Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II Ns 1893/12 z wniosku J. P. z udziałem A. P., B. P., E. F., H. O., L. S., J. W., P. P., R. P., J. L., T. L. i Z. L. oddalił wniosek J. P. o wyznaczenie zarządcy nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) i ustalił, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Powyższe orzeczenie zaskarżyła apelacją wnioskodawczyni w części, tj. w zakresie punktu 1. Rozstrzygnięciu skarżąca zarzuciła:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie polegającej na:

a)  niewłaściwym ustaleniu, iż między wnioskodawczynią a uczestnikami postępowania istnieje spór co do ostatecznego przeznaczenia nieruchomości, w sytuacji, gdy z wyjaśnień wnioskodawczyni i uczestników postępowania wynika, iż ich wspólnym zamiarem jest sprzedaż nieruchomości;

b)  błędnym ustaleniu, że nieruchomość położona jest w otoczeniu starych kamienic, zaś okolica jest zaniedbana, w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż nieruchomość jest położona w otoczeniu wieżowców, co zwiększa możliwość znalezienia potencjalnych najemców boksów garażowych lub miejsc parkingowych na nieruchomości;

c)  bezpodstawnym przyjęciu, iż nieruchomość w przypadku wyznaczenia zarządcy i wynajmu boksów garażowych lub miejsc parkingowych nie będzie przynosiła współwłaścicielom dochodów, w sytuacji gdy z materiału dowodowego i doświadczenia życiowego wyprowadzić należy inne wnioski;

d)  błędnym ustaleniu, iż boksy garażowe usytuowane na nieruchomości są w złym stanie technicznym, który uniemożliwia ich najem bez konieczności poniesienia przez współwłaścicieli dodatkowych kosztów, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, iż stan garaży jest zadowalający i nie stwarza zagrożenia dla wynajmujących;

e)  niewłaściwym ustaleniu, iż w niniejszej sprawie większość współwłaścicieli nie narusza zasad prawidłowego zarządu i nie krzywdzi mniejszości, w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika co innego;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, tj.:

a)  art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznaniu, iż twierdzenia wnioskodawczyni, że nieruchomość nie była oferowana przez uczestników postępowania do sprzedaży inaczej, niż tylko na potrzeby niniejszego postępowania nie są prawdziwe, w sytuacji gdy wyjaśnienia wnioskodawczyni w tym zakresie znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym;

b)  art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie przez Sąd wniosku o wystąpienie do (...) B. o przedstawienie umów najmu boksów garażowych usytuowanych na nieruchomości, w sytuacji gdy załączenie wskazanych umów miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia i wyznaczenie zarządcy dla nieruchomości usytuowanej w Ł. przy ulicy (...) oraz o zasądzenie solidarnie od uczestników postępowania na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Ponadto apelująca wniosła o dopuszczenie dowodu z załączonych do apelacji umów najmu garaży na okoliczność wysokości zysku możliwego do uzyskania z najmu garaży usytuowanych na nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...).

W piśmie procesowym z dnia 17 listopada 2014 roku stanowiącym uzupełnienie apelacji wnioskodawczyni podniosła, iż jej celem zasadniczo, podobnie jak w przypadku uczestników postępowania, jest sprzedaż nieruchomości usytuowanej w Ł. przy ulicy (...), przy czym w interesie skarżącej jest, aby sprzedaż ta nie nastąpiła jednak przed 2017 rokiem, w przeciwnym bowiem wypadku wnioskodawczyni zobowiązana będzie do uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 19%. Zwolnienie zaś z obowiązku zapłaty przedmiotowego podatku możliwe będzie dopiero od dnia 1 stycznia 2017 roku o w związku z tym apelująca zamierza się wstrzymać ze sprzedażą swojego udziału w nieruchomości do tego dnia. Ponadto skarżąca podniosła, iż jak dowiedziała się z treści pisma z Urzędu Miasta Ł. Departamentu Finansów Publicznych Wydziały Finansowego Oddziału Księgowości Podatkowej współwłaściciele przedmiotowej nieruchomości zalegają z zapłatą podatku od nieruchomości na kwotę 755,65 zł. Nadto, jak zaznaczyła wnioskodawczyni, mimo zgłaszanych przez nią sugestii już w kwietniu 2014 roku, nieruchomość przy ulicy (...) w Ł. nie posiada wykupionego ubezpieczenia, co naraża współwłaścicieli na osobistą odpowiedzialność w przypadku wystąpienia zdarzenia wywołującego szkodę w mieniu. W konkluzji skarżąca podniosła, iż w jej ocenie postępowanie uczestników w ewidentny sposób wypełnia nie tylko przesłanki ustanowienia zarządcy sądowego na podstawie art. 203 k.c., ale również jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Apelacja wnioskodawczyni stanowi w istocie wyłącznie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i w pełni trafnym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Wszystkie zarzuty podniesione w apelacji skarżącej sprowadzają się zasadniczo do wytknięcia Sądowi Rejonowemu poczynienia w niniejszej sprawie błędnych i sprzecznych ze zgromadzonymi dowodami ustaleń faktycznych, czyli naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten okazał się chybiony.

Przed przystąpieniem do dalszych rozważań przypomnieć należy, iż w myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującej w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, a nadto została dokonana w sposób bardzo rzetelny i wnikliwy, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, iż wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Odnośnie zarzutu niewłaściwego ustalenia, iż między wnioskodawczynią a uczestnikami postępowania istnieje spór co do ostatecznego przeznaczenia nieruchomości należy wskazać, iż Sąd Rejonowy wbrew stanowisku apelującej doszedł do trafnej konkluzji, iż pełna zgoda co do bieżącej sytuacji nieruchomości oraz jej przeznaczenia panuje wyłącznie pomiędzy uczestnikami niniejszego postępowania, nie ulega natomiast wątpliwości, iż wnioskodawczyni prezentuje zasadniczo odmienne zapatrywania co do przedmiotowej nieruchomości aniżeli uczestnicy. Wprawdzie zgodnym zamiarem wszystkich uczestników oraz wnioskodawczyni jest sprzedaż nieruchomości, której dotyczy niniejsze postępowanie. O ile jednak uczestnicy dążą do tego, aby sprzedaż ta nastąpiła w najkrótszym możliwym terminie i z tych też względów powstrzymują się od jakiegokolwiek innego przeznaczenia spornej nieruchomości, w tym od oferowania przynależących do nieruchomości garaży do wynajmu, o tyle w interesie wnioskodawczyni, zgodnie z prezentowanym przez nią stanowiskiem, jest to aby sprzedaż (ze względów podatkowych) nie nastąpiła przed 2017 rokiem, a nadto skarżąca dostrzega zasadność i konieczność dalszego wynajmowania garaży, w celu wygenerowania zysku dla wspólnoty. Jak wynika z powyższego generalnie pomiędzy członkami wspólnoty mieszkaniowej istnieje zgoda co do przeznaczenia nieruchomości. Odmienne stanowisko prezentuje natomiast wnioskodawczyni.

Uwadze Sądu nie umknął również fakt, iż skarżąca nie prezentuje w niniejszej sprawie konsekwentnego stanowiska. Z jednej bowiem strony apelująca zaprezentowała obawę, iż bezczynność uczestników postępowania w stosunku do spornej nieruchomości może skutkować tym, że jej sprzedaż nastąpi po wielu latach, w czasie których nieruchomość nie będzie już przynosiła jakichkolwiek zysków z uwagi na odmowę uczestników zaoferowania garażów do wynajmu. Z drugiej zaś strony sama wnioskodawczyni podkreśliła, że w jej interesie jest, aby sprzedaż nieruchomości nie nastąpiła przed 2017 rokiem, w przeciwnym bowiem razie skarżąca będzie zobowiązania uiścić 19% podatku dochodowego od sposób fizycznych, z uwagi na sprzedaż nieruchomości przed upływem pięciu lat od jej nabycia. Okolicznością przemawiającą przeciwko rychłej sprzedaży nieruchomości jest także w ocenie skarżącej aktualna sytuacja na rynku nieruchomości przejawiająca się w niskich cenach ofertowych nieruchomości. Z tych też względów twierdzenia skarżącej o opieszałości i bezczynności uczestników postępowania w stosunku do nieruchomości objętej niniejszym postępowaniem pozostają w wyraźnym rozdźwięku z drugim z prezentowanych przez nią stanowisk, z którego wynika, iż intencją wnioskodawczynie jest to, aby do sprzedaży nieruchomości nie doszło przed styczniem 2015 roku.

Zarzut błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy, iż między wnioskodawczynią a uczestnikami postępowania istnieje spór co do ostatecznego przeznaczenia nieruchomości jest nieuzasadniony również z tego względu, iż wbrew argumentacji skarżącej Sąd Rejonowy wyraźnie ustalił i podkreślił, że wnioskodawczyni dotychczas zawsze prezentowała odmienne stanowisko w sprawach związanych z działkami gruntu stanowiącymi współwłasność jej i uczestników postępowania. Jak zaznaczył Sąd pierwszej instancji, wnioskodawczyni nie uczestniczyła z własnej woli w organizowanych przez współwłaścicieli spotkaniach, mimo iż była o nich informowana. Krytykowała także wszelkie podjęte przez uczestników postępowania działania, a także nie uczestniczyła w kosztach poniesionych przez uczestników na postawienie słupków, wykonanie banera, na którym umieszczona została informacja o zamiarze sprzedaży nieruchomości stanowiącej współwłasność wnioskodawczyni i uczestników. W świetle powyższego nie można się zgodzić ze stanowiskiem apelującej, iż to bezczynność i opieszałość pozostałych uczestników postępowania może skutkować znacznym odwleczeniem w czasie realizacji zamiaru sprzedaży spornej nieruchomości, lecz ewentualne opóźnienie w tym przedmiocie może być wynikiem działań podejmowanych wyłącznie przez samą skarżącą.

Nie ma również racji apelująca, iż Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że nieruchomość położona jest w otoczeniu starych kamienic, zaś okolica jest zaniedbana, w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż nieruchomość jest położona w otoczeniu wieżowców, co zwiększa możliwość znalezienia potencjalnych najemców boksów garażowych lub miejsc parkingowych na nieruchomości. W rozpoznawanej sprawie wbrew stanowisku wnioskodawczyni okolicznością bezsporną jest bowiem to, iż działki gruntu stanowiące współwłasność wnioskodawczyni i uczestników postępowania znajdują się w otoczeniu zarówno kamienic jak i bloków mieszkalnych, z tym że bloki te zostały wybudowane w latach 70-tych XX wieku, ich mieszkańcy zaś swoje samochody parkują na parkingach usytuowanych pod blokami lub na strzeżonych parkingach. Z tych też względów samo jeszcze otoczenie nieruchomości stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania nie świadczy o poziomie zainteresowania wynajmem garażu, a także o istnieniu i liczbie potencjalnych najemców garaży.

Za chybiony należało uznać również zarzut bezpodstawnego przyjęcia, iż nieruchomość w przypadku wyznaczenia zarządcy i wynajmu boksów garażowych lub miejsc parkingowych nie będzie przynosiła współwłaścicielom dochodów, w sytuacji gdy z materiału dowodowego i doświadczenia życiowego wyprowadzić należy zdaniem apelującej inne wnioski. Wbrew bowiem stanowisku skarżącej Sąd Rejonowy słusznie uznał, że w przypadku wynajmu znajdujących się na spornej nieruchomości boksów garażowych, ewentualne wpływy z najmu pokrywałyby jedynie koszty związane z podatkiem od nieruchomości, koszty wynagrodzenia zarządcy, koszty księgowości, koszty ponoszonych przez współwłaścicieli składek zdrowotnych oraz konserwacji i drobnych napraw, a także koszty ubezpieczenia. Słusznie również Sąd Rejonowy podkreślił, iż biorąc pod uwagę aktualny stan boksów garażowych, wątpliwe jest, czy bez poczynienia dodatkowych inwestycji na terenie przedmiotowych garaży wzniesionych pięćdziesiąt lat temu możliwe byłoby uzyskanie z tytułu ich najmu kwot wielokrotnie wyższych, prognozowanych przez wnioskodawczynię. Za zasadne należy również uznać stanowisko uczestników postępowania, którzy podnieśli, iż udostępnienie garaży do korzystania innym osobom wiąże się z przyjęciem odpowiedzialności cywilnej i wobec tego bez co najmniej podstawowych inwestycji w zakresie remontu dachu garaży oraz instalacji elektrycznej, nie mogłoby dojść do wynajęcia spornych pomieszczeń. Uwzględniając dodatkowo, iż współwłaściciele są w zdecydowanej większości osobami starszymi, nieposiadającymi dostatecznej ilości oszczędności, które mogłyby zostać przeznaczone na dodatkowe wydatki, zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż nie narusza zasad prawidłowego zarządu rezygnacja z dochodów o znikomym w istocie znaczeniu ekonomicznym dla poszczególnych współwłaścicieli, które ewentualnie byłyby możliwe do osiągnięcia, gdyby podjąć się udostępnienia garaży w ich obecnym stanie, bez wykonania inwestycji.

W świetle powyższych uwag niezasadny jawi się również zarzut poczynienia przez Sąd Rejonowy błędnego ustalenia, iż boksy garażowe usytuowane na nieruchomości są w złym stanie technicznym, który uniemożliwia ich najem bez konieczności poniesienia przez współwłaścicieli dodatkowych kosztów, w sytuacji gdy – zdaniem apelującej - z materiału dowodowego wynika, iż stan garaży jest zadowalający i nie stwarza zagrożenia dla wynajmujących. Wbrew stanowisku skarżącej Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiał dowodowego, zwłaszcza w postaci załączonej dokumentacji fotograficznej dotyczącej boksów garażowych, jak również w postaci zeznań uczestników oraz świadków w sposób niekwestionowany wynika, że stan techniczny garaży nie może być oceniony jako zadowalający. Jak bowiem ustalono w oparciu o powołane dowody, pokrycia garażowe posiadają zawilgocenia na ścianach, a także widoczne są nieszczelności w pokryciu dachowym. Załączone fotografie wyraźnie wskazują również na konieczność przeprowadzenia konserwacji wrót garażowych, która nigdy dotychczas, zgodnie z zeznaniami świadków oraz uczestników, nie była dokonywana. Okolicznością niekwestionowaną jest również to, że w garażach tych brak jest oświetlenia. W świetle powyższego za zasadne należy uznać stwierdzenie, że poprawa stanu technicznego garaży wymagałaby bezspornie znacznych nakładów finansowych, bez których to nakładów ewentualne przychody z wynajmu byłyby niewystarczające na pokrycie ponoszonych kosztów.

W dalszej kolejności za chybione należało uznać stanowisko skarżącej, iż Sąd Rejonowy niewłaściwie ustalił, że w niniejszej sprawie większość współwłaścicieli nie narusza zasad prawidłowego zarządu i nie krzywdzi mniejszości. W świetle poczynionych ustaleń twierdzenie, iż działania uczestników postępowania, mające na celu znalezienie nabywcy działki gruntu stanowiącej współwłasność ich oraz wnioskodawczyni naruszają zasady prawidłowego zarządu i krzywdzą wnioskodawczynię są całkowicie nieuprawnione. W ustalonym stanie faktycznym sprawy bowiem takie działania uczestników, które polegają na systematycznym podejmowaniu działań mających na celu sprzedaż w bliżej nieokreślonym terminie czasu całej nieruchomości z jednoczesnym wstrzymaniem się od podejmowania dodatkowych, niepewnych inwestycji związanych z ewentualnym wynajmem garaży, należy ocenić jako co do zasady jedynie racjonalne. O tym, że takie działania są przez uczestników - wbrew odmiennym twierdzeniom wnioskodawczyni - w dalszym ciągu podejmowane, świadczą przedsiębrane przez nich próby zainteresowania zakupem przedmiotowych działek firm deweloperskich oraz firm zajmujących się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami, a także umieszczenie na nich banera informującego o zamiarze ich sprzedaży.

O tym, iż zarzut błędnego ustalenia przez Sąd Rejonowy braku spełnienia przesłanki naruszania przez większość współwłaścicieli zasad prawidłowego zarządu i krzywdzenia mniejszości należy uznać za chybiony świadczy również to, iż jak ustalono, wnioskodawczyni nigdy nie odmówiono dostępu do dokumentacji dotyczącej nieruchomości, zawsze była ona także zapraszana na spotkania współwłaścicieli, w których nie uczestniczyła z własnej, niewymuszonej woli. Z tych też względów sposób funkcjonowania spotkań współwłaścicieli nieruchomości w celu podejmowania decyzji dotyczących nieruchomości nie może być oceniany jako wyraz braku poszanowania dla uprawnień wnioskodawczyni, która miała możliwość uczestniczenia we wspólnym podejmowaniu decyzji, a także dyskusji w przedmiocie przeznaczenia spornej nieruchomości, z czego sama jednak zrezygnowała.

Za nietrafne należy uznać również stanowisko skarżącej wyrażone w przedmiocie braku zawarcia przez uczestników umowy ubezpieczenia spornej nieruchomości. Wprawdzie bowiem aktualnie nieruchomość nie posiada wykupionego ubezpieczenia, jednakże fakt ten nie wynika z braku woli i możliwości działania w tym kierunku po stronie większości współwłaścicieli. Należy zauważyć, iż przed wszczęciem niniejszego postępowania nieruchomość była ubezpieczona i to bez jakiegokolwiek udziału finansowego ze strony wnioskodawczyni, jedynie konflikt z wnioskodawczynią na tle niniejszego postępowania spowodował, że uczestnicy zaprzestali kontynuowania ubezpieczenia. Powyższe pozwala w konsekwencji przyjąć, że w ramach zgodnego współdziałania większości współwłaścicieli nieruchomość zostanie objęta ubezpieczeniem na podstawie zawartej umowy, tak jak było to uprzednio, jak również będą kontynuowane działania podejmowane dotąd w związku z bieżącym utrzymaniem nieruchomości.

Za nieuzasadnione, gołosłowne i nieznajdujące jakiegokolwiek oparcia w zgromadzonych dowodach należało uznać także twierdzenie apelującej, iż uczestnicy posiadają zaległości w płatności podatku od nieruchomości. Uczestnicy powyższej okoliczności zaprzeczyli, wnioskodawczyni zaś nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu na poparcie swoich twierdzeń w tym przedmiocie.

Ostatecznie za chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie przez Sąd wniosku o wystąpienie do (...) B. o przedstawienie umów najmu boksów garażowych usytuowanych na nieruchomości. Podkreślenia wymaga fakt, iż wynajem garaży (...) B. zakończył się w 2010 roku i od tego czasu stan techniczny garaży, jak ustalono, uległ pogorszeniu. Z tych też względów informacje uzyskane z tychże umów dotyczące wielkości uzyskiwanych przychodów nie byłyby w pełni miarodajne. Należy ponadto podkreślić, iż informacje dotyczące najmu garaży (...) B. znajdują się w protokole przekazania zarządu z dnia 31 stycznia 2011 roku, do którego załączono szczegółowe rozliczenia przychodów z tytułu najmu garaży oraz kosztów zarządu nieruchomością za poszczególne lata w okresie 2006 – 2011 oraz wynik finansowy nieruchomości. Wnioskodawczyni, jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, nie kwestionowała wskazanego dokumentu, który w toku niniejszego postępowania został jej udostępniony wraz z innymi dokumentami dotyczącymi nieruchomości i wobec powyższego zwrócenie się do (...) B. zgodnie z postulatem apelującej Sąd Rejonowy zasadnie uznał za zbędne.

Z tych też względów, jak również uwzględniając fakt, iż zgłoszony w apelacji nowy wniosek dowodowy obejmujący umowy najmu garaży jest na obecnym etapie sprawy spóźniony, Sąd odwoławczy wniosek ten na podstawie art. 381 k.p.c. pominął.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił apelację wnioskodawczyni.

Uznając, iż interesy wnioskodawczyni oraz uczestników postępowania są w niniejszej sprawie sprzeczne, a także mając na względzie wynik niniejszej sprawy o kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o art. 520 § 3 k.p.c. zasądzając od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczek B. P., H. O. i L. S. kwoty po 120 zł tytułem zwrotu tychże kosztów. Na kwoty te złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika uczestniczek ustalone na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 7 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).