Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt II C 786/13 z powództwa W. R. przeciwko Instytutowi Centrum (...) w Ł.
o zapłatę : w pkt. 1 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 14.779,42 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 01 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty; w pkt. 2. oddalił powództwo w pozostałej części; w pkt. 3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.483 tytułem zwrotu kosztów procesu. (wyrok – k. 96)

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając powyższy wyrok
w zakresie jego pk. 1, w części co do kwoty 426,19 zł należności głównej oraz rozstrzygnięcia o odsetkach. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegające na błędnej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego poprzez pominięcie, iż fakt, że powód dokonał nieprawidłowego rozliczenia wpłat dokonywanych na jego rzecz przez pozwanego, co skutkowało częściowym oddaleniem powództwa w zakresie należności głównej wynikającej
z faktury VAT nr (...), wpływa także na wysokość należności powoda z tytułu skapitalizowanych przez niego odsetek za opóźnienie od kwoty tej należności głównej;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 321 § 1 k.p.c. polegające na zasądzeniu od pozwanego Instytutu Centrum (...) w Ł., na rzecz powoda W. R. odsetek od żałości kwoty dochodzonej pozwem liczonych od dnia 1 kwietnia 2013 roku, w sytuacji, gdy z żądania pozwu wynika, iż powód domagał się zasądzenia odsetek od dnia wytoczenia powództwa, tj. od dnia 9 sierpnia 2013 roku.

W konkluzji powyższych zarzutów pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 426,19 zł oraz poprzez zasądzenie odsetek od dnia wytoczenia powództwa, tj. od dnia 9 sierpnia 2013 roku. Apelujący wniósł także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (apelacja – k. 106-107)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia jedynie
w odniesieniu do rozstrzygnięcia Sądu I instancji w przedmiocie odsetek od zasądzonego świadczenia, w pozostałej zaś części apelacja jako nietrafna podlega oddaleniu.

Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, przyjmując je za własne i uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia.

W pierwszej kolejności za nieuzasadniony uznać należy sformułowany w treści apelacji zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów, czyli
art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, LEX nr 52753). Zarzut ten nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, LEX nr 53136).

Kwestionując dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego apelujący przedstawił w zasadzie jedynie zarzut dotyczący pominięcia przez Sąd okoliczności, iż powód dokonał nieprawidłowego rozliczenia wpłat dokonywanych na jego rzecz przez pozwanego, co skutkowało częściowym oddaleniem powództwa w zakresie należności głównej wynikającej z faktury VAT nr (...), która to okoliczność wpływa także na wysokość należności powoda z tytułu skapitalizowanych przez niego odsetek za opóźnienie od kwoty tej należności głównej. Powyższy zarzut pozostaje w sprzeczności z oceną przyjętą przez Sąd Rejonowy, który w sposób szczegółowy odniósł się do rozliczeń dokonywanych przez powoda wynikających z przedłożonych przez pozwanego faktur, w tym wynikającej
z faktury VAT nr (...), która opiewała na kwotę 12.015,78 złotych, wskazując, iż były one nieprawidłowe. Jednocześnie w sposób szczegółowy i wnikliwy dokonał ich analizy, prawidłowo ustalając łączną wysokość zaległości. Sąd odwoławczy tę ocenę podziela, zaś zarzuty zawarte w apelacji strony pozwanej mają jedynie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, ocena Sądu I instancji nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Z tych względów nie sposób podzielić zarzutu apelującego odnośnie naruszenia art. 233 k.p.c.

Należy zgodzić się natomiast ze skarżącym w zakresie zarzutu naruszenia
art. 321 k.c. odnośnie rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek. O ile Sąd Rejonowy słusznie ustalił, iż powód dokonał kapitalizacji odsetek na dzień wytoczenia powództwa na podstawie
art. 482 § 1 k.c. na kwotę 10.961,45 złotych, wyjaśniając, iż kwota ta stanowi odsetki doliczone przez powoda do należności głównej, narosłe na dzień poprzedzający wniesienie pozwu i których wysokość została przez powoda prawidłowo wyliczona, to zasądzając odsetki od dnia 1 kwietnia 2013 roku, wykroczył w ten sposób ponad granice żądanie powoda, który dochodził odsetek od dochodzonej pozwem należności od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, uchybiając tym samym dyrektywie wyrażonej w treści
art. 321 § 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1. w ten tylko sposób, że początek terminu biegu odsetek od zasądzonej kwoty określił na dzień 9 sierpnia 2013 roku.

W pozostałej części apelacja podlegała oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł również w oparciu
o przepis art. 100 zdanie 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Pozwany wygrał apelację
w połowie, co przemawia za wzajemnym zniesieniem pomiędzy stronami kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.