Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 stycznia 2014r.
Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Arkadiusz Tomczak
Sędziowie: SO Mariusz Jackowski

SO Urszula Myśliwska-spr
Protokolant: sekretarz sądowy Monika Parda

przy udziale Prokuratora Jolanty Pydyniak

po rozpoznaniu sprawy przeciwko M. G. podejrzanego o czyny z art. 200 § 1 k.k, w zw. z art. 12 k.k. i inne

na skutek zażalenia wniesionego przez obrońcę podejrzanego

na postanowienie Sądu Rejonowego dla W. w W.z dnia 13 grudnia 2013r.

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Zażalenie nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy - wskazany w orzeczeniu Sądu I instancji - uprawdopodobnia sprawstwo podejrzanego w zakresie zarzucanych mu czynów w rozumieniu art. 249 § 1 k.p.k.

Podzielić należy argumentację Sądu Rejonowego, że w sprawie niniejszej istnieje uzasadniona obawa, iż w wypadku odstąpienia od stosowania środka izolacyjnego podejrzany będzie mógł bezprawnie utrudniać postępowanie. Uwzględniając okoliczności sprawy uzasadniona jest w chwili obecnej obawa matactwa podejrzanego w zakresie osobowych źródeł dowodowych. Okoliczności te sprawiają, że niezasadne jest odstąpienie od stosowania środka izolacyjnego. Działanie takie umożliwiłoby podejrzanemu kontakt ze światem zewnętrznym i bezprawne wpływanie na tok postępowania. Wykazanie realności obawy matactwa nie wymaga udowodnienia, że takie działania były podejmowane, czy też będą podejmowane w przyszłości. Dla ustalenia jej realności wystarczającym jest powołanie się na konkretne okoliczności związane bądź samym postępowaniem bądź charakterem popełnionego przestępstwa. Okoliczność ta sprawia, że zachodzi uzasadniona obawa, iż podejrzany - w przypadku uchylenia tymczasowego aresztowania - mógłby podjąć próby kontaktowania się ze nimi w celu ustalania wspólnej, korzystnej dla podejrzanego wersji wydarzeń.

Zważywszy na wagę stawianych podejrzanemu zarzutów za koniecznością stosowania tymczasowego aresztowania w stosunku do M. G. przemawia obecnie także kolejna przesłanka szczególna stosowania tego środka wskazana w art. 258 § 2 k.p.k. Jak wynika z akt sprawy, oskarżonemu zarzucono popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 200 § 1 k.k. zagrożonego surową karą, co daje realne zagrożenie jej wymierzenia w przypadku stwierdzenia winy sprawcy.

Perspektywa wymierzenia - w wypadku uznania winy - surowej kary, co wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, motywować może podejrzanego do bezprawnego utrudniania postępowania. Tym samym wbrew poglądom wyrażanym w środku odwoławczym odstąpienie w niniejszej sprawie od stosowania środka o charakterze izolacyjnym nie mogło zostać uznane na obecnym etapie postępowania za wystarczające do zapewnienia jego prawidłowego toku.

Okoliczności podnoszone w zażaleniu nie mają najmniejszego wpływu na zasadność stosowanego środka zapobiegawczego. Także złożenie przez podejrzanego wyjaśnień, nawet gdy - jak w mniejszej sprawie - zawierają one przyznanie się do winy, samo w sobie nie wyklucza konieczności zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania i nie nakazuje uchylenia zastosowanego środka zapobiegawczego (por. postanowienie S.A. w Katowicach z dnia 04.07.2011, II Akz 488/01).

Tym samym wbrew poglądom wyrażanym w zażaleniu stosowanie w sprawie niniejszej środków o charakterze wolnościowym w postaci dozoru Policji, poręczenia majątkowego oraz zakazu opuszczania kraju, o co wnosi skarżący, nie mogły zostać uznane za wystarczające do zapewnienia prawidłowego toku postępowania.

W sprawie brak okoliczności wskazanych w art. 259 k.p.k. nakazujących odstąpienie od tymczasowego aresztowania podejrzanego.

Z tych powodów nie podzielono argumentów zażalenia i zaakceptowano stanowisko Sądu Rejonowego o konieczności stosowania środka izolacyjnego.