Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Skiba

Protokolant Marta Michniewicz

Przy udziale Komendanta Straży Miejskiej we W. W. S.

po rozpoznaniu dnia 16 stycznia 2015 roku sprawy o wykroczenie

A. D.

syna M. i A. z domu W.,

urodzonego dnia (...) w Ś.

obwinionego o to, że:

nie dopełniając obowiązku do dnia 18.04.2014 roku we W. będąc właścicielem pojazdu (...) nie wskazał na żądanie organu komu powierzył pojazd do kierowania w dniu 26.08.2013 roku o godz. 17:03 kiedy to przedmiotowym pojazdem w miejscowości (...) (Gm. W.) popełniono wykroczenie drogowe polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości na ternie zabudowanym o 27 km/h;

tj. o czyn z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 (...)

orzeka, co następuje:

obwinionego A. D. uniewinnia od popełnienia zarzucanego m czynu i stwierdza, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. D. został obwiniony o to, że „niedopełniając obowiązku do dnia 18.04.2014 roku we W. będąc właścicielem pojazdu (...) (...) nie wskazał na żądanie organu komu powierzył pojazd do kierowania w dniu 26.08.2013 roku o godz. 17:03 kiedy to przedmiotowym pojazdem w miejscowości (...) (gm. W.) popełniono wykroczenie drogowe polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości na terenie zabudowanym o 27 km/h, tj. o czyn z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. D. jest właścicielem samochodu osobowego o nr rej. (...).

W dniu 26 sierpnia 2013r. osoba kierująca wskazanym pojazdem, o godz. 17 ⁰³, na 67,7 km drogi wojewódzkiej nr (...) w (...), poruszała się z prędkością 77 km/h.

Dopuszczalna prędkości w tym miejscu wynosiła 50 km/h.

A. D. wezwany przez Straż Miejską we W. pismem z dnia 4 marca 2014r. do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niego pytania odnoszące się do osoby kierującej samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadził osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w piśmie datowanym na dzień 31 marca 2014r. wskazał, że w oznaczonym miejscu i czasie pojazdem o nr rej. (...) najprawdopodobniej kierował zamieszkały w N., w K. – B., M. S..

Wobec tak udzielonej odpowiedzi, pismem z dnia 4 kwietnia 2014r., A. D. wezwany został do wskazania danych adresowych osoby użytkującej jego pojazd w dniu 26 sierpnia 2013r. Nadto w piśmie tym wskazano, że nieudzielenie przedmiotowej odpowiedzi skutkować będzie skierowaniem do Sądu Rejonowego wniosku o ukaranie A. D. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw. A. D. nie podjął skierowanej do niego korespondencji (vide: oświadczenie Komendanta Straży Miejskiej we W. na rozprawie z dnia 16 stycznia 2015r., k. 42v).

Dowód:

-

wyjaśnienia obwinionego A. D., k. 42-42v

-

wezwanie z dnia 4 marca 2014r., k. 18

-

odpowiedź obwinionego na wezwanie z dnia 4 marca 2014r., k. 3

-

pismo Straży Miejskiej we W. z dnia 4 kwietnia 2014r., k. 4-5

-

koperta, k. 12

A. D. ma 46 lat (ur. (...)). Jest (...) w S.. Nie leczony psychiatrycznie, odwykowo ani neurologicznie. Nie karany za przestępstwa.

Dowód:

-

dane osobo – poznawcze, k. 42

Obwiniony A. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie przed Sądem wyjaśnił, że udzielił odpowiedzi na zadane mu przez Straż Miejską pytanie wskazując na osobę, której powierzył swój pojazd. Podał, że M. S. to jego przyjaciel, który prowadzi hotel w K. – B.. Oświadczył, że w piśmie z dnia 31 marca 2014r. nie wskazał dokładnego adresu, gdyż go nie znał, a nadto przyznał, że popełnił literówkę w nazwie miejscowości.

-

wyjaśnienia obwinionego A. D., k. 42-42v

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że obwiniony A. D. dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia.

Rekonstrukcja ustalonych faktów opierała się na wyjaśnieniach A. D.. Sąd miał ponadto na uwadze dowody z dokumentów w postaci: wezwania z dnia 4 marca 2014r., odpowiedzi obwinionego na wezwanie z dnia 4 marca 2014r., pisma Straży Miejskiej we W. z dnia 4 kwietnia 2014r. i zamieszczonej na karcie 12 akt sprawy kopert. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego i ocenił jej jako spójne, klarowne i jasne.

Wykroczenie z art. 96 § 3 kw popełnia każdy, kto nie czyni zadość obowiązkowi wskazania na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Obowiązek taki wynika wprost z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i zgodnie z treścią wskazanego przepisu spoczywa nie tylko na właścicielu, ale i na posiadaczu pojazdu, a zatem na osobie, która nie będąc właścicielem, czasowo nim włada (użytkowniku pojazdu). Oznacza on, że każda ze wskazanych wyżej osób ma obowiązek upewnienia się i zapamiętania, komu w danym czasie powierza pojazd, którym dysponuje. W konsekwencji, na możliwość przypisania przedmiotowego wykroczenia nie może mieć wpływu fakt, że sprawca nie pamięta, komu w danym dniu powierzył pojazd. Świadczy to bowiem jedynie o niedołożeniu należytej staranności wymaganej od niego jako właściciela lub posiadacza pojazdu w świetle przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, że zaniechanie, polegające na niewykonaniu obowiązku wskazania tożsamości osoby, której powierzono pojazd, wymaga wykazania, że osoba zobowiązana posiadała taką wiedzę i odmawiała jej przekazania uprawnionemu organowi. Trzeba bowiem zauważyć, że obowiązek wynikający z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie dotyczy sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew woli i wiedzy właściciela lub posiadacza przez nieznaną osobę, co stanowi okoliczność wyłączającą odpowiedzialność z art. 96 § 3 kw (zob. postanowienie SN z dnia 29 czerwca 2010 roku, I KZP 8/10).

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 78 ust. 4 cyt. ustawy, obowiązek wskazania osoby, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, powstaje tylko wówczas, gdy uprawniony organ wystąpi z takim żądaniem. Wówczas naruszenie tego obowiązku może polegać na złożeniu oświadczenia o odmowie wskazania tej osoby albo też na nieudzieleniu odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże w każdym wypadku po stronie osoby zobowiązanej musi istnieć świadomość żądania udzielenia takiej informacji (zob. postanowienie SN z dnia 30 września 2010 roku, I KZP 15/10).

Wobec powyższego należy uznać, iż wezwanie uprawnionego organu skierowane do właściciela pojazdu, którym dopuszczono się wykroczenia o udzielenie informacji, tj. wskazania osoby, która kierowała tym pojazdem w oznaczonym miejscu i czasie jednoznacznie wskazuje, że chodzi o wskazanie faktycznego użytkownika pojazdu w chwili popełnienia wykroczenia. Użyte natomiast w treści takiego wezwania sformułowanie „wzywa do wskazania osoby, która kierowała oznaczonym pojazdem” należy rozumieć, w ocenie Sądu jako wskazanie przez właściciela lub użytkownika pojazdu osoby, której według posiadanej przez nich wiedzy powierzony został pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Obwiniony obowiązany w wezwaniu z dnia 4 marca 2014r. do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niego pytania wskazał, że w oznaczonym miejscu i czasie pojazdem o nr rej. (...) najprawdopodobniej kierował zamieszkały w Niemczech, w K. – B. (A. D. przyznał na rozprawie, iż popełnił literówkę w nazwie miejscowości – uwaga S.R.), M. S.. Treść owego wezwania wskazuje, że takiej właśnie odpowiedzi oczekiwała od obwinionego Straż Miejska we W., a więc nie sposób czynić mu zarzutu z tego, iż nie podał dokładnego adresu wskazanej w piśmie z dnia 31 marca 2014r. osoby. Jednakże, jak wynika z oświadczenia złożonego na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015r. przez Komendanta Straży Miejskiej we W. to właśnie te okoliczności (nie podanie adresu w piśmie z dnia 31 marca 2014r.) stanowiły podstawę do skierowania przeciwko obwinionemu sprawy do Sądu Rejonowego, jako obwinionego o popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Tymczasem pismo z dnia 4 kwietnia 2014r., w którym to oskarżyciel publiczny tłumaczy, co rozumie pod pojęciem wskazania osoby, której powierzono pojazd do kierowania, i wzywa A. D. do podania danych adresowych mogących zidentyfikować osobę użytkującą jego pojazd w dniu 26 sierpnia 2013r. nie zostało przez obwinionego podjęte. Już tylko na marginesie zaznaczyć należy, że niedopuszczalnym, a wręcz noszącym znamiona manipulowania materiałem dowodowym, jest – jak uczyniono to w rozpoznawanej sprawie – rozłączanie od adresowanych do obwinionego niepodjętych w terminie przesyłek zwrotnych poświadczeń odbioru (k. 12). Okoliczność, iż obwiniony nie odebrał pisma z dnia 4 kwietnia 2014r. winna jasno wynikać z akt sprawy, a nie znajdować potwierdzenie dopiero w oświadczeniach oskarżyciela publicznego składanych na rozprawie przed Sądem.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd uznał, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie można było przypisać obwinionemu winy za zarzucany mu czyn, co musiało skutkować uniewinnieniem A. D. od popełnienia wykroczenia z art.96 § 3 kw.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych oparto o normę art.118 pkt 2 kpw.