Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Marek Czecharowski (spr.)

SO (del.) – Ewa Gregajtys

Protokolant: – sekr. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015 r.

sprawy P. P.

oskarżonego z art. 4 § 1 k.k. i art. 227 § 1 i 2 w zb. z art. 205 § 1 w zw. z art. 10 § 2 w zw. z art. 58 Kodeksu karnego z 1969 r.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt VIII K 145/04

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części uznając apelację obrońcy oskarżonego P. P. za oczywiście bezzasadną;

zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym 300 (trzysta) zł tytułem opłaty;

zasądza do Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T. – Kancelaria Adwokacka w W. 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

OskarżonyPrzemysław A. P. stanął pod zarzutem, iż:

- w okresie od 18 lutego 1998 r. do 3 marca 1998 r. w W., działając czynem ciągłym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12.000 złotych w ten sposób, że wypłacił z banku w/wym. kwotę za pomocą uprzednio skradzionych czeków nr (...), pochodzących z rachunku S. M. nr (...), na których to czekach podrobił podpis właściciela rachunku,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 30 października 2014 r. (sygn. akt VIII K 145/04):

I. P. P. uznał za winnego popełnienia rzucanego mu czynu, przy czym przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. przyjął, iż wyczerpał on znamiona art. 227 § 1 i 2 w zb. z art. 205 § 1 w zw. z art. 10 § 2 w zw. z art. 58 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku i za to na podstawie art. 227 § 1 i 2 w zb. z art. 205 § 1 w zw. z art. 10 § 2 w zw. z art. 58 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku skazał go, a na podstawie art. 227 § 1 w zw. z art. 10 § 3

Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku przy zastosowaniu art. 57 § 2 i § 3 pkt 1 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 73 § 1 i 2 oraz art. 74 § 1 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku warunkowo zawiesił, wykonanie orzeczonej wobec P. P. kary pozbawienia wolności, ustalając okres próby na 5 lat;

III. na podstawie art. 75 § 2 pkt 1 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku zobowiązał P. P. do naprawienia szkody w całości poprzez zobowiązanie go do zapłaty na rzecz P. K. kwoty 12.000 złotych;

IV. na podstawie art. 232 § 1 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci oryginałów czeków zdeponowanych w aktach niniejszej sprawy na k. 17 - 22, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz 170/98 (k. 16 poz. 1-12 );

V. na podstawie art. 38 pkt. 1, art. 40 § 1 i art. 44 § 1 Kodeksu karnego z dnia 19 kwietnia 1969 roku orzekł pozbawienie praw publicznych w stosunku do P. P. na 4 (cztery) lata;

VI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. T., Kancelaria Adwokacka, kwotę 840 złotych plus VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu P. P.;

VII. zasądził od P. P. kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w wysokości 4.014,40 złotych.

Wyrok powyższy zaskarżył w części dotyczącej kary obrońca oskarżonego zarzucając:

1. rażącą niewspółmierność kary zasądzonej wobec oskarżonego w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat oraz pozbawienie praw publicznych na
4 lata w sytuacji, gdy z okoliczności sprawy wynika wiele okoliczności, które uzasadniają znaczniejsze złagodzenie kary;

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj.
art. 5 § 2 i art. 624 § 1 k.p.k. poprzez obciążenie oskarżonego kosztami procesowymi oraz

3. obrazę prawa procesowego, a konkretnie art. 415 § 4 w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody pomimo braku informacji o sytuacji majątkowej oskarżonego, w konsekwencji rozstrzygnięcie wątpliwości co do kwestii finansowej na niekorzyść oskarżonego.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce przed 16 laty, oskarżony był wg niego młodociany i znajdował się w trudnej sytuacji życiowej. Zdaniem skarżącego istotną okolicznością łagodzącą jest to, że nie zwodził pokrzywdzonego i jego rodziny, przyznał się do popełnienia czynu, a więc miał świadomość, że postąpił źle.

Podniósł również, iż nieznana jest obecnie sytuacja finansowa oskarżonego, a podróż zagraniczna uznana przez Sąd jako dowód dobrej kondycji materialnej mogła mieć np. charakter wyjazdu służbowego.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę powyższego wyroku i wymierzenie kary roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata oraz zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych oraz o zasądzenie na rzecz adwokat A. S. wynagrodzenia z tytułu obrony prowadzonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych, albowiem koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest niezasadna i to w stopniu oczywistym
(art. 457 § 2 k.p.k.).

Sąd Okręgowy rozważył wnikliwie wszystkie okoliczności sprawy tak z punktu widzenia ustaleń faktycznych, jak też - z uwagi na popełnienie czynu pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów, które okazały się dla oskarżonego względniejsze – w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. W rzeczowym uzasadnieniu wyroku wypowiedział się co do braku podstaw uznania czynu oskarżonego za wypadek mniejszej wagi. Nadto zasadnie wskazał, iż oskarżony mimo osobistego zobowiązania do zwrócenia zagarniętej kwoty, przez 16 lat nie uczynił tego. Jak wynika z pisemnych motywów Sąd I instancji odniósł się do wszystkich okoliczności istotnych z punktu widzenia wymiaru kary, przy czym oskarżony nie uzyskał statusu młodocianego z uwagi na moment wyrokowania, w którym miał już 37 lat.

Dotyczy to także kwestii zasadności zobowiązania do naprawienia szkody i obciążenia kosztami sądowymi postępowania w sprawie.

Oskarżony nie podjął próby wykazania w żaden sposób jaki jest jego status majątkowy. Sąd zatem bazując na uzyskanych informacjach, że prowadzi on własną firmę, a także, iż udał się ostatnio w egzotyczną podróż do odległego kraju o typowo turystycznym charakterze miał pełne prawo wywieść z tych informacji wniosek, iż kondycja finansowa oskarżonego pozwala na obciążenie go z obu ww. tytułów.

Uznając zatem, że apelacja obrońcy w żaden sposób – z wyżej wskazanych przyczyn – nie podważyła zaskarżonego orzeczenia Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy wyrok w zaskarżonej części.

Obciążył przy tym oskarżonego – zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k. – kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze wobec nieuwzględnienia apelacji na jego korzyść oraz zasądził na rzecz obrońcy występującego z urzędu należne honorarium.