Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 marca 2015r.

Sąd Rejonowy w DzierżoniowieWydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Jawor

Protokolant: Ewelina Zachilska

po rozpoznaniu w sprawie o czyny z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

na skutek zażalenia A. S. (1)

w przedmiocie umorzenia dochodzenia

na podstawie art. 465 § 2 k.p.k. w zw. z art. 329 § 1 k.p.k.

postanowił:

nie uwzględnić zażalenia A. S. (1) z dnia 22 grudnia 2014r. na postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie z dnia 8 grudnia 2014r.
w przedmiocie umorzenia dochodzenia i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2014r. Prokurator Prokuratury Rejonowej
w D. umorzył dochodzenie w sprawie przywłaszczenia, w krótkich odstępach czasu, w realizacji z góry powziętego zamiaru, przez K. D. prowadzącą punkt opłat w P. powierzonych jej środków płatniczych czym działano na szkodę: A. S. (2) w kwocie 650 zł, A. S. (1) w kwocie
837,58 zł, I. N. w kwocie 264,61 zł, J. N. w kwocie 227,50 zł, J. G. w kwocie 65 zł, K. C. w kwocie 250 zł o czyn
z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., z uwagi na brak danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył w ustawowym terminie pokrzywdzony A. S. (1), wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu zażalenia skarżący wskazał jedynie, iż nie zgadza się
z treścią przedmiotowego postanowienia. Jako załącznik skarżący dołączył kserokopię pisemnego oświadczenia K. D., iż zobowiązuje się ona do spłaty zaległości dotyczącej zapłaconych rachunków w kwocie 838 zł, a kwota ta zostanie przez nią spłacona w trzech równych ratach począwszy od dnia 20 stycznia 2015r. Ponadto skarżący w piśmie z dnia 5 stycznia 2015r. podniósł, że nie zgadza się
z umorzeniem dochodzenia, bowiem nie otrzymał zwrotu pieniędzy.

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie przekazując powyższe zażalenie do rozpoznania Sądowi w dniu 21 stycznia 2015r., nie podzielając stanowiska pokrzywdzonego, wniósł o jego nieuwzględnienie i utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia.

Zażalenie pokrzywdzonego A. S. (1), w ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie.

Przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. popełnia ten, kto przywłaszcza sobie powierzona mu rzecz ruchomą. Jest to kwalifikowany typ przywłaszczenia zwany sprzeniewierzeniem. Przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą (lub prawem majątkowym), tak jakby się było jej właścicielem. Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia (prawa majątkowego) dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet jej używanie, chociażby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia. Nie jest zatem wystarczające samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu.

Zażalenie pełnomocnika zawiadamiającego o popełnieniu przestępstwa J. S., w ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w toku postępowania przygotowawczego obszernego materiał dowodowego nie pozwala na postawienie komukolwiek zarzutu dokonania przestępstwa opisanego w art. 284 § 2 k.k., w szczególności K. D.. W toku przeprowadzonych czynności przesłuchano świadków mogących mieć wiedzę odnośnie przedmiotu toczącego się dochodzenia, tj. klientów punktu opłat prowadzonego przez K. D., którzy uiszczali równego rodzaju płatności w tymże punkcie, jak również pracownika (...) z/s w W., udziałowcę fimry (...) Sp. z o.o., architekta systemowego firmy (...)
Sp. z o.o. (...) ponadto obszerną dokumentację m.in. w postaci reklamacji dotyczących niezrealizowanych płatności krajowych w bankowości elektronicznej składanych przez K. D. oraz jej korespondencji z bankiem, dokumentów kasowych w postaci przekazów oraz licznej dokumentacji bankowej. Przesłuchano także w charakterze świadka K. D.. Na podstawie zebranego materiału dowodowego ustalono, że K. D. od dnia 1 sierpnia 2008r. prowadziła własną działalność gospodarczą pod nazwą Punkt Opłat K. D., w P., przy ul. (...). Po wejściu w życie nowych uwarunkowań oraz zmianie w dniu 1 kwietnia 2012r. banku rozliczeniowego, co jakiś czas pojawiały się problemy z realizacją tzw. pakietów lub plików.
W trakcie eksploatacji systemu bankowego występowały różnego rodzaju trudności lub rozbieżności w realizacji zleconych przelewów, które K. D.
w imieniu swoich klientów przesyłała do (...) Banku, a następnie miały być przekazywane do dalszych odbiorców – adresatów przelewów. W trakcie użytkowania zgodnie z wymogami banku program ten był modernizowany i bardzo często z tego powodu wychodziły jakieś niejasności i problemy z realizacją przelewów. Występowały także problemy techniczne i zabezpieczeń bankowych
w postaci bardzo częstych awarii tzw. tokenów tj. urządzeń nadających kody autoryzacyjne do realizowanych przelewów pakietowych. W miarę swoich możliwości K. D. w momencie gdy dowiadywała się od klientów, że pojedyncze przelewy nie doszły do adresata, bądź próbowała ponownie przesłać środki, bądź też zwracała klientom wpłacone pieniądze. Nie wszystkich jednak udało się jej dotychczas spłacić. Z zebranej dokumentacji wynika, iż K. D., po tym jak dowiedziała się od klientów, że przelewy nie doszły do adresatów, złożyła dwukrotnie reklamacje do banku, która jednak nie została uwzględniona.

Skarżący w zażaleniu nie podnosi nowych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, nie wnosi o przeprowadzenie dowodów, których nie przeprowadzono w toku dotychczasowego postępowania, nie wskazuje braków czy nieprawidłowości postępowania. A. S. (1) wskazuje jedynie, iż nie zgadza się
z rozstrzygnięciem Prokuratora, albowiem K. D. nie zwróciła mu uiszczonej kwoty. Jednakże wskazać należy, iż jak wynika z dołączonego do zażalenia oświadczenia K. D., zobowiązała się ona zwrócić wpłaconą przez skarżącego kwotę w ratach, przy czym pierwsza miała nastąpić w dniu 20 stycznia 2015r. – tymczasem w dniu 5 stycznia 2015r. skarżący w uzupełnieniu zażalenia wskazuje, że nie wywiązała się ze składanych deklaracji i nie zwróciła mu pieniędzy (pomimo, że nie upłynął wówczas jeszcze wskazany przez nią termin do wpłaty pierwszej raty). Przede wszystkim jednak należy podkreślić, że, jak już omawiano powyżej, przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą (lub prawem majątkowym), tak jakby się było jej właścicielem. Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet jej używanie, chociażby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia. Nie wystarczające jest zatem samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu.

Sąd, rozpoznając zażalenie pokrzywdzonego A. S. (1), podzielił w pełni stanowisko Prokuratora Prokuratury Rejonowej w D., iż decyzja procesowa o umorzeniu dochodzenia podjęta przez ten organ jest w pełni zasadna
i odpowiada prawu, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, w związku z czym utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W ocenie Sądu, w toku czynności podjętych przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze nie dopuszczono się żadnych błędów, konsekwencją, których mogłoby być uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, nie znajdując podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia i całkowicie podzielając pogląd Prokuratury, Sąd uznał, że zażalenie skarżących nie zasługuje na uwzględnienie.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność