Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014r. .

Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Ciesielska

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa : Raportu 4 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko D. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie z dnia 22 września 2014r. sygn. akt I C 254/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok: w punkcie I ( pierwszym ) w całości i powództwo oddala; w punkcie II ( drugim ) w całości i zasądza na rzecz D. S. od Raportu 4 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 73,80 ( siedemdziesiąt trzy i 80/100) złotych tytułem kosztów procesu stanowiących koszty pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu ; w punkcie III ( trzecim) przez jego uchylenie;

2.  zasądza od Raportu 4 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. na rzecz D. S. kwotę 73,80 ( siedemdziesiąt trzy i 80/100) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, stanowiących koszty pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu na tym etapie postępowania.

II Ca 1450/14

UZASADNIENIE

Apelacja okazała się skuteczna i jako taka podlegała uwzględnieniu.

Za uzasadniony w szczególności Sąd Okręgowy uznał zarzut wadliwej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie i w konsekwencji wadliwe uznanie, iż zgłoszone w sprawie żądanie jest uzasadnione. Przede wszystkim podkreślić należy, iż nieuprawnione było stwierdzenie Sądu, że pozwana nie kwestionowała zawarcia umowy o abonament z (...) S.A.oraz , że nie przeczyła również temu , iż nie uiściła opłaty abonamentowej przez okres 3 miesięcy co zwalniałoby stronę powodową od potrzeby wykazywania tych okoliczności. Na takie stwierdzenie nie pozwala już sama treść sprzeciwu, wskazująca na dezorientację pozwanej , co do przedmiotu i źródła żądania objętego pozwem(k. 44v-45), czy pisma z dnia 23 czerwca 2014r.(k. 48) i z dnia 2 lipca 2014r. (k.60), a w ich świetle pisma pełnomocnika pozwanej z dnia 15 września 2014r. (k. 68-70). Stwierdzić bowiem należy, iż z powołanych pism pozwanej wynika, że źródła zobowiązywania dochodzonego w przedmiotowej sprawie upatrywała ona w umowie dotyczącej zakupu telefonu, nie zaś telewizji cyfrowej. A skoro nieuprawnionym jest stwierdzenie, iż wyżej wskazane fakty zostały przyznane to, wbrew stwierdzeniu Sądu Rejonowego, stosownie do treści art. 229 k.p.c. wymagały one udowodnienia. Tymczasem dowody takie nie zostały w sprawie zaoferowane. Przede wszystkim podkreślić należy, iż złożony w sprawie przez powoda materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie, że w ogóle przysługuje mu wierzytelność dochodzona w przedmiotowej sprawie od D. S.. Co prawda powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika załączył do pozwu poświadczoną za zgodność kserokopię umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 17 października 2013r. ,oraz wyciąg z listy dłużników stanowiącej załącznik do umowy cesji z dnia 17 października 2013r. z nazwiskiem D. S., ale wbrew ustaleniu Sądu I instancji zawartemu w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku nie przedstawił żadnego dowodu pozwalającego, na ustalenie , iż pozwaną i zbywcę wierzytelności łączyła umowa będąca źródłem wierzytelności wskazanej w przedłożonym wyciągu, a także, że na skutek nie wywiązania się przez pozwaną jako abonenta z obowiązku uiszczania opłat, ciąży na niej obowiązek uiszczenia należności wskazanej w pozwie. Stwierdzić bowiem należy, iż powód nie tylko nie przedłożył dowodu rozwiązania umowy, czy wezwań do zapłaty kierowanych do D. S.przez Cyfrowy P., na co między innymi zwracał uwagę pełnomocnik pozwanej, ale przede wszystkim nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego, iż pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda umowę stanowiącą źródło zobowiązania dłużnika oznaczonego identyfikatorem „(...)”. Dowodem takim bowiem nie jest nieczytelna i nie poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia umowy z dnia (...)numer (...)(k. 36-7). Wobec zatem kwestionowania możliwości naliczenia dochodzonego świadczenia i braku udowodnienia przez powodajakiej treści umowa zobowiązania zaciągniętego przez powódkę legła u podstaw wyliczenia dochodzonej należności, brak jest w ocenie Sądu Okręgowego podstawy do uznania roszczenia dochodzonego w przedmiotowej sprawie za uzasadnione, co było wystarczające do stwierdzenia zasadności żądania zawartego w apelacji tj. zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa. Wobec powyższego za bezprzedmiotowy należało uznać zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powoda. Z uwagi na brak podstaw do ustalenia treści umowy zawartej przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda, brak jest także podstaw do zajmowania w przedmiotowej sprawie stanowiska , co do przewidzianych w niej warunków, w tym ewentualnego zastrzeżenia kary umownej na wypadek niewywiązania się abonenta z umowy.

Niezależnie od powyższych ustaleń i stwierdzeń uzasadniających rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego, z uwagi na wywody apelacji na marginesie jedynie zaznaczyć należy, iż mimo braku dowodów pozwalających na ustalenie ewentualnego obowiązku ciążącego na pozwanej względem powoda jako chybiony należało co do zasady ocenić zarzut przedawnienia podniesiony w odniesieniu do umowy telekomunikacyjnej,bowiem wbrew wywodom apelacji z uwagi na uregulowanie zawarte w art. 56 ustawy z dnia 16 lipa 2004r. Prawo telekomunikacyjne ( Dz. U. z 2014r. poz. 243) do tego typu umów dotyczących świadczeń telekomunikacyjnych nie ma zastosowania przepis art. 751 k.c. w zw. z art. 750 k.c.

Konsekwencją zmiany wyroku Sądu Rejonowego i oddalenia powództwa była zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartych w punktach drugim i trzecim wyroku. Ponieważ ostatecznie spór wygrała pozwana, to stosownie do przepisu art.98 par. 1 i 3 k.p.c. kosztami procesu na jej rzecz należało obciążyć powoda. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie adwokata, świadczącego z urzędu na rzecz pozwanej pomoc prawną przed Sądem Rejonowym. Wysokość tego wynagrodzenia w ocenie Sądu Okręgowego, zważywszy na wartość przedmiotu sporu oraz nakład pracy wyrażający się napisaniem jednego pisma procesowego oraz udziałem w jednej półgodzinnej rozprawie winna zostać ustalona jako jednokrotna stawka wynagrodzenia przewidzianego w par. 6 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013r. poz. 461) przy uwzględnieniu par. 3 ust. 3. powołanego rozporządzenia. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie stawki sześciokrotnej, wskazywanej w apelacji pozwanej w świetle powyższych okoliczności było nieuzasadnione.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 386 par. k.p.c. mienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w sposób wskazany w punkcie I wyroku z dnia 29 grudnia 2014r.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego oparte zostało na podstawie art. 98 par. 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 392par. 1 k.p.c. Na koszty zasądzone na rzecz pozwanej wygrywającej postępowanie apelacyjne złożyło się wynagrodzenie należne pełnomocnikowi, świadczącemu na jej rzecz przed Sądem Okręgowym pomoc prawną z urzędu, ustalone stosownie do par. 13 ust. 1 pkt. 1 w zw. z par. 6 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013r. poz. 461) przy uwzględnieniu par. 3 ust. 3. tegoż rozporządzenia.

/SSO. E. Ciesielska/