Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. O. został oskarżony o to, że: w dniu 26 lutego 2012 r. w W. przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci lewego lusterka od pojazdu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) o wartości strat ok. 800 złotych na szkodę R. D., przy czym, zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt X K 268/12 Sąd Rejonowy dla W. w W. orzekł następująco:

I.  oskarżonego M. O. w ramach zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 26 lutego 2012 r. w W. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) poprzez wyrwanie lewego lusterka z tego pojazdu, gdzie wysokość szkody wyniosła 432,91 (czterysta trzydzieści dwa 91/100) złotych na szkodę R. D., przy czym oskarżony dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, co stanowi przestępstwo określone w art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów skazał oskarżonego M. O. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. O. kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 26 lutego 2012 r.,

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. O. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego R. D. kwoty 432,91 (czterysta trzydzieści dwa 91/100) złotych,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości z zapłaty kosztów postępowania, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony M. O., zaskarżając go w części dotyczącej kary.

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. oskarżony zarzucił wyrokowi rażącą surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności i wniósł o zmianę wyroku poprzez znaczne złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony podkreślił, że, w jego mniemaniu, kara ta jest nieadekwatna do popełnionego czynu oraz że surowość kary nie jest proporcjonalna do ostatniej zmiany w przepisach karnych, bowiem wartość zniszczonego mienia jedynie nieznacznie przekracza dolny próg ustawowego zagrożenia za przestępstwo. Oskarżony wniósł również o powołanie nowego biegłego, który określiłby wartość zniszczonego mienia.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 23 kwietnia 2014 r. oskarżony poparł swoją apelację. Wniósł o złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności poprzez zastosowanie warunkowego zawieszenia jej wykonania, ewentualnie o złagodzenie o kilka miesięcy kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego zasługuje na uwzględnienie i spowodowała zmianę orzeczenia o karze poprzez jej złagodzenie do 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na wstępie podkreślić należy, że Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie prawidłowo ustalił, iż oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwo wyczerpujące znamiona z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., właściwie ustalił również okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania. Nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego określenie wartości szkody. Sąd I instancji w uzasadnieniu orzeczenia szczegółowo omówił, z jakich względów ustalił, że wartość ta wynosi 432,91 zł, pomimo że pisemna opinia biegłego sporządzona została wariantowo. Sąd Okręgowy oddalił zatem wniosek dowodowy zawarty w apelacji oskarżonego o powołanie nowego biegłego ds. wyceny ruchomości, albowiem sporządzona w sprawie opinia jest pełna, jasna i wewnętrznie niesprzeczna, toteż, w świetle brzmienia art. 201 k.p.k., nie zaistniały przesłanki do dopuszczenia dowodu z kolejnej opinii. Oskarżony nie przedstawił zresztą żadnych merytorycznych zarzutów odnoszących się do treści opinii.

Zasługuje na uwzględnienie zawarty w apelacji zarzut rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności. Słusznie oskarżony dostrzegł, że aktualnie ustawą z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw został zmieniony art. 124 § 1 k.w. Zgodnie z jego aktualnym brzmieniem zniszczenie cudzej rzeczy stanowi wykroczenie, jeżeli szkoda nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę. Stosownie do treści § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. od dnia 1 stycznia 2014 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 1680 zł, a tym samym ¼ minimalnego wynagrodzenia – 420 zł.

W związku z tym wartość zniszczonego przez oskarżonego mienia – 432,91 zł jedynie nieznacznie przekracza wartość szkody decydującej o zakwalifikowaniu czynu jako przestępstwo. Powyższe, zdaniem sądu odwoławczego, nie znalazło należytego odzwierciedlenia w wymierzonej oskarżonemu karze pozbawienia wolności. Zważyć bowiem należy, że w przypadku, gdyby wartość szkody wyrządzonej przez oskarżonego była minimalnie niższa – zaledwie o 13 zł, czyn należałoby zakwalifikować jako wykroczenie, a maksymalna wysokość kary, jaką można by wymierzyć wynosiłaby 30 dni aresztu. Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, pomimo że jest to kara krótkoterminowa, jest rażąco surowa, pozostaje bowiem w znacznej dysproporcji z karą, jaką można by wymierzyć za wykroczenie.

Sąd Okręgowy złagodził zatem wymierzoną karę pozbawienia wolności do 4 miesięcy. Sąd uwzględnił przy tym zwłaszcza wysokość szkody oraz inne trafnie powołane przez Sąd Rejonowy okoliczności łagodzące – mianowicie przyznanie się do winy przez oskarżonego, wyrażenie żalu z powodu popełnionego przestępstwa oraz działanie w sposób nagły, bez uprzedniego planowania. Wymierzenie kary pozbawienia wolności przewyższającej, choć w sposób nieznaczny, dolny próg ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k., które wynosi 3 miesiące pozbawienia wolności, uzasadnione było natomiast uprzednią, wielokrotną karalnością oskarżonego oraz działaniem przez niego w warunkach recydywy.

Jednocześnie Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Uprzednia karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, wskazuje, że popełnienie przestępstwa, za które został skazany w przedmiotowej sprawie, nie miało w jego życiu charakteru incydentalnego. Tym samym nie sposób uznać, że zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 k.k.).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Z uwagi na zasadność wniesionego środka zaskarżenia, kosztami postępowania odwoławczego należało obciążyć Skarb Państwa.