Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Ewelina Hrynczyszyn

po rozpoznaniu w dniu19 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 maja 2014r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 5283/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił W. K. prawa do emerytury, z uwagi na brak stażu 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Od decyzji powyższej wnioskodawczyni W. K. odwołała się w dniu 11 czerwca 2014 roku. Wniosła o przyznanie żądanego prawa, z uwagi na przepracowanie ponad 15 lat w warunkach szczególnych w okresie od 19 czerwca 1978 roku do 15 października 1987 roku i w okresie od 1 stycznia 1991 roku do 31 grudnia 1996 roku, a w okresie od 16 października 1987 roku do 31 grudnia 1990 roku w wymiarze ½ etatu na stanowisku pielęgniarki zespołu pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego w zespołach wyjazdowych i ambulatoriach pogotowia na terenie (...) B. i (...).

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania wskazując, że pracodawca wnioskodawczyni nie wystawił jej świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

Na rozprawie w dniu 19 stycznia 2015 roku, pełnomocnik wnioskodawczyni popierał wniesione odwołanie oraz wnosił o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan

faktyczny:

wnioskodawczyni W. K., urodzona w dniu (...) 1958 roku, złożyła w dniu 28 kwietnia 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. W. K. jednocześnie, jako członek otwartego funduszu emerytalnego, złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Wnioskodawczyni pozostaje w stosunku pracy (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych ).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni legitymuje się stażem ubezpieczeniowym w łącznym wymiarze 20 lat 6 miesięcy i 17 dni. Organ rentowy uznał, że wnioskodawczyni wykazała 1 rok, 10 miesięcy i 21 dni pracy w warunkach szczególnych tj. okres zatrudnienia od 1 stycznia 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku (pomniejszony o okres zasiłkowy) w (...) Spółce z o.o. w B. na stanowisku pielęgniarki w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (dowód: decyzja z dnia 15 maja 2014 roku k. 16 akt rentowych, odpowiedź na odwołanie k. 9-10).

W okresie od 19 czerwca 1978 roku do 30 września 1978 roku W. K. (z domu S.) zatrudniona była na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Zespole (...) w B. z przydziałem do wykonywania pracy w Gminnym Ośrodku (...) w K. na stanowisku pielęgniarki.

(dowód: umowa o pracę z dnia 17 czerwca 1978 roku w aktach osobowych)

Od dnia 1 października 1978 roku wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy również w Zespole (...) w B. (następnie Przychodni (...) przy (...) w budowie w P.), ale z przydziałem do wykonywania pracy w Przychodni (...) w P., na stanowisku pielęgniarki. Od 1 stycznia 1982 roku zatrudniona była już w Przychodni (...) w R. (dowód: umowa o prace z dnia 1 września 1978 roku , angaż z dnia 15 grudnia 1978 roku, angaż z dnia 18 sierpnia 1980 roku, angaż z dnia 25 marca 1982 roku, angaż z dnia 29 grudnia 1982 roku ,a gaz z dnia 11 lipca 1983 roku , angaż z dnia 29 grudnia 1983 roku, umowa o pracę z dnia 22 maja 1984 roku - w aktach osobowych).

W okresie od 13 kwietnia 1985 roku do 15 października 1987 roku W. K. przebywała na urlopie wychowawczym (dowód; pismo o udzieleniu urlopu z dnia 11 kwietnia 1985 roku w aktach osobowych , świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1996 roku- w aktach rentowych ).

W okresie od 16 października 1987 roku do 31 grudnia 1990 roku W. K. była zatrudniona w Przychodni (...) w R. na podstawie umowy o pracę na stanowisku pielęgniarki na ½ etatu ( dowód: podanie o zmianę wymiaru zatrudnienia, umowa o pracę z dnia 20 października 1987 roku, umowa o pracę z dnia 6 lipca 1988 roku, umowa o pracę z dnia 6 stycznia 1989 roku, umowa o pracę z dnia 10 stycznia 1990 roku – w aktach osobowych ).

Od 1 stycznia 1991 roku W. K. została ponownie zatrudniona w Przychodni (...) w R. na podstawie umowy o pracę na stanowisku pielęgniarki w pełnym wymiarze czasu pracy. W 1993 roku w związku z przekształceniami podmiotowymi pracodawcą wnioskodawczyni został (...)w B., przy czym miejsce pracy tj. Przychodnia (...) w R. oraz zakres obowiązków nie uległ zmianie. Wnioskodawczyni pracowała tam do 31 grudnia 1996 roku (dowód: umowa o pracę z dnia 31 grudnia 1990 roku, angaż z dnia 20 lipca 1993 roku, podanie o rozwiązanie umowy o pracę , świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1996 roku)

W. K. od samego początku zatrudnienia tj. od dnia 19 czerwca 1978 roku, będąc zatrudnioną czy to w Zespole (...) w B. z przydziałem do wykonywania pracy w Gminnym Ośrodku (...) w K., Przychodni (...) przy (...) w budowie w P., Przychodni (...) w R. (a więc w skrócie w przychodni przyzakładowej Kopalni (...) w B.) pracowała jako pielęgniarka w zespołach pogotowia ratunkowego tj. w zespołach wyjazdowych. Taki zespół składał się z lekarza, kierowcy oraz pielęgniarki. Wnioskodawczyni pracowała w systemie 3- zmianowym. Wnioskodawczyni wraz z pozostałymi osobami wchodzącymi w skład zespołu medycznego wyjeżdżała do każdego wypadku, jaki zdarzył się, czy to w (...), czy w (...). Dodatkowo w przypadku takiego zgłoszenia, wyjeżdżała również do wypadku drogowego. Przychodnia, w której pracowała wnioskodawczyni nie miała odrębnej osoby zatrudnionej na stanowisku dyspozytora. Jako dyspozytorzy pracowały pielęgniarki, które odbierały zgłoszenie telefoniczne i to one organizowały zespół medyczny do wyjazdu (dowód: zeznania świadka W. F. protokół rozprawy z dnia 11 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 8.16 do minuty 13.06, zeznania świadka W. M. protokół rozprawy z dnia 11 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 13.30 do minuty 16.40, zeznania wnioskodawczyni protokół rozprawy z dnia 19 stycznia 2015 roku nagranie od minuty 1.45 do minuty 5.20)

Wnioskodawczyni brała udział w wyjazdach pogotowia ratunkowego w dniach: 23.08.1981, 22.04.1990, 06.08.1990, 03.01.1991, 18.03.1991, 04.01.1991, 13.051991, 23.06.1991, 21.11.1991, 04.12.1993, 13.12.1993, 25.12.1993, 11.011994, 24.02.1194, 27.02.1994, 20.05.1994, 07.11.1994, 07.11.1994, 14.11.1994, 14.11.1994, 29.01.1995, 30.01.1995, 28.02.1995, 05.03.1995, 04.06.1995, 27.06.1995, 03.07.1995, 09.07.1995, 07.10.1995, 29.10.1995, 06.04.1996, 12.05.1996, 04.07.1996, 15.07.1996, 16.11.1996, 16.01.1997, 02.11.1997,13.01.1997, 18.01.1997, 24.01.1997, 31.01.1997, 10.02.1997, 10.02.1997, 03.03.1997, 28.03.1997, 08.05.1997, 12.05.1997, 19.04.1997, 23.04.1997, 19.04.1997, 19.04.1997, 12.09.1997, 12.09.1997, 20.11.1997, 14.09.1997, 04.12.1997, 23.11.1997, 05.12.1997, 08.12.1997, 17.12.1997, 22.12.1997, 10.03.1998, 05.07.1998, 01.08,1998, 24.10.1998, 16.11.1998, 20.11.1998, 06.12.1998 (dowód: kserokopie kart wyjazdów pogotowia ratunkowego w skład których wchodziła wnioskodawczyni k. 40-52, pismo z dnia 19.01.2015 r.k. 56).

Obecny pracodawca wnioskodawczyni (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. w dniu 19 listopada 2013 roku wystawił W. K. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnym, w którym wskazał, że jest ona zatrudniona w tym zakładzie od 1 stycznia 1997 roku i w okresie od 1 stycznia 1997 roku do 31 grudnia 2008 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego na stanowisku pielęgniarka, wymienionym w wykazie A , dział XII pkt 4 wykazu stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 12 lipca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakałach resortu zdrowia i opieki społecznej (Dz. Urz. M.iOS nr 8 poz. 40 ze z zm.) (dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 10 akt rentowych) .

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył i ocenił,

co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust.2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawczyni należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania takiej pracy. Z kolei brak takiego świadectwa nie wyklucza dokonania ustalenia pracy w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku (II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239) stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawczynię w odwołaniu, ograniczał się do ustalenia posiadania przez skarżącą wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Organ rentowy uznał, że wnioskodawczyni nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat. Wnioskodawczyni twierdziła zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem – jak podniosła w odwołaniu - pracowała w takich warunkach jako pielęgniarka w zespołach wyjazdowych i ambulatoriach pogotowia :

- od dnia 19 czerwca 1978 roku do 15 października 1987 roku i od 1 stycznia 1991 roku do 31 grudnia 1996 roku na terenie (...) B. i (...) w pełnym wymiarze czasu pracy i

- od 16 października 1987 roku do 31 grudnia 1990 roku na terenie (...) B. i (...) w wymiarze ½ etatu.

Wbrew jednak twierdzeniom wnioskodawczyni nie spełnia ona przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat na dzień 1 stycznia 1999 roku. Przede wszystkim wskazać należy, iż do stażu pracy w warunkach szczególnych można zaliczyć jedynie te okresy zatrudnienia, kiedy ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Tymczasem, co jest w sprawie niesporne i wynika zarówno z treści odwołania wnioskodawczyni oraz dokumentów zawartych w jej aktach ubezpieczeniowych i osobowych, w tym przede wszystkim treści świadectw pracy z dnia 31 grudnia 1996 roku, W. K. w okresie od 16 października 1987 roku do 31 grudnia 1990 roku, jako pielęgniarka w zespołach wyjazdowych i ambulatoriach pogotowia na terenie (...) B. i (...), pracowała w niepełnym wymiarze czasu pracy, bowiem ½ etatu. Tym samym, ten okres nie mógł zostać uwzględniony do pracy w warunkach szczególnych. Inaczej przedstawia się natomiast kwestii zaliczenia pozostałego czasu zatrudnienia wnioskodawczyni w Przychodni (...) w R., a więc okresu od 19 czerwca 1978 roku do 15 października 1987 roku i od 1 stycznia 1991 roku do 31 grudnia 1996 roku, kiedy W. K. była zatrudniona jako pielęgniarka.

Odnosząc się do zasadności odmowy zaliczenia przez ZUS okresów pracy w Przychodni (...) w R. (poprzednio Zespole (...) w B. z przydziałem do wykonywania pracy w Gminnym Ośrodku (...) w K., Przychodni (...) przy (...) w budowie w P.) od 19 czerwca 1978 roku do 31 grudnia 1996 roku (z wyłączeniem okresu zatrudnienia na ½ etatu od 16 października 1987 roku do 31 grudnia 1990 roku), jako zatrudnienia w warunkach szczególnych stwierdzić należy, iż materiał dowodowy zgromadzony w toku sprawy (w postaci zeznań świadków i samej wnioskodawczyni) potwierdza, iż praca świadczona przez wnioskodawczynię w w/w przychodniach, odpowiadała definicji zawartej w wykazie A dział XII pkt 4, stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia - w służbie zdrowia i opiece społecznej, prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego.

Jak ustalił Sąd Okręgowy, prace jakie wykonywała wnioskodawczyni w powyższej Przychodni w spornym okresie, faktycznie polegały na czynnościach podejmowanych w pogotowiu ratunkowym, albowiem wnioskodawczyni pracując w Przychodni (...) znajdującej się na terenie (...)w B., kiedy dochodziło do wypadku na terenie zakładu, odbierała zgłoszenie, organizowała zespół medyczny tj. w skład którego oprócz niej wchodził również lekarz i kierowca karetki i czynnie uczestniczyła w wyjazdach zespołu pogotowia ratunkowego, udzielając pierwszej pomocy osobom poszkodowanym na terenie (...) i (...) w B. oraz osobom poszkodowanym w wypadkach drogowych.

Okoliczności powyższe znajdują potwierdzenie w treści jasnych i logicznych zeznań świadków W. F. oraz W. M., które w spornym okresie pracowały razem z wnioskodawczynią na tym samym stanowisku. Posiadają tym samym wiarygodną wiedzę na temat charakteru pracy wnioskodawczyni .

Z zeznaniami w/w świadków korespondują logiczne zeznania wnioskodawczyni. W. K. zeznała, iż jako pielęgniarka pracował w zespole medycznym, który wyjeżdżał do zgłoszeń wypadków .

Organ rentowy natomiast nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej, która miałaby zmierzać do obalenia mocy dowodowej wyżej powołanych dowodów.

Stwierdzić więc należy, iż praca jaką wnioskodawczyni wykonywała w spornym okresie w Przychodni (...) w R. (poprzednio Zespole (...) w B. z przydziałem do wykonywania pracy w Gminnym Ośrodku (...) w K., Przychodni (...) przy (...) w budowie w P. ) kwalifikuje się jako praca w służbie zdrowia i opiece społecznej - prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego - tj. z wykazu A dział XII poz 4, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Powyższe ustalenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych w okresie od 19 czerwca 1978 roku do 15 października 1987 roku i od 1 stycznia 1991 roku do 31 grudnia 1996 roku nie oznacza, że cały ten okres może zostać zaliczony W. K. do stażu 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Na uwagę zasługuje bowiem fakt, korzystania przez wnioskodawczynię z urlopu wychowawczego w okresie od 13 kwietnia 1985 roku do 15 października 1987 roku, co w świetle treści świadectwa pracy wnioskodawczyni tj. z dnia 31 grudnia 1996 roku oraz z jej oświadczenia złożonego na rozprawie w dniu 19 stycznia 2015 roku, było w sprawie niesporne. Okoliczność korzystania przez W. K. z urlopu wychowawczego jest o tyle ważna, że w ocenie Sądu Okręgowego, okres ten nie może podlegać zaliczeniu do okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. W tym zakresie, Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z 6 czerwca 2006 r. (I UK 338/05) zgodnie z którym: do okresu pracy w szczególnym charakterze, o którym mowa w art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela, nie wlicza się okresu urlopu wychowawczego. W uzasadnieniu wskazanego wyroku Sąd Najwyższy stwierdził w szczególności "Skoro przez pracę w szczególnych warunkach rozumie się wykonywanie pracy o określonym charakterze, a nie pozostawanie w stosunku pracy, nie ma podstaw do zaliczenia urlopu wychowawczego do okresu pracy w szczególnych warunkach, skoro pracownik w czasie tego urlopu jest zwolniony z obowiązku świadczenia takiej pracy w takich, szczególnych warunkach. Ponadto, w okresie urlopu wychowawczego pracownik jest zwolniony z obowiązku świadczenia pracy w celu umożliwienia pracownikowi sprawowania osobistej opieki nad małym dzieckiem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2002 r. I PKN 11/01 Prokuratura i Prawo 2003 nr 3 s. 41). Cel urlopu wychowawczego jest więc inny, od celu urlopu macierzyńskiego, zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy z powodu choroby lub urlopu dla poratowania zdrowia. Urlop wychowawczy nie jest okresem niezbędnym do regeneracji sił i zapewnienia możności dalszego wykonywania pracy, jak powyższe okresy."

Sąd Okręgowy jednocześnie zauważa, że o ile okres urlopu wychowawczego w rozumieniu § 18 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 17 lipca 1981 r. o urlopach wychowawczych traktowany jest jak okres zatrudnienia w rozumieniu § 3 powoływanego rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego (...), to bezsprzecznie nie może być poczytany za okres pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Zważyć bowiem należy, że jak stanowi § 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego (...) okresami pracy dającymi uprawnienie do świadczenia na warunkach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Chodzi tu zatem o faktyczne wykonywanie pracy, nie tylko stałe, ale także w pełnym wymiarze, zatem nie o jedynie formalne pozostawanie w stosunku pracy. Tezę tą potwierdza utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego zgodnie z którym, przez pracę wykonywaną w szczególnym charakterze, rozumie się pracę wykonywaną w tym właśnie charakterze (por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1984 r., III UZP 8/86, uchwała z dnia 23 stycznia 1986 r., III UZP 56/85).

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż zaliczenia wnioskodawczyni do pracy w warunkach szczególnych mógł podlegać jedynie okres od 19 czerwca 1978 roku do 12 kwietnia 1985 (od 13 kwietnia 1985 roku do dnia 15 października 1987 roku wnioskodawczyni przebywała na urlopie wychowawczym a po jego zakończeniu tj. od 16 października 1987 roku do 31 grudnia 1990 roku pracował na ½ etatu) oraz o d 1 stycznia 1991 roku do 31 grudnia 1996 roku a więc okresy: 6 lat, 9 miesięcy i 25 dni oraz 6 lat – łącznie 12 lat 9 miesięcy i 25 dni.

Okres ten z okresem uznanym przez ZUS tj. 1 rok 10 miesięcy i 21 dni daje łącznie jedynie 14 lat 8 miesięcy i 16 dni okresów pracy w warunkach szczególnych.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawczyni nie spełniła podstawowego warunku, od którego zależy przyznanie prawa do emerytury, a mianowicie nie wykazała 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, należy uznać że wydana przez organ rentowy decyzja jest ostatecznie prawidłowa, a zatem brak podstaw do uwzględnienia odwołania.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.