Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) S.A. (...)w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 8 grudnia 2014 roku, sygn. akt I C 2563/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że od przyznanej od pozwanego na rzecz powódki kwoty 15.200 złotych zasądza odsetki ustawowe także za okres od dnia 27 lipca 2013 roku do dnia 7 grudnia 2014 roku;

2. zasądza od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 436 ( czterysta trzydzieści sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 113/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z powództwa M. G. przeciwko (...) S.A. (...)w W. o zadośćuczynienie

1. zasądził od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 15 200,00 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 08.12.2014r. do dnia zapłaty;

2. zasądził od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 400,00 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 27.07.2013r. do dnia zapłaty;

3. zasądził od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 480,00 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby za okres od 01.01.2014r. do 31.12.2014r., z ustawowymi odsetkami od dnia 20.11.2014r. do dnia zapłaty;

4. zasądził od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz powódki M. G. rentę na zwiększone potrzeby w kwocie po 40,00 zł miesięcznie, poczynając od stycznia 2015r., płatne do 15-tego każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi w razie uchybienia terminowi płatności;

5. oddalił powództwo w pozostałej części;

6. zasądził od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz powódki M. G. kwotę 3.547,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

7. nakazał ściągnąć od pozwanego (...) S.A. (...)w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 806,07 zł tytułem poniesionych tymczasowo wydatków na koszt opinii biegłych.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 29 marca 2013 r. M. G. przewróciła się na uszkodzonym odcinku chodnika przy ul. (...) w P. w okolicy (...). Upadla na ziemię, uderzając w chodnik plecami i głową.

Tego samego dnia zgłosiła się do lekarza ortopedy, który rozpoznał u niej uraz okolicy potylicznej głowy, kręgosłupa szyjnego, łokcia prawego. W dniu 2 kwietnia 2013 r. zgłosiła się do (...) wP. z powodu bólów głowy, szyi i łokcia prawego. M. G. kontynuowała leczyła się w poradni (...) (...)i (...). Leczenie neurologiczne jeszcze się nie zakończyło.

MiastoP.posiadało ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. (...)z siedzibą w W. potwierdzone polisą nr OC- (...).

M. G. zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi w dniu 26 czerwca 2013 r., wzywając go do zapłaty kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 800 zł tytułem odszkodowania, wyznaczając termin do zapłaty 30 dni od otrzymania wezwania. Decyzja z dnia 29 marca 2013 r. ubezpieczyciel przyznał M. G. kwotę 4.800 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem z dnia 29 marca 2009 r.

Powódka w wyniku wypadku z dnia 29.03.2013 r. doznała stłuczenia głowy, stłuczenia ze skręceniem kręgosłupa szyjnego stłuczenia łokcia prawego z zapaleniem kaletki łokciowej. U powódki występowały silne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i łokcia prawego wymagające przyjmowania leków p/bólowych, utrzymywały się do 3 miesięcy. Obecnie występują dolegliwości okresowe.

Trwały uszczerbek na zdrowiu określono na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18.12.2002 r.:

- skręcenie ze stłuczeniem kręgosłupa szyjnego - pozycja 94a - 5%. W wyniku urazu kręgosłupa szyjnego u powódki nie stwierdza się ograniczenia ruchomości, stwierdza się natomiast okresowe dolegliwości bólowe z czasowym ograniczeniem funkcji. Ze względu na występowanie przed urazem zmian zwyrodnieniowo - dyskopatycznych wpływających na stwierdzane dolegliwości wysokość uszczerbku należy obniżyć do 3% {§10.1}.

- stłuczenie łokcia prawego z zapaleniem kaletki łokciowej - pozycja 121 per analogiam - 2%. Stłuczenie łokcia lewego skutkowało przewlekłym zapaleniem kaletki łokciowej i bolesnością zgrubienia kaletki do dnia dzisiejszego. Ewentualne skutki stłuczenia nerwu łokciowego prawego biegły ortopeda pozostawił do oceny biegłego neurologa.

Powódka przyjmowała leki p/bólowe {np.S., Z., D.} przez. 3 miesiące 2 x dziennie. Koszt miesięczny ok. 40 zł. Po tym okresie przyjmuje leki 2-3 razy w tygodniu. Koszt 20 zł na 2 miesiące.

Z powodu bólowych ograniczeń ruchomości głównie kręgosłupa szyjnego powódka wymagała pomocy osób trzecich w takich czynnościach jak; sprzątanie, zakupy, porządki domowe. Wymiar pomocy to 1-2 godziny dziennie przez 2 tygodnie.

Przebyte urazy nie skutkowały trwałymi zmianami {rtg} stąd też ich wpływ na dysfunkcję kręgosłupa szyjnego i łokcia prawego jest okresowy, a rokowanie z tego powodu co do postępu zmian jest dobre. Jak wynika z badania rtg kręgosłupa szyjnego u powódki stwierdza się zmiany zwyrodnieniowo - wytwórcze z dyskopatią C5/C6 i C6/C7. Zmiany te biegły brał pod uwagę przy określaniu wysokości uszczerbku na zdrowiu.

U powódki z przyczyn neurologicznych występują podstawy do orzeczenia uszczerbku na zdrowiu wg załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 roku /DZ.U. z 2002 roku Nr 234 poz. 1974/ zgodnie z paragrafem 8 pkt 3. W wyniku zdarzenia z dnia 20.08.2013 roku powódka doznała urazu głowy, szyi oraz łokcia prawego. Doznane urazy spowodowały wystąpienie uszczerbku trwałego na zdrowiu w wysokości 3% z pozycji 10 a tabeli zgodnie z paragrafem 8 pkt 3, 3% z poz.94a wg tabeli/wysokość tożsama z uszczerbkiem orzeczonym przez biegłego z dziedziny ortopedii/. Zakres cierpień fizycznych i psychicznych biegły ocenia na umiarkowany w ciągu 1 miesiąca, w późniejszym okresie jako mierny. Powódka wymagała leczenia farmakologicznego zgodnego z zaleceniami lekarzy prowadzących /wg dokumentacji medycznej prowadzącego neurologa: O./19zl - 20 sztuk/,M. /20 tabl. - 37 zł/. ortopedów: (...)- 58 z)/, T. /19 zł - 30 tabl./, Z. 129 zł - 30 tabl./, A. /30 tabl. - 13 zł/, N. /28 tabl. - 20 zł/ wg pharmindex brevier 2012 /średni miesięczny koszt ok. 60 zł/. Aktualnie powódka może wymagać przyjmowania leków przeciwbólowych z grupy (...) np. A. koszt miesięczny ok. 35 zł. Powódka z przyczyn neurologicznych nie wymagała i nie wymaga pomocy osób trzecich. Ze względu na utrzymywanie się dolegliwości od zdarzenia do dnia badania przez biegłego z dziedziny neurologii w świetle obowiązujących przepisów uszczerbek uznać należy jako trwały, więc nie rokujący poprawy.

Oceniając uszczerbek na zdrowiu występujący u powódki w wyniku zdarzenia biegły z dziedziny neurologii brał pod uwagę również ewentualny wpływ schorzeń samoistnych stwierdzanych u powódki na wysokość uszczerbku na zdrowiu. /Oceniona wysokość uszczerbku jest wysokością z pominięciem wpływu na jego wysokość schorzeń samoistnych/.

W wyniku wypadku w dniu 29.03.2013 roku M. G. doznała urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego z przewlekłym zespołem bólowo-dysfunkcyjnym.

Z punktu widzenia psychiatry opiniowana nie doznała uszczerbku na zdrowiu.

Rozmiar, intensywność i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych powódki był umiarkowany przez okres jednego miesiąca, a później niewielkiego stopnia.

Powódka po wypadku z punktu widzenia psychiatry nie musiała korzystać z pomocy osób trzecich.

Koszt leczenia, rehabilitacji i rokowanie na przyszłość powódki ocenił biegły neurolog.

Chora nadal może wymagać zażywania leków przeciwbólowych.

Opiniowana informuje o trzech poradach psychologicznych - prywatnie, rachunków pacjentka nie brała. Zwykle koszt jednej porady mieści się w przedziale : 70 - 100 złotych, (łącznie poniesione koszty porad psychologicznych : 210 - 300 złotych ).

M. G. zdradza objawy nerwicy depresyjnej (F 34.1) - bez związku z doznanym urazem w dniu 29.03.2013 roku.

M. G. korzystała z pomocy męża. Miała problemy z codziennymi czynnościami, jak mycie się. Nie była w stanie wykonywać czynności domowych. Była osobą leżącą, wstawała jedynie do łazienki i toalety. Leżała przez 4-5 dni. Zażywała leki przeciwbólowe. Odczuwała lęk przed samodzielnym wychodzeniem.

Stawka za godzinę opieki na terenie miasta Ł. w okresie od lipca 2009 do 30 czerwca 2013 r. wynosiła 9,50 zł, natomiast w okresie od lipca 2013 r. do chwili obecnej wynosi 11 zł.

M. G. do dnia dzisiejszego odczuwa skutki wypadku. Nadal odczuwa bóle kręgosłupa i bóle głowy. Wcześniej nie miała takich objawów, nie leczyła się neurologicznie ani chirurgicznie. Do dnia dzisiejszego przyjmuje leki przeciwbólowe i przeciwzapalne: A. na przemian z D., O., M.. Leki przeciwbólowe przyjmuje codziennie. Przyjmuje też leki antydepresyjne A..

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo jest częściowo zasadne.

Bezsporne w niniejszej sprawie było zaistnienie wypadku z dnia 29 marca 2013 r., jak również obowiązek naprawienia powstałej w wyniku tego wypadku szkody majątkowej przez pozwanego. W toku postępowania pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności. Kwestią niebudzącą wątpliwości i bezsporną pomiędzy stronami był również rodzaj obrażeń, jakich doznała powódka na skutek wypadku i jego konsekwencje zdrowotne. Pozwany nie kwestionował związku tych obrażeń ze zdarzeniem.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego za poniesioną przez powoda szkodę w wyniku upadku jest przepis art. 822 kc. Zgodnie z tym przepisem zakład ubezpieczeń przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Natomiast podstawą prawną żądania zadośćuczynienia przez powoda jest art. 445 § 1 kc. stosownie do treści którego Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Celem zadośćuczynienia jest zrekompensowanie osobie poszkodowanej krzywdy doznanej wskutek cierpień fizycznych (bólu i innych dolegliwości) oraz cierpień psychicznych (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). W kodeksie cywilnym nie sprecyzowano pojęcia „odpowiedniej sumy" i suma ta podlega ocenie Sądu w realiach konkretnej sprawy w granicach swobodnej oceny Sądu.

Oceniając wysokość przyjętej sumy zadośćuczynienia jako „odpowiedniej" Sąd korzysta z daleko idącej swobody, nie mniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od zasądzonych w analogicznych przypadkach (wyrok SN z 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, Lex nr 50884). Pojęcie „sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 §1 kc w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazany przez kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawić jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok SN z 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85). Zadośćuczynienie ma przede wszystkim mieć walor kompensacyjny, a więc jego wysokość nie może być symboliczna, lecz musi mieć jakąś wartość ekonomicznie odczuwalną, ale przy uwzględnieniu rozmiaru krzywdy musi wysokość zadośćuczynienia być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Najwyższego z 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, Lex nr 52766). Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, w związku z czym winno być stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winne być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia (wyrok Sądu Najwyższego z 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77). Dla wysokości zadośćuczynienia istotne znaczenie mają: wiek poszkodowanego, rodzaj doznanych obrażeń, nasilenie i czasokres trwania cierpień jak i skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do życia (wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 1973 r.. 11 CR 50/73). Sąd oceniając krzywdę, bierze pod uwagę wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. Sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, wiek poszkodowanego oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Sąd w niniejszej sprawie podziela wnioski płynące z opinii biegłych z zakresu ortopedii, neurologii i psychiatrii. Opinie te Sąd ocenia jako pełne, jasne i logiczne. Strony nie kwestionowały powyższych opinii. I tak zgodnie z opinią ortopedy powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%, tj. 3% zgodnie z pozycją 94a oraz 2% zgodnie z pozycją 121 per analogiam. Biegły ortopeda w zakresie swojej specjalizacji wskazał, iż powódka odczuwała silne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i łokcia prawego wymagające przyjmowania leków p/bólowych przez okres do 3 miesięcy. Biegły neurolog natomiast stwierdził, iż u powódki występuje trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 6%, tj. 3% zgodnie z pozycją l0 a oraz 3% zgodnie z pozycją 94a, jednakże, na co wskazał biegły, wysokość tego ostatniego jest tożsama z uszczerbkiem orzeczonym przez biegłego z dziedziny ortopedii. Biegły neurolog w zakresie swojej specjalizacji wskazał, iż zakres cierpień fizycznych i psychicznych u powódki był umiarkowany w ciągu 1 miesiąca, natomiast w późniejszym okresie mierny. Biegły z zakresu psychiatrii nie stwierdził u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu, natomiast zgłaszane przez nią objawy depresyjne nie pozostają w związku ze zdarzeniem z dnia 29 marca 2013 r. Opinie te wzajemnie się uzupełniają. Wskazane powyżej wartości zostały ustalone w oparciu o załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 roku (Dz. U. z 2002 roku Nr 234 poz. 1974). Łącznie trwały uszczerbek u powódki w związku z upadkiem w dniu 29 marca 2012 r. wynosi zatem 8%.

Jednakże procentowy rozmiar uszkodzeń ciała jest tylko jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwoty bez uwzględnienia innych okoliczności, a jedynie stanowi pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego odszkodowania (por. wyrok SN z dnia 5.10.2005 r., sygn. akt I PK 47/05, opubl. MPPR 2006/4/208).

Przewidziana w art. 444 kc krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwale, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r. V CKN 909/00)

Strona pozwana likwidując szkodę powstałą u powódki wypłaciła świadczenie w kwocie 4.800 zł tytułem zadośćuczynienia. W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie uznać należy, że wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie jest zbyt niskie i nieadekwatne do doznanych przez powódkę uszkodzeń ciała oraz cierpień.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, jakie z uwagi na treść art. 445 kc winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty należnej osobie poszkodowanej tytułem zadośćuczynienia, Sąd uznał, iż odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia należnego powódce jest kwota 20.000 złotych. Zadośćuczynienie w tej wysokości w ocenie Sądu nie jest wygórowane, a jednocześnie jest świadczeniem na tyle wymiernym ekonomicznie, aby zrekompensować powódce jego krzywdę.

Odliczając wypłaconą już przez pozwanego kwotę 4.800 zł Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 15.200 zł jak w punkcie pierwszym wyroku.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo o zadośćuczynienie jako bezzasadne.

Zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, mimo treści art. 455 kc w związku z art. 481 § 1 kc, wymagalne jest, przy uwzględnieniu art. 316 kpe, dopiero z dniem wyrokowania. Zobowiązany pozostaje w opóźnieniu w zapłacie zasądzonego zadośćuczynienia dopiero od tego dnia i od niego należą się odsetki za opóźnienie (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 1997 r., I CKN 361/97, LEX nr 477638; z dnia 20 marca 1998 r., Ił CKN 650/97, LEX nr 477665; z dnia 4 września 1998 r., II CKN 875/97, LEX nr 477579, z dnia 9 września 1999 r., II CKN 477/98. LEX nr 477661). Przemawia za tym ostateczne ustalenie wysokości zadośćuczynienia wg stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, jego jednorazowość i waloryzacyjny charakter odsetek. Przyjęcie odmiennego stanowiska, zwłaszcza przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia, spowodowałoby istotne podwyższenie sumy zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną przez sąd za odpowiednią w chwili orzekania. W związku z powyższym Sąd zasądził odsetki od dnia 8 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd oddalił powództwo co do odsetek od wcześniejszej daty jako bezzasadne.

Ponadto powódka żądała zwrotu kosztów leczenia i opieki.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki.

Zgodnie z opinią biegłego ortopedy powódka przyjmowała leki przeciwbólowe przez 3 miesiące, ponosząc miesięczny koszt 40 zł, po tym okresie natomiast koszt zakupu leków wynosi 20 zł na 2 miesiące. A zatem powódka w okresie kwiecień-czerwiec 2013 r. powódka poniosła koszt 120 zł, a w okresie lipiec-grudzień 2013 r. koszt 60 zl, a zatem łącznie poniosła koszt 180 zl. Powódka wymagała również pomocy w wymiarze 1-2 godziny dziennie przez 2 tygodnie. Sąd przyjął, iż powódka wymagała pomocy w wymiarze 2 godz. dziennie. Jednakże zakres pomocy, jakiej wymagała powódka nie uzasadnia przyjęcia stawki opieki w pełnej wysokości. Powódka była w tym czasie osobą częściowo sprawną fizycznie oraz, jak sama przyznała, leżała tylko przez pierwsze 4-5 dni. Sąd obniżył z tego tytułu stawkę opieki do kwoty 7,85 zł.

W związku z powyższym na podstawie art. 444 § 1 kc w zw. z art. 322 kc, Sąd zasądził od na rzecz powódki kwotę 400 zł tytułem odszkodowania.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc zgodnie z żądaniem pozwu, zasądzając odsetki ustawowe od dnia 27 lipca 2013 r.. tj. od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu przewidzianego na likwidację szkody.

Powódka żądała również renty z tytułu zwiększenia potrzeb od 1 stycznia 2014 r. i na przyszłość.

Zgodnie z art. 444 § 2 kc jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeb)' lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Zwiększenie potrzeb poszkodowanego polega na konieczności pokrycia kosztów utrzymania, powstałych wyłącznie w następstwie zdarzenia szkodzącego. Będą nimi wszelkie koszty związane z zapewnieniem poszkodowanemu stałej lub doraźnej opieki, koszty zmiany warunków bytowych zmiany diety itp. Jednakże przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwo czynu niedozwolonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNC 1977/1/11).

Zgodnie z opinią biegłego ortopedy powódka przyjmuje leki 2-3 razy w tygodniu, ponosząc koszt 20 zł na 2 miesiące, natomiast biegły neurolog stwierdził, iż powódka wymagać może przyjmowania leków przeciwbólowych z grupy (...) np. A. koszt miesięczny ok. 35 zł. Powódka w dalszym ciągu leczy się farmakologicznie.

Na tej podstawie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 480 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby za okres od 01.01.2014 r. do 31.12.2014 r.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, zasądzając odsetki ustawowe od dnia 20 listopada 2014 r., tj. po upływie tygodnia od nadania stronie przeciwnej pisma z 18 listopada 2014 r. rozszerzającego powództwo. W ocenie Sądu termin ten był wystarczający do doręczenia pisma.

Sąd zasądził także od pozwanego na rzecz powódki M. G. rentę na zwiększone potrzeby w kwocie po 40 zł miesięcznie, poczynając od stycznia 2015 r., płatne do 15-tego każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi w razie uchybienia terminowi płatności.

Sąd orzekł o kosztach na przepisie art. 100 zd. 2 kpc oraz § 2 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 nr 461). Powódka, która uległa tylko nieznacznie co do swojego żądania. Poniosła koszty niezbędne do celowej obrony, w skład których wchodzi: opłata od pozwu w wysokości 800 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 2.400 zł, koszt opinii biegłego w wysokości 300 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Na tej podstawie Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.547 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponadto na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnym Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. kwotę 806,07 zł tytułem poniesionych tymczasowo wydatków na koszt opinii biegłych

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie prawa materialnego, to jest przepisu art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędną ich wykładnię, polegającą na przyjęciu, że ustawowe odsetki od dochodzonego przez powódkę zadośćuczynienia należą się dopiero od daty wyrokowania, w sytuacji gdy roszczenia powinny być zaspokojone przez zakład ubezpieczeń w ustawowym terminie do likwidacji szkody.

Wskazując na powyższe wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. i poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 15.200 złotych tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 27 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem II instancji, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powódki jest uzasadniona skutkując zmianą zaskarżonego wyroku.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone od przyznanej kwoty od dnia 8 grudnia 2014 roku tj. od daty wyrokowania.

Rozstrzygnięcie oddalające powództwo w zakresie odsetek żądanych za wcześniejszy okres jest wadliwe i doprowadziło do obrazy prawa materialnego tj. wskazanych w apelacji przepisów. Wymagalność roszczenia ( art. 455 kc) należało ocenić nie tylko w płaszczyźnie art. 481 § 1 kc, ale także art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. Nr 2013 poz. 392 z późn. zmianami). Powołany przepis uzasadnia stwierdzenie, że wymagalność zasądzonego roszczenia nastąpiła w dacie upływu ustawowego terminu do likwidacji szkody. Pozwany zakład był obowiązany do wypłaty świadczenia w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Zgłoszenie szkody stanowi czynność poszkodowanej mocą, której zobowiązanie przekształciło się z beztermionowego w terminowe. Upływ ustawowego terminu 30 dni nastąpił w dniu 26 lipca 2013 roku. Od tego dnia należne są skarżącej odsetki ustawowe.

Ma rację autorka apelacji, że w obecnej rzeczywistości ekonomicznej nie ma podstaw do stwierdzenia , iż odsetki ustawowe mają charakter waloryzacyjny. Odpada więc argument, który przemawiał we wcześniejszym okresie za przyznaniem odsetek dopiero od daty wyrokowania. W zaistniałej sytuacji straciło na znaczeniu to stanowisko wyrażane niekiedy w judykaturze, które na powyższym poglądzie się opierało. W przeważającej części ( por. cytowane w apelacji orzecznictwo SN) dominuje pogląd, którego autorzy opowiadają się za pierwotnym rozumieniem odsetek ustawowych.

Z tych więc powodów i na podstawie art. 386 § 1 kpc należało orzec jak w sentencji.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 kpc stosując zasadę w nim wyrażoną – odpowiedzialności za wynik sprawy.

Na oryginale właściwe podpisy