Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska

Protokolant: sekretarz sadowy A. O.

w obecności oskarżyciela publ. M. W.

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2015 r. sprawy

B. K.

s. S. i H. zd. M.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

w dniu 19 listopada 2014r. o godz. 18:55 w O. na ul. (...) kierując samochodem marki N. o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu dla kierującego samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia i uszkodzenia pojazdów czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86§1 kw w zw. z art. 22 ust. 1, 4, 5 Ustawy Prawo i ruchu drogowym

ORZEKA:

I.  obwinionego B. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę 500,- (pięćset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt IX W 165/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 listopada 2014 r. ok. godz. 18:55 B. K. kierował samochodem marki N. o nr rej. (...). Jechał ul. (...) od strony
ul. (...) w kierunku ul. (...) w O.. Po opuszczeniu skrzyżowania
z ul. (...) poruszał się on lewym pasem ruchu. W tym czasie prawym pasem ruchu w tym samym kierunku poruszał się J. S. (1) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...). Gdy przód tego pojazdu znajdował się na wysokości przedniego koła samochodu m – ki N., B. K. rozpoczął manewr zmiany pasa ruchu na prawy. Kierujący pojazdem marki N. nie reagował na sygnały dźwiękowe kierującego pojazdem marki V. (...), kontynuował jazdę, zjeżdżając coraz głębiej i z coraz większą prędkością na sąsiedni pas ruchu. Zachowanie kierującego pojazdem marki N. zmusiło kierującego pojazdem marki V. (...) do całkowitego zjechania na prawą stronę jezdni co skutkowało uderzeniem pojazdu najpierw w krawężnik, a następnie w prawe przednie drzwi pojazdu m- ki N..

W następstwie zderzenia w samochodzie marki N. o nr rej. (...) zarysowane zostały tylny prawy błotnik, aluminiowa felga tylnego koła prawego, tylne prawe drzwi, listwa ozdobna drzwi prawych tylnych. Samochód marki V. (...) o nr rej. (...) posiadał uszkodzenia w postaci: zarysowany przedni zderzak po lewej stronie, wgnieciony
i zarysowany przedni błotnik lewy, zerwaną z mocowań listwę ozdobną drzwi przednich lewych, zarysowana stalowa felga koła przedniego lewego.

Na miejsce zdarzenia wezwany został patrol Policji. Funkcjonariusze A. S.
i T. J. dokonali oględzin obu pojazdów. Zaproponowali B. K. mandat karny w wysokości 450 zł.

W dniu zdarzenia widoczność, ze względu na wieczorną porę i zachmurzenie była ograniczona, jezdnia sucha. Do kolizji doszło na prostym odcinku drogi asfaltowej dwukierunkowej z obowiązującym ograniczeniem prędkości do 50 km/h o dużym natężeniu ruchu.

(dowody: zeznania J. S. k. 27, 12v, notatka k. 6, szkic k. 7, protokoły oględzin pojazdów k. 8-9, zdjęcia pojazdów i miejsca zdarzenia k. 18)

Obwiniony B. K. składał wyjaśnienia na etapie czynności wyjaśniających
(k. 14v). Nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Nie stawił się również na rozprawę w dniu 16 lutego 2015 r. Zawiadomiony o terminie został prawidłowo (k. 26), usprawiedliwienia nie przedłożył. Przesyłka: wezwanie do stawiennictwa, została dwukrotnie awizowana i wróciła z adnotacją: „nie podjęto w terminie”. Wezwanie uznano za doręczone skutecznie. Sąd zachowanie obwinionego uznał za zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

W związku z powyższym, uznając, iż osobisty udział obwinionego nie jest niezbędny, zgodnie z art. 71 § 4 kpw przeprowadził wobec B. K. rozprawę zaocznie i wydał wyrok zaoczny.

Świadek J. S. (1) zeznał, iż jechał z dozwoloną prędkością ok. 40-50 km/h prawym pasem. Na lewym pasie poruszał się samochód, którym kierował obwiniony. W pewnym momencie zaczął wjeżdżać na prawy pas, nie reagując na sygnały dźwiękowe pokrzywdzonego, w wyniku czego doszło do kontaktu pojazdów.

Sąd w całości podzielił zeznania w/w świadka uznając je za spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne w toku całego postępowania. Znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w protokołach oględzin pojazdów, zdjęć ich uszkodzeń oraz szkicu miejsca zdarzenia. Należy zauważyć iż, z zeznań pokrzywdzonego wynika, że obwiniony manewr zmiany pasa ruchu wykonał bez zachowania szczególnej ostrożności i upewnienia się czy na pasie prawym nie znajduje się inny pojazd, czy manewr ten nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Znamieniem warunkującym odpowiedzialność z art. 86 § 1 kw jest spowodowanie zagrożenia w ruchu drogowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności.

Zagrożenie w ruchu drogowym niewątpliwie powstało w niniejszej sytuacji. Doszło do zderzenia obu pojazdów i ich uszkodzenia na drodze o znacznym natężeniu ruchu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1, 4, 5 ustawy prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem może zmienić pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, winien ustąpić pierwszeństwa przejazdu pojazdowi, który jedzie po pasie, na który on zamierza wjechać. Szczególna ostrożność polega m.in. na tym, że kierujący powinien być na tyle uważny, aby zdążyć zaniechać zmiany pasa ruchu, gdyby jego kontynuowanie stwarzało zagrożenie dla ruchu drogowego lub inny uczestnik ruchu był zmuszony do podjęcia manewrów obronnych.

Obwiniony wykonując manewr zmiany pasa ruchu podczas zjazdu na sąsiedni pas nie zachował szczególnej ostrożności, nie obserwował we właściwy sposób zachowania innych uczestników ruchu, nie zachował bezpiecznej odległości pomiędzy pojazdami nie ustąpił pierwszeństwa i doprowadził do zderzenia z samochodem pokrzywdzonego. Jednocześnie zmusił pokrzywdzonego do wykonania manewrów obronnych w wyniku czego pojazd pokrzywdzonego został uszkodzony.

Mając powyższe na uwadze, wina obwinionego nie budzi wątpliwości a polega na tym, że w dniu 19 listopada 2014 r. o godz. 18:55 w O. na ul. (...) kierując samochodem marki N. o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu dla kierującego samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia się pojazdów, ich uszkodzeń oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw
w zw. z art. 22 ust, 1, 4, 5 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 33 kw, bacząc by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd wziął pod uwagę rodzaj
i charakter naruszonego dobra. B. K. swym zachowaniem naruszył dobro
w postaci bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jest to dobro o szczególnie ważnym charakterze. Ruch drogowy sam w sobie powoduje duże zagrożenie, które może być jednak zmniejszone poprzez stosowanie wypracowanych przez praktykę reguł ostrożności. Dodatkowo obwiniony był uprzednio karany wielokrotnie za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 5, 22)

Sąd nie dopatrzył się po stronie obwinionego okoliczności łagodzących.

Wobec tego Sąd uznał, iż dla osiągnięcia celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, wystarczające właściwe będzie orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny
w wysokości 500 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona B. K. kara grzywny uświadomi mu finansową nieopłacalność tego typu zachowań i konieczność większego respektu dla podstawowych zasad ruchu drogowego. W przekonaniu Sądu orzeczona kara grzywny, jest karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oraz nie przewyższa realnych możliwości zarobkowych obwinionego.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł. oraz zobowiązał go do uiszczenia opłaty w kwocie 30 złotych. Zasadą bowiem jest ponoszenie przez obwinionego kosztów postępowania
w przypadku uznania jego winy, jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie, a Sąd nie znalazł powodów, by obwinionego z obowiązku tego zwolnić.