uzasadnienie w przepisach kodeksu cywilnego, w tym art. 805 § 1 k.c. i 822 § 1 k.c. Ustalenie wysokości szkody i sposobu jej naprawienia odbywa się w zgodzie z zasadami określonymi w art. 361 § 2 k.c. i art. 363 § 1 k.c. - na podstawie odpowiedzialności za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz trybu naprawienia szkody oraz, zgodnie z wyborem poszkodowanego, przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W przypadku naprawy szkody w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z linią orzecznictwa Sądu Najwyższego do ustalania wysokości odszkodowania w przypadku ubezpieczenia OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania (wyrok SN z 11.06.2003 r., V CKN 308/2001), a zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu (uchwała SN z 12.04.2012 r., III CZP 80/2011).

Nadto, wypłata odszkodowania z OC nie może być uzależniona od wcześniejszej naprawy samochodu z własnych środków, albowiem obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (wyrok SN z 08.07.2003 r., IV CKN 387/01).

Jak wynika z dokumentów zgromadzony w sprawie, szkoda w pojeździe powódki wyniosła 17.874,56 zł. Sąd podzielił wnioski biegłego, że właściwym było przyjęcie stawki roboczogodziny ustalonej na poziomie 110 zł netto. Nadto z uwagi na pochodzenie marki pojazdu z rynku amerykańskiego i jego niewielką popularność w Polsce, przekładającą się na trudności w uzyskaniu części zamiennych, zasadnym było rozliczenie kosztów naprawy z uwzględnieniem cen oryginalnych części zamiennych. Z kolei długoletni okres użytkowania pojazdu (8 lat) uzasadniał uwzględnienie w kosztach naprawy cen za roboczogodzinę stosowanych w dobrej klasy warsztatach spoza sieci (...). Naprawa pojazdu z zastosowaniem oryginalnych części zamiennych w dobrej klasy warsztatach spoza (...) pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu jak sprzed szkody, a jednocześnie nie obciąży ponad miarę ubezpieczyciela obowiązanego do zlikwidowania szkody.

W toku postępowania likwidacyjnego powódce wypłacono odszkodowanie w wysokości 7.816,44 zł. Różnica powyższych kwot (17.874,56 – 7.816,44), tj. kwota 10.058,12 zł stanowi zatem dotychczas nie zlikwidowaną szkodę powódki.

Na całość szkody strony powodowej składa się także suma 300 zł, stanowiąca wydatek na prywatną opinię służącą ustaleniu wysokości kosztów naprawy pojazdu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 18.5.2004r. (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), koszt ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego może powiększyć należne mu odszkodowanie, w zależności od okoliczności sprawy. Szkodę majątkową należy przy tym rozumieć w oparciu o art. 361 § 1 k.c., jako różnicę między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem jaki by istniał, gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Szkoda obejmuje bowiem także celowe, konieczne i obiektywnie uzasadnione wydatki poniesione w następstwie zdarzenia wywołującego szkodę, zmierzające do ograniczenia , wyłączenia lub likwidacji szkody i przywrócenia stanu równowagi w majątku poszkodowanego, kompensacji szkody.

Zatem całkowita, dotychczas nie zlikwidowana szkoda powódki odpowiada kwocie 10.358,12 zł (10.058,12 zł + 300 zł).

Ponieważ powódka wystąpiła o zasądzenie wyłącznie kwoty 10.326,95 zł, zgodnie z zasadą z art. 321 § 1 k.p.c., zasądzeniu na jej rzecz podległa wyłącznie wskazana kwota (pkt I wyroku).

Powódce na podstawie art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), należne były również odsetki ustawowe. Od kwoty roszczenia głównego, odszkodowania należnego z tytułu uszkodzenia pojazdu w wysokości 10.058,12 zł od dnia 3 listopada 2013 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 300 zł tytułem zwrotu kosztów ekspertyzy prywatnej od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty.

Jak wynika z treści art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel, co do zasady, obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W sprawie powódka nie kwestionowała, że zgłoszenie szkody pozwany odebrał w dniu 3 października 2013 r. Uwzględniając wskazany w przepisie termin zasadnym było zasądzenie odsetek od dnia 3 listopada 2013 r. do dnia zapłaty.

W zakresie pozostałej części roszczenia obejmującej zwrot kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy wskazać należy, że zgromadzony materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że powódka dopiero pismem z dnia 20 listopada 2013 r. wezwała pozwanego do zapłaty w/w kwoty. Ponieważ w treści pisma zakreśliła pozwanemu termin na spełnienie świadczenia do 10 grudnia 2013 r. Sąd uznał za zasadne ustalenie terminu wymagalności świadczenia na koniec wyznaczonego terminu, a w konsekwencji zasądzenie odsetek do dnia następującego bezpośrednio po jego upływie tj. 11 grudnia 2013 r.

Powództwo w pozostałej części jako niezasadne oddalono (pkt II wyroku).

W pkt III wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu. Ponieważ powódka wygrała proces w całości zasadnym było rozliczenie kosztów zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c., wedle której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do kosztów poniesionych przez powódkę Sąd zaliczył kwotę 517 zł tytułem opłaty od pozwu, 300 zł zaliczki na opinię biegłego oraz 2.417 zł poniesionych kosztów zastępstwa prawnego tj. łącznie 3.234 zł, które zasądzono od pozwanego na jej rzecz.

W pkt IV natomiast rozstrzygnięto o obowiązku ściągnięcia nieuiszczonych dotychczas kosztów sądowych w oparciu o 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., nakazując ściągnąć od pozwanego kwotę 491,38 zł, tytułem wydatków na wynagrodzenie biegłego poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Olsztynie.

/-/ SSR Piotr Żywicki