Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska (spr.)

Sędziowie SSO Małgorzata Szyszko

SSR del. do SO Michał Kupiec

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Janczyńskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2013 r.

sprawy J. Ł.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 i § 4 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków

z dnia 22 stycznia 2013 r. sygn. akt II K 979/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IVKa 377/13

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia Krzyki - Zachód oskarżyła J. Ł. o to, że:

w dniu 24 września 2012 r., we W. na ulicy (...) kierował samochodem osobowym m-ki T. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości tj. mając 0,55 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio karany za czyn z art. 178a § 1 k.k. przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia wyrokiem z dnia 23.09.2010 r., sygn. akt II K 821/10,

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.

Wyrokiem z dnia 22 stycznia 2013r. (sygnatura akt: IIK 979/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków, II Wydział Karny:

I.  uznał oskarżonego J. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 178a § 1 i § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu karę 1 (jeden) rok pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł;

IV.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł względem oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat;

V.  na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 24 września 2012 roku do dnia 25 września 2012 roku przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

VII.  na podstawie art. 63 § 2 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów okres zatrzymania mu prawa jazdy od dnia 24 września 2012 roku do dnia 22 stycznia 2013 roku;

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych, w tym art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Prokurator. W piśmie tym zarzucił Sądowi I instancji:

- rażącą niewspółmierność wymierzonej temu oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, podczas gdy znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, okoliczności jego popełnienia i potrzeba w zakresie osiągania celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, a także potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uzasadnia wymierzenie kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Wskazując powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania oraz uchylenie orzeczenia o karze grzywny i zaliczeniu zatrzymania na poczet kary grzywny, utrzymując w mocy wyrok w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Zarzut oskarżyciela publicznego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż analiza akt przedmiotowej sprawy pozwala na stwierdzenie, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy, zgodny z obowiązującymi przepisami i rzetelny przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie. W toku postępowania jurysdykcyjnego zgromadzono wszelki dostępny materiał dowodowy, a jego całokształt w ocenie końcowej dał wystarczające podstawy do uznania oskarżonego J. Ł. winnym popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. Sąd Rejonowy poddał analizie logicznej zebrane dowody, przedstawiając na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o wiarygodności tych, które włączył do faktycznej podstawy wyroku. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny odnośnie prowadzenia samochodu przez oskarżonego oparł się w głównej mierze na zeznaniach świadków K. G. i K. A. oraz wyjaśnieniach samego oskarżonego, słusznie podnosząc, że dowody te pozostają spójne, potwierdzają się wzajemnie odnośnie kwestii istotnych z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania, a w powiązaniu z dowodami z dokumentów (protokołem użycia alkometru oraz danymi o karalności ) pozwalają na wykazanie oskarżonemu sprawstwa czynu z art.178a§1i 4 kk.

Wina i sprawstwo oskarżonego zostały wykazane w sposób niewątpliwy, a prawidłowość tych ustaleń nie była przedmiotem zarzutów apelacji.

Sąd Odwoławczy, akceptując w pełni ustalenia Sądu Rejonowego w odniesieniu do winy i sprawstwa oskarżonego, uznał jednocześnie, że również wymierzając J. Ł. karę 1 roku pozbawienia wolności Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko. Wymierzona kara jest wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu (w szczególności stężenia alkoholu we krwi oskarżonego) i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art.53 k.k. uznana musi być za karę słuszną, adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Z pewnością kara ta nie może być uznana za rażąco łagodną.

Jakkolwiek J. Ł. jest osobą uprzednio karaną sądownie, to przekonanie Sądu Rejonowego o celowości orzeczenia wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest nadal uzasadnione, w szczególności przy określeniu długiego (czteroletniego) okresu próby, w połączeniu z orzeczonym zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Postawa prezentowana przez J. Ł. w toku postępowania, jak słusznie wskazał to Sąd orzekający, wskazuje, iż jest on świadom naganności swojego czynu i żałuje swojego zachowania. Oskarżony jest osobą prawidłowo funkcjonującą w społeczeństwie, cieszy się pozytywną opinią otoczenia, prowadzi działalność gospodarczą, uzyskując środki na utrzymanie. Z pewnością w odniesieniu do oskarżonego nie sposób stwierdzić, że jest on człowiekiem zdemoralizowanym, którego resocjalizacja może odbywać się jedynie w warunkach izolacyjnych. Sąd Odwoławczy podziela w pełni twierdzenia Sądu Rejonowego o tym, że orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności w bezwzględnej postaci byłoby dlań dolegliwością nadmierną i przyniosłoby niekorzystne skutki.

Sąd Odwoławczy dostrzegł jednocześnie, iż podstawa prawna orzeczenia o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności pozostaje niepełna gdyż nie wskazuje na przepis art. 69§4 kk, umożliwiający w wyjątkowych wypadkach orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawcy, który prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości w okresie obowiązywania uprzednio orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów (jak miało to miejsce w niniejszej sprawie). Mając jednak na uwadze fakt, iż w treści apelacji Prokuratora nie stawiano zarzutu w tym zakresie, a dokonanie modyfikacji byłoby de facto orzeczeniem na niekorzyść oskarżonego Sąd Odwoławczy zmian w podstawie prawnej nie poczynił.

Zdaniem Sądu Odwoławczego orzeczona wobec niego, na podstawie art. 71§1 kk, kara grzywny będzie dla oskarżonego realną i odczuwalną dolegliwością, która w sposób właściwy uzmysłowi mu nieopłacalność popełniania przestępstw.

Sąd Odwoławczy uznał również wymiar środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym za prawidłowy.

W ocenie Sądu Okręgowego z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że oskarżony wykazał się krytycznego dnia całkowitą nieodpowiedzialnością. Wytworzył konkretny stan zagrożenia na drodze, którego stopień należy ocenić jako wysoki, mając na uwadze stopień upojenia alkoholowego oskarżonego oraz brak uprawnień do kierowania samochodem. Oskarżony (nie po raz pierwszy) zlekceważył zupełnie obowiązujące przepisy prawa i orzeczony uprzednio przez Sąd zakaz prowadzenia pojazdów, pokazując w ten sposób, że jest osobą lekkomyślną i nieodpowiedzialną, której udział w ruchu stanowi zagrożenie, a co za tym idzie orzeczenie wobec niego środka karnego na dwuletni okres znalazło pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Nie kwestionując również pozostałych rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym orzeczeniu Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie utrzymał w mocy, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego.